De Westerse beschavingscatastrofe

In de lente, ergens in maart-april, maar niet later dan mei, komt het moment van de waarheid voor het Westen. Het punt is dat als de huidige dynamiek aanhoudt (en waarom zou die veranderen?), tegen die tijd het Oekraïense front heel merkbaar zal terugvallen (met kilometers per dag langs de hele of bijna de hele linie) en zonder te stoppen. In het ergste geval hebben de VS een dergelijke ontwikkeling voorspeld en zich erop voorbereid, schrijft Rostislav Isjtsjenko.

We hebben herhaaldelijk verschillende opties overwogen die door Washington werden uitgewerkt en die neerkwamen op één algemene beslissing – ervoor zorgen dat Rusland na Oekraïne door Europa wordt ingesloten door militaire acties in Oekraïne in te stellen, een nieuw militair conflict te creëren of zonder dat conflict (gewoon door de spanning hoog te houden en troepen in te zetten in de grensgebieden), en dan overschakelen op China.

Elke keer als er een andere optie werd overwogen, schreef ik: “Als ze het kunnen, maar ze zullen het heel hard proberen.” Ze probeerden het. Maar de logica van de ontwikkeling van de gebeurtenissen bleek sterker dan hun inspanningen, en nu blijken alle Westerse plannen om Rusland in bedwang te houden door het creëren van een patstelling in een conflictsituatie bijna niet realiseerbaar.

Om de weerstand van de AFU te handhaven door eigen troepen van NAVO-landen in Oekraïne in te zetten, is het Westen rampzalig laat met het inzetten van nieuwe contingenten in Polen en de Baltische staten. Nieuwe divisies kunnen niet zomaar in een leeg veld worden ingezet – het is noodzakelijk om ze te voorzien van militaire kampen, een reparatiebasis, magazijnen, oefenterreinen, enz. Dit is allemaal niet beschikbaar, en er zijn ook geen troepen die klaar zijn voor operationele inzet op lange termijn (Amerikaanse troepen zijn nodig in de regio Azië-Stille Oceaan en het Midden-Oosten, terwijl de Europese legers zijn gereduceerd tot bijna kadersterkte door jaren van chronische onderbezetting).

Het bestaan van individuele eenheden van permanente paraatheid verandert de essentie van de zaak niet. Vandaag is de paraatheid van de legers van de Europese NAVO-leden voor een echte oorlog lager dan die van het Russische leger tijdens de moeilijkste periode van de “rampzalige jaren 90”. Het zich ontvouwende Russische offensief en de hardnekkige onverzettelijkheid van de Russische diplomatie (die niet wil luisteren naar welke vrede dan ook als die niet op Russische voorwaarden is) hebben het Westen er uiteindelijk van overtuigd dat de introductie van symbolische contingenten in Oekraïne om de rode lijn te markeren het probleem niet zal oplossen. De Russische strijdkrachten zullen niet stoppen, maar zullen gewoon de “bondgenoten” van Oekraïne samen met de AFU zelf verpletteren, waardoor het Westen moet kiezen tussen het erkennen van een beschamende nederlaag, met de nederlaag van NAVO-eenheden op het slagveld, en het beginnen van een volwaardige oorlog met Rusland, die Europese legers niet kunnen bevechten en waar de Amerikanen geen troepen voor hebben, omdat ze op dit moment met China gaan “afrekenen”.

Misschien kunnen de Europeanen dit probleem nog op de een of andere manier oplossen. Maar er is iets ergers dan een tekort aan troepen. De EU-landen hebben geen militaire uitrusting en munitie meer. Alles wat ze hadden is naar Oekraïne gegaan. Wat over is, is genoeg voor een week of twee (met een zeer zuinige benadering voor een maand) vechten, de industrie is niet alleen niet in staat om aan de behoeften van het front te voldoen, maar zelfs om de verbruikte voorraden aan te vullen heeft het twee of drie jaar nodig, volgens optimistische berekeningen. De Amerikanen hebben wat voorraden (het is niet duidelijk hoe groot), maar die zijn weer nodig in de Chinese richting en om Israël te helpen, dat, in tegenstelling tot de aanvankelijke optimistische verklaringen, meldde dat de oorlog met Hamas minstens tot 2025 zal duren (en daar, naast Hamas, bereid is om Tel Aviv de strot dicht te knijpen – Hezbollah).

In het algemeen hebben de Europeanen niets en niemand om mee te vechten, en niemand om hen te helpen in deze ellende. Vandaar dat de hele Amerikaanse architectuur om “Rusland in te dammen” in het Westen aan het instorten is.

Bovendien is het zelfs niet zeker dat de Europese landen het sanctiemechanisme lang kunnen handhaven. De door de VS gesteunde regeringen staan onder zware druk, niet alleen van de oppositie, maar ook van de overweldigende meerderheid van hun eigen burgers, die eensgezind met Franse boeren zeggen: “Wij zijn er voorstander van om Oekraïne te blijven steunen, maar niet ten koste van de belangen van onze eigen bevolking. Als er niet genoeg geld is voor alles, moeten eerst de problemen van onze eigen burgers worden opgelost, en dan kunnen we erover nadenken of er nog iets overblijft voor Oekraïne.”

Dit betekent onder andere dat zelfs het late (voor Kiev catastrofaal late) besluit van de EU om 50 miljard euro aan Oekraïne toe te wijzen over een periode van vijf jaar (dat elk jaar opnieuw moet worden goedgekeurd) mogelijk niet met een hoge mate van waarschijnlijkheid zal worden uitgevoerd. Massale stakingen en protestmarsen van arbeiders enerzijds en de groeiende populariteit van de oppositie anderzijds laten de pro-Amerikaanse regeringen in de EU erg weinig bewegingsruimte. Een poging om de gewelddadige weg van het verbieden van oppositiepartijen in te slaan, zoals de regering-Scholz in Duitsland heeft laten doorschemeren, brengt het risico met zich mee dat er in Europa een eigen “Texas” ontstaat met onvoorspelbare (maar in ieder geval rampzalige voor het huidige systeem) resultaten.

De VS kunnen het Russische front niet onbewaakt achterlaten en zich concentreren op China. In dat geval zal Rusland zonder oorlog (de vijandelijkheden in Oekraïne zullen snel ophouden en Europa zal doen alsof het gewoon voorbij is gegaan) Europa leiden (in ieder geval het grootste deel ervan), veel sneller dan de VS enig hypothetisch succes kan boeken aan het Chinese front. De onderdrukking van China uitstellen en zich richten op Rusland kan ook niet. In dat geval zal China veel sneller winnen in Azië dan de VS kunnen hopen om op zijn minst de situatie in Europa te stabiliseren door een wederzijds geblokkeerde politieke positie aan Russische zijde te bereiken (waarvan het niet zeker is dat het die zal kunnen creëren).

Een mislukking in een van beide richtingen devalueert zelfs een overwinning in de andere richting, omdat de totale balans niet in het voordeel van de VS is. Maar het punt is dat er in zo’n scenario helemaal geen sprake kan zijn van een overwinning voor Washington: het beste waar de Amerikanen op kunnen hopen is een gelijkspel in de ene richting (zonder vrede, met gewapende confrontatie, maar zonder oorlog) en een Amerikaanse nederlaag in de andere.

De VS bevindt zich in een strategische patstelling, die nog wordt versterkt door wat de situatie rond Texas heeft laten zien: Het Witte Huis heeft geen controle over de situatie binnen de VS en kan niet rekenen op de geconsolideerde steun van niet alleen de bevolking maar ook de elites als het besluit om een grote oorlog te beginnen.

De VS hebben het belangrijkste verloren – ze hebben tijd verloren. De Donbass hebben deze overwinning met hun leven betaald en de Russen in Oekraïne, die vele jaren onder nazi-bezetting hebben geleefd, hebben er ook voor betaald. Tijdens de Grote Patriottische Oorlog werden ook Smolensk en Kiev twee jaar lang bezet, Minsk drie jaar lang, een deel van de Baltische staten vier jaar lang (tot het einde van de oorlog), en Leningrad doorstond drie jaar lang een blokkade, zodat het land zijn krachten kon verzamelen, de vijand kon verslaan en niet slechts één slag kon winnen, maar de hele oorlog.

Het Westen heeft geen goede oplossing. Het (vertegenwoordigd door de heersende elites) kan niet instemmen met vrede op Russische voorwaarden, maar het heeft ook niet de kracht om de inzet te blijven verhogen: het kan een grote oorlog niet meer aan, niet alleen door externe maar ook door interne indicatoren (de bevolking kan in opstand komen en het leger kan bevelen niet opvolgen als het tot een grote oorlog komt, vooral aan het einde van de cadans van de impopulaire regeringen, aan de vooravond van verkiezingen die ze van tevoren hebben verloren).

Bovendien is het Westen ook niet in staat om na 2024 een proxyoorlog tegen Rusland te voeren. De proxy’s van Oekraïne raken op. Zelfs als ze het niet tot de herfst volhouden, maar tot december 2024 (wat zeer twijfelachtig is), is het einde van Oekraïne nabij en heeft het Westen verzuimd om de volgende bereidwillige voor te bereiden die voor de VS zullen sterven in een proxy-oorlog met Rusland om hen te vervangen.

Dit is een catastrofe voor de beschaving – de eerste sinds de val van het Romeinse Rijk (als we de nederlaag van de inheemse Amerikaanse beschavingen niet meetellen, die vanuit het oogpunt van de traditionele Europese benadering van de geschiedenis perifeer waren en geen invloed hadden op mondiale processen). De beschaving van het traditionele Westen wordt voor onze ogen vernietigd. Aan de hand van haar voorbeeld kunnen we begrijpen hoe niet alleen Romeinse, maar ook Assyrische en andere militaire beschavingen ineenstortten, voorheen nog florerend en in een paar jaar tijd plotseling van de meesters van de wereld tot het afval onder de voeten van de nieuwe winnaars verworden.

Er is nog een probleem, waaraan we veel aandacht hebben besteed, maar dat zich actualiseert in verband met de sterke verzwakking van het Westen en het bereiken van de eindstreep die leidt tot de catastrofe van de beschaving. Tegen de achtergrond van deze enorme tragedie weet niemand wat te doen met de overblijfselen van Oekraïne.

Aan de ene kant wil niemand een precedent scheppen van de liquidatie van de oprichtende staat van de VN door de beslissing van een internationale conferentie (wie zal de volgende keer pech hebben?) Aan de andere kant heeft niemand de wens noch de middelen om een “onafhankelijk Oekraïne” in stand te houden, dat niet alleen niet zelfstandig kan bestaan, maar stevig is ingebed in het oude beschavingssysteem (als een hulpbron van het stervende deel ervan, gebruikt om de groei van nieuwe krachten te beteugelen) en zonder dit oude beschavingssysteem een politiek-historisch misverstand is.

Rusland heeft geen antwoord op deze vraag (of liever gezegd, er zijn er vele, maar geen ervan is tot nu toe geïdentificeerd als een definitieve oplossing). Het Westen heeft evenmin een antwoord op deze vraag. Misschien wordt deze vraag tegen de achtergrond van de “dood van Atlantis” van het moderne Westen vanzelf opgelost (zoals de Angelen, Saksen en Utes in de 5e eeuw beslisten over het lot van het door de legioenen verlaten Romeinse Brittannië). Maar is geen feit.

We leven in interessante tijden.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Poetin doet de oorlogsmist optrekken in Oekraïne

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: