Ik ben geboren, opgegroeid en heb een groot deel van mijn leven in Londen doorgebracht. Mijn kindertijd omspande de jaren 1980, waarin de conservatieve regering van Margaret Thatcher een economie herstelde die was verwoest door jaren van Labour-regering. Hoewel ik te jong was om te begrijpen wat er politiek gebeurde, herinner ik me een culturele tijdgeest die zich weerspiegelde in wat aanvoelde als een geest van optimisme. De jaren 80 bleken een onvergetelijk decennium te zijn voor de muziek, niet alleen vanwege de nieuwe geluiden die voortkwamen uit de vooruitgang in synthesizertechnologie, maar ook vanwege de hoge energie, over het algemeen positieve teksten en opbeurende melodieën die het decennium kenmerkten, naast de enorme creativiteit in het schrijven van liedjes. Westerse popmuziek uit de jaren 80 (voornamelijk Brits, ook Amerikaans) was bekend en populair over de hele wereld, schrijft Zander.
De jaren ’90 waren in dit opzicht enigszins anders – velen zullen beweren dat het ook een geweldig muziekdecennium was, maar in mijn perceptie bracht het in ieder geval een andere onderstroom in de mainstream. Grunge (Nirvana, Soundgarden, Mudhoney en anderen) was op zijn zachtst gezegd minder vrolijk. Om Wikipedia te citeren:
“De teksten zijn meestal angstig en introspectief en behandelen vaak thema’s als sociale vervreemding, zelftwijfel, misbruik, verwaarlozing, verraad, sociaal en emotioneel isolement, verslaving, psychologisch trauma en een verlangen naar vrijheid.”
Succesvolle Indie / rockbands als Radiohead hadden ook een donkerdere, meer introspectieve vibe, opnieuw met teksten die vaker gericht waren op pijn, onvrede en met de komst van Nu-metal (Korn, Linkin Park, Slipknot en nog veel meer) regelrechte woede. Kortom, de geest voelde veel nihilistischer aan in tegenstelling tot het voorgaande decennium. Bovendien werd de zwarte cultuur vanaf midden jaren negentig sterk gepusht via kanalen als MTV, vooral in de vorm van rapmuziek.
Wat ik me ook herinner, is dat Londen in de jaren tachtig in meerderheid blank was, hoewel het etnisch niet helemaal homogeen was. De laatste volkstelling van 2022 onthulde dat blanke Britten officieel een minderheid zijn in Londen en Birmingham. In veel wijken van Londen zijn blanken tegenwoordig zichtbaar in de minderheid. Doordat ik tot nu toe het grootste deel van mijn leven in Londen heb doorgebracht, heb ik deze verandering in de loop van tientallen jaren meegemaakt – iets wat voor altijd in mijn geheugen gegrift zal staan.
Ik ging naar wat in die tijd een bijzonder linkse basisschool was. Hoewel de meeste kinderen blank waren, werd er veel nadruk gelegd op het leren over vreemde culturen. Ik herinner me weinig over Engelse geschiedenis of koningen en koninginnen, maar wel lessen over Diwali, Chanoeka, tellen in het Urdu en de productie van koffiebonen in Kenia. Er was ook veel aandacht voor racisme, dus we leerden over ‘The Sharpeville Six‘, Zuid-Afrikaanse apartheid en slavernij. Ik herinner me een fictieboek dat we moesten lezen over een Pakistaanse jongen die in Groot-Brittannië werd gepest door een blank kind en zijn vrienden. Kinderen moesten in de klas liedjes zingen die racisme en seksisme verafschuwden.
Ik herinner me een incident, nadat kinderen de instructie hadden gekregen om op tekenen van racisme te letten en deze aan de leerkrachten te melden, waarbij mijn ouders werden gevraagd om mijn ‘racistische gebaren’ met het schoolhoofd te komen bespreken. De beschuldigingen waren vals en ik wist waar ze vandaan kwamen: van twee klasgenoten, een Griekse en een zwarte. Ik was bevriend met hen beiden. Ik heb het ze nooit echt kwalijk genomen. We waren erg jong – misschien zeven of acht jaar oud – en we werden geprogrammeerd door radicale leraren.
Afgezien van dat incident kan ik niet zeggen dat ik me de hele tijd persoonlijk gediscrimineerd voelde, maar zelfs op die jonge leeftijd had ik zeker het constante gevoel dat de slechterik altijd de blanke was – en ik wist heel goed dat dat op mij sloeg.
Ik bracht een groot deel van mijn tienerjaren door in wat we nu zouden omschrijven als een multiculturele omgeving – en toch was ik me daar niet acuut van bewust. Ten eerste bestond het woord ‘multiculturalisme’ niet eens in de volksmond. Ten tweede leek alles toen normaal voor mij, ook al kan ik nu terugkijken en achteraf zien hoeveel er mis mee was – het disfunctioneren en de criminaliteit om me heen bijvoorbeeld. Ik heb al eerder geschreven over mijn geleidelijke raciale ontwaken – geen proces van de ene op de andere dag, maar een culminatie van een half leven lang zien en ervaren van de geleidelijke demografische en culturele degradatie van de samenleving in mijn geboortestad. Zelfs toen ik mijn tienerjaren doorbracht met ‘diversiteit’ dacht ik niet zo veel na over ras als concept. In de media werd er zelden over ras gesproken.
Ik herinner me dat ik ongeveer twaalf jaar geleden met ongeloof werd onthaald toen ik opmerkte dat er een oorlog woedde tegen heteroseksuele blanke mannen. Het zou niet lang meer duren voordat een dergelijke conclusie moeilijk te vermijden zou zijn.
Ik denk vaak aan het milieu waarin ik opgroeide, vergeleken met het milieu waarin een jonge blanke jongen of meisje nu opgroeit. De jongere generaties van ons volk, vooral die in de grote westerse steden, worden nu actief en openlijk gediscrimineerd. Ze worden geconfronteerd met en omringd door openlijke anti-blanke haat.
Zelfs als ze het geluk hebben dat ze niet opgroeien als raciale minderheden in steden, omringd door mensen van totaal vreemde culturen en achtergronden, is de haat die tegen hen gericht is wijdverspreid in de media, inclusief de mainstream journalistiek; in het onderwijs (dat nu zo openlijk anti-blank is dat mijn basisschool in vergelijking welwillend lijkt); in de reclame, waarin blanken, vooral blanke mannen, routinematig belachelijk worden gemaakt en afgeschilderd als sukkels of bedriegers, met eindeloze afbeeldingen van koppels of gezinnen die bestaan uit niet-blanke mannen met blanke vrouwen; in de wet, met Blanke mannen die hogere gevangenisstraffen krijgen voor zogenaamde ‘haatzaaiende uitspraken’ dan niet-blanken voor het beroven van Blanken van hun leven; met ‘positieve actie’-beleid dat Blanken eenvoudigweg machteloos maakt en discrimineert, en het meest significant, massale, open-grens immigratie uit de derde wereld, zowel legaal als illegaal, waardoor de demografie van bijna alle Westerse Blanke landen in een razend tempo verandert.
Censuur die discussie over het bovenstaande voorkomt en vaak verbiedt, wordt in veel Westerse landen in de wet vastgelegd. Dit anti-blanke beleid heeft het duidelijke doel om het ons zelfs onmogelijk te maken om in het openbaar over onze onteigening en rassenvervanging te praten.
Politici, vaak zelf buitenlanders uit de derde wereld, tonen een openlijke afkeer van de autochtone bevolking die ze geacht worden te dienen, door ons te vertellen dat er te veel van ons zijn in machtsposities en dat dit moet veranderen.
We worden uit onze eigen geschiedenis geschreven. Geschiedenisboeken en televisieprogramma’s, vooral gericht op kinderen en jonge volwassenen, draaien nu om revisionistische leugens dat de opbouw van onze naties en onze grootste successen het werk zijn van niet-blanken.
Weg van de mainstream media en op de minder gecensureerde sociale mediaplatforms zoals Twitter en TikTok, zie je vaak kleine momentopnames van de werkelijke realiteit; Blanke mensen die in hun eigen thuisland worden gebrutaliseerd door mensen van buitenlandse afkomst. De smartphone-filmpjes die online circuleren van blanke tieners die worden aangevallen en geslagen door groepen niet-blanken, vaak met ernstig letsel en soms de dood tot gevolg, zijn te talrijk om op te noemen. De beelden zien er vaak hetzelfde uit – nooit de een-op-een ‘fair and square’ gevechten die ik me herinner uit mijn schooltijd, maar steevast groepen zwarten en soms Arabieren die eenzame blanke kinderen slaan en stampen, die als roedels beesten neerstrijken op schoolpleinen, universiteitshallen en straten overal in de Westerse wereld.
Deze opsomming van wandaden tegen ons volk is zeker niet volledig – ik heb het bijvoorbeeld nog niet gehad over de enorm toegenomen aantallen verkrachtingen en seksuele intimidaties in multiculturele steden, waardoor jonge vrouwen niet langer kunnen verwachten dat ze zich ’s nachts veilig alleen kunnen voelen, of het feit dat enorme hoeveelheden geld van de autochtone Europese belastingbetaler door verraderlijke regeringen wordt gebruikt om onze eigen verdrijving te financieren door sociale uitkeringen, waaronder huisvesting, gezondheidszorg en inkomenssteun, toe te kennen aan immigranten uit de derde wereld en hun gezinnen. De lijst gaat maar door.
Als ik ben opgegroeid met anti-blanke sentimenten op de basisschool als iets van 2 of 3 op een schaal van 10, dan moeten kinderen van Europese afkomst in veel delen van het Westen dit tegenwoordig ervaren als dichter bij 8 of 9 op meerdere gebieden, niet alleen onderwijs. Geen wonder dus dat nationalistische en patriottistische partijen het zo goed doen bij de jongere generaties in heel Europa en in de Verenigde Staten. Met het voorbehoud dat overgeneralisatie riskant is, hebben we het hier niet over millennials, die een van de meest linkse generaties van de afgelopen tijd zijn – maar over hun opvolgers, Generatie Z.
Hoewel de patronen onmiskenbaar aanwezig zijn, moeten we niet vergeten dat we deze generatiecohorten in meerdere landen met elkaar vergelijken. De tijdlijnen en geschiedenissen van de aanval op de blanke demografie en identiteit verschillen van land tot land. Als we de analogie van de kokende kikkers gebruiken, worden de Britten het langzaamst gekookt, stapsgewijs en over een periode van tientallen jaren – terwijl de Ieren, tot voor kort een zeer homogene natie van mensen die relatief onaangetast waren door massale immigratie uit de derde wereld, direct in het kokende water zijn gegooid. De afgelopen jaren zijn de inheemse Ieren onderworpen aan wat een intensief, versneld programma lijkt te zijn om hen te vervangen door immigranten uit de derde wereld, terwijl ze het zwijgen wordt opgelegd en elk afwijkend standpunt wordt gecriminaliseerd. De opkomende gevolgen en het verzet hiertegen zijn niet verrassend.
De ervaring van een Gen-Xer uit Londen zoals ik zal dan ook aanzienlijk verschillen van die van een Gen-Z Dubliner, zelfs als we ideologisch op dezelfde lijn zitten. Het ontwaken van de laatstgenoemde is gewoon op dramatische wijze versneld.
Misschien wel het meest vergelijkbaar met de ‘langzame kook’ van Groot-Brittannië zijn naties als de Verenigde Staten, die vanaf de jaren zestig ook te maken kregen met massale immigratie van niet-blanken. Zweden was ook een relatief vroege toepasser van een zeer liberaal immigratiebeleid, met name ten opzichte van de derde wereld, maar omdat het een kleine natie is, veranderden de effecten van deze grote aantallen de samenleving sneller en beter waarneembaar. Zoals vermeld in mijn vorige stuk over remigratie, is er een overtuigend argument dat dingen vaak eerst slechter moeten worden voordat ze beter worden. Nu de anti-immigratie Zweden Democraten via een coalitie aan de macht zijn, werkt Zweden samen met zijn Scandinavische buren om grootschalige deportaties te organiseren.
Wat de nieuw verkozen rechtse rakker Geert Wilders doet aan de derdewereldproblemen in Nederland valt nog te bezien, maar het lijkt duidelijk dat hij is verkozen door een bevolking die zeer ontevreden is over de massa-immigratie en de schadelijke effecten daarvan op de natie. Jonge kiezers in de leeftijd van 18-35 jaar speelden een belangrijke rol in zijn verkiezing.
Mijn eigen ervaringen met jongere mensen die zichzelf omschrijven als pro-blank, blank-nationalistisch of etnonationalistisch zijn verhelderend. Ze zijn over het algemeen zeer intelligent, komen uit verschillende landen, zijn zich scherp bewust van de problemen waar ons volk nu voor staat en hebben absoluut niet de illusie dat onze redding bij de conservatieven van de boomer-generatie ligt, die ons zo flagrant hebben verraden door onze naties en ons erfgoed weg te geven. Ze zijn niet losgeslagen. Ze zijn niet gewelddadig en ze kunnen redelijkerwijs niet radicaal genoemd worden (zoals iemand op Twitter opmerkte: je vaderland willen behouden is helemaal niet radicaal. De massale vervanging van inheemse blanken in hun thuisland door derdewereldburgers is wel radicaal).
Uitgaande van mijn eigen anekdotische ervaring (waarover ik hier meer dan genoeg heb geschreven), zijn trends zoals de groei van rechtse anti-immigratiepartijen zoals de Poolse Konfederacja bemoedigend, ondanks de recente verkiezingsuitslag. Mensen worden immers zelden linkser naarmate ze ouder worden; de trend is meestal andersom. De Duitse AfD wordt steeds populairder bij jongere kiezers en de partij krijgt voet aan de grond in regio’s in heel Duitsland, waarbij haar totale aandeel in de stemmen steeds verder toeneemt.
Landen als het Verenigd Koninkrijk, ongetwijfeld deels te wijten aan decennia van langzaam opkoken, zullen de zaken wellicht langzamer omdraaien. Met de Indiase premier van Engeland en de Pakistaanse eerste minister van Schotland als leiders van een ongekende immigratiestroom uit de derde wereld, is er nog een lange weg te gaan. De Republiek Ierland blijft een interessante testcase waarin de anti-blanke globalisten hun hand misschien wel hebben overspeeld.
Op het Europese continent zijn er meer concreet veelbelovende ontwikkelingen; zeer populaire, echt rechtse partijen die zowel in de oppositie zitten als aan de macht zijn – anti-immigranten leiders en regeringen die verkiezingen winnen, en de vorming van pan-Europese remigratieprogramma’s. Ondanks de donkere wolken is er veel om positief over te zijn.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OMVOLKING DOSSIER
Moslimprediker: “Laten we Europa innemen en laten de Europeanen het voor ons financieren”
Verteel iets over de witte clow Boris Johnson.
In de jaren 80 burgerde Maitreya in Londen in, hij kwam uit Pakistan. Hij verbleef in de Pakistaans-Indiase gemeenschap. Iemand schreef achteraf dat dit een set-up was voor de latere immigratiegolf. Er kwam een club, die zich Share noemde, vanuit Nederland die hem de Wereldleraar noemde. Is dat om de Britse belangen te behartigen? Er was een internationale persconferentie met zoektocht door de media waarbij enkel de Britse delegatie van de BBC het verhaal naast zich neerlegde, zo rond de Falklandoorlog.
Maitreya, die bij naam voorspeld werd door de Boeddha, zou de mondiale Christus zijn voor iedereen, ook niet-gelovigen. Net voor zijn dood zei zijn officiële spreekbuis Benjamin Creme, een eigenwijze Schot in Londen toen Schotland nog nauwelijks een of andere onafhankelijkheid aspireerde, dat Maitreya was gesaboteerd door Margaret Thatcher en de koningin met haar bisschoppen die Christus wel beter kennen. Misschien wilden de Britten geen buitenlander uit Pakistan of India als hoofd van staat of kerk. Natuurlijk kun je je afvragen of je die beperkte mensen zo serieus moet nemen als je het universum beheert, maar hij en zijn discipelen, de meesters, zien dit soort afwijzing als de uitdrukking van ‘de wil van het volk’, en hebben als uitgangspunt de absolute vrije wil. Hetzelfde vraagstuk bestond over en tijdens de Tweede Wereldoorlog, waarom ze toen niet hebben ingegrepen (waarover trouwens weinig bekend is). Ze bezetten niet de media om hun ideeën kenbaar te maken, of een al dan niet gekozen staatshoofd af te zetten of de macht te grijpen maar betrekken ons simpele lieden in het Plan van de Logos. Het zijn geen types die zich door de schooljuffrouw in de hoek laten zetten, om hun strafwerk te maken voor de hele wereld.
De rest is een gevolg.
“First they came …” (1946) by M. Niemöller REMASTERED
First they came for the Acien Regime
And I did not speak out
Because I was not alive then
Also, don’t be a dictator
Then they came and kept coming
And I did not speak out
Because that was all Old Order
Who cares anyway
Then they came for the NAZIS
And I did not speak out
Because them was baddies
Duh!? ..SAYS SO!!
Then they came for the Palestinians
And I did not speak out
Because I was and still am
Not paying attention
Then they came for the Germans
And I did not speak out
Because I was not a German
And they are guilty anyway
They also came for the ‘Right’ Populists
And I did not speak out
Because I don’t do politics
Besides, it is only decent
Then they came for the ‘whiteys’
And there was no one left
Who didn’t dislike ‘whitey’ Old People
To speak out for me
*Ancien
De jaren 80 kenmerkten zich door de Punk scene Groot Brittannië) bijv. een nummer van de Anti Nowhere League – So What
https://youtu.be/AH7pOUm5s9k
Dit nummer van hen werd door Metallica ‘dunnetjes’ overgedaan/gecoverd maar dan wel veel gelikter.
https://youtu.be/19CXHUZawkw
Begin jaren 80 werd op zekere dag in onze constructiehal, in de hoek een groot kleed gelegd door het bedrijf zodat enkele moslims met hun gezicht naar Mekka konden bidden (onder werktijd dus).
De rest van ons moest gewoon doorwerken.
Zowat iedereen liep met opgetrokken wenkbrauwen rond tijdens dat bidden.
Op vragen kreeg men niet echt antwoorden waarom dat ritueel iedere dag plaats vond.
Heel soms iets van; ” is hun geloof”.
Of ze de tijd doorbetaald kregen tijdens hun bidden weet ik niet.
Buiten het bidden om werkten ze wel als ieder ander, dat dan weer wel.
Een poos later is dat bidden weer afgeschaft omdat er voortdurend overgewerkt moest worden om de klussen klaar te krijgen en dat het bedrijf daardoor meer geld moest betalen aan overuren en uitzendkrachten.
Vergeet niet het briefje van de dokter in het land van herkomst welke tegen een kleine vergoeding het ‘recht’ gaf op een verlengde vakantie van 6 of meer weken Grrrr.
Standaard ja… daar heb ik het van geleerd om betaald wat langer in de zon te blijven liggen!!! Heerlijk..” wie zegt dat import niet loont??? “
Ik denk dat Joy Division toch wel het meest sombere bandje uit de eind jaren ’70 being jaren ’80 was.
Daar zijn andere depressivelingen maar slappe aftreksels van.
En, dit heb ik al eerder gezegd: “No future for you” van de Sex Pistols, begint aardig uit te komen.
De Grote Rechtse Ommezwaai is inderdaad een duidelijk teken. Van hoop of wanhoop?
De welvaartsrupsen hebben de bomen kaal gevreten, de gokkers hun hand overspeeld, het gratis geld is op. De ingrediënten van de Grote (economische) Depressie die nu (weer) zijn intrede doet.
Net als toen neemt de polarisatie hand over hand toe, worden ‘schuldigen’ gezocht en gevonden, radicaliseert ook de politiek en ontstaan her en der (gewapende) conflicten.
Wie het allemaal al eens aan de lijve heeft ondervonden kan daarover geen positieve herinneringen hebben en geen teken van hoop zien in een toenemend nationalisme.
Het volgende geprogrameerde agendapunt vh ontvolkingsprogramma vd globalisten zijn burgeroorlogen in het Westen en de USA tussen de blanke autochtonen en de niet-blanke inwijkelingen. Wacht en ge zult zien.