De terugtrekking van Izium – een katalysator voor “serieus beginnen” (+ video SITRAP Engelstalig ondertiteld)

“Wij kunnen zeggen dat vandaag de beste dag ooit, de op één na beste dag ooit, was voor de Russen op het grondgebied van Oekraïne. Er moet iets veranderd worden. Als u vraagt wat de Russen moeten veranderen, om de waarheid te zeggen, dan weet ik het niet. Maar ik geloof, dat als zij na deze situatie niets veranderen, dat betekent dat het niet nodig is deze Speciale Operatie voort te zetten. Want de Oekraïners zijn erin geslaagd een groot aantal infanteristen te verzamelen. Sommige bronnen zeggen, gekscherend natuurlijk, dat de Oekraïners nu een zo groot leger hebben, dat de Oekraïense autoriteiten ze gewoon stenen kunnen geven. En dit leger is in staat om het verdedigingsbevel van de Russen gewoon met stenen te vernietigen, omdat het er zo veel zijn.”

Het bovenstaande is de aanhef van Dima’s Militaire Samenvatting van de gebeurtenissen van gisteren in Oekraïne, schrijft Moonofalabama.org.

De simplistische opvatting dat “kwantiteit een eigen kwaliteit heeft,” wordt meestal toegeschreven aan Jozef Stalin, de Georgische leider van de Sovjet-Unie tijdens de Tweede Wereldoorlog (en ook daarvoor en daarna).

Stalin had het mis, zoals de Tweede Slag bij Charkov, die hier gisteren vermeld werd, bewijst. In mei 1942, bij Izium, versloegen de nazi’s grondig een tegenaanvallende Sovjetmacht die twee keer zo groot was als hun strijdkrachten.

Stalin had ook gelijk. Uiteindelijk overtrof de Sovjet-Unie het Duitse Rijk en zijn bondgenoten gewoon in bijna alles – tanks, vliegtuigen, kanonnen, munitie, brandstof, voedsel en soldaten – wat haar overwinning mogelijk maakte. (De veel gepropagandeerde rol van de V.S. hierin was historisch gezien niet meer dan bijzaak.)

De Russische terugtrekking van gisteren uit de streek tussen Izium en de Russische grens was een ramp voor de (pro-)Russische mensen ter plaatse. Het was ook het rationele gevolg van een gebrek aan militaire middelen. De Russische strijdkrachten in Oekraïne zijn te gering om de 1.500 kilometer lange frontlijn te houden tegen een Oekraïens leger dat nu a.) een veel grotere strijdmacht heeft om mee te werken, b.) zich geen zorgen hoeft te maken over grote menselijke verliezen en c.) een gestage aanvoer van “westerse” wapens heeft.

Rusland moet zich daaraan aanpassen.

De meest genoemde eis in de pro-Russische commentarensecties gisteren was om “de handschoenen uit te trekken” – om “westerse” wapenleveranties serieus te verhinderen, om Oekraïense bruggen en andere infrastructuur voor tweeërlei gebruik te vernietigen, om van een “Speciale Militaire Operatie” over te schakelen op oorlog.

Waarom heeft de politieke leiding van Rusland dit nog niet gedaan?

Na het twee decennia lang geobserveerd te hebben, ben ik tot de conclusie gekomen dat de Russische politieke leiding, in de eerste plaats haar huidige leider Vladimir Poetin, gedreven wordt door twee leidende principes. Het eerste is het volgen van de wil van het volk. Het tweede zijn rationele beleidsmaatregelen. De hoge waarderingen die Poetin en andere politieke leiders in onafhankelijke Russische opiniepeilingen hebben, zijn geen toeval. Het is het resultaat van een beleid dat a.) rationeel en goed uitgelegd is en b.) door en door democratisch is, in die zin dat het de publieke opinie van de meerderheid van het volk volgt. Zij staan niet toe dat bepaalde belangengroepen er een te grote invloed op hebben.

Dit kan het best gezien worden in de oorlog die Poetin voerde tegen de miljardairs die in de jaren ’90 en het begin van de jaren 2000 probeerden de politiek binnen te dringen om hun belangen boven alle anderen te stellen. Zij werden verslagen en degenen die niet naar Londen gevlucht zijn, hebben sindsdien opgehouden zich met de staat te bemoeien.

De andere groep die van oudsher een te grote rol in Rusland speelde, vooral tijdens de Koude Oorlog, is het militair-industrieel complex. Het kromp tijdens het bewind van Jeltsin door de rampzalige financiële gevolgen van zijn misleidende privatiseringsdrift. Onder Poetin werd het Russische leger enigszins nieuw leven ingeblazen, herbewapend en van voldoende middelen voorzien. Maar het werd ook getemd. Onder minister van Defensie Shoigu en stafchef Gerasimov is de prioriteit van het algemene staatsbeleid boven de waargenomen militaire behoeften niet langer twijfelachtig.

De grootste tegenstanders van Poetins beleid zijn de nationalisten, niet de “westerse” bevoorrechte “liberale” clowns als Navalny. De nationalisten zijn te vinden aan de politieke linker-, rechter- en centrumzijde. Zij zijn niet goed georganiseerd, maar hebben een stem in het hele politieke spectrum. (De voormalige president Dimitri Medvedev bespeelt momenteel dat publiek.) De nationalisten hebben zelfs een stem in de openbare media.

Hier zijn de observaties van Gilbert Doctorow over hun recente standpunt, besproken in prominente Russische praatprogramma’s:

Vladimir Solovjov van zijn kant ging verder dan de presentatie van de dreiging die van de Verenigde Staten en zijn bondgenoten uitgaat, en analyseerde de mogelijke reactie van Rusland. Hij sprak uitvoerig, en wij mogen aannemen dat wat hij zei de directe goedkeuring van het Kremlin had, ….
…
Wat had Solovjov nu te zeggen? Ten eerste dat Ramstein een nieuwe fase in de oorlog inluidde, vanwege het dreigender karakter van de wapensystemen die voor levering aangekondigd zijn, zoals raketten met een nauwkeurigheid van 1 tot 2 meter wanneer ze afgevuurd worden op afstanden van 20 of 30 kilometer, dankzij hun GPS-geleide vlucht, in tegenstelling tot de lasergeleide raketten die tot nu toe aan Oekraïne geleverd zijn. In dezelfde categorie zijn er wapens die ontworpen zijn om de radarsystemen van de Russen, die gebruikt worden om artillerievuur te richten, te vernietigen. Ten tweede, dat Ramstein de verdere uitbreiding markeerde van de coalitie of heilige kruistocht die oorlog voert tegen Rusland. Ten derde, dat het in feite niet meer om een proxy-oorlog gaat, maar om een echte rechtstreekse oorlog met de NAVO, die vervolgd moet worden met een gepaste inzet van alle middelen in binnen- en buitenland.

Volgens Solovjov moet Rusland de beperkingen van zich afwerpen en de Oekraïense infrastructuur voor tweeërlei gebruik vernietigen, die het mogelijk maakt westerse wapens door het land naar het front te brengen. Het spoorwegnet, de bruggen, de elektriciteitscentrales moeten allemaal rechtvaardige doelwitten worden. Bovendien mag Kiev niet langer gespaard blijven voor raketaanvallen en vernietiging van de ministeries en het presidentiële apparaat die verantwoordelijk zijn voor de voortzetting van de oorlog. Ik merk op dat deze ideeën meer dan een maand geleden in het programma Solovjov naar voren zijn gebracht, maar toen uit het zicht verdwenen zijn, terwijl de Russen op het terrein grote winst boekten. De jongste tegenslagen en de nieuwe risico’s die verbonden zijn aan het westerse beleid dat in Ramstein is uitgestippeld, brengen ze weer aan de oppervlakte.

Op de recente bijeenkomst in Ramstein werd “bijstand op lange termijn” aan de Oekraïne beloofd en werden wapenoverdrachten van nieuwe kwaliteit aangekondigd.

In de ogen van de nationalisten in Rusland vraagt dit om een antwoord. Rusland moet, naar hun mening, escaleren.

Het Kremlin was en is uiterst afkerig van Russische slachtoffers. In deze oorlog geeft het voorrang aan Russische levens boven al het andere. Dat heeft in de eerste maanden van de oorlog goed gewerkt. Naar mijn schatting waren de Russische slachtoffers tot nu toe ongeveer een tiende van de Oekraïense. Maar de Oekraïense leiding heeft zich nooit iets aangetrokken van het aantal slachtoffers. De kwestie doet er voor haar dus niet echt toe.

Rusland had zich tot doel gesteld Oekraïne te “demilitariseren” en te “denazificeren”. De belangrijkste geografische prioriteit was de bevrijding van de Volksrepublieken Donetsk en Luhansk. De landcorridor naar de Krim, en de zeer Russische stad Mariupol, waren ook belangrijke doelwitten.

De demilitarisering, meestal door lange-afstandswapens, heeft goed gewerkt. Oekraïne heeft geen defensie-industrie meer. De denazificatie is een voortdurend proces. De fascistische “nationalistische” eenheden zoals de Azov bataljons en hun broeders in de Kraken en andere groepen zijn gedecimeerd.

De eerste fase van de oorlog was bedoeld om de Oekraïense regering tot een spoedig akkoord te dwingen. De bedreiging van Kiev was bedoeld om dat te bereiken. Het werkte bijna. Eind maart stemde Kiev ermee in om aan de Russische eisen te voldoen. Toen werd Boris Johnson gestuurd om aan te dringen op verlenging van de oorlog om “Rusland te verzwakken“. De Oekraïense president Vladimir Zelensky heeft sindsdien aan dat bevel gehoorzaamd.

Rusland trok zich terug uit Kiev en begon aan fase twee van de oorlog. Sindsdien zijn de oblast Luhansk en de landcorridor naar de Krim, vooral Mariupol, veroverd. De bevrijding van de republiek Donetsk is tot stilstand gekomen. Het aantal Russische en geallieerde strijdkrachten dat de oorlog uitvocht is gelijk gebleven of in de loop van de tijd zelfs afgenomen. Intussen zijn de Oekraïense strijdkrachten manifester gegroeid. Zij krijgen een zeer aanzienlijke hoeveelheid wapens uit “westerse” bron en nieuwe beloften om die leveringen te blijven doen. Zelfs wanneer zij in mindere mate bewapend zijn, doen grotere aantallen manschappen er op den duur wel degelijk toe.

Daardoor zijn potentieel kostbare nederlagen, zoals onlangs aan het Izium front, mogelijk geworden. Het Russische leger heeft zich aan deze dreiging aangepast door het in bezit gehouden gebied te verkleinen en door zich te concentreren op de oorspronkelijke doelen van de oorlog.

Het Russische publiek, dat eerst niet helemaal begreep waarom de oorlog nodig was, is sindsdien in zijn bewustzijn gegroeid. Het begrijpt nu het grote spel dat tegen zijn land gespeeld wordt. Het kan binnenkort eisen dat het niveau van de middelen die in de oorlog worden gestoken, wordt aangepast aan het niveau dat nodig is voor een beslissende overwinning. Opiniepeilingen zullen duidelijk maken of en wanneer dat punt bereikt is.

Daarom concludeert Dima dat: “Wij kunnen zeggen dat vandaag de beste […] dag ooit was voor de Russen op het grondgebied van Oekraïne”.

Het is nu waarschijnlijk zeker dat zij bevrijd zullen worden. Op de een of andere manier.

Ik denk ook dat de terugtrekking uit de regio Izium, die een aanzienlijk aantal pro-Russische burgers achterliet onder dodelijke bedreigingen van fascistische “filtratie”-groepen, de katalysator zal zijn voor een aanzienlijke escalatie aan Russische zijde.

Ik kan er, zoals zo vaak, naast zitten. Er is nog een tussenspel op komst. Het 3e Russische Korps, gevormd uit goed betaalde professionals, bewapend met nieuwe wapens en nu naar verluidt ingezet ten zuiden van de Donbas-regio, zou wel eens een spelbreker kunnen zijn. Als het naar het noorden trekt, en erin slaagt de Oekraïense versterkingen aan de Donetsk-linie van achteren op te rollen, kan het de beslissende kracht worden. Maar de vestiging van de mobiele Oekraïense strijdkrachten die de afgelopen dagen, grotendeels ongehinderd, in de richting van de Oskol zijn opgetrokken, is een nieuwe kaart die de Oekraïners weer kunnen uitspelen tegen elke zwakke plek in de Russische linies.

Het Russische publiek, zachtjes geleid door het Kremlin via de Russische media, zal nu waarschijnlijk meer eisen. De vraag is dan hoeveel meer. Het mag niet de totale mobilisatie van het Russische leger betekenen. De “westerse” beweringen dat Rusland geïsoleerd is, zijn onjuist. Het heeft veel vrienden op wie het een beroep kan doen om bij te dragen aan zijn inspanningen. Afleidingsmanoeuvres tegen het Amerikaanse leger in vele regio’s van de wereld zijn slechts een van de vele mogelijkheden.

Tijd is altijd de derde kracht op het slagveld. Beide tegenstanders moeten er tegen spelen, of er bondgenootschappen mee sluiten. Europa hongert zichzelf momenteel uit door Russische energiebronnen te boycotten. Dat is onhoudbaar en het zal, na verloop van tijd, moeten stoppen met het volgen van het huidige door de V.S. geregisseerde beleid. Economisch is Oekraïne blut en het kan, ondanks buitenlandse subsidies, geen lange oorlog volhouden. Er zijn ook mogelijke politieke veranderingen binnen de V.S. die een rol zullen spelen. Het lange spel is in het voordeel van Rusland.

Toch moet de oorlog op Oekraïense bodem gewonnen worden. Rusland moet zijn inzet verhogen. Op 7 juli zei Poetin in een vergadering met de leiders van de Doema en de leiders van de partijfracties:

Vandaag horen wij dat zij ons op het slagveld willen verslaan. Wel, wat kan ik daarop zeggen? Laat ze het maar proberen. Wij hebben al veel gehoord over het feit dat het Westen ons “tot de laatste Oekraïner” wil bestrijden. Dit is een tragedie voor het Oekraïense volk, maar dat lijkt de richting te zijn waarheen het gaat. Maar iedereen moet weten dat wij, in grote lijnen, nog niets serieus begonnen zijn.

Wel, misschien is het nu de tijd om dat te doen.

Bonus:

Gevecht bij Charkov SITUATIE RAPPORT van Evgenii Poddubnyi (Engelstalig ondertiteld)

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Je niet weet wat je mist, totdat het er niet meer is. Het is al te laat, dus neem uw tijd om ervan te leren

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: