Adam Rowland was meer dan fit: hij was consultant in sportfysiotherapie en werkte met enkele van de meest vooraanstaande golfers ter wereld. Voordat de pandemie toesloeg, werkte hij bij de Professional Golfers Association (PGA) in de VS. De hoofdprijs voor het winnen van de PGA Tour bedraagt gemiddeld 4,5 miljoen dollar (4,2 miljoen euro) per week, een illustratie van de atletische waarde van de spelers. Deze topsporters hadden Adam nodig om hen in uitstekende fysieke conditie te houden, wat hij deed, schrijft Sally Beck.
Om zijn klanten zoals PGA-winnaar Jason Day bij te houden, fietste Adam zes dagen per week, deed hij vier dagen per week aan gewichtstraining, trainde hij op de roeimachine en deed hij ook aan hardlopen.
Dat was totdat twee AstraZeneca prikken zijn leven verwoestten, zijn huwelijk met zijn vrouw Leanne, 49, kapot maakten en hem suïcidaal achterliet, terwijl hij met zijn 77-jarige moeder Joan sprak over de vraag of zij hem kon helpen als hij er een eind aan wilde maken.
Adam, 48, uit Manchester, zei: “Ik stond aan de top van mijn carrière. Het heeft me 16 jaar gekost om daar te komen, maar het is onwaarschijnlijk dat ik ooit nog zal werken.
Mijn moeder heeft Parkinson en verzorgde jarenlang mijn vader, die stierf aan darmkanker, dus voor haar is het heel moeilijk om mij zo te zien.
Ik bid dat ik me niet van het leven hoef te beroven, maar dat is waar ik aan toe ben. Ik heb alles verloren. Ik ben bedlegerig en ik vecht om fulltime verzorgers te krijgen. Ik wil nu gewoon rust.”
Als vader van dochters Lilli (18) en Amber (26) en stiefvader van Jordan (28) en Callum (26) zei hij: “Mijn leven wordt slechter, niet beter. Ik heb voortdurend pijn. Het voelt alsof ik mijn lichaam zie sterven. Ik zie mijn dochters niet; ik zie niemand.”
Zijn financiële situatie is even slecht als zijn fysieke situatie. Zijn salaris bedroeg 80.000 pond met 5.000 pond onkosten per week. Nu leeft hij van een magere uitkering van minder dan £1.000 (€1.126) per maand, en dat is inclusief een invaliditeitsuitkering.
Het was in februari en mei 2021 toen Adam de AstraZeneca-batchnummers AB 0012 en PV 46678 in het VK kreeg. Hij kwam terug voordat de lockdowns begonnen en had een fulltime baan bij de rugby league club, Warrington Wolves.
Hij zei: “Na de eerste injectie kreeg ik koorts en lag ik vier dagen in bed. Ik had last van slapeloosheid die erger werd, en ik kreeg aanvallen in bed, tot wel 15 per nacht. Ze leken op extreme duizeligheid, zoals je hersenen zouden voelen als je op een kermiswals had gezeten. Ik kon niet plat liggen, dus zat ik de hele nacht op een stoel. Ik ontwikkelde een angst om naar bed te gaan.
Mijn dokter zei dat ik leed aan nachtelijke paniekaanvallen en angst. Ik kreeg slaaptabletten en antidepressiva voorgeschreven, maar mijn symptomen werden erger.
Ik legde ook niet echt een verband met het vaccin totdat ik de tweede prik kreeg. Ik heb mijn hele leven vaccins gehad en af en toe medicijnen geslikt en nooit bijwerkingen of problemen gehad.”
Hij kreeg geheugenproblemen en begon namen te vergeten, hij had pijnscheuten in zijn ledematen en hij kon tot vijf nachten achter elkaar niet slapen. Hij weet wat depressie is omdat hij er in 2014 aan leed toen zijn vader op sterven lag, en het voelde niet hetzelfde, maar hij vertrouwde de dokter en nam de pillen. Opnieuw maakten ze hem slechter. Adam zei: “Ik werd zo ziek dat ik voor het eerst in mijn leven vrij moest vragen.”
Na een maand kon hij weer gefaseerd aan het werk, maar hij had moeite met slaapgebrek. Toen kwam prik twee, die Adam per se wilde hebben omdat hij dacht dat het familie en vrienden zou beschermen.
“Ongeveer een week later kreeg ik last van pijn op de borst en duizeligheid. Ik negeerde de pijn nog een week lang, maar viel flauw toen ik probeerde op te staan. Een paar dagen later waren mijn pijnen op de borst zo hevig dat ik het gevoel had dat ik doodging. Ik belde een ambulance en werd naar de eerste hulp van het Warrington Hospital gebracht. Ze maakten een ECG (elektrocardiogram) om mijn hartslag te meten en controleerden mijn troponinegehalte. Die geven aan of je een hartaanval hebt. Alle tests waren goed, dus zeiden ze dat het om een paniekaanval ging.”
Toen kwam de gaslighting van de NHS. Adam bleef volhouden dat hij zich niet goed voelde, maar zijn huisarts had geen suggesties meer. De cardioloog van de rugbyclub raadde echter een 24-uurs ECG aan, waaruit bleek dat Adam leed aan ventriculaire tachycardie (VT), een onregelmatige hartslag die een hartaanval en de dood kan veroorzaken. De tests van Warrington hadden dit niet uitgewezen, maar hij werd onmiddellijk teruggebracht waar een d-dimeer bloedtest, gebruikt om bloedstolsels op te sporen, positief uitviel, hoewel Adam dat toen niet werd verteld.
Warrington nam hem op in een high dependency coronary care unit, waar hij een week bleef en niets anders kon doen dan zo stil mogelijk liggen. De kleinste bewegingen stuurden zijn hart in overdrive. “Ik zat vast in een kamer, verveeld en bang”, zei hij.
Hij ging naar huis, maar werd tussen juni 2021 en juni 2022 tien keer per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Uiteindelijk toonde een scan drie bloedproppen in zijn longen.
Adam kreeg nog steeds geen medeleven: “Bij een van die opnames schreeuwden de verpleegsters tegen me dat er niets met me aan de hand was, hoewel er toen al pericarditis en bloedproppen waren geconstateerd. Ze zeiden me: “Kom niet meer naar het ziekenhuis, uw huisarts moet dit regelen.” Ze beschuldigden me ervan dat ik alleen maar naar het ziekenhuis kwam om medicijnen te krijgen.
In juli 2022 kreeg ik bezoek van het High Intensity Team, dat tot taak had te voorkomen dat ik zonder reden ambulances zou bellen.
Twee verpleegsters kwamen naar mijn huis, maar tegen de tijd dat ze weggingen stonden ze volledig achter me en vertelden ze me dat ik een ambulance moest bellen als ik me onwel voelde. Ze vonden het vreselijk hoe verschrikkelijk ziek ik was.
Het was vriendelijk maar loste het probleem niet op. Ik ging naar het ziekenhuis en zat daar meer dan een dag op de gang te wachten. Er is absoluut geen medeleven en de artsen die wel meeleven weten niet wat ze moeten doen omdat er geen officiële richtlijnen zijn voor vaccinatieschade.
Een jaar eerder, op 11 augustus 2021, nam ik contact op met het Royal College of GPs (RCOG) om te vragen welk protocol er was opgesteld voor het omgaan met vaccinschade. Het kostte vier e-mails om een antwoord van RCOG’s voorzitter Professor Martin Marshall te ontlokken. Zijn verklaring was jammerlijk ontoereikend. Hij had geen protocol te melden. Hij schreef: “De NHS heeft zeer gevestigde en doeltreffende protocollen voor het melden van vermoedelijke vaccinschade en elk geval wordt zeer serieus behandeld.”
Als er bijwerkingen optreden in de huisartsenpraktijk, kunnen patiënten contact opnemen met hun praktijk waar deze worden geregistreerd en gemeld aan de toezichthouder op geneesmiddelen, de MHRA.” Met andere woorden, er is geen protocol, maar laat het weten aan de Yellow Card regeling.
Dit gebrek aan zorg voor patiënten draagt enorm bij aan hun verdriet. Adam is sindsdien nog vijf keer met blauw zwaailicht naar het ziekenhuis en naar huis gestuurd zonder antwoorden of effectieve behandeling.
In augustus 2022 bezocht hij een specialist in het Brompton Hospital die zei dat hij vaccin-verwond was en bekende dat hij ongeveer 240 andere patiënten met hetzelfde letsel had gezien. Adams diagnose beslaat zes pagina’s en bevestigt het vaccinletsel met “betrokkenheid van meerdere systemen”. Naast de stolsels in zijn longen en de hartschade heeft hij spieratrofie, carpale tunnel letsels, verlies van beenmerg, zijn teennagels zijn afgestorven, hij heeft geen gevoel in zijn onderste ledematen en hij krijgt bloedverdunners voorgeschreven.
Het is een zware belasting, maar hij krijgt weinig zorg. Hij zei: “Ze houden me niet in het ziekenhuis tenzij ik iets heb dat direct levensbedreigend is. Ik maak ze bang. Elke keer als ik naar het ziekenhuis ga, neem ik het document van zes pagina’s mee waarin staat wat ik mankeer en dat het veroorzaakt is door vaccinatie. Ze belagen me niet meer, maar ze willen het niet weten omdat ze bang zijn me het verkeerde medicijn voor te schrijven en aangeklaagd te worden.”
Adams leven was in veel opzichten idyllisch. Hij had een baan waar hij zo van hield dat hij na een zware dag geen televisie keek, maar boeken over fysiotherapie bekeek. Hij, Leanne en Lilli genoten van luxe vakanties en woonden in een twee-onder-een-kapwoning met drie slaapkamers.
Toen liep zijn huwelijk met Leanne stuk na zijn eerste vaccinatie en trok Adam in bij zijn zieke moeder.
Om een arts te vinden die hem kon helpen herstellen ging hij naar een particuliere borstspecialist in het Withington Hospital in Manchester. Zij droeg vervolgens zijn zorg over aan de NHS.
Adam heeft geprobeerd zijn symptomen te melden bij het Yellow Card systeem, maar zegt dat telkens wanneer hij zijn batchnummer vermeld, het rapport niet wordt ingediend.
De Medicines and Healthcare products Regulatory Agency (MHRA), die het Yellow Card systeem beheert om problemen met nieuwe medicijnen op te sporen, zei: “Wij zijn niet op de hoogte van huidige IT-problemen die iemand zouden kunnen verhinderen een Yellow Card rapport in te dienen. Wij vragen iedereen die problemen ondervindt contact op te nemen met het Yellow Card-team via [email protected] met een samenvatting van het probleem, zodat het door een deskundige kan worden onderzocht.”
Adam heeft in andere landen behandelingsprotocollen gevonden die beschikbaar zijn voor vaccingewonden. De NHS verstrekt ze niet, dus zamelt hij 30.000 pond in, in de hoop dat ze zijn leven kunnen redden.
Adam zei: “Als ik behandeld kan worden, hoop ik dat ik op een dag gezond genoeg ben om met mijn kleinzoon naar het park te gaan, mijn hond uit te laten, weer te werken of anderen in een of andere hoedanigheid te dienen.”
Als u wilt helpen kunt u hier doneren.
Adam leefde waarschijnlijk te gelukkig.
Dat maakt dat je alles zonnig ziet en niet in staat bent om achterdocht te voelen.
Gebutst door het leven levert ook positiefs op.
Zo is het!
Mooi gezegd Svea!
idd, zo las ik het ook.
de zusters> Ze zeiden me: “Kom niet meer naar het ziekenhuis, uw huisarts moet dit regelen.” Ze beschuldigden me ervan dat ik alleen maar naar het ziekenhuis kwam om medicijnen te krijgen.
SCHANDE,
Ik heb ook in de zorg gewerkt,dit gedrag deed ik niet
Als ik dit ziet/hoor >>>> scheldt ik ze uit
Van 80.000 + 5000×52 weken =331.000 pond per jaar
Daar had hij een aardige spaarpot van aan kunnen leggen en nu klagen dat hij moet rondkomen van een uitkering van 1000 pond ??
Snap ik ook niet…
Precies wat ik dacht, moet je hier niet proberen een uitkering aanvragen na zo’n salaris.
Het zal daar wel anders gaan op financieel gebied.
Tja, alimentatie is a bitch.
Beste Mensen
Er word altijd een manier bedacht door de Super Rijken om een onderkruiper ook als een onderkruiper te houden of geheel te elimineren
Oowee oowee de onderkruipsels kunnen die Super Rijken Vanguard Blackrock Bilderberg Rockefeller Rothschild enzovoort Passeren
Dat mag niet
Rijke Stinkerts Gedachtengangs verbeelding uitbeelding
Maak van die onderkruipsel …
Een voeten Veeg …..
Maak van die onderkruipsel …..
Een voeten Veeg .
Dank U
Nog zeiken over geld…gezondheid daar gaat het om en de rit uitzitten tot het eind. Dus niet laf ertussen uit knijpen met een D66 pilletje.
ik heb ook een vriendin die haar leven volledig naar de klote is ze heeft spijt als haar op haar hoofd maar ja te laat he