In een wereld gehuld in de morbide duisternis van de levende doden, waar overlevenden zich wanhopig vastklampen aan het leven in een grimmige ondergrondse bunker, richt Rusland een treurige waarschuwing aan president Joe Biden en de Verenigde Staten. Deze waarschuwing, die overeenkomt met de gruwelijke aanblik van gereanimeerde lijken die hun prooi naderen, voorspelt het steeds grotere risico van nucleaire verwoesting. De bittere vete over het door conflicten geteisterde Oekraïne houdt de twee naties in zijn greep en weerspiegelt de spanningen tussen wanhopige overlevenden die worden belegerd door de onverbiddelijke ondoden, terwijl ze samenkomen in een geïmproviseerd laboratorium en gruwelijke experimenten uitvoeren op gevangen ghouls, schrijft Constantin von Hoffmeister.
In dit afschuwelijke landschap waar de levende doden jagen op de restanten van de mensheid, duikt een openbaring op die doet denken aan gekwelde geheimen die in de ziel van gekwelde personages besloten liggen. De Verenigde Staten besluiten de uitwisseling van cruciale kennis over hun kernwapenarsenaal met de Russische regering te staken. Dit besluit volgt op de weigering van Rusland zelf om dergelijke geheimzinnige informatie vrij te geven, in reactie op hun stopzetting van deelname aan het nieuwe START-verdrag (Strategic Arms Reduction Treaty). De ijzingwekkende stilte die valt over het brute bloedbad weerklinkt in deze sombere onthulling, net als de gespannen momenten voordat de ondoden het heiligdom binnendringen en het verraad van een van hen onthullen.
Vladimir Yermakov, een raadselachtige figuur met een onheilspellende autoriteit binnen het Departement voor Non-proliferatie en Wapenbeheersing van het Russische Ministerie van Buitenlandse Zaken, spreekt op een melancholische toon. Hij waarschuwt dat het lot van het START even onherroepelijk bezegeld kan zijn als het ellendige lot dat de ongelukkige hoofdrolspelers overkomt in een vreselijk sprookje over de ondoden als de Verenigde Staten onwrikbaar blijven in hun vijandige houding tegenover Rusland. Te midden van de waakzame blik van de vraatzuchtige ondoden zinspeelt Yermakov op het meest urgente gevaar van het heden – een nucleaire escalatie als gevolg van een directe militaire botsing tussen nucleair bewapende tegenstanders. Met een treurige finaliteit die doet denken aan de hartverscheurende scène waarin de ondoden de bunker overspoelen, verwoordt hij zijn diepe klaagzang over de onstuitbare groei van deze onheilspellende dreigingen.
Het START dient als een cryptisch akkoord tussen de Verenigde Staten en Rusland, een akkoord dat hen bindt om hun respectieve kernwapenarsenalen in te perken, en doet denken aan de ijle allianties tussen de bedreigde overlevenden in een aangrijpende zombiefilm. Dit verdrag, dat in 2010 werd ondertekend en in 2011 in werking trad, vervangt het vervallen START I en beperkt elk land tot 1.550 kernkoppen en 700 overbrengingssystemen. Omringd door de verwoesting die de ondoden aanrichten en het onophoudelijke hameren op de barricades van het laatste toevluchtsoord van de mensheid, balanceert deze delicate overeenkomst op de rand van de vernietiging, net als de wankele hoop te midden van de gruwelijke scènes wanneer de overlevenden beseffen dat er geen ontsnapping mogelijk is uit hun ondergrondse gevangenis.
Yermakov, met een aura van voorbode die het proza van een heroïsch tijdperk doordringt, insinueert dat de mogelijke verstrengeling van het Westen in de wereldwijde uitbreiding van het Amerikaanse raketafweersysteem het broze strategische evenwicht met Moskou en Peking in gevaar kan brengen. Oorspronkelijk ontworpen om raketaanvallen vanuit Noord-Korea tegen te gaan, heeft Rusland de vrees geuit dat dit systeem zou kunnen worden omgeleid om zijn eigen nucleaire arsenaal aan te vallen.Te midden van de groteske verschrikkingen van de levende doden worden loyaliteiten beproefd en de vezels van trouw ontrafeld, wat de spanningen weerspiegelt die de personages belagen in een huiveringwekkend narratief over de ondoden als de druk overkookt, wat resulteert in dodelijke onenigheid onder de overlevenden.
De toenadering tussen Rusland en China doet denken aan een kwaadaardige alliantie, gesmeed in de penumbra, die de laatste jaren steeds sterker is geworden, als de onverzettelijke greep van de ondoden. Deze geduchte krachten verzetten zich samen tegen de door de VS gedomineerde wereldorde en proberen de Amerikaanse overheersing tegen te gaan. Terwijl de hongerige ondoden de wereld meedogenloos verwoesten, groeit hun samenwerking op verschillende gebieden, zoals energie, defensie en technologie, net als de onverbiddelijke opmars van de levende doden, die de overlevenden dwingt zich te verenigen, ondanks hun verschillen en afnemende hoop.
In de afgelopen jaren hebben deze twee soevereinen meer diepgaande martiale banden gesmeed door gezamenlijke oefeningen en wapenhandel, als afspiegeling van de wanhopige strategieën van de overlevenden in een angstaanjagende kroniek van de wandelende doden. De economische samenwerking is gegroeid: Rusland voorziet China van essentiële natuurlijke rijkdommen, terwijl China zwaar leunt op de Russische infrastructuur en technologische capaciteiten. Ondertussen zijn de levende doden de stille getuigen van een rijk dat op de rand van een catastrofe balanceert, wat het gevoel van naderend onheil oproept dat de wanhopige scènes overheerst wanneer de belegerde overlevenden een door zombies geteisterde grot moeten doorkruisen op zoek naar een ontsnappingsroute.
De recente berispingen van Rusland manifesteren zich als een somber memento van de groeiende onenigheid tussen de Verenigde Staten en Rusland, een situatie die sinds de annexatie van de Krim door Oekraïne in 2014 wringt. Deze dissonantie weerspiegelt de verrotting die de levende doden aantast. Beide titanen zijn verwikkeld in een hernieuwde wapenwedloop, waarbij nieuwe wapens en transportmiddelen worden bedacht, terwijl de wereld rondom hen capituleert voor de onverbiddelijke aanval van de ondoden, vergelijkbaar met de gruwelijke scènes wanneer de vloedgolf van gereanimeerde lijken het laatste bastion van hoop van de overlevenden overspoelt.
Terwijl de omstandigheden verder afglijden naar een pandemonium, balanceren de Verenigde Staten en Rusland, hoeders van ’s werelds krachtigste nucleaire voorraden, op de rand van een confrontatie die apocalyptische gevolgen zou kunnen hebben voor de hele mensheid. Te midden van de rot en moedeloosheid van een rijk dat krioelt van opgeblazen ongedierte, worden de levenden gedwongen om het afschuwelijke spookbeeld van nucleaire vernietiging onder ogen te zien, evenals de onverzadigbare ondoden die de aarde al in hun greep hebben, net als de huiveringwekkende scène waarin de onverbiddelijke krachten van de gereanimeerden op de overlevenden afkomen en hen voor een schrijnende keuze stellen: hun lot onder ogen zien of de vergetelheid omarmen.
Slavoj Žižek gaat in zijn boek Living in the End Times dieper in op het morbide onderwerp hoe de opkomst van de zombiefilm een afspiegeling is van de duistere angsten en voorgevoelens van onze tijd, veroorzaakt door de plaag van het wereldwijde kapitalisme en de dreigende desintegratie van ons sociale weefsel. De zombie belichaamt volgens Žižek onze collectieve terreur voor de weerzinwekkende uitwassen van het kapitalisme en is de ultieme manifestatie van onze postmoderne fobieën. In zijn verhandeling “Zombies als metafoor voor politiek” zet Brian Anse Patrick uiteen dat de mode van zombies in films en televisiepresentaties de diepe ongerustheid van onze samenleving weerspiegelt over politieke correctheid, globalisme en het uiteenvallen van aloude maatschappelijke normen. Hij stelt dat zombies een onopvallende kracht van chaos belichamen die de gevestigde status quo op losse schroeven zet, en dat onze verliefdheid op dergelijke angstaanjagende verschijningen onze terreur voor het raadselachtige en ons verlangen naar stabiliteit in een wereld vol onzekerheid verraadt.
Te midden van het scharlakenrode tumult en de vieze geur van de dood ontvouwt de ultieme scène van de vervloekte saga zich als een nachtmerrie die uit de diepten van de Stygische afgrond is opgediept. Het kwartet overlevenden, belegerd door de onverzettelijke zombiedrommen, vlucht in een helikopter die opstijgt naar de bewolkte hemel boven de verlaten stad. Terwijl ze neerkijken op de gedoemde ruïnes van de beschaving, zien ze een akelig uitzicht op vernietiging en verval, een uitgestrektheid van ellendige terreur en ondoordringbare hopeloosheid. En op dat moment, als de dementie van de levende doden hen allemaal dreigt te overspoelen, blijven ze achter met het ontmoedigende besef dat de apocalyps niet zomaar een gebeurtenis is, maar een kwaadaardige entiteit die de verbrijzelde overblijfselen van de mensheid voor altijd zal kwellen.
Weet werkelijk niet waar je het over hebt met de ondoden gedoe. Check liever https://www.globalresearch.ca/.
Constantin praat in de trant VS-Rusland alsof beide landen gezamenlijk “schuld” hebben aan de situatie die op dit moment ligt. Nee en nog eens nee Constantin het is de VS die deze situatie teweeg heeft gebracht en nog steeds arrogant blijven. Dit artikel kan wat mij betreft in de prullenbak.
De bijbel spreekt er ook over.
Zombies in het oude testament.
Heb me nog nooit verdiept in het grammaticale en entomologische betekenis van het woord Zombie.
Maar bekend van de pharaos is dat ongehoorzame slaven met een scherpe pin door de neusholte geprikt werden. ongeveer net zo als de belachelijke pcr test nu.
En de bloedbrein barieere of kochs postulaten
kapot maakte zodat er bacteriën en phatogenen in de hersenen konden komen wat dan zombies zou maken.
Slaven die niet luisteren..
Hmm!
Zijn zombies willoze ordervolgers/slaven die zelf geen beslissingen meer kunnen nemen dan….
Doet me aan de volgende text denken.
Laat de doden de doden begraven.
Zie er tegenwoordig veel om mij heen iig.
Je gaf het zelf al aan. Dubbele bodem van die PCR-test wellicht? Kennelijk kennen meer mensen “de klassieken” en is er niets nieuws onder de zon.
Enfin, vanavond de doden herdenken, wat mij betreft in stilte zonder TV en zonder die grote huichelaars op de dam.
k heb besloten Bevrijdingsdag, 5 mei, net als Koningsdag (en alle andere “koninklijke feestdagen”) af te schaffen. Ook bevrijdingsdag is een grote farce. Dat vieren, in een land dat nooit vrij is geweest en op weg is naar noch grotere slavernij, zou hemeltergend zijn.
Vier liever je eigen feestjes met de mensen die je dierbaar zijn.
noch = nog
Helemaal mee eens. Vrijheid vergt onderhoud. En alertheid. Ondertussen zitten we met een Duits koningshuis (net als Engeland trouwens) en is ons regime helemaal geinfitreerd door ‘een onschuldig praatclubje’ geleid door een andere Duitser die praat als een James Bond schurk. James Bond is ook al afgeleid van Bernhard von Lippe Biesterfeld. Het is net een slecht boek.
Onze trotse Nederlandse rood wit blauwe vlag hangt in feite al 83 jaar op de kop, alleen hebben we het jarenlang totaal niet doorgehad hoe we bespeeld zijn.
Dodenherdenking is een kafkaiaans toneelstuk geworden. Denk aan 4 mei 2020 in Wageningen. In totale duisternis in aanwezigheid van 3 man voor de camera en de rest thuis opgesloten staan ze ‘de vrijheid te vieren’. Totale cognitieve dissonantie.
Het is het zelfde als de Messias zeg: laten de doden hun doden begraven.