CDD20 / Pixabay

De inauguratie van president Donald J. Trump gisteren markeert het hoogtepunt van het proces van democratie – ja, het is een proces, en niet een ding, want het gaat om de acties van mensen. In dit geval, in de VS, waren het de acties gericht op het afwerpen van wat Amerikanen steeds meer (en terecht) ervoeren als het onterechte fascisme van de zogenaamde Democraten (die alleen in naam democraten en “liberaal” zijn). Dit fascisme uitte zich in de systematische vernietiging van Amerika op elk denkbaar niveau: de rechtvaardige rechtsstaat, de economie, het onderwijs, de communicatie (denk aan de vrijheid van meningsuiting), de gezondheidszorg en het buitenlands beleid, om maar een paar dingen te noemen. Trump is geen moment te vroeg teruggekeerd en het is een understatement om te zeggen dat hij voor een enorme uitdaging staat om Amerika weer op te bouwen.

Met het bovenstaande in gedachten is het logisch dat Donald Trump – die de presidentsverkiezingen won op het niveau van zowel het Kiescollege als de popular vote – door de meerderheid van de Amerikanen wordt gezien als de persoon die de democratie in de VS kan en zal terugbrengen. En dat doet hij al, te oordelen naar de uitvoeringsbesluiten die hij sinds zijn inauguratie heeft ondertekend: het terugdraaien van DEI (diversiteit, gelijkheid en inclusie); het verder verpletteren van de WOKE ideologie door te verklaren dat er officieel maar twee geslachten zijn in de VS, mannelijk en vrouwelijk (wat niet betekent dat hij het bestaan van homo’s ontkent, maar met als uitvloeisel, dat dit homomannen en homovrouwen zijn, die er altijd zijn geweest, in elke samenleving); het verbieden van het eenzijdig opleggen van zogenaamde “vaccins,” het verbieden van censuur en het garanderen van vrijheid van meningsuiting; en het terugtrekken van Amerika uit de WHO (mijn persoonlijke favoriet!), om er maar een paar te noemen, schrijft gastauteur Bert Olivier.

Het gejubel van de mensen in de arena van het Capitool, grenzend aan de rotunda waar Trump werd ingehuldigd, was een audiovisuele getuigenis van hun vreugde toen ze te horen kregen dat hun vrijheid was hersteld. Ik heb deze zin cursief gedrukt om het onmiskenbare feit te benadrukken dat vrijheid – die in de geschiedenis van de mensheid zo vaak is onderdrukt en nog steeds met voeten wordt getreden, bijvoorbeeld door de alomtegenwoordige censuur in de Europese Unie – de hoogste waarde is en altijd is geweest die het handelen van mensen in de geschiedenis van de samenleving heeft gemotiveerd. Kortom, sociale evolutie is altijd gedreven geweest door de zoektocht naar vrijheid. Dit is niet altijd met succes vastgelegd in grondwetten van landen, en nog minder in politieke praktijken, maar uiteindelijk zal het juk van onderdrukking – waartegen altijd weerstand zal worden geboden – worden afgeworpen.

In het licht van het bovenstaande moet het duidelijk zijn dat er een reden is waarom het streven naar vrijheid zo’n alomtegenwoordig thema is in de kunsten – of het nu gaat om literatuur, muziek, film, ballet (denk aan Mao’s Last Dancer) of zelfs cartoonkunst. Wat dat laatste betreft, bijvoorbeeld, is er een voor de hand liggende reden waarom cartoons onlosmakelijk verbonden zijn met menselijke vrijheid. En dan bedoel ik niet de vaak sentimentele Walt Disney-variant, of tekenfilms in het algemeen (veel Japanse anime-films zijn een uitzondering), hoewel die duidelijk verbonden zijn met “artistieke vrijheid” voor zover iemands creativiteit de grenzen bepaalt voor de verbeelding als bron van de constructie van zulke films.

  Perfecte storm: Pandemie, klimaat, oorlog dragen allemaal bij tot voedseltekorten in de wereld

Waar ik het over heb is vooral het soort cartoon dat cartoonisten gebruiken als medium om te reflecteren en commentaar te leveren op actuele gebeurtenissen, meestal op een satirische manier. En juist omdat er vaak, zo niet altijd, sprake is van satire, hebben cartoons de neiging om machthebbers op de tenen te trappen, omdat zij, om voor de hand liggende redenen, meestal het doelwit zijn van de scherpzinnige (zij het soms vernietigende) kunst van cartoonisten.

Ook al is satire vaak het doel van cartoons, het wordt meestal iconisch (dat wil zeggen, door middel van grafische beelden) op een humoristische manier verwoord. Bovendien is satire onlosmakelijk verbonden met parodie, of een spottende voorstelling van iemand of iets in de context van gebeurtenissen waarbij deze persoon (of groep) betrokken was. Maar vergis je niet: het punt van het belachelijk maken van zulke mensen of hun acties is kritisch, zij het grafisch uitgedrukt op een humoristische manier.

Maar kritiek – als onderdeel van de strijd voor vrijheid – kan op vele manieren worden geuit, waaronder het filmgenre van wat soms “space opera” wordt genoemd – iets wat op voorbeeldige wijze wordt geactualiseerd in de Star Wars-films van George Lucas, waarin de Rebellie het opneemt tegen het kwaadaardige Imperium, in een genadeloze strijd tot het bittere einde, waarbij geen genade wordt geschonken. Bedenk dat het verhaal van Star Wars draait om de galactische heerschappij van het (kwaadaardige) “imperium”, dat vastbesloten is om alle inwoners van de planeten in het betreffende melkwegstelsel te onderwerpen, en dat hun heerschappij wordt uitgedaagd door “de rebellie” (dat wil zeggen, “de rebellen”). De steunpilaar van deze laatste zijn de “Jedi”, krijgers die vrijwel onoverwinnelijk zijn in persoonlijke gevechten, maar het probleem is dat niet alle Jedi ethisch goede individuen zijn; ze kunnen afdwalen naar de “duistere kant”, zoals Darth Vader, die aanvankelijk een goede Jedi was, heeft gedaan.

Het punt over Star Wars als een serie films die vrijheid thematiseren is dat, zelfs tegenover de ogenschijnlijk overweldigende technologische macht van het Imperium, de rebellen moedig volharden in hun rebellie, met als resultaat dat de populariteit ervan juist te verklaren is door het cruciale motief van een zoektocht naar vrijheid.

Je hoeft niet ver te zoeken naar andere filmische belichamingen van zo’n zoektocht. Twee daarvan (naast vele andere) schieten me meteen te binnen: The Matrix (ik denk aan de eerste) en het meer recente tweedelige film-verhaal, dat toepasselijk Rebel Moon heet. Er is al eerder op gewezen dat The Matrix van de gebroeders Wachowski – toen ze nog mannen waren; nu zijn het de gezusters Wachowski – met zijn quasi-religieuze, quasi-mythologische metaforiek van Neo (de Ene), Trinity, Morpheus enzovoort, waarschijnlijk (net als Leave the World Behind en Don’t Look Up) een voorbeeld was van voorprogrammering.

  Uw regering probeert u te doden en de planeet te ontvolken: Officiële regeringsrapporten, vertrouwelijke Pfizer documenten en de kosten van levensonderhoud crisis bewijzen het

Rebel Moon (of Child of Fire), geregisseerd door de getalenteerde Zack Snyder, behoort ook tot het genre van de “space opera,” waarin de heldin, Kora – een ex-soldaat van het militaire Imperium die vecht voor “the Motherworld” – een vluchteling is die zich schuilhoudt op de gelijknamige “rebellenmaan” Veldt, waar ze woont en werkt in een agrarische gemeenschap. De ironisch genaamde Admiraal Noble van de Imperium vloot arriveert op Veldt om graan te eisen voor zijn bemanning en na een dodelijke demonstratie van zijn wreedheid, laat hij een contingent van zijn soldaten achter – de katalysator voor Kora om te veranderen in haar ware vechters gedaante om een jong meisje te redden van verkrachting door de Imperium soldaten.

Ze begint aan een missie om strijders te rekruteren om Veldt te helpen verdedigen tegen Noble’s “dreadnought” wanneer deze terugkeert voor het graan, en (waarbij we de vele voorspelbare wendingen in het verhaal overslaan), uiteindelijk slagen zij en haar metgezel, Gunnar, hierin – maar niet voordat Kora Noble heeft verslagen in een meeslepende gevechtsscène. In het vervolg op Rebel Moon, Scargiver, wordt Noble technologisch tot leven gewekt door het Imperium en keert hij terug naar Veldt voor een voorspelbare krachtmeting met Kora en de andere dorpelingen. Deze twee films doen in veel opzichten denken aan Star Wars, vooral omdat ze de wil en dapperheid waarderen die nodig zijn om op te staan tegen een meedogenloos veroverend en tot slaaf makend imperium in naam van de vrijheid, zelfs als je denkt dat het imperium niet verslagen kan worden.

The Matrix is op zijn beurt geen simpele bevrijdingsfilm, maar een uitgebreide, aanhoudende sciencefiction “psyop” – een bekende (militaire) psychologische techniek – waarbij bepaalde ideeën in het onderbewustzijn van mensen worden geplant door middel van beelden, muziek en woorden, die selectief worden gebruikt in een overtuigende verhalende of visuele vorm. Deze oefenen invloed uit op de handelingen van mensen zonder dat ze het zelf weten. In het geval van de hier genoemde films bereiden ze de kijkers voor op gebeurtenissen die door de machthebbers voor de toekomst zijn gepland en leggen zo de basis voor hun acceptatie wanneer het fictieve scenario een politieke en sociale realiteit wordt.

Hoe dit in The Matrix gebeurt, is eenvoudig te begrijpen: de fictieve, intrafilmische ‘Matrix’ is een virtual reality-programma dat de onweerstaanbare indruk wekt bij mensen – van wie de meesten gevangen zitten in pods, van waaruit hun levensenergie wordt onttrokken om het systeem van energie te voorzien – dat ze een ‘normaal’ leven leiden in de fysieke werkelijkheid. Om het spreekwoordelijk lange verhaal kort te maken: de centrale figuur, Neo, krijgt van Morpheus, leider van de rebellen, een rode pil aangeboden die hem bevrijdt uit de ban van het Matrixprogramma, en samen met de raadselachtige Trinity en Morpheus wordt het na een langdurige strijd (tijdelijk) verslagen.

  Kijk: Klaus Schwab waarschuwt naties die geneigd zijn hun eigen soevereiniteit te behouden boven de wereldagenda

De belangrijkste scène in de film is de ontmoeting tussen Neo en de ‘Architect’, een zichtbare manifestatie van het Matrix-programma. De ‘Architect’ vertelt de vrijheidsstrijder dat er af en toe een figuur zoals hij (Neo) moet verschijnen om het programma als het ware te ’testen’. Als dit niet gebeurt, “kent” het programma zijn zwakke punten niet en kan het zich niet verbeteren. Anders gezegd, Neo – of een soortgelijke figuur die het Matrix-systeem uitdaagt – is in zekere zin een functie van het systeem zelf, en ook al lijkt hij de overwinning op het programma te behalen, dit is slechts een tijdelijke tegenslag. Het punt is dat het systeem zichzelf uiteindelijk zou herstellen. Gezien als een psyop bereidt de film het publiek dus voor op wat hen subtiel verteld wordt als onvermijdelijk: de onvermijdelijke wederopstanding van het slaafse systeem.

Met andere woorden, “verzet is zinloos,” althans dat willen ze ons doen geloven. Op deze manier wordt wat wij ervaren als een paradigmatische strijd voor vrijheid tegen een onpersoonlijk, totalitair systeem, slim gebruikt om ons ervan te overtuigen dat, zelfs als we vechten, het systeem uiteindelijk zal overwinnen. Ik geloof dat voor geen meter; een deel van mijn motto is “Geef nooit op,” (het andere deel zijn de beroemde woorden van Immanuel Kant, “Sapere aude” of “Heb de moed om voor jezelf te denken”) en dat spreekt voor zich.

Waar de regisseurs van The Matrix echter geen rekening mee hebben gehouden, is dat – ondanks het geraffineerde gebruik van psychologische technieken in de film – de centrale rol van Neo als bevrijder een belangrijk personage vormt voor de identificatie van het publiek. Dit betekent dat, ook al wordt de boodschap dat het Matrix-programma onverwoestbaar is, door de kijkers op onbewust niveau geassimileerd, de heldhaftige actie van Neo en zijn kameraden ook op bewust niveau wordt begrepen. De duidelijke boodschap die we krijgen is dat je alle reden hebt om als revolutionair te vechten tegen een tiranniek systeem.

Van fictie naar feit: wat hierboven is geschreven is van toepassing op de verbazingwekkende comeback van Donald Trump, die hij weliswaar niet had kunnen maken zonder de meerderheid van de Amerikaanse kiezers. Het laat zien dat doorzettingsvermogen, gecombineerd met moed en goede planning, het verschil kan maken. Het is aan de rest van ons om te profiteren van zijn overwinning en te blijven vechten voor vrijheid in onze respectieve samenlevingen. En wat belangrijk is, het is geen strijd die ooit definitief zal eindigen.

Bert Olivier
Honorary Professor of Philosophy
University of the Free State
South Africa


https://frontnieuws.backme.org/


Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Is ‘zonnescherm’ weermodificatietechnologie haalbaar?


Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over:

Vorig artikelFailed State America. Joe Biden’s absolute vernietiging van de vrijheid van meningsuiting
Volgend artikelHet Oekraïne-conflict verandert de wereldorde: dit is hoe
Frontnieuws
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, zogenaamde celebrity influencers of politici.

9 REACTIES

  1. Alleen wie geen angst heeft is vrij. Vrijheid is stilte, non-dualiteit in God/ziel/licht/liefde. Vrijheid is de afwezigheid van angst.

    Momenteel is bijna niemand op aarde vrij, maar dat gaat veranderen. Het ego gaat sterven en het bewustzijn zal een wederopstanding beleven… de resurrectie van het God-bewustzijn.

  2. Beste Bert Olivier,
    Zullen wij elkaar over 4 jaar spreken aan de hand van de resultaten in plaats van het over de toekomstige verwachtingen te hebben?

    ik draai al te lang mee in dit leven om politici en wannabe’s op hun woorden te geloven.

  3. Wat een show was het. Hillbillies in het publiek. Een goombah achtige, ongeinspireerde en verveeld kijkende klan rondom Trump. Verschrikkelijke circusmuziek de hele tijd. Een parade van schmutzige joden. En dan besef je dat Ziomerica toch eigenlijk maar een hillbilly landje is, onontwikkeld en achtergebleven. Nu in de zak van zioTrump en zioMusk. En zoals altijd weer in twee verdeeld, ook al is de regering éen pot nat, links of rechts maakt niet uit – the aipac is dead, long live the aipac. Een verbazingwekkende comeback, of gewoon gepland… Als je er in wilt geloven, was de pap best lekker, toch? Een vriend zei tegen me, omdat jij uit de VS komt, is dat goed voor je, dankzij dit sterke land, want de VS blijft onoverwinnelijk. Zelf lust ik deze pap niet, helaas. Want ik weet en zie wat er komen gaat. Maar iedereen mag zijn kop in het zand steken, iedereen zijn recht. Geniet er van.

  4. Een goede kant van Amerikanen is dat ze leiderschap kunnen accepteren.
    Nooit heeft iemand op de aarde bestaan zonder leiding.
    Hier moet een leider altijd dienaar zijn, maar van onze eigen kleine belangen met name seks als recht.
    Ze hebben niets anders dan vernietigd. En dat karma moet ook uitgewerkt worden. Op deze manier is het enkel biologische degradatie van de soort.

    We houden het zoekspel naar de duivel dus nog een beetje langer vol.

    • Fem januari 21, 2025 Bij 20:48
      Dat was een goed initiatief. En dat komt omdat Trump weet wat er werkelijk achter “global warming” zit maar dat vertellen hij en Musk je niet. Desondanks is het wel goed dat die waanzin een keer ophoudt. Ook is het vertrekken van de WHO een goede business zet. Wees inderdaad maar blij. Zolang het kan.

  5. OK, Tiger, we’ll speak again in 4 years’ time. I believe you’re wrong about Trump – just withdrawn from the WHO – that’s something already.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in