De moderne periode: In volle vaart achteruit

De laatste weken heb ik de voordrachten van de Russische historicus en filosoof Dugin (1960-) doorgenomen. Die video’s zijn in Engelse voice-over hier op de Servische website Paideuma te vinden, schrijft gastauteur Teraspol.

Het betreft zijn grote studie van de denkvormen in de verschillende beschavingen en hun wisselende dominantie en conflicten. Het gaat niet zozeer over botsende beschavingen maar over de interne botsingen tussen de vormen en uiteindelijk over de crisis van de Europese moderniteit zelf. De analyse heb ik proberen samen te vatten in het volgende schrijven.

Het is gericht tot mensen die verontrust zijn over de gang van zaken en bekijken wat er met de traditie(s) gebeurd is. Dat kunnen (conservatieve) katholieken, protestanten, moslims, hindoes maar ook ongelovigen zijn die daarover onvrede voelen. Daarvoor is het werk van Dugin heel verdienstelijk en veel te weinig bekend. Het enige dat de pers van hem weet is dat hij het brein van Poetin zou zijn. Wat een onzin! Er zijn geen foto’s van hen samen. Hij is gewoon een bekend filosoof en Euraziatisch onderzoeker met een grote talenkennis en veel contacten in Turkije, Iran, India en de vroegere Sovjetrepublieken.

***

Terug naar de oerkrachten

Zijn het niet de conservatieven die achteruit kijken? Nee, het is de moderne periode zelf die steeds sneller terugkeert naar de oudste vormen, de heerschappij van Cybele. Ze is de aarde-godin uit het Nabije Oosten die voortdurend offers vraagt en in ruil haar titanische krachten ontketent. De titanen waren volgens de mythologie de ontaarde wezens die in de onderwereld vastgeketend waren. Als die ooit los geraken, ontstaat er een “war of the worlds“.

De Russische filosoof  en historicus Alexander Dugin (1960-) werkt al tien jaar aan de “De noömachie”. Daar zit het woord “nous” in en “machie”. “Nous” is Grieks voor het bewustzijn of de mentaliteit van volkeren en beschavingen en “machie” is strijd. Het is een onderdeel van de “noölogie“, de studie van de mentaliteiten. Het gaat hierbij niet enkel om botsend beschavingen maar belangrijker nog om de strijd tussen de verschillende denkvormen in elke beschaving zelf. Hieronder geef ik kort zijn analyse van de huidige Europese beschaving weer.

Dugin gebruikt het woord “logos” als synoniem van denkvorm. In de Griekse filosofie betekent “logos” ook rede, wiskundige verhouding enz. Voor christenen is Christus de Logos, met grote L. Zie Joh. I,1: “In het begin was het Woord..” Dat is dan het scheppende, vorm gevende Woord dat uitgaat van de Vader. Dugin is echter geen theoloog en gebruikt “logos” als “denkvorm”. Hij ziet drie denkvormen in elke beschaving die in wisselende verhouding voorkomen en meestal in conflict zijn.

U vindt zijn voordrachten op deze site: https://paideuma.tv/en/video/introduction-noomakhia-serbian-logos-lecture-9-alexander-dugin#/?playlistId=0&videoId=0 Er is de video met Engelstalige voice-over en een schriftelijke weergave. Onderaan op de pagina kunt u de 10 lessen in volgorde aanklikken. Hierbij een screenshot ervan:

De apollinische en de dionysische logos

Bij de Indo-Europese volken (vanaf het tweede millennium voor Christus) onderscheidt Dugin de apollinische logos als dominant. Die staat in het teken van de zonnegod, van de verticaliteit, de hiërarchie van de drie standen (priesters, krijgers, handarbeiders en boeren). Dat heeft doorgewerkt bij alle Indo-Europeeërs van de Indiërs tot de Iraniërs, de Kelten, Grieken, Romeinen en Germanen.

De Chinese beschaving staat in het teken van de tweede logos: de dionysische logos. Dionysus is de bemiddelaar tussen hemel en aarde, hij zorgt voor de groei van de gewassen bovengronds. Na de oogst en het oogstfeest sterft hij als een kiem in de grond om later herboren te worden als nieuw gewas. Dionysus heeft ook invloed gehad in de Thracische, Griekse beschaving enz. Denk aan de Griekse tragedie (bestudeerd door Nietzsche).

De cybelische logos

Dionysus is niet de kiemkracht zelf. Die berust bij de zwarte aarde. Dat is de cybelische logos. Die werd in de oertijd in verband gebracht met de moedergodin, de Magna Mater, Cybele. De priesters ontmanden zich, dat was hun offer aan Cybele. De vijandschap tegenover Kanaan in het Oude Testament heeft daarmee te maken. De joodse religie zette zich af tegen de vruchtbaarheidsriten en mensenoffers. Dat was een beschavingsstrijd tegen het dominante cybelische.

Bij Cybele berust de kiemkracht. Maar ze bewaakt ook de schatten van de onderwereld, de ertsen, de energiebronnen. Francis Bacon (1561-1626) , een van de grondleggers van de moderne wetenschap, zegt het duidelijk: “Kennis is macht.” Macht is in de eerste plaats macht over de natuur, je de verborgen schatten toeëigenen desnoods met list of geweld. Daarbij maak je op den duur echter titanische krachten los die ook jou kunnen meesleuren.

Cybele staat dus voor een ontketening van krachten in een steeds dollere versnelling. De oermoeder staat voor vervaging van grenzen en een vervluchtiging van identiteiten van volk, gender maar ook individu, het opgaan in de ongedifferentieerde oerkrachten. Vandaag ben je een man, morgen identificeer je bv. als een hond. Van de Magna Mater is het woord “materie” afgeleid. “Materialisme” is het sleutelwoord geworden van de moderne periode.

Plato en Aristoteles afgedankt

Voor mij was het verrassend om te lezen dat de moderne wetenschap in wezen “cybelisch” is. Plato en Aristoteles zijn voorgoed voorbij. Plato is apollinisch: alles is helder en hiërarchisch opgebouwd. Aristitoteles is daarnaast ook dionysisch: hij zoekt een middenweg tussen zuivere idee en materie. Maar Aristoteles ziet in de dingen “entelechie”, d.w.z. een einddoel dat ze realiseren. Dat is onvergeeflijk. De moderne wetenschap negeert doelen, niets heeft nog een doel, er is enkel nog het determinisme van de oorzaken.

Het cybelisch evolutionisme

Laatste element van Cybele is het mechanische evolutionisme. Dat gaat in feite terug op de gnosticisten van Alexandrië (1ste eeuw). Het duikt soms op in de Middeleeuwen maar is modieus geworden in de Italiaanse Renaissance, de zogenaamde platonische academiën bv. in het katholieke Firenze in 1450. Daarbij gaat het niet om Plato maar om de neoplatonisten en gnosticisten (1ste en 2de eeuw). 1450 is nog ruim tachtig jaar voor de Reformatie.

Het protestantisme is volgens Dugin mogelijk geworden doordat de “vierde stand” zich onafhankelijk gemaakt had van de andere drie standen van de Indo-Europese beschaving. De vierde stand zijn de “burgers“, d.w.z. de bewoners van de “burg” of het omwalde stadsdeel. Bij de explosieve groei van de steden gaan de burgers zich individualistisch gedragen en het evolutionisme sluit aan bij hun steeds abstracter wordende bezigheden: van gewone handel met materiële dingen naar geldhandel en speculatie zodra de rem op woeker (in de Middeleeuwen een hoofdzonde) verdwenen was.

Volgens Dugin is Europa in de moderne periode meer en meer cybelisch geworden. Het apollinische en dionysische is meer en meer verdrongen. Europa heeft een lus gemaakt en keert in zekere zin terug naar de oertijd. Laat u niet doen als katholieke conservatief. Niet u kijkt achteruit als u zich bekommert om de traditie maar de moderne periode kijkt achteruit naar de oertijd.

De aftelling…

De moderne wetenschap is door en door cybelisch en materialistisch. De moderne wetenschap is ook nihilistisch: alle identiteiten vervagen, vervluchtigen en worden naar believen in andere vormen samengesteld. De generatie die nu volwassen is geworden (twintigers), is misschien de laatste die nog keuzes zal kunnen maken. Na hen komt wellicht de mens-machine, de post-mens. Een aantal post-mensen zullen langer leven, schijnbaar eindeloos naar onze maatstaven.  Maar ze zullen niet meer zijn dan opgelapte fysieke machines voorgeprogrammeerd door eindeloos up te loaden hersenupdates.

Of komt er een great awakening die de great reset kan keren? Godsdienstonderzoekers als René Guénon schreven al 100 jaar geleden in “La crise du monde moderne” (1927) dat er meer dan ooit een spirituele elite nodig is om het tij te helpen keren. Die is in Europa ver te zoeken. De hedendaagse “spiritualiteit” is dikwijls maar verkapt evolutionisme, zoals Guénon toen al opmerkte. We zijn honderd jaar verder en de zandloper loopt uit. Andere beschavingen zijn ondertussen ook geïnfecteerd. Kunnen zij nog krachten putten uit hun christelijke erfenis en het tij helpen keren? 

Copyright © 2022 Teraspol. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

Klaus Schwab: “God is dood” en het WEF “Verwerft goddelijke krachten”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: