De leugens van het Westen over Oekraïne worden weerlegd door hun eigen woorden

De strategie van het construeren van een narratief van leugens om een oorlog te rechtvaardigen is zeker niet nieuw. Er is een lange geschiedenis in de VS die zijn hoogtepunt leek te bereiken met de leugen dat Irak een voorraad massavernietigingswapens had. Dat valse narratief werd met verschillende gezichten hergebruikt met chemische wapens in Syrië en, momenteel, met kernwapens in Iran.

“De waarheid is altijd het eerste slachtoffer van een oorlog, maar”, zegt Richard Sakwa, professor Russische en Europese politiek aan de Universiteit van Kent en de meest vooraanstaande specialist van deze generatie op het gebied van Rusland, in zijn binnenkort te verschijnen boek The Culture of the Second Cold War, “de propaganda in het Russisch-Oekraïense conflict is uitzonderlijk intens.” Sakwa stelt dat “de kern” van de Tweede Koude Oorlog “de strijd is om de narratieven te controleren, om de populaire perceptie van de werkelijkheid vorm te geven. Dit is een eeuwenoud streven”, zegt hij, ”maar in de Koude Oorlog 2 wordt de verkeerde voorstelling van zaken verergerd door het verval van de hoge modernistische idealen van op feiten gebaseerde journalistiek en onpartijdige wetenschap,” schrijft Ted Snider.

Sakwa haalt Jacques Baud aan, een Zwitserse legerkolonel die bij de NAVO en de VN heeft gediend, die stelt dat de valse narratieven die het gevolg zijn van de weigering om onpartijdig onderzoek te doen naar belangrijke gebeurtenissen, het buitenlands beleid van Westerse landen hebben gevormd. Sakwa voegt eraan toe dat dit vooral geldt voor Rusland, dat het doelwit is geworden van een “complete ‘anti-disinformatie’ industrie,” wat leidt tot “bijzonder schadelijke gevolgen voor de internationale politiek”.

De kunst van de heresthetiek, of het structureren van de politieke werkelijkheid om je narratief gunstig te laten uitkomen, leek zijn perfectie te bereiken in de Downing Street Memo, tijdens de oorlog in Irak, waarin werd gemeld dat Amerikaanse “inlichtingen en feiten werden gefixeerd” rond het beleid. Maar de kunst van de heresthetiek lijkt tot bloei te zijn gekomen tijdens de Russisch-Oekraïense oorlog. Er zijn verschillende leugens verteld om de oorlog te rechtvaardigen en in stand te houden. En verschillende van die leugens die door het Westen zijn verteld, zijn onthuld en weerlegd door de eigen woorden van het Westen.

De proxyoorlog

De president van Rusland, Vladimir Poetin, beschrijft de oorlog in Oekraïne al lange tijd als een poging van het Westen “om concurrenten uit te schakelen door gebruik te maken van een proxymacht.” De Russische minister van Buitenlandse Zaken, Sergei Lavrov, heeft gezegd dat “de NAVO in wezen een oorlog met Rusland voert via een proxy en die proxy bewapent. Oorlog betekent oorlog.

Maar ondanks de bekentenis van minister van Defensie Lloyd Austin dat “we willen dat Rusland zodanig verzwakt wordt dat het niet meer het soort dingen kan doen die het heeft gedaan door Oekraïne binnen te vallen,” heeft het Westen consequent de meer nobele rol van het verdedigen van Oekraïne opgeëist en ontkend dat het ook een proxyoorlog voert in Oekraïne.

Maar die bewering werd onlangs weerlegd toen de voormalige Britse premier Boris Johnson tegen een interviewer zei: “We voeren een proxyoorlog, maar we geven onze proxy’s niet de mogelijkheid om het werk te doen.”

Het gaat niet om de NAVO

Een belangrijk kenmerk van het westerse narratief over de invasie van Poetin in Oekraïne is dat deze niet uitgelokt was. Dat was de titel van Biden’s eerste toespraak over de oorlog, “Opmerkingen van President Biden over de niet-uitgelokte en ongerechtvaardigde aanval van Rusland op Oekraïne,” en het woord “niet-uitgelokt” is sindsdien elke keer gekoppeld aan het woord “oorlog.”

Een belangrijk element van dat narratief is het volhouden dat de oostwaartse uitbreiding van de NAVO naar Oekraïne en de grenzen van Rusland niets te maken had met de beslissing van Poetin om ten strijde te trekken.

Maar dat narratief werd weerlegd door niemand minder dan de toenmalige secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, die in zijn inleidende opmerkingen voor de Commissie Buitenlandse Zaken van het Europees Parlement op 7 september 2023 zei dat Poetin in 2021, voorafgaand aan de oorlog, “een ontwerpverdrag stuurde dat hij door de NAVO wilde laten ondertekenen, om te beloven dat er geen NAVO-uitbreiding meer zou komen. Dat was wat hij ons stuurde. En het was een voorwaarde om Oekraïne niet binnen te vallen. Natuurlijk hebben we dat niet ondertekend.” Stoltenberg ging vervolgens verder: “Hij wilde dat we die belofte ondertekenden, dat we de NAVO nooit zouden uitbreiden… Dat hebben we afgewezen. Dus trok hij ten strijde om te voorkomen dat de NAVO, meer NAVO, dicht bij zijn grenzen zou komen.” De secretaris-generaal van de NAVO sloot zijn opmerkingen af met de conclusie dat “toen president Poetin een Europees land binnenviel om meer NAVO te voorkomen, hij precies het tegenovergestelde krijgt.”

Stoltenberg is niet de enige functionaris die deze leugen weerlegt. David Arakhamia, die het Oekraïense onderhandelingsteam leidde tijdens de gesprekken in Wit-Rusland en Istanboel, bevestigde dat een verzekering dat Oekraïne geen lid zou worden van de NAVO het “belangrijkste punt” was voor Rusland. Volgens Arakhamia “waren ze bereid om de oorlog te beëindigen als we, net als Finland, neutraliteit zouden accepteren en zouden toezeggen dat we geen lid zouden worden van de NAVO.”

De Oekraïense president Volodymyr Zelensky zelf weerlegde de leugen toen hij op 27 maart 2022 een interviewer vertelde dat de belofte om niet toe te treden tot de NAVO “het eerste fundamentele punt was voor de Russische Federatie,” eraan toevoegend dat “voor zover ik me herinner, ze daarom een oorlog begonnen.”

Poetin wil niet onderhandelen

Een ander steeds terugkerend argument om de voortzetting van de oorlog te rechtvaardigen is dat Poetin niet wil onderhandelen.

Maar dat is nooit waar geweest. Hoewel elk van Poetins onderhandelingspartners bij de Minsk-akkoorden, de Oekraïense president Pjotr Porosjenko, de Duitse bondskanselier Angela Merkel en de Franse president François Hollande, hebben toegegeven dat het akkoord een misleiding was, bedoeld om Rusland in een staakt-het-vuren te sussen met de belofte van een vreedzame oplossing, terwijl Oekraïne in feite de tijd kreeg die het nodig had om een strijdmacht op te bouwen die in staat was om een militaire oplossing te bereiken, Poetin handelde niet te kwader trouw en “geloofde dat het ons zou lukken om tot een vergelijk te komen en dat Lugansk en Donetsk zich op de een of andere manier met Oekraïne zouden kunnen herenigen onder de akkoorden – de akkoorden van Minsk.”

Poetin bleef zich tot aan de vooravond van de oorlog inzetten voor de Akkoorden van Minsk. Poetin bleef in de dagen vlak voor de oorlog praten met de Franse en Duitse bemiddelaars van de Minsk-akkoorden. Op 12 februari beklaagde hij zich bij de Franse president Emmanuel Macron over het falen van het Westen om Kiev ertoe te bewegen de akkoorden uit te voeren. De volgende dag zei hij tegen de Duitse bondskanselier Olaf Scholz dat hij geloofde dat een oplossing binnen de Akkoorden van Minsk nog steeds mogelijk was, maar dat Duitsland en Frankrijk Oekraïne onder druk moesten zetten.

In december 2022 presenteerde Poetin een voorstel over veiligheidsgaranties aan de VS en de NAVO, waarin hij eiste dat de NAVO niet zou uitbreiden naar Oekraïne.

Slechts enkele weken na de oorlog was Poetin nog steeds bereid om te onderhandelen. In april 2022 bereikten Rusland en Oekraïne een voorlopig akkoord in Istanboel. En opnieuw zijn het Oekraïense functionarissen die de westerse leugen weerleggen dat Poetin niet oprecht is over onderhandelen. Oleksiy Arestovych, een voormalig adviseur van het kantoor van de president van Oekraïne, zei dat de onderhandelingen tussen Oekraïne en Rusland “volledig” hadden kunnen werken en zei dat de Oekraïense delegatie aan het einde van de gesprekken in Istanboel “de champagnefles opende”. David Arakhamia zei dat Poetin “bereid was om de oorlog te beëindigen als wij… beloofden dat we niet zouden toetreden tot de NAVO.” En Oleksandr Chalyi, de voormalige onderminister van Buitenlandse Zaken en lid van het onderhandelingsteam van Oekraïne in Istanbul, zei dat Poetin “een oprechte inspanning toonde om een realistisch compromis te vinden en vrede te bereiken.”

Zelfs Zelensky erkende ooit publiekelijk, in maart 2022, dat de besprekingen “diepgaand uitgewerkt” waren.

Er was geen NAVO-belofte om te breken

Poetin heeft het Westen consequent beschuldigd van het breken van zijn belofte dat de NAVO niet ten oosten van Duitsland zou uitbreiden. In 2007 klaagde hij: “Wat is er gebeurd met de beloften die onze westerse partners hebben gedaan na de ontbinding van het Warschaupact? Waar zijn die verklaringen vandaag? Niemand herinnert zich ze nog.”

Het Westen heeft Poetin eveneens consequent beschuldigd van melodrama en historisch revisionisme. Een NAVO-rapport uit 2014 beweerde: “Een dergelijke belofte is niet gedaan en er is nooit bewijs geleverd om de beweringen van Rusland te staven.”

Maar de NAVO loog, zoals nu duidelijk blijkt uit vrijgegeven documenten. En opnieuw worden de leugens van het Westen onthuld door de eigen woorden van het Westen.

De toenmalige secretaris-generaal van de NAVO, Manfred Wörner, sprak over de “stevige veiligheidsgarantie” dat “we bereid zijn geen NAVO-leger buiten Duits grondgebied te plaatsen”. Hij “benadrukte dat de NAVO-Raad en hijzelf tegen de uitbreiding van de NAVO zijn.”

De toenmalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken James Baker vertelde de toenmalige Sovjetleider Michail Gorbatsjov dat “we het eens zijn met” een garantie dat uitbreiding van de NAVO-zone ten oosten van Duitsland niet acceptabel is. Baker vertelde een persconferentie die volgde op zijn ontmoeting met Gorbatsjov dat de jurisdictie van de NAVO niet naar het oosten zou worden verplaatst. Hij voegde eraan toe dat hij Gorbatsjov had “aangegeven” dat “er geen uitbreiding van de NAVO-strijdkrachten naar het oosten mag komen.” Op dezelfde dag verzekerde Baker de Sovjet-minister van Buitenlandse Zaken Eduard Shevardnadze dat “er natuurlijk ijzersterke garanties zouden moeten zijn dat de jurisdictie of de strijdkrachten van de NAVO zich niet naar het oosten zouden verplaatsen.” Hij vertelde zowel Gorbatsjov als Shevardnadze dat “als we een aanwezigheid handhaven in een Duitsland dat deel uitmaakt van de NAVO, er geen uitbreiding zou zijn van de jurisdictie van de NAVO voor NAVO-troepen een centimeter naar het oosten.”

In 2000 bekritiseerde Robert Gates, die als plaatsvervangend Nationaal Veiligheidsadviseur tegen het hoofd van de KGB had gezegd dat de VS het een “goed voorstel” vindt dat “een verenigd Duitsland bij de NAVO zou worden betrokken, maar… dat de NAVO-troepen niet verder naar het oosten zouden gaan dan nu het geval is,” het “doorzetten van de uitbreiding van de NAVO naar het oosten [in de jaren ’90], toen Gorbatsjov en anderen werd voorgehouden dat dat niet zou gebeuren.”

Het zijn niet alleen de woorden van Amerikaanse functionarissen die de Westerse leugen onthullen. De West-Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Hans-Dietrich Genscher, vertelde Sjevardnadze scherp: “Voor ons is het duidelijk: de NAVO zal zich niet uitbreiden naar het Oosten.” In een toespraak in 1990 verklaarde Genscher publiekelijk dat “een uitbreiding van het NAVO-grondgebied naar het Oosten, met andere woorden dichter bij de grenzen van de Sovjet-Unie, niet zal gebeuren.”

De Britse ambassadeur in Rusland noteerde dat de Britse Eerste Minister John Major de Sovjetzorgen suste dat “de Tsjechen, Polen en Hongaren zullen toetreden tot de NAVO,” door hem “te verzekeren dat zoiets niet zal gebeuren.” De Britse minister van Buitenlandse Zaken, Douglas Hurd, verzekerde zijn Sovjet-tegenhanger op dezelfde manier dat “er geen plannen in de NAVO zijn om de landen van Oost- en Centraal-Europa in de een of andere vorm in de NAVO op te nemen.”

De kwestie van deze belofte is de kern van het huidige geschil in Oekraïne. En het zijn de Westerse woorden op de historische feiten die duidelijk maken dat het Westen, en niet Poetin, hierover liegt.

Poetin wil Oekraïne veroveren

Het veroveren van Oekraïne is nooit een van Poetins verklaarde doelen geweest. Poetin heeft gezegd dat “ongeacht wat iedereen zei of speculeerde,” toen Russische troepen “gestationeerd waren in de buurt van Kiev” in de eerste dagen van de oorlog, “er geen politieke beslissing was genomen om de… stad te bestormen”..In plaats daarvan “waren de troepen daar om de Oekraïense kant tot onderhandelingen te dwingen, om te proberen aanvaardbare oplossingen te vinden… voor de veiligheid van Rusland.”

Poetin probeerde Oekraïne te dwingen tot de onderhandelingen over NAVO-uitbreiding die de VS weigerden aan te gaan toen hij in december 2022 zijn veiligheidsvoorstellen presenteerde.

En dat is ook bijna gebeurd. Oekraïne en Moskou gingen bilaterale gesprekken aan in Istanboel en parafeerden een overeenkomst. Poetin stopte toen zijn aanval en trok Russische troepen terug uit Kiev, in plaats van verder Oekraïne in te trekken. Pas toen het Westen Kiev ontmoedigde om het Akkoord van Istanboel na te streven, mobiliseerde Poetin meer middelen.

Daarvoor had Poetin slechts 120.000–190.000 troepen ingezet voor de militaire operatie. Militaire experts wijzen op dat aantal, dat duidelijk onvoldoende is om heel Oekraïne te veroveren, als bewijs dat Poetin nooit van plan was Oekraïne te veroveren.

Toch beweert het Westen consequent dat Poetin van plan was Oekraïne binnen te vallen, te veroveren en te “vernietigen.” Maar dat doen ze zonder bewijs. De geleerde John Mearsheimer heeft erop gewezen dat “er geen bewijs is in de openbare verslagen dat Poetin overwoog, laat staan van plan was om een einde te maken aan Oekraïne als onafhankelijke staat en het deel te laten uitmaken van het grotere Rusland, toen hij zijn troepen op 24 februari Oekraïne binnen stuurde.”

En opnieuw logenstraffen westerse woorden de zekerheid van westerse beweringen. Oekraïense functionarissen die aanwezig waren bij de gesprekken in Wit-Rusland en Istanboel, zeggen niet dat Poetin erop uit was om de verovering van Oekraïne af te ronden, maar dat Moskou “bereid was om de oorlog te beëindigen als wij, net als Finland, neutraal zouden blijven en zouden toezeggen dat we geen lid zouden worden van de NAVO.”

Na Oekraïne is Poetin vastbesloten Europa te veroveren

Amerikaanse functionarissen rechtvaardigen de hoeveelheid levens en geld die in de oorlog zijn gestoken voortdurend met de bewering dat de oorlog niet alleen om Oekraïne gaat, maar om Europa, omdat Oekraïne de dam is die Poetins verovering van Europa tegenhoudt.

Biden vertelde het Congres op 6 december dat “als Poetin Oekraïne verovert, hij daar niet zal stoppen… Hij zal doorgaan. Dat heeft hij heel duidelijk gemaakt. Minister van Defensie Lloyd Austin waarschuwde dat “Poetin niet zal stoppen bij Oekraïne.” En minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken legde uit dat Poetin “duidelijk heeft gemaakt dat hij het Sovjetrijk opnieuw wil opbouwen.”

Maar er zijn een aantal problemen met deze bewering. De eerste is dat hij absurd is. Poetin heeft gezegd dat de oorlog werd gemotiveerd door de wens om geen oorlog te voeren met de NAVO. Hij legt uit dat “het in de doctrines van Oekraïne staat geschreven dat het de Krim wil terugnemen, desnoods met geweld… Stel dat Oekraïne lid is van de NAVO… Stel dat het operaties begint op de Krim, om nog maar te zwijgen van Donbass. Dit is soeverein Russisch grondgebied. We beschouwen deze zaak als afgehandeld. Stel dat Oekraïne een NAVO-land is en deze militaire operaties begint. Wat moeten we dan doen? Tegen het NAVO-blok vechten? Heeft iemand hier op zijn minst over nagedacht? Blijkbaar niet.” Als Poetin ten strijde trok in Oekraïne om een oorlog met de NAVO te voorkomen, dan is het absurd dat hij de oorlog in Oekraïne zou gebruiken als opstap naar een oorlog met de NAVO.

Er is ook niets in de geschiedenis dat bewijst dat het veroveren van Europa ooit een van de doelen was van de Russische invasie in Oekraïne.

En nogmaals, de eigen woorden van het Westen weerleggen de eigen bewering van het Westen.

Op 2 april 2024 herhaalde Julianne Smith, ambassadeur van de VS bij de NAVO, de bewering dat de NAVO “Oekraïne moet helpen om Rusland van zijn grondgebied te verdrijven en een einde te maken aan deze ongeprovoceerde agressie, want als dat niet lukt, is de zorg natuurlijk dat Rusland zich gedwongen zal voelen om door te gaan.”

Smith ondermijnde vervolgens onmiddellijk haar eigen zelfverzekerde bewering met de erkenning dat “we op dit moment geen indicatoren of waarschuwingen hebben dat er een Russische oorlog dreigt op NAVO-grondgebied, en daar wil ik echt duidelijk over zijn.” De Westerse zaak komt er dus op neer dat we de oorlog moeten voortzetten omdat we zeker weten dat Poetin erop uit is om Europa te veroveren, hoewel “we duidelijk willen zijn” dat er geen indicatoren zijn dat Poetin erop uit is om Europa te veroveren. “Ik wil onze vrienden in de Baltische staten niet de indruk geven,” zei Smith, ”dat er van de ene op de andere dag oorlog komt op NAVO-grondgebied. We nemen het serieus, maar we zien dit niet als een onmiddellijke dreiging.”

In elk van deze zes gevallen worden westerse leugens ontmaskerd door westerse woorden. Het is belangrijk dat, hoewel valse narratieven en propaganda gebruikelijk zijn tijdens een oorlog, ze “uitzonderlijk intens” zijn geweest tijdens de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Het is vooral belangrijk omdat, zoals Baud en Sakwa hebben aangegeven, deze valse narratieven het buitenlands beleid van westerse landen hebben bepaald en zo’n schadelijk effect hebben gehad op de internationale politiek en de wereld.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Rusland als de ‘Ark van Noach’ voor westerlingen die de excessen van de ‘Liberale Democratie’ en het ‘Transhumanisme’ willen ontvluchten

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: