De historische anomalie van de unipolariteit is onbetwistbaar geëindigd

In de VS woedt vandaag de dag een verhit debat over de toekomst van de wereld. Sommigen geloven dat wat wordt omschreven als het unipolaire moment van hun land ten einde loopt en plaats maakt voor multipolariteit, terwijl anderen geloven dat de VS verreweg het machtigste land ter wereld blijft. Inzicht in de huidige stand van de internationale betrekkingen kan beleidsmakers een duidelijk en nauwkeurig beeld geven van de wereld waarmee zij te maken hebben. Deze kennis kan hen helpen weloverwogen beslissingen te nemen en passende maatregelen te treffen, schrijft Andrew Korybko.

Amerikanen begonnen zich voor het eerst zorgen te maken dat de overheersende rol van hun land aan het vervagen was rond de start van de regering-Obama, die samenviel met de financiële crisis van 2008. Om diverse redenen, waarvan sommige verband hielden met partijdige opvattingen en andere met dwingende observaties over de zich ontwikkelende wereldorde, bleef deze bezorgdheid bestaan tijdens de regering-Trump en de huidige regering-Biden, maar ze werd onlangs nog versterkt door het begin van de conventionele vijandelijkheden tussen Rusland en Oekraïne vorig jaar.

Verschillende factoren hebben sindsdien bijgedragen tot een wereldwijd bewustzijn van multipolariteit, waarmee eenvoudigweg het systeem van internationale betrekkingen wordt bedoeld waarbij er geen hegemoon is zoals de VS na 1991 of waarbij er geen twee supermachten zijn zoals in 1945 tot dat jaar voor de ontbinding van de Sovjet-Unie. Het meest zichtbare voorbeeld betreft het gedocumenteerde feit dat slechts iets meer dan drie dozijn landen zich bij de VS hebben aangesloten om sancties tegen Rusland op te leggen en/of Oekraïne te bewapenen.

De rest van de wereld blijft in de praktijk neutraal, ondanks het feit dat de meeste landen in de Algemene Vergadering van de VN tegen Rusland stemden, wat achteraf gezien niet de verandering in het beleid ten aanzien van Moskou betekende die de VS destijds verwachtten. Sommige landen werden wellicht onder druk gezet om zo te stemmen, terwijl andere op pacifistische wijze wilden aangeven dat zij het niet eens waren met de militaire operaties van Rusland in Oekraïne. Hoe dan ook, het uitblijven van strafmaatregelen zoals de VS die eisten, sprak boekdelen.

Deze constatering is des te indrukwekkender als men bedenkt dat veel van deze neutrale staten in vergelijking middelgrote en kleinere staten zijn met economieën die lang niet zo groot zijn als die van de VS. Het belang om hierop te wijzen is om aan te tonen hoe verrassend het is dat de VS hen niet met succes onder druk heeft kunnen zetten om Rusland te sanctioneren en/of Oekraïne te bewapenen, waaruit de zeer reële grenzen van hun invloed vandaag de dag blijken.

China is al de belangrijkste handelspartner van praktisch elk land in het Mondiale Zuiden, wat hen het vertrouwen geeft om de politieke eisen van de VS af te wijzen, aangezien hun leiders geloven dat zij alle sancties kunnen doorstaan waarmee de VS tegen hen dreigt als straf voor hun ongehoorzaamheid. Ondertussen heeft het voorbeeld van India, dat ondanks zijn nauwe banden met de VS met succes weerstand heeft geboden aan de Amerikaanse druk om Rusland sancties op te leggen en Oekraïne te bewapenen, andere landen gerustgesteld dat hun eigen banden met de VS daar waarschijnlijk ook niet onder zullen lijden.

Amerika heeft een verleden van misbruik van ontwikkelingslanden op talloze manieren, onder meer door informatieoorlog, politieke inmenging en leningen waaraan voorwaarden zijn verbonden.

Veel van deze landen hebben een diepe afkeer gekregen van de VS, nadat zij hadden gezien hoe vreselijk de VS hun geliefde vaderland behandelden, het sentiment waarvan hun leiders gebruik wilden maken om de strategische autonomie van hun staten te versterken toen zij daartoe de kans kregen. Het begin van de conventionele vijandelijkheden tussen Rusland en Oekraïne vorig jaar diende als de perfecte gelegenheid om dat te doen op een manier die de aandacht van de rest van de wereld zou trekken, geïnspireerd als ze waren door onafhankelijke reuzen als China en India.

Bovendien is het zwaartepunt van de wereldeconomie de afgelopen decennia verschoven van de Atlantische Oceaan naar Azië en de Stille Oceaan. Dit is een rechtstreeks gevolg van de opkomst van deze twee voornoemde reuzen, maar vooral van China, dat met zijn investeringen in het kader van het Belt and Road Initiative (BRI) ook de rest van het Mondiale Zuiden heeft helpen stijgen. Economische kracht brengt politieke invloed met zich mee, en de BRICS-landen waarvan China, India en Rusland deel uitmaken, willen de wereld hervormen.

Zij concludeerden terecht dat het door de VS geleide unipolaire systeem alleen de belangen van die hegemoon dient. Een dergelijk systeem is dictatoriaal omdat de VS hun zogenaamde “regels” agressief aan alle anderen opdringen, ongelijk in de zin dat de economische opkomst van het Westen volledig te danken is aan de uitbuiting van het Mondiale Zuiden, en onrechtvaardig omdat het internationale recht door de VS moedwillig wordt geschonden. Daarom gebruiken de BRICS-staten hun economische kracht om hervormingen te versnellen die de internationale betrekkingen democratischer, gelijkwaardiger en rechtvaardiger maken.

Als de BRICS dit nobele doel bereiken, zullen alle staten van het Mondiale Zuiden daarvan profiteren, hoewel de verwachtingen verantwoord moeten worden getemperd omdat het waarschijnlijk nog veel tijd zal vergen om de beoogde veranderingen te institutionaliseren. Niettemin was het brede besef van de onbaatzuchtige missie van deze landen voor de mensheid nog een reden waarom het hele Mondiale Zuiden de VS meteen trotseerde, omdat zij hun steun wilden betuigen aan de opkomende multipolaire wereldorde die de unipolaire snel aan het vervangen is.

En tenslotte weet iedereen, behalve de meest door de media geïndoctrineerde mensen in het Westen, dat de wereld al eeuwenlang multipolair was, wat betekent dat de voorafgaande unipolaire periode die na 1991 begon met het uiteenvallen van de Sovjet-Unie letterlijk een historische anomalie is. Nooit eerder stond de hele wereld onder controle van een enkel land, maar dit gebeurde als gevolg van unieke omstandigheden, niet omdat de VS “uitzonderlijk” zijn, zoals hun leiders belachelijk genoeg beweren.

Met dit in gedachten heeft het hele Mondiale Zuiden er belang bij dat de internationale betrekkingen terugkeren naar hun normale multipolaire model dat eeuwenlang van kracht was vóór drie decennia geleden, wat maar een heel kort moment is in het historische spectrum. Hun leiders zagen dat de kans om de zogenaamde “terugkeer van de geschiedenis” te versnellen vorig jaar verscheen met het begin van de conventionele vijandelijkheden tussen Rusland en Oekraïne, waardoor de wereldwijde systemische overgang terug naar multipolariteit ongekend versneld werd.

Om terug te komen op het debat waarnaar in de inleiding werd verwezen: de Amerikanen die nog steeds geloven dat unipolariteit bestaat, houden dus geen rekening met de factoren die in deze analyse worden gedeeld. De eerlijke mensen onder hen zullen zich dan realiseren dat deze historische anomalie onbetwistbaar is geëindigd en vervangen is door multipolariteit, waardoor het evenwicht in de internationale betrekkingen is hersteld. De wereldwijde systemische overgang gaat echter nog steeds door, aangezien de laatste manifestatie van multipolariteit zich nog niet volledig heeft gevormd.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Het Westen beseft dat de oorlog verloren is en zoekt een uitweg

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: