De gekochte rebellie – dit zijn de financiers en profiteurs van de klimaathype

Van de miljardair of financiële dienstverlener tot de internationale socialistische, zelfverklaarde wereldverbeteraar, de propagandist van de Nieuwe Wereldorde of de opruiende rebel – een sinistere alliantie is bij elkaar gekomen. En wie profiteert er van de voortdurend verspreide leugen van de door de mens veroorzaakte klimaatverandering?

In de klimaatprotesten wordt het verlangen naar een gewelddadige omverwerping van de markteconomie en het systeem in het algemeen steeds duidelijker. Daarbij zijn het de aartskapitalisten uit de financiële sector en multi-miljonairs die de klimaatbewegingen organisatorisch en financieel ondersteunen. Zie bijvoorbeeld Greta’s miljardairs die de Extinction Rebellion medefinancieren.

Deze omgeving omvat ook de particuliere organisaties Climate Bonds Initiative en Climate Policy Initiative, die op de achtergrond werken en hebben bijgedragen aan het leggen van de basis voor de huidige klimaathype. Zij en het intergouvernementeel Green Climate Fund worden hieronder besproken, schrijft Ansgar Neuhof op Anonymousnews.

Waarschijnlijk zijn de aanhangers van de klimaatprotesten niet geïnteresseerd in de belangen achter de klimaathype, die voor de lange termijn is voorbereid en op korte termijn tot leven is gewekt, en voor wie ze de straat op gaan. Maar ook degenen die niet meedoen, maar er bitter voor moeten betalen (niet alleen financieel), zijn over het algemeen niet op de hoogte. De rol van dergelijke organisaties wordt in de pers nauwelijks besproken.

Daarbij past een tussentijdse opmerking in verband met de huidige Extinction Rebellion (XR): het grootste deel van het geld dat in 2019 aan XR wordt betaald, is afkomstig van de miljardairs-groep van het Climate Emergency Fund, van de stichting van het Engelse hedgefonds The Childrens Investment Fund en zijn oprichter Christopher Hohn en van de band Radiohead, waarvan de frontman Thom Yorke geen miljardair is, maar naar schatting een fortuin heeft van 215 miljoen pond (zie XR-donorlijst). XR financiert onder andere een leger van medewerkers. Volgens deze XR-diagram hebben ze van maart tot september 2019 £355.000 aan kosten gemaakt als “volunteer living expenses” en kregen ze volgens de XR-ontvangerslijsten £244.000 betaald, natuurlijk zonder aftrek van loonbelasting en sociale belastingen (wat de vuilnismannen die na protestacties schoonmaken, mogen ophoesten).

Climate Bonds Initiative – 10 biljoen dollar klimaatobligaties

Bij het Climate Bonds Initiative handelt het zich niet om peanuts, 10.000 miljard dollar (= 10 biljoen of 10 triljoen in de Engelse tekst) dat is het bedrag dat het Climate Bonds Initiative alleen al in de vorm van obligatiekapitaal wil mobiliseren voor klimaatinvesteringen binnen tien jaar na 2020. Zij denkt daarbij duidelijk ruimhartiger dan  de Duitse Bondsregering met haar klimaatpakket van ongeveer 50 miljard euro.

Het Climate Bonds Initiative werd op de Klimaatconferentie in Kopenhagen in december 2009 in het leven geroepen. Financiers zijn onder andere de Rockefeller Foundation (trefwoord: Club of Rome), de Bank of America, de Bloomberg Philantropies Foundation en de Moore Foundation van de medeoprichter van Intel.

Het initiatief richt zich op financiële en kapitaalinvesteerders en propageert aanzienlijke investeringen in een koolstofarme economie. Het (beweerde) doel is om de opwarming van de aarde te beperken tot 2 graden Celsius. Concreet gaat het om klimaatobligaties, d.w.z. vastrentende effecten waarvan de uitgifte zowel de overheid als de particuliere sector in staat zou moeten stellen om te investeren in klimaatbescherming, hernieuwbare energieproductie, energie-efficiëntie en infrastructuuraanpassingen.

Van deze klimaatobligaties worden redelijke en veilige rendementen verwacht, die aantrekkelijker worden geacht dan gewone obligaties. Wat maakt ze bijzonder aantrekkelijk? – door middel van overheidsgaranties en politieke risicoverzekeringen voor deze obligaties. Deze zijn volgens het initiatief in hun 10-puntennota essentieel vanwege de nieuwheid en de grote hoeveelheid obligatie-uitgiften die nodig zijn. In eenvoudige taal: omdat vanwege het economische risico de bereidheid laag zou zijn om rechtstreeks te investeren in klimaatbeschermingsprojecten of in bedrijven die dergelijke projecten uitvoeren, moet de staat terugbetaling en rendement garanderen. Als het ware de nieuwe editie van het principe “privatiseer winst – socialiseer risico’s/verliezen”.

Winsten privatiseren – risico’s socialiseren

Zoals de partnerslijst van het initiatief laat zien, wil (bijna) iedereen deel uitmaken van het grote geld verdienen met staatssteun. Ongeveer 100 (beleggings)banken, beleggingsfondsen en vermogensbeheerders zijn als partners genoteerd, waaronder Allianz en BlackRock, Deka (Sparkasse) en Goldman Sachs, Deutsche Börse en Barclays. Enkele andere worden ook genoemd, zoals het Franse ministerie van Milieu en de Zwitserse Bondsstaat.

Het lobbywerk van het Climate Bonds Initiative begint vruchten af te werpen. Vooral ook in Duitsland. Volledig in de zin van het initiatief en de gepartnerde financiële sector eisen de nogal antikapitalistisch op elkaar afgestemde Duitse milieufederaties (Greenpeace, BUND, Natuurbeschermingsfederatie, Duitse Milieuhulp en enkele andere) in een gemeenschappelijk document onder andere nationale klimaatfondsen met kredietvergunning en openbare “Groene” schatkistbrieven. Het laatste voorstel van de CSU om een overheidsklimaatobligatie uit te geven met een rente van 2% gaat ook in deze richting. Het CSU-voorstel is zeker nog niet in het belang van de financiële sector, aangezien het alleen bedoeld is voor kleine beleggers. Maar aangezien de redding van het naderende einde van de wereld natuurlijk veel grotere investeringen vereist dan een dergelijk fonds voor kleine beleggers kan aantrekken, zijn dergelijke fondsen voor ook institutionele beleggers slechts een kwestie van tijd.

Klimaatbeleidsinitiatief – de politieke superstructuur

Ongeveer twee maanden voor de oprichting van het Climate Bonds Initiative werd in oktober 2009 – ook in Kopenhagen – een ander initiatief gelanceerd, het Climate Policy Initiative. De oprichter: de onvermijdelijke miljardair George Soros. Hij voorzag het initiatief van 100 miljoen dollar aan startkapitaal. Tegelijkertijd kondigde hij aan dat hij een miljard dollar zou investeren in “Groene” energie en campagne zou voeren voor een CO2-belasting.

Het Climate Policy Initiative is in zekere zin de politieke zuster van het Climate Bonds Initiative en als het ware verantwoordelijk voor de ideologische opbouw. Het doel is om de effectiviteit van energie- en klimaatwetgeving te beoordelen en hoe deze voorschriften van invloed zijn op financiële stromen en klimaatinvesteringskapitaal. Het initiatief zal deze bevindingen gebruiken om overheden, bedrijven en financiële instellingen te helpen hun economieën om te vormen tot klimaatneutrale economieën.

Een van de eerste officiële besluiten van het nieuwe initiatief, slechts een maand na de oprichting, was de opening van een klimaatonderzoekscentrum in het land dat kan worden beschouwd als een paradijs voor klimaathysterici en profiteurs. Het nieuwe centrum werd gevestigd in Duitsland bij het Duitse instituut voor economisch onderzoek (DIW), dat voor 2/3 door de staat wordt gefinancierd. In 2011 heeft het DIW zijn activiteiten op eigen initiatief voortgezet en heeft het DIW het hoofd van het Centrum overgenomen, die sindsdien hoofd is van de afdeling Klimaatbeleid van het DIW. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de DIW sindsdien een CO2-belasting promoot en onlangs een rapport heeft opgesteld in opdracht van het federale ministerie van Milieuzaken, waarin de invoering van een dergelijke belasting als een noodzakelijke, zij het niet voldoende, maatregel in de strijd tegen de klimaatverandering wordt bepleit.

Het Klimaatbeleidsinitiatief heeft ook tal van financiers en partners. Tot de financiers behoren opnieuw de Rockefeller Foundation en de Bloomberg Foundation en diverse andere miljardairstichtingen, maar ook het federale ministerie van Milieu. Partners zijn tal van financiële instellingen zoals Allianz, Deutsche Bank, BlackRock en de Wereldbank.

Climate Bonds Initiative en Climate Policy Initiative – onder de drempel van zichtbaarheid

De lijst van financiers en partners van beide initiatieven verklaren zelf dat zij non-profit organisaties zijn die zich inzetten voor het grote publiek (geen ironie). Met nauwe banden met de EU. Namens hen hebben de twee initiatieven in 2016 een strategiegids opgesteld voor beleidsmakers van steden in ontwikkelingslanden. Het is bedoeld om lokale politici te helpen toegang te krijgen tot de markt voor zogenaamde Groene obligaties en deze te gebruiken als financieringsbron voor koolstofarme infrastructuur. De opdrachtgever was de Climate-KIC van het EIT (ook een van de financiers van het Climate Bonds Initiative). Opmerking: Het EIT (Europees Instituut voor innovatie en technologie) is een EU-orgaan dat pan-Europese partnerschappen tussen toonaangevende bedrijven, onderwijs- en onderzoeksinstellingen en zogenaamde niet-gouvernementele organisaties ondersteunt. Klimaat-KIG (Climate Knowledge and Innovation Community) is het grootste publiek-private partnerschap van de EU ter bestrijding van klimaatverandering, met meer dan 370 universiteiten, bedrijven en steden als partners.

Het is opmerkelijk dat ondanks (of vanwege?) het belang van beide organisaties en hun onderlinge afhankelijkheid van de financiële sector en overheidsinstellingen, er geen persberichten over hen te vinden zijn in de Duitse of internationale pers. In Wikipedia is er helemaal geen vermelding voor het Climate Bonds Initiative, ook geen Engelstalige vermelding, voor het Climate Policy Initiative is er slechts een uiterst magere vermelding. De twee organisaties werken bijna onder de publieke waarneembaarheidsdrempel.

Green Climate Fund – multilateraal herverdelingsinstrument

Het Green Climate Fund is geen particuliere organisatie, maar een intergouvernementeel orgaan van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering (UNFCCC). Bij het UNFCCC hebben de geïndustrialiseerde landen zich ertoe verbonden om vanaf 2020 jaarlijks 100 miljard dollar (meer dan in 2025) beschikbaar te stellen voor maatregelen om de uitstoot te verminderen en zich aan te passen aan de klimaatverandering in de ontwikkelingslanden.

Het Green Climate Fund is bedoeld om deze doelstelling van 100 miljard euro te verwezenlijken door het verstrekken van leningen en subsidies voor overeenkomstige projecten. Het is door de Duitse regering beschreven als het centrale multilaterale instrument voor internationale klimaatfinanciering. Het kan daarom worden geïnterpreteerd als een inleiding tot een wereldwijde herverdeling van belastinginkomsten onder de soevereiniteit van de VN.

Het Green Climate Fund werd beraamd door een 20 leden tellend adviesorgaan dat gevestigd was bij de secretaris-generaal van de VN. Het panel bestond uit een VN-vertegenwoordiger, dertien hoge staatsvertegenwoordigers (voornamelijk ministers, presidenten), de directeur van de Nationale Economische Raad, benoemd door de Amerikaanse president Obama, een vertegenwoordiger van de Wereldbank, de klimaat-histerica Nicholas Stern (rapport Stern), een vertegenwoordiger van de Afrikaanse Ontwikkelingsbank, een vertegenwoordiger van de Deutsche Bank, Caio Koch-Weser (die voorheen staatssecretaris van Financiën was van de Duitse federale regering van 1999 tot 2005) en een vertegenwoordiger van George Soros. In zijn eindverslag riep de Adviesraad op tot een fundamentele verandering in de wereldeconomie en stelde de volgende maatregelen voor om de doelstelling van 100 miljard euro te bereiken:

1. belastingen (op CO2)
2. belastingen (op financiële transacties)
3. belastingen (op de internationale luchtvaart en scheepvaart)
4. belastingen (op elektriciteitsproductie – wire tax for producing electricity)
5. subsidies voor hernieuwbare energiebronnen.

Het Green Climate Fund functioneert echter niet zo goed als gepland. Het doel van 100 miljard lijkt ver weg. Er zijn meningsverschillen tussen de staten, wat ook heeft geleid tot ontslag in het fondsbeheer. De staten hebben 10,3 miljard dollar toegezegd voor de opstartfase van het fonds vanaf 2014, de meeste hebben hun belofte gehouden, maar de VS betaalden slechts één miljard in plaats van drie. Verdere financiering is nog onduidelijk.

Tot nu toe is ‘slechts’ 4,6 miljard dollar toegekend voor projecten , dus met de resterende miljarden hebben blijkbaar vele anderen dan de projectdeelnemers een Pinokkio-neus verdiend.

Terwijl Duitsland een van de vijf grootste bijdragers is en ook in de voorste gelederen van de huidige bevoorradingsronde staat, onttrekken ook China en het olie-emiraat Bahrein geld uit het fonds (zie hier). Een van de eerste begunstigden van de financiële sector was overigens de Deutsche Bank, die het startkapitaal voor een Afrikafonds met een volume tot 3,5 miljard dollar ontving van het Green Climate Fund (zie hier).

Klimaatbescherming is slechts de aanhanghaak voor nuttige idioten

Wat ook duidelijk blijkt uit de organisaties die in dit artikel worden beschreven, is dat klimaatbescherming een langdurig eliteproject is dat dient om bredere machts- en winstbelangen te verdedigen. Het minste bezwaar tegen zakendoen zou zijn als het niet onder buitensporige invloed van de politiek en de afschaffing van de marktprincipes zou worden uitgevoerd. Maar het gaat om meer geld, minder om het klimaat.

Stuart Basden, medeoprichter van Extinction Rebellion (XR), stelt het zo:

XR gaat niet over het klimaat. XR is geen klimaatbeweging, maar een opstand tegen een giftig systeem van waanideeën die de Euro-Amerikanen over de wereld hebben verspreid.

Christiana Figueres, de toenmalige secretaris-generaal van het UNFCCC [dochter van een rijke koffieboer en meervoudig president van Costa Rica en zus van een andere voorzitter en lid van de Economische Raad van de Rockefeller Foundation, omschreef het doel op een persconferentie in 2015 iets ‘soepeler’:

Dit is de eerste keer in de menselijke geschiedenis dat we het bewust onze taak hebben gemaakt om het economische ontwikkelingsmodel dat sinds de Industriële Revolutie sinds minstens 150 jaar heeft geheerst, binnen een bepaalde periode te veranderen.

En reeds in 2010 zei Ottmar Edenhofer, hoofd van het Potsdam Institute for Climate Impact Research (PIK), in een interview:

Men moet zich bevrijden van de illusie dat het internationale klimaatbeleid een milieubeleid is. We herverdelen de wereldrijkdommen door middel van een klimaatbeleid.

“Wij” – dat zijn niet de burgers. Het zijn acteurs met diep antiliberale en antidemocratische ideeën die veronderstellen dat ze kunnen beslissen wat goed is voor de mensheid. Zij die hun financiële en vooral machtsbelangen van boven naar beneden willen doorzetten. Waartoe een wereldwijde zorg, hoe stompzinnig het ook moge zijn – klimaatbescherming – het instrument moet zijn. Het is de aanhanghaak voor de nuttige idioten op straat en in de media.

Oorlogseconomie met massale interventies vanaf 2020

En ze leveren naar wens, en helpen de voorheen slechts gematigde klimaatpaniek in Japan door te breken. Vanaf 2020 is de bescherming van het klimaat, als die dan nog niet is bereikt, alleen maar nog te bereiken “in het kader van een oorlogseconomie [!] met massale staatsinmenging”, aldus Hans Joachim Schellnhuber, de reeds langjarige hoofd van de PIK en adviseur van de Duitse regering. En in 2017 schreven Schellnheber en mevrouw Figueres in een artikel dat er nog maar drie (!) jaar over waren om het klimaat te redden, de wereld had behoefte aan snel handelen; technologisch en politiek was het punt bereikt dat het begin van de Grote Transformatie, 2020, ook van belang was omdat de Verenigde Staten zich dan juridisch konden terugtrekken uit het Klimaatverdrag van Parijs van 2015. Met het oog op deze belangen, ook in termen van tijd, lijkt de huidige klimaathysterie niet langer zo verrassend (en de afleiding van belangrijke zaken als immigratie eerder als een zeer welkom bijproduct).

Of het nu gaat om miljardairs, financiële dienstverleners, internationale socialisten, zelf uitgeroepen ‘wereldverbeteraars’, propagandisten van de Nieuwe Wereldorde of opgehitste ‘rebellen’ – samen lijkt deze alliantie te handelen ten koste van de (normale) burger die ze verafschuwt. Deze laatste moet de klimaatreddende megalomanie betalen en zijn levensstandaard beperken, hij moet zijn gedrag veranderen en de inperking van zijn vrijheid door allerlei regels accepteren, en indien nodig zelfs een klimaat-oorlogseconomie.

Klimaathysterie wordt aangeduid als onwetenschappelijk en gevaarlijk voor de wereld: “Kan verwoestende gevolgen hebben”