De Duitse minister van Buitenlandse Zaken heeft het hele concept van de westerse democratie in diskrediet gebracht

De opmerkingen van Annalena Baerbock zullen naar alle waarschijnlijkheid achteraf gezien worden als een keerpunt, waarbij het “democratische” masker op schandelijke wijze afgleed om het dictatoriale gezicht van de Duitse elite te onthullen, schrijft Andrew Korybko.

Het begrip westerse democratie wordt algemeen begrepen als zouden de gekozen vertegenwoordigers van de samenleving altijd in het belang van hun volk moeten werken en rekenschap aan hen moeten afleggen, en daarom was de laatste beleidsverklaring van de Duitse minister van Buitenlandse Zaken zo schokkend om mee te maken. Annalena Baerbock deed woensdag op ironische wijze de volgende antidemocratische gelofte tijdens een conferentie over “Democracy’s Clear and Present Danger: How Do We Respond?”:

” Wanneer ik de mensen in Oekraïne de belofte doe – “Wij staan achter u, zolang u ons nodig hebt” – dan wil ik die waarmaken. Het maakt niet uit wat mijn Duitse kiezers denken, maar ik wil leveren aan het volk van Oekraïne.
…
Wij staan nu voor de winter, waarin wij als democratische politici op de proef gesteld zullen worden. De mensen zullen de straat opgaan en zeggen: “Wij kunnen onze energieprijzen niet betalen”. En ik zal zeggen: “Ja, dat weet ik, dus helpen wij u met sociale maatregelen.

Maar ik zal niet zeggen: “Ok dan stoppen we de sancties tegen Rusland. Wij zullen achter Oekraïne staan, en dat betekent dat de sancties ook in de winter zullen blijven, ook al wordt het voor politici erg moeilijk.”

In de tijdspanne van slechts enkele zinnen heeft de topdiplomaat van de in feite leider van de EU zojuist het hele concept van de westerse democratie in diskrediet gebracht. Verre van zich in te zetten voor de belangen van de mensen die haar regering gekozen hebben, belooft zij openlijk hen tegen te werken, zelfs als zij massaal de straat op gaan om te protesteren tegen haar contraproductieve sanctiebeleid tegen Rusland, dat de gemiddelde Duitser zulke enorme ontberingen heeft bezorgd.

Meer dan een half jaar geleden, vóór de laatste door de VS uitgelokte fase van het Oekraïense conflict, zouden Westerse functionarissen en invloedrijke opiniemakers in hun samenleving (vooral in de door de regering beïnvloede mainstream media) elke speculatie over dit scenario als een zogenaamde “samenzweringstheorie” hebben besmeurd, via hun kwaadwillige informatieoorlogsvoering tegen de geesten van hun eigen volk. Zie, nu Baerbock zojuist de Westerse Democratie in diskrediet heeft gebracht, hebben diezelfde lieden niets te zeggen.

Als er al iets is, dan kunnen waarnemers verwachten dat die opiniemakers zich weldra voor haar verdediging zullen scharen, met het argument dat iedere Duitser moet lijden om zogenaamd “de democratie te beschermen” in Oekraïne. “Het doel heiligt de middelen”, zoals de Machiavellistische mentaliteit leert, dus daaruit volgt dat de essentie van de Westerse Democratie blijkbaar voor onbepaalde tijd opgeschort moet worden totdat de zogenaamde “dekolonisatie van Rusland” volledig voltooid is, zoals de Westerse leiders nu laten doorschemeren dat hun grote strategische doel in deze proxy-oorlog is.

Aangezien dat echter niets anders is dan een politieke fantasie, betekent dit dat de naar verhouding veel “democratischer” status quo ante bellum natuurlijk nooit meer zal terugkeren, en dat is ook helemaal niet de bedoeling. Een groeiend besef van dit politieke feit zal voorspelbaar leiden tot wijdverspreide protesten in het Westen, die des te woester zullen worden door de wanhoop van de mensen, nu zij voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog ernstig moeten vechten om hun basislevensonderhoud te kunnen betalen.

Tegen deze achtergrond is het veel gemakkelijker te begrijpen wat Baerbock precies wilde bereiken met haar provocerende verklaring, die de Westerse democratie volledig in diskrediet bracht. Zij probeert het publiek te gaslighten door te geloven dat hun bestaand en toekomstig economisch leed te wijten is aan een zogenaamd “groter doel” dan zijzelf, een doel dat blijkbaar “onvermijdelijk” was voor hun regering om te steunen, ondanks de immense kosten. Dit valse narratief is met een naïeve opzet bedoeld om de protestbeweging te verzwakken.

De werkelijkheid is echter dat de “democratie” in Oekraïne door niemand minder dan Zelensky zelf met volledige steun van het Westen ontmanteld is, nadat hij oppositiepartijen verboden had, een aantal van hun leden gevangen gezet had, en kritische media de mond gesnoerd had. Bovendien was er niets “onvermijdelijks” aan dat Duitsland capituleerde voor de sanctie-eisen van de VS en zo economische zelfmoord pleegde in die zin dat het vrijwillig zijn eigen bevolking verarmde en zo voor altijd de concurrentiepositie van de EU ten opzichte van de VS belemmerde.

Ongeacht de dramatische belofte van Baerbock aan Oekraïne, blijkt uit de laatste gegevens van de Ukraine Support Tracker van het Kiel Institute for the World Economy, waarover Politico eind augustus berichtte, dat Duitsland en de vijf andere grootste landen van de EU in juli geen nieuwe militaire toezeggingen aan Kiev hebben gedaan. Het is duidelijk dat de minister van Buitenlandse Zaken van de in feite leider van het blok met gespleten tong spreekt om redenen die alleen zij kan verklaren, maar die met een weloverwogen gissing kunnen worden beantwoord.

Enerzijds zijn zij en haar gelijken bloedserieus in het ontmantelen van de Westerse democratie, precies zoals Zelensky die van zijn afbrokkelende voormalige Sovjetrepubliek heeft ontmanteld, maar anderzijds begrijpt zij ook heel goed dat Duitsland zijn militaire hulp aan Kiev niet onbeperkt kan volhouden. Daarin ligt het dilemma tussen woorden, daden en bedoelingen – des te ingewikkelder gemaakt door hun samenvloeiing in dit geval – dat het moeilijk maakt te voorspellen wat Duitsland nu precies zal doen.

Niettemin zijn de parameters van zijn beleidskeuzen reeds duidelijk. De elite wil niet terug naar de relatief meer “democratische” status quo ante bellum, maar zij kan ook niet met volle kracht doorgaan met het opleggen van een hyperliberale dictatuur, omdat zij nu al verwacht dat er deze winter massale onrust zal ontstaan als de dreigende energiecrisis tot een hoogtepunt komt. Dit wijst op een zogenaamd “middenweg”-beleid waarbij de komende dictatuur geleidelijk en niet radicaal zal worden opgelegd.

Wat de militaire dimensie betreft, kan Duitsland ook niet terugkomen op zijn vroegere verbintenissen, maar het kan ook niet het tempo aanhouden van wat het vroeger heeft uitgezonden, laat staan dat het in dit opzicht met de VS kan concurreren. Daarom wordt verwacht dat de de facto leider van de EU ongeloofwaardige retoriek zal blijven spuwen over “koste wat het kost achter Oekraïne staan”, terwijl hij achter de schermen stilletjes een deel van zijn wapenleveranties aan Kiev terugschroeft.

Het anti-Russische sanctiebeleid van Duitsland zal waarschijnlijk zeer streng blijven, omdat het wordt gehandhaafd door zijn Amerikaanse beschermheer, die Berlijn er nooit van zal laten afstappen zonder de toestemming van Washington, die naar verwachting nooit zal worden verleend. Dit suggereert dan weer dat de structurele basis van de instabiliteit van dat land niet aangepakt zal worden, wat betekent dat er meer protesten te voorspellen zijn, waarbinnen provocerende elementen (al dan niet met staatsconnecties) het voorwendsel zouden kunnen vormen om de dictatoriale tendensen te versnellen.

Terwijl Duitsland worstelt om een evenwicht te vinden tussen zijn daden en zijn bedoelingen met betrekking tot deze drie beleidsmaatregelen die verband houden met de toekomst van zijn politieke systeem, de wapenverkoop aan Kiev, en de anti-Russische sancties, zullen zijn afgevaardigden waarschijnlijk vasthouden aan het officiële script, ongeacht de echte beleidsdiscussies. De gewone mensen zullen dus moeten speculeren wat er werkelijk achter de schermen gebeurt, omdat niets duidelijk zal zijn, wat op zichzelf weer een voorbeeld is van Duitsland dat de Westerse democratie in diskrediet brengt.

Al met al zullen de opmerkingen van Baerbock naar alle waarschijnlijkheid achteraf gezien worden als een keerpunt, waarbij het “democratische” masker op schandelijke wijze afgleed om het dictatoriale gezicht van de Duitse elite te onthullen. “Duitslands eeuwenlange complot om de controle over Europa te veroveren is bijna voltooid” op economisch, militair en politiek gebied, en daarom schijnt de elite besloten te hebben dat het tijd is om geleidelijk aan een dictatuur in eigen land op te leggen, om zogezegd de basis te leggen voor hun dictatuur over de rest van de EU.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

De lijdensweg van het Westen

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: