De 2050 netto-nul klimaatzwendel

Twintigvijftig is de officiële datum voor netto-nul emissies. Volgens de experts is het de laatste kans om een catastrofale temperatuurstijging te stoppen. De toonaangevende bron voor klimaatveranderingswetenschap, het U.N. IPCC, zegt dit. Bedrijven hebben reclamespots die het publiek helpen informeren dat netto-nul een topprioriteit is. Slechts weinigen kunnen Delta Air Lines overtreffen, die belooft dat ze “een volledig duurzaam langeafstandsvliegtuig [dat] nog moet worden uitgevonden” zullen gebruiken.

De urgentie is voelbaar en de wetenschap overtuigend. De mensheid zelf loopt gevaar zonder een netto-nul CO2 en niet-CO2-emissie, schrijft William Levin.

Politiek gezien is 2050 de ideale klimaatdatum omdat het dichtbij genoeg is om onmiddellijke actie te rechtvaardigen en net ver genoeg om onbewijsbaar te zijn voor een klimaatramp.

Voor een wetenschap die zo gevestigd is en een datum die zo specifiek is, moet er een overvloed aan gegevens bestaan die de hypothese dat 25 jaar vanaf nu een deadline en keerpunt is voor de toekomst van de aarde, wetenschappelijk ondersteunen.

Een A.I. zoekopdracht geeft het antwoord:

A.I. heeft gelijk dat het IPCC en de ondertekenaars van het Akkoord van Parijs de partijen zijn die verantwoordelijk zijn voor het promoten van 2050 netto nul. Maar wie zijn deze organisaties precies en verdienen ze ons vertrouwen?

Het IPCC is een politiek orgaan dat bestaat uit 195 leden-regeringen, belast met het maken van evaluaties ter ondersteuning van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake Klimaatverandering. In theorie is het mandaat van het IPCC het verzamelen van de best beschikbare klimaatwetenschap. Het IPCC heeft uitdrukkelijk toegezegd dat zijn “rapporten neutraal moeten zijn ten opzichte van het beleid.” En het IPCC geeft zelf toe dat het geen eigen onderzoek uitvoert. Haar rol is het samenvatten van de objectieve wetenschap.

De ondertekenaars van het Akkoord van Parijs zijn eveneens 195 naties, bijeengeroepen onder auspiciën van de V.N. Maar in tegenstelling tot het IPCC pretenderen de ondertekenaars van het Akkoord van Parijs niet een wetenschappelijk orgaan te zijn. De ondertekenaars zijn een politiek orgaan en het Akkoord van Parijs is een zuiver politiek document.

Met een overlappend lidmaatschap is het geen verrassing dat de twee organisaties hun inspanningen coördineren. In dit proces is het IPCC de luidste en meest felle pleitbezorger geworden voor existentiële verandering in menselijke activiteit. In het meest recente IPCC-rapport geven steeds meer rode kleurschakeringen aan dat de aarde een dreigend inferno is.

Volgens het IPCC vereist het gevaar van een dreigende ineenstorting als gevolg van de stijgende CO2- en niet-CO2-uitstoot, met name methaan, onmiddellijke actie. De mensheid moet de wereldeconomie inkrimpen en herstructureren, met inbegrip van, in hun bescheiden terminologie, “regeringen, de particuliere sector en het maatschappelijk middenveld.” Iedereen is verantwoordelijk en iedereen moet bijdragen.

Niet alleen moet het BBP worden verlaagd, maar de wereld moet onmiddellijk en drastisch fossiele brandstoffen beperken; de wereldwijde landbouwproductie beperken op basis van emissies, niet meer de wereld te voeden; meer dan 125 biljoen dollar uitgeven en herverdelen; vertrouwen op dure, onbetrouwbare, in diskrediet gebrachte zonne- en windenergie voor de wereldwijde energiebehoeften; en kernenergie vrijwel negeren, en dat alles met “prioriteit voor rechtvaardigheid, klimaatrechtvaardigheid, sociale rechtvaardigheid, inclusie en rechtvaardige overgangsprocessen.” Om het rekensommetje te laten werken, moeten regeringen en de privésector op wereldschaal nog niet bestaande koolstofafvangtechnologieën implementeren, waarvan de kosten en gevolgen onbekend zijn.

Er wordt hier niet beweerd dat de klimaatwetenschap niet echt is. Het gaat hier om de politieke keuzes van het IPCC, in het bijzonder de Samenvatting voor beleidsmakers van de Zesde Beoordeling van 2023, in tegenstelling tot de fysische wetenschappers die rapporteren als Werkgroep 1. Zoals samengevat door wetenschapper Roger Pielke, “ligt het niet binnen het mandaat van het IPCC om op te roepen tot actie of om urgentie te eisen.”

De taak van het IPCC is het doorlichten en samenvatten van duizenden complexe modellen en wetenschappelijke artikelen die jaarlijks worden geproduceerd. In elk geval bevat een klimaatmodel aannames die niet gemakkelijk samen te vatten zijn. De oplossing van het IPCC groepeert de modellen in vijf willekeurige scenario’s gebaseerd op de voorspelde opwarming in 2100. Op geen enkel moment verklaart het IPCC dat de ene set scenario’s waarschijnlijker is dan de andere. Sterker nog, als samenstellers hebben ze geen wetenschappelijke basis om een dergelijke bewering te doen. In deze scenario’s bestaat 2050 niet als een wetenschappelijk significant jaar. Het is gewoon een punt op de curve die de huidige temperatuur verbindt met het eindpunt van 2100.

Om tot 2050 te komen, en tot urgentie, moet het IPCC de politieke bevindingen van het Akkoord van Parijs importeren.

In 2015 beoordeelden de ondertekenaars van het Akkoord van Parijs het toen meest recente IPCC-rapport, het 5e Assessment. Deze 195 regeringsvertegenwoordigers concludeerden willekeurig dat een opwarming van “ruim onder de 2 graden Celsius” de maximale drempel was die de aarde kon overleven. Niets in het 5e IPCC-rapport ondersteunt de “ruim onder de 2 graden opwarming” als wetenschappelijke consensus. Geen enkel bewijs van het IPCC identificeert een wetenschappelijke drempel voor opwarming van de aarde waarboven de aarde ineenstort. Vooral relevant is dat de ondertekenaars van het Akkoord van Parijs op geen enkele manier 2050 hebben aangewezen als een jaar met een speciale betekenis voor het klimaat, en het zou wetenschappelijk gezien ook niet uitmaken als ze dat wel hadden gedaan. In navolging van het 5e Assessment is de streefdatum van het Akkoord van Parijs slechts een “langetermijndoelstelling voor de temperatuur,” met één verwijzing naar “de tweede helft” van de eeuw.

De ondertekenaars van het Akkoord van Parijs gingen nog verder en besloten per keizerlijk fiat dat het temperatuurdoel een vangrail nodig had, de nu beruchte, eindeloos herhaalde “limiet” van 1,5 graad opwarming. In de volksmond zullen heel veel mensen zweren dat 1,5 graad opwarming een wetenschappelijk geldige verklaring is van de limiet aan de opwarming van de aarde, waarboven een klimaatcatastrofe volgt.

Het is belangrijk om op te merken dat alle doelstellingen van het IPCC, inclusief het Akkoord van Parijs, uitgaan van de pre-industriële periode 1850-1900. Volgens het IPCC heeft er al 1,1 graad opwarming plaatsgevonden, wat betekent dat de huidige doelstelling van het Akkoord van Parijs slechts 0,4 graden is over 75 jaar tot de IPCC 2100 modeldatum. Dit komt neer op een onmerkbare jaarlijkse opwarming van 0,005 graden – nauwelijks reden voor krantenkoppen en een catastrofale ineenstorting. En niets vergeleken met de 10 graden opwarming die werd waargenomen tijdens de laatste interglaciale warme periode van de aarde in Siberië zo’n 115.000 tot 130.000 jaar geleden.

Het moet zo hard mogelijk gezegd worden. De klimaatomslaggrens van 1,5 graden is niet gebaseerd op enige bevinding van het IPCC. Het is een willekeurige bevinding van 195 politieke actoren, ter verdediging van de niet-wetenschappelijke “ruim onder de 2 graden” catastrofe, op magische wijze door het IPCC verplaatst van 2100 naar 2050.

Hoe kan het IPCC de klimaatklok 50 jaar terugzetten, in strijd met zijn 2100-wetenschap? Door een opzettelijke goocheltruc geeft het IPCC een wetenschappelijk antwoord op een beleidsvraag. Hoeveel CO2 kan er worden uitgestoten voordat de doelstelling van 1,5 graad wordt overschreden? De enige bron van de 1,5 graden is het Akkoord van Parijs.

Pro-IPCC klimaatwetenschappers bevestigen dat de limiet voor de opwarming van de aarde, of die nu 1,5 graad uit het Akkoord van Parijs is of een ander getal, uitsluitend gebaseerd is op “waardeoordelen en keuzes,” niet op “klimaatwetenschap.” (Zie de grafiek op pagina 7.) Het IPCC wil de lezers precies het tegenovergestelde laten geloven: dat de limiet voor de opwarming van de aarde wetenschappelijk is bepaald en dat degenen die het daar niet mee eens zijn “wetenschapsontkenners” zijn. Het is een misleiding met enorme gevolgen.

Twintigvijftig, zo blijkt, is een lang bedrog tussen 195 regeringen en het IPCC.

Als onderdeel van zijn Day One acties, moet president Trump, nogmaals, de VS uit het Akkoord van Parijs halen en de openlijk politieke IPCC Sixth Assessment Summary for Policymakers afwijzen. Het wereldwijde recept van het IPCC is niet wetenschappelijk en het is zeker niet goedaardig.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Klaus Schwab waarschuwt dat klimaatverandering ‘het volgende grote virus’ is met beperkingen ‘erger dan Covid’

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: