De 1918 ‘Pandemie’ en de Viraal Theorie – ‘De onbewezen notie van door de lucht verspreide virale ziekte die de mensheid heeft onderworpen aan het corrupte medische kartel’

Er zijn meerdere bewijslijnen die het klassieke paradigma van virale virusziekte betwisten, waaronder historische verslagen, biologisch bewijs (of het gebrek daaraan) en klinische “experimenten” volgens Dr. Lee Merritt. Maar hoewel dit waar is, zijn er veel zogenaamde “wakkere” individuen die wel willen accepteren dat er voortdurend op grote schaal tegen ons gelogen is om onze slavernij mogelijk te maken, maar die zelfs niet willen nadenken over de mogelijkheid dat één van die leugens het onbewezen virale virusziekte-paradigma was, schrijft Patricia Harrity.

Dr. Merritt, orthopedisch chirurg en voormalig voorzitter van de Association of American Physicians and Surgeons, schrijft: “Ik hoor het voortdurend. Van artsen: “Hoe kun je zeggen dat virussen niet bestaan? Ik behandel voortdurend mensen met een virusziekte.” Of van patiënten: “Mijn hele familie is echt ziek geworden, dus er moeten virussen zijn!”. Dr. Merritt voegt hieraan toe: “Laten we duidelijk zijn. Er is ziekte, zoals in “Dis-Ease”. Mensen worden ziek en sommigen sterven aan de ziekte. En ik kan toegeven dat het mogelijk is om weefsel van een dier te oogsten en dat in een andere diersoort te injecteren en zo ziekte te veroorzaken – zoals Judy Mikovits het beschrijft – “infectie door injectie”. Maar dat bewijst niet het bestaan van onzichtbare, submicroscopische eenhoorns die van de neus van de ene persoon naar de andere vliegen als de OORZAAK van die ziekte.

“Het is het onbewezen idee van door de lucht verspreide virale ziekten dat de mensheid tot slaaf heeft gemaakt van het corrupte medische kartel.”

“Welke betere psychologische wig kan er tegen de mensheid worden gebruikt dan mensen bang maken voor onzichtbare straling van andere mensen?” vraagt ze.

In dit artikel bespreekt Dr. Merritt de grootste klinische studie aller tijden – de wereldwijde griepuitbraak van 1918.

De “Pandemie” van 1918 – en de Viraal Theorie.

Door Dr. Lee Merritt – The Medical Rebel

Het is misschien een verrassing voor de meeste mensen – zelfs artsen – dat de overdracht van griep van mens op mens niet bewezen is. Tijdens de COVID-griezel in de zomer van 2020 publiceerde het CDC zelf onderzoek in het tijdschrift Emerging Infectious Diseases waaruit bleek dat noch het dragen van handschoenen, noch het dragen van een masker, noch het desinfecteren van de oppervlakken die je aanraakt, de verspreiding van influenza in de gemeenschap stopt. “Influenza” is Italiaans voor “invloed” en impliceert geen organisme of verspreiding tussen mensen. In de huidige vakliteratuur van na 2005 worden grootse beweringen gedaan. Maar beweringen zijn geen bewijs, ook al zeg je het keer op keer zoals in dit geval. Een Science overzichtsartikel uit 2021 stelt: “Er is echter robuust bewijs dat de overdracht via de lucht van veel respiratoire virussen ondersteunt, waaronder severe acute respiratory syndrome coronavirus (SARS-CoV), …” [1] En voor het geval je het de eerste keer niet geloofde, herhalen ze later in het artikel: “Ondanks de veronderstelde dominantie van druppeltransmissie, is er robuust bewijs dat de overdracht via de lucht van veel respiratoire virussen ondersteunt, waaronder het mazelenvirus …”. Het probleem is dat het bewijs niet zo “robuust” is. Bio-informatica en genetische fragmenten bewijzen geen ziekteoorzaak. De vraag naar het oorzakelijk verband werd serieus bestudeerd tijdens de uitbraak van ziektes ten tijde van WO I.

Vandaag, in het tijdperk van COVID, hebben we geleerd om de officiële sterftecijfers in twijfel te trekken omdat ze gewoon niet overeenkomen met onze waarnemingen. En we hebben gezien hoe gemakkelijk de “doodsoorzaak” kan worden verdraaid door ziekenhuizen die coderen voor winst en propaganda (herinner je je de motorrijder die verongelukte en stierf aan COVID?) Op dezelfde manier is het verhaal van de grote en afschuwelijke pandemie van 1918 in de loop der tijd veranderd en je moet de moderne “hervertellingen” niet klakkeloos aannemen.

Kate Daly, een voormalige nieuwslezeres bij Fox en presentatrice van een radioprogramma, onderzocht nieuwsarchieven over de pandemie van 1918 en ontdekte dat het aantal doden dat in kranten werd gemeld de afgelopen eeuw consequent steeg, net als bij een groot fluisterspel. De oorspronkelijke meldingen van doden waren in de VS per county erg klein en telden op tot ongeveer 100.000 doden. Maar tegen 1920 meldden ze 500.000 doden in de VS. In 1941, twee decennia na de gebeurtenis, werd het aantal doden wereldwijd op 10 miljoen geschat. Tegen 1975 verdubbelden krantenberichten de telling tot 20 miljoen doden. Mike Leavitt DHS rapporteerde in 2005 dat het aantal 38 miljoen was, en nu vertelt het CDC ons dat er wereldwijd 50 miljoen doden waren.[2]

Toen ik begon met het zoeken in nieuwsarchieven, herkende ik al snel dat de kranten van het begin van de 20e eeuw werden gebruikt voor dezelfde propaganda waar we vandaag de dag onder lijden. We denken misschien dat alleen het nieuws in het digitale tijdperk wordt gecontroleerd door een paar grote bedrijven, maar ik ontdekte dat kranten uit heel Amerika van 1917-1922 identieke artikelen hadden onder verschillende banners. Het is enigszins humoristisch, maar ook bevestigend voor de gecontroleerde aard van de pers dat, in de tijd van de linotype, toen elk verhaal met de hand werd gemaakt met behulp van loden drukletters, spelfouten verschillend waren, maar de exacte bewoording werd gebruikt in “kleine stadskranten” in het hele land.

Een ander veelzeggend feit: deze “pandemie” artikelen waren nooit grote voorpaginanieuws – ze werden begraven naast kerknieuws en de laatste verkoop van brillen.

Volgens een historisch document van Harvard uit 1920 stierven er 5000 mensen in Boston aan de pandemie van 1918 en hetzelfde artikel meldde dat Boston de op twee na grootste stad in Amerika was met de meeste doden.[3] Dit feit doet ook opnieuw vragen rijzen over het aantal van 500.000 doden in de VS. Het verklaart ook het merkwaardige feit dat niemand in mijn familie het over deze vermeende afschuwelijke ziekte had.

Mijn grootouders en ooms en tantes, die in 1918 leefden en werkten, spraken nooit over een pandemie of zelfs maar een grote ziekte-uitbraak. Mijn grootvader was een boerenmuzikant en een geweldige verhalenverteller die me familieverhalen vertelde over van alles en nog wat – over oudtante Delia die in de regenput viel, de problemen met het gebruik van een gaffelpen in weer en wind van 20 graden onder nul om de T-bar aan de door paarden getrokken wagen te haken – maar geen woord over de Grote Pandemie van 1918. Hoewel het zou hebben plaatsgevonden in de bloei van zijn jonge volwassenheid, was de “Grote Pandemie” blijkbaar geen belangrijke gebeurtenis in zijn leven. In zijn dagboek dat hij trouw dagelijks bijhield van 1893 tot 1963 staat één aantekening uit 1918 dat een familielid “de griep kreeg”. Verder wordt er geen melding gemaakt van overlijden of invaliditeit – en hij heeft deze gebeurtenissen door de jaren heen trouw bijgehouden.

Mijn vader was 13 jaar oud ten tijde van de pandemie. Hij besprak met mij dat hij osteomyelitis had – een infectie aan zijn scheenbeen waardoor hij maandenlang bedlegerig was toen hij ongeveer 10 jaar oud was. Dit had zijn aandacht moeten vestigen op ziekte en herstel. Maar hij had het nooit over “de pandemie”. Als volwassene behaalde hij zijn MD, DDS en een PhD in biochemie, doceerde tandheelkunde aan Harvard, deed onderzoek, praktiseerde geneeskunde en was over het algemeen een student van de 20e-eeuwse geschiedenis – maar een “pandemie” stond niet op zijn radar.

Ik sprak onlangs met een groep van ongeveer 350 mensen en vroeg iedereen simpelweg om me na afloop te vertellen of ze ooit familie hadden horen praten over het verlies van leden tijdens de “pandemie” van 1918. Slechts één persoon vertelde me dat haar familie een verhaal had doorverteld, maar toen ze het onderzocht, bleek dat de persoon in werkelijkheid jaren voor de uitbraak was overleden.

Waarom de pandemie de Spaanse griep werd genoemd is onduidelijk. De ziekte begon niet in Spanje, maar rond Fort Riley Kansas, een trainingsbasis voor de Eerste Wereldoorlog. Rekruten van het leger op de basis werden ziek en velen stierven aan een vreemde longaandoening die gepaard ging met koorts, ernstige vermoeidheid en bloederige afscheiding.

We beschikken over talloze bronnen met een directe geschiedenis van de gebeurtenis – herinneringsboeken die door families zijn geschreven, het dagboek en latere boeken van Dr. Eleanora McBean die als vrijwilliger met haar familie de rekruten verzorgde, de autopsieresultaten van kolonel William Welch en pathologen van het Armed Forces Institute of Pathology, de farmaceutische geschiedenis, de historische archieven van Kansas, de archieven van Nany en de Public Health Service en talloze andere ooggetuigenverslagen. In tegenstelling tot vandaag de dag, deed de US Public Health Service een eerlijke poging om de overdracht van de ziekte te begrijpen. Ze riepen vrijwilligers in dienst die zich over de stervenden bogen zonder ze aan te raken, hun mond dicht bij de mond van de zieken hielden en hun uitademingen inademden.

De vrijwilligers werden niet ziek. Vervolgens lieten ze zieke en stervende mensen hoesten op de vrijwilligers. Ze maakten een uitstrijkje van slijm en neusuitvloeiing van de zieken en stopten dat in de neus en keel van de gezonde vrijwilligers. In de dagen voor* antibiotica draaiden ze zelfs de afscheidingen van de stervenden en injecteerden deze oplossing in de gezonde vrijwilligers. Maar wat ze ook deden, ze konden deze nieuwe ziekte niet overbrengen op de gezonde vrijwilligers. In werkelijkheid werden nul van de 118 gezonde vrijwilligers ziek. Uit het Navy Archief: “De vrijwilligers werden herhaaldelijk blootgesteld aan ziekenhuispatiënten met griepachtige symptomen in een poging om hen de ziekte te laten krijgen. Hoewel de 118 mannen er niet in slaagden de griep te ontwikkelen, kregen ze allemaal gratie als erkenning voor hun deelname.”[4] (Dit vertelt je dat de “vrijwilligers” eigenlijk niet zo vrijwillig waren- waarschijnlijk zaten ze op dat moment in de gevangenis).

Vreemd genoeg werden paarden ook getroffen door deze ademhalingsziekte, dus probeerden ze de overdracht bij paarden aan te tonen. Ze verplaatsten zakken voer van de snuit van een ziek paard naar een gezond paard. Geen enkel gezond paard werd ziek. Ze probeerden een bacil te vinden die de ziekte veroorzaakte, maar konden geen bacillen vinden die niet ook in de waterput werden gevonden. Ondanks dit alles konden ze uiteindelijk het idee van overdracht van mens op mens niet opgeven (of zoals nu werden ze gestimuleerd en/of gedwongen door de farmaceutische bedrijven). De schoorvoetende conclusie van de onderzoekers van de Public Health Service in die tijd was deze (weergegeven met de originele vetgedrukte en met hoofdletters geschreven nadruk):

“De resultaten van deze experimenten geven VOORAL aan dat influenza kan worden overgedragen door middel van de afscheidingen van de bovenste luchtwegen van patiënten in de vroege stadia van deze ziekte, waarschijnlijk binnen minder dan 12 uur na het begin. ZEER DEFINITE CONCLUSIES KUNNEN NIET GESLOTEN WORDEN… Deze conclusies zijn echter in tegenspraak met de specifieke resultaten van elk van de drie reeksen experimenten die in het document gerapporteerd worden, waar we vinden dat GEEN van de vrijwillige soldaten die blootgesteld werden aan de vloeistoffen van patiënten met symptomen van de Spaanse Griep, de symptomen van de Spaanse Griep opliepen.”[5]

Dr. William Welch en een team van AFIP pathologen, ondernamen dapper een autopsie op de doden. (Dit zou de eerste onderzoekslijn moeten zijn bij elke nieuwe “ziekte”, maar werd in feite verboden door de medische autoriteiten in het tijdperk van COVID). Verzorgers van de stervenden hadden in 1918 opgemerkt dat jonge mannen koorts kregen en hoesten, dan plotseling bloed ophoesten en sterven.

De autopsies van de troepen onthulden dat veel van hen longen hadden die gevuld waren met bloed. Sommige waren “geconsolideerd” of oedemateus en er werden consequent bacteriën gevonden. Maar de pathologen konden niet begrijpen hoe “bacteriële longontsteking” zich in 1918 zo anders kon gedragen dan bij eerdere gelegenheden. Een herziening werd 100 jaar later gedaan door onderzoeker Zon-Mei Sheng et al., die paraffineweefselblokken beoordeelden van legerpersoneel dat aan de ziekte was overleden. “Alle 68 gevallen hadden histologisch bewijs van bacteriële longontsteking en 94% vertoonde overvloedige bacteriën op Gram-kleuring.”

Vervolgens maakten ze gebruik van moderne genetische analyse (sla gerust over naar de clou):

“Sequentieanalyse van het virale hemagglutinine receptorbindende domein, uitgevoerd op RNA van 13 gevallen, suggereerde een trend van een meer ‘vogelachtige’ virale receptorspecificiteit met G222 in pre-pandemische gevallen naar een meer ‘mensachtige’ specificiteit geassocieerd met D222 in pandemische piekgevallen. De virale antigeendistributie in de ademhalingsboom was echter niet verschillend tussen pre-pandemische en pandemische piekgevallen of tussen infecties met virussen met verschillende receptorbindende polymorfismen. Het pandemievirus van 1918 circuleerde al minstens 4 maanden in de Verenigde Staten voordat het in september 1918 epidemiologisch werd herkend. De oorzaken van de ongewoon hoge mortaliteit in de pandemie van 1918 werden niet verklaard door de onderzochte pathologische en virologische parameters.” [6]

Het is duidelijk dat ze een virale oorzaak wilden vinden, maar in plaats daarvan vonden ze bacteriën en geen consistent viraal patroon. Dus wat was er aan de hand in 1918?

Een stukje medische geschiedenis dat niet wordt onderwezen aan moderne medische studenten: influenza bestond niet als een jaarlijkse ziekte tot rond 1850, nadat de eerste telegraaflijnen waren aangelegd. De diagnose “neurasthenie” werd in 1867 bedacht om een ziekte van nervositeit, lusteloosheid, hartkloppingen, depressie en soms focale verlamming te beschrijven. Het viel op dat de aandoening zich concentreerde rond telegraaflijninstallateurs, schakelbordbedieners en spoorwegarbeiders (telegramlijnen werden langs de spoorlijnen gespannen) en zo werd neurasthenie bekend als de ziekte van Telegrafie.

In 1907 staakten de telefonisten van Bell Telephone in Toronto voor betere werkomstandigheden. Dit werd gedocumenteerd in een onderzoek van een Koninklijke Commissie in Canada, onder leiding van een voormalige premier. En “Telegrapher’s Paralysis” werd gerapporteerd door een arts in Frankrijk.[7] En de clou? In oktober 1917, op verzoek van het U.S. Army Signal Corps, stelde K.S.A.C. een cursus draadloze telegrafie in. [8] De rekruten van het leger op Ft. Riley, Kansas werden opgeleid tot telegrafisten voor WO I.

Voordat je denkt dat elektromagnetische blootstelling een te vergezochte verklaring is, ontdekte men dat het maken van een lange draai in de koperdraad voor de telegramlijnen de symptomen van neurasthenie verminderde bij mensen die onder de lijnen werkten. En het echt overtuigende bewijs kwam uit de onverwachte hoek van de astronomie. In de jaren 1970 toonden een astronoom, R.E Hope-Simpson, en een wiskundige van de Universiteit van Wales, F. Hoyle genaamd, aan dat uitbraken van griep bijna gelijktijdig over de hele wereld voorkwamen in samenhang met verhoogde zonneactiviteit, zonnevlekken, zonnevlammen, etc.[9].

Ken Tapping, een Canadese astronoom, deed in 2001 ook de observatie dat in de jaren 1700 tot 1979, inclusief 150 jaar voor het tijdperk van de telegrafie, griepuitbraken één tot drie decennia uit elkaar voorkwamen en perfect samenvielen met pieken van magnetische zonneactiviteit. Zoals gedocumenteerd in Dr. Arthur Furstenberg’s boek The Invisible Rainbow verklaart een infectueus agens niet de bijna gelijktijdige overdracht van ziekten over de hele wereld in een tijdperk voor luchttransport[10]. Rapporten op basis van scheepsjournalen onthullen dat de ziekte in het tijdperk van “houten schepen en ijzeren mannen” gelijktijdig over meerdere schepen verspreid over zee trok – schepen die gedurende langere perioden geen contact hadden gehad met land of met andere schepen. En zoals een artikel uit 2016 van Qu en Gao et al. “Sunspot Activity, Influenza and Ebola Outbreak Connection” aangeeft, is griep misschien niet de enige ziekte waarbij onze ideeën over overdracht verkeerd kunnen zijn.[11] (Denk hieraan als de kwestie van 5G en Covid steeds weer opduikt).

Interessant is dat Madame Helena Blavatsky, de beroemde (of beruchte zoals sommigen zouden opmerken) theosofe, schreef: “Lijkt het daarom niet alsof de oorzaken die influenza veroorzaakten eerder kosmisch dan bacterieel waren; en dat ze eerder gezocht zouden moeten worden in die abnormale veranderingen in onze atmosfeer.”. En nog meer vooruitziend, tijdens een influenza-uitbraak in 1890: “De griep hebt gij al in uw zak, want de mensen zien hem eruit piepen. Van mensen die dagelijks in de straten van Londen sterven doordat ze over de elektrische draden van de nieuwe
Lighting rage struikelen hebben we al een voorgevoel door nieuws uit Amerika.”

De biologie/fysiologie van dit effect wordt tenminste gedeeltelijk begrepen. Metabolisme is afhankelijk van een elektronenoverdrachtsketen binnen de mitochondriën – intracellulaire organellen die de resultaten van metabolisme opnemen en omzetten in energie binnen elke levende cel. De elektronenstroom kan worden veranderd door een plotseling elektromagnetisch veld aan te brengen. Bovendien is de snelheid waarmee het EMV wordt geïntroduceerd van belang. In de geneeskunde leerden we ooit “Cannon’s Law of the Body” dat het lichaam reageert op de snelheid van verandering en niet alleen op absolute waarden.

We zijn fysiologisch beter in staat om ons aan te passen aan een nieuwe omgeving als deze langzaam wordt toegepast. Dus tijdens de uitbraak op Ft. Riley in 1918 werden sommige rekruten, die nog niet eerder aan elektriciteit waren blootgesteld, plotseling omringd door kilometers koperdraad dat signalen uitzond met een disharmonische frequentie van 7,2 Hz, net onder de natuurlijke Schumann-aardresonantie van 7,83 Hz. Dokters die tijdens de griepgolf in de herfst van 1918 in de legerkampen waren gestationeerd, merkten op dat de jonge mannen die stierven, meestal de grote, gespierde plattelandsjongens waren en niet de bleke, broodmagere stadsjongens. Dit is logisch als je bedenkt dat de stadsjongens al langzaam waren aangepast aan de elektrificatie van hun steden. [12]

Vóór 1900 toonden medische studies naar de ziekte van Telegrafer en Neurasthenia aan dat mensen misschien een ellendig, door angst geteisterd bestaan hadden, maar dat het hun levensduur niet verkortte – in feite kan de levensduur zelfs iets verlengd zijn. Wat verklaarde dan de plotselinge massale sterfte in het kamp? Er waren ten minste twee andere factoren die bijdroegen aan het aantal sterfgevallen door de pandemie die sterk doen denken aan de COVID-sterfgevallen van vandaag.

In 1918 had de Bayer Company, een dochteronderneming van IG Farben, net het patent op Aspirine verloren, een medicijn waarvan Duitse wetenschappers bij toeval hadden ontdekt dat het koortsverlagend werkte. Dus voerde het bedrijf een PR-campagne om artsen via de AMA en de nieuw georganiseerde medische onderwijsinstelling ervan te overtuigen dat het verlagen van de temperatuur met Aspirine een geweldig idee was om te herstellen van een ziekte! Vandaag de dag hebben we aanzienlijke gegevens uit India over de behandeling van tuberculose en polio, waaruit blijkt dat koorts gunstig is voor het oplossen van ziekten. Het verlagen van de temperatuur met chemische middelen verlengde de actieve fase van de ziekte en resulteerde in meer verlamming en een hoger sterftecijfer. Maar die informatie was niet beschikbaar in 1918 (en wordt nog steeds genegeerd door de meeste artsen vandaag de dag).

Evenmin begrepen artsen in 1918 het risico op bloedingen bij een hogere dosis aspirine. Dagboekschrijvers van de pandemie melden dat ze artsen handenvol aspirine zagen geven om de koorts bij rekruten te verlagen. En, ter bevestiging, artsen in 1918 merkten op dat naarmate de ziekte voortschreed, slachtoffers begonnen te bloeden uit de neus en mond. Veel sterfgevallen hadden hemorragische longen – longen gevuld met bloed, niet met pus.

Tot slot, en waarschijnlijk de schadelijkste, maar meest besproken factor, was dit: WO I was het eerste conflict waarin onze militairen meerdere (en experimentele) vaccins kregen.

Dr. Frederick L. Gates kwam niet van één, maar van meerdere Ivy League-scholen. Hij begon aan de universiteit van Chicago en stapte over naar Yale, waar hij de Andrew D. White award ontving (White was lid van de Orde van Skull and Bones).

Gates studeerde vervolgens cum laude af aan de Johns Hopkins Medical School in 1913 en meldde zich in 1917, toen Amerika de oorlog inging, vrijwillig aan bij het Army Medical Corps. Hij werd benoemd tot eerste luitenant. Verrassend genoeg, voor een nieuwbakken medisch officier, werd Gates toegewezen aan de staf van het Rockefeller Instituut, waarschijnlijk omdat zijn vader Frederick Taylor Gates persoonlijk assistent was van John D. Rockefeller.

Gates de oudere wordt toegeschreven aan Rockefellers betrokkenheid bij de georganiseerde geneeskunde. “Hoewel Rockefeller zelf in de volksgeneeskunde geloofde, luisterde de miljardair naar zijn deskundigen en Gates overtuigde hem ervan dat hij de grootste invloed kon hebben door de geneeskunde te moderniseren, met name door het onderwijs te hervormen, onderzoek te sponsoren om genezingen te vinden en systematisch slopende ziekten uit te roeien die de nationale efficiëntie ondermijnden, zoals mijnworm… In 1901 ontwierp Gates Senior het Rockefeller Institute for Medical Research (nu Rockefeller University), waarvan hij bestuursvoorzitter was. Vervolgens ontwierp hij de Rockefeller Foundation, waarvan hij trustee werd bij de oprichting in 1913.” [13]

Volgens zijn gedenkbiografie gaf Dr. Frederick L. Gates “lezingen aan militaire groepen (aan het Rockefeller Instituut) … werd ook toegewezen om trainingskampen te bezoeken, in het belang van preventieve geneeskunde, en reisde hij veel”. Wat ze niet vermelden is zijn rol als hoofdonderzoeker van de vaccinaties die gegeven werden op Ft. Riley, Kansas voorafgaand aan de uitbraak van de ziekte.

Op 25 mei 1917 werd er een Army Medical School opgericht op Ft. Riley, Kansas. Kort daarna, in oktober 1917, deden zich 525 gevallen van tyfus voor in Kansas en de State Board of Health gaf 9.000 “gratis injecties”.[14] Drie maanden later deed zich een uitbraak van “meningitis” voor.

De Amerikaanse marine en het leger schatten dat respectievelijk 40 en 36 procent van hun militairen was getroffen.[15] (Het is belangrijk om op te merken dat een “uitbraak” van meningitis meestal één of twee mensen betreft. De grootste uitbraken in de laatste 50 jaar die ik kon identificeren waren groepen homoseksuele mannen in San Francisco en LA met 20-30 gevallen. Dat meer dan 30% van het personeel besmet is, is totaal ongebruikelijk voor gemelde uitbraken van meningitis). De reactie was opnieuw het toedienen van meer ruwe zelfgemaakte meningitisvaccins, te beginnen in januari 1918 en voortzettend tot in februari 1918.

Uit de verslagen van de Kansas Historical Society:

“Na een uitbraak van epidemische meningitis in Camp Funston, Kansas, in oktober en november 1917, werd een serie vaccinaties tegen meningitis uitgevoerd op vrijwilligers uit het kamp. Majoor E. H. Schorer, hoofd van de laboratoriumsectie van het aangrenzende basisziekenhuis in Fort Riley, bood alle faciliteiten waarover hij beschikte en werkte mee aan het laboratoriumwerk in verband met de vaccinaties… In het kamp, onder leiding van de divisiechirurg, luitenant-kolonel J. L. Shepard, diende een voorbereidende serie vaccinaties op een relatief klein aantal vrijwilligers om de geschikte doses en de resulterende plaatselijke en algemene reacties te bepalen. Na deze serie werd het vaccin door de divisiechirurg aan het hele kamp aangeboden en “door de chirurgen van het regiment gegeven aan iedereen die het wilde nemen.”

Dit uittreksel uit Dr. Gates’ artikel over het onderzoek, dat in 1918 voor publicatie werd ingediend, geeft een indruk van de stand van de vaccinatiekunst en zijn betrokkenheid in die tijd:

“Het gebruikte vaccin werd gemaakt in het laboratorium van het Rockefeller Instituut. Groeisels van 16 uur op 1% glucose-agar in Blake-flessen werden afgewassen met een isotone zoutoplossing, gelijkaardige stammen werden samengevoegd en de geconcentreerde suspensies werden onmiddellijk gedurende 30 minuten verwarmd tot 65°C. om de cocci te doden en het autolytische ferment te inactiveren… Dienovereenkomstig werden de vaccinaties gestart met de injectie van 500 miljoen cocci en deze begindosis werd in opeenvolgende groepen verhoogd met 250 of 500 miljoen tot het 2.000 miljoen had bereikt. Voor de tweede en derde dosis in elke groep werd de eerste dosis gewoonlijk met twee en met vier vermenigvuldigd… Ongeveer de helft van de gevaccineerden van wie de derde injectie na 4 februari 1918 moest gegeven worden, kreeg een laatste injectie van 4.000 miljoen wegens het optreden van verscheidene vrij ernstige bijwerkingen van de grotere dosis bij medische officieren in Fort Riley. In sommige regimenten waren de vaccinaties al voor 5 februari voltooid.”[16]

Op hetzelfde moment dat de militaire bases van Kansas gevaccineerd werden, waren de scholen in Kansas voor het eerst serieus vaccins aan het verplichten. Uit de Lawrence Daily Journal World, 3 januari 1918: [17]

Een samenvatting van het tijdsverloop van de pandemie van 1918

25 mei 1917, een medische school van het leger was opgericht in Ft. Riley, Kansas.

Oktober 1917, 525 gevallen van tyfus deden zich voor in Kansas en de State Board of Health geeft 9.000 “gratis injecties” als antwoord op 525 gevallen van tyfus in Kansas.

Oktober en november 1917, breekt er hersenvliesontsteking uit en wordt er een tweede vaccinatieronde tegen hersenvliesontsteking gegeven.

In januari en februari van 2018 moesten militaire rekruten en schoolkinderen een aantal ruwe vaccins krijgen die op het moment van inenting gedeeltelijk werden aangemaakt. Hoewel ik dit niet in het nieuws kan bewijzen, is het waarschijnlijk dat – zoals vandaag de dag nog steeds het geval is – de Indian Health Service de inheemse Amerikanen dwong zich te laten vaccineren.

Een maand later, in maart 1918, werden epidemieën van roodvonk gemeld in Cowley, Butler, Dickinson en Leavenworth counties.

Ook in maart 1918, waren vijf studenten aan het (Indiaanse) Haskell Institute 95 mijl van Ft. Riley gestorven en 457 waren ziek door een ziekte die “strep-grip” werd genoemd.

In september 1918, was de ziekte nog steeds geen voorpaginanieuws. Gedurende deze tijd waren er meer zorgen over graantekorten, anti-Duitse discriminatie en gewetensbezwaarden tegen de oorlog. De Kansas City Star berichtte dat Mrs. James Farrell uit Effingham de breikampioen van Atchison County was. Ze had sinds augustus 1917 100 paar sokken gebreid voor het Rode Kruis.

In oktober 1918, werden er in de staat driehonderd gevallen gemeld van wat nu “Influenza” genoemd werd. Hays werd het zwaarst getroffen met 200 gevallen, maar meldde toch slechts enkele doden. Halverwege oktober 1918 vaardigde gouverneur Capper van Kansas een sluitingsbevel uit voor de hele staat, dat een week geldig was, in een poging om de griepepidemie een halt toe te roepen. In de hele staat waren meer dan 7000 gevallen gemeld. Zelfs rekening houdend met onderrapportage wijst dit niet op een pandemie van epische omvang.

Ook op 25 oktober 1918 noteerde mijn grootvader in zijn dagboek dat er familieleden uit Canada aankwamen en een paar dagen later werd de stad met 1200 inwoners in quarantaine geplaatst.

Op 2 november 1918, hief de State Board of Health in Kansas het bevel tot sluiting wegens griep op.

Deze grafiek toont het zeer acute tijdsverloop van de griepsterfte in 1918, die ongeveer 6 maanden na de vaccinaties begon en drie maanden later wegtrok – om nooit meer terug te keren.

Hoewel we een seizoensgebonden ziekte hebben die we Influenza noemen, en Influenza af en toe wereldwijd uitbreekt, zoals het al eeuwenlang doet, hebben we sinds 1918 nog nooit dit ongewoon dodelijke type uitbraak gezien, tot 2019 en de COVID “Pandemie”. Wat wordt verdoezeld, vergeten of opzettelijk genegeerd zijn de observaties van Dr. Eleanora McBean die de uitbraak in Ft. Riley, Kansas, daadwerkelijk meemaakte en als kind haar familie hielp met het verzorgen van zieke soldaten en leden van de gemeenschap.

Later schreef ze als arts dat alleen gevaccineerden stierven. Haar familie werd dagelijks blootgesteld aan zieke mensen, samen met anderen die vrijwillig de zieken verzorgden. Ze waren niet gevaccineerd en terwijl mensen om hen heen stierven, kregen ze volgens Dr. McBean “niet eens een snotneus.”

Het grootste deel van de historische zoektocht voor dit artikel was gericht op Kansas, omdat dit gebied over het algemeen wordt aangehaald als ground zero voor de “Grote Pandemie”. Als we naar Amerika kijken, zien we dat de ziekte vooral steden trof en concentraties van militairen of andere mensen die samen in slaapzalen of indianenreservaten woonden.

Deze mensen waren verplicht om gevaccineerd te worden of hadden waarschijnlijk van de plaatselijke autoriteiten te horen gekregen dat ze dat moesten doen. Noch de aantallen die door individuele steden of plaatsen worden genoemd, noch die van de provincies lijken op te tellen tot de bruto aantallen die we vandaag horen. Het is duidelijk dat op een paar plaatsen een ongewoon aantal mensen ongewoon ziek werd. Deze plaatsen, zoals Fort Riley en Boston, genereerden een mythe die meer herinnerd werd door de medische wereld dan door het grote publiek.

Mensen die neurasthenie ontwikkelden, zonder vaccinatie, konden symptomatisch worden, maar ontwikkelden niet de ernstige longsymptomen en bleken in sommige onderzoeken langer dan gemiddeld te leven. Maar er lijkt vanaf 1920 tot op de dag van vandaag bewust propaganda te zijn gemaakt via de kranten over de oorzaken van de ziekte van 1918.

Als we kijken naar het totale bewijsmateriaal, was de pandemie van 1918 waarschijnlijk geen overdraagbare ziekte, maar een ziekte van overdraagbare technologieën. Amerikanen gingen naar Europa en we namen onze Telegram-apparatuur en vaccins mee voor verkoop op de Europese markt. Toen de soldaten thuiskwamen, werd het publiek via agressieve marketingcampagnes overtuigd om zich te laten vaccineren omdat de troepen uit Europa terugkwamen met een “ziekte”. De timing van het vaccin verklaart de enorme piek van ziekte en sterfte in een klein tijdsbestek na een snelle uitrol van meerdere vaccinaties. De latere langdurige, minder dramatische sterfgevallen volgden op een meer trage burgerlijke adoptie van het vaccinprogramma.

De pandemie van 1918 als het prototype van besmettelijke overdraagbare wereldwijde ziekte is gebaseerd op scheve geschiedenis, propaganda en aannames, niet op bewijs. Dit onderstreept de behoefte aan echt systematisch wetenschappelijk onderzoek waarbij we de basis en de basis van onze opvattingen over biologie en ziekte onderzoeken – niet alleen een “epidemiologisch” in kaart brengen van zieke mensen, gekoppeld aan vooropgezette ideeën.

In feite is het moeilijk om je niet af te vragen wat de rol is van het Rockefeller Instituut onder leiding van Gates Senior bij het orkestreren van deze hele show. Gezien de artsen en wetenschappers die in de 20e eeuw onverwacht zijn overleden, zoals de beroemde kankeronderzoeker Dr. Mary Sherman van SV-40, is het de moeite waard om te vermelden dat Dr. Frederick Gates na de oorlog, en nadat zijn vader was overleden, naar Harvard verhuisde waar hij jong stierf aan een klap op zijn hoofd. In minder beleefde kringen zou dat verdacht kunnen worden als “het spoor afsnijden”.

[1] C.C. Wang, Prather, K.A., Sznitman, J., et al, Airborne Transmission of Respiratory Viruses, Science Vol 373 no 6558.

[2] https://www.cdc.gov/flu/pandemic-resources/1918-commemoration/1918-pandemic-history.htm

[3] https://info.primarycare.hms.harvard.edu/review/1918-influenza-and-covid19

[4] https://www.history.navy.mil/research/library/online-reading-room/title-list-alphabetically/i/influenza/a-forgotten-enemy-phss-public-health-service-fight-against-the-1918-influenza-pandemic.html

[5] Experiments upon volunteers to Determine the Cause and Mode of Spread of Influenza (aka “Spanish flu”.  Hygienic Laboratory—Bulletin No. 123 Feb, 1921 Treasury Department, US Public Health Service. Page 172-272

[6] Sheng, ZM, Chertow, DS, Ambroggio, X et al: Autopsy series of 68 cases dying before and during the 1918 influenza pandemic peak, PNAS September 19, 2011, 108 (39) 16416-16421 https://doi.org/10.1073/pnas.1111179108

[7] London: The Graphic, April 1875

[8] https://ksww1.ku.edu/special-projects/100-years-ago-in-kansas/

[9] Qu J, Gao Z, Zhang Y, Wainwright M, Wickramasinghe NC, et al. (2016) Sunspot Activity, Influenza and Ebola Outbreak Connection. Astrobiol Outreach 4: 154. doi:10.4172/2332-2519.100015

[10] Firstenberg, Arthur, The Invisible Rainbow, Chelsea Green Publishing, London US 2020. p 75-93

[11] Qu J, Gao Z, Zhang Y, Wainwright M, Wickramasinghe NC, et al. (2016) Sunspot Activity, Influenza and Ebola Outbreak Connection. Astrobiol Outreach 4: 154. doi:10.4172/2332-2519.100015

[12] Pettit, DA  America Experiences Pandemic Influenza, A Cruel Wind, 1918-1920 A SOCIAL HISTORY. Thesis, Winter 1976, du/cgi/viewcontent.cgi?article=2144&context=dissertation

[13] https://en.wikipedia.org/wiki/Frederick_Taylor_Gates

[14] https://ksww1.ku.edu/special-projects/100-years-ago-in-kansas/

[15] https://www.nationalww2museum.org/war/articles/medical-innovations-1918-flu

[16] https://rupress.org/jem/article-pdf/28/4/449/1175015/449.pdf

Bron: Dr Lee Merritt – The Medical Rebel

---

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Nergens heen te vluchten? Spike-eiwit shedding, 5G brengt de mensheid in gevaar, vooral de ongevaccineerden

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: