De vergaderlocatie van de ministers van Buitenlandse Zaken van de NAVO op 29-30 november – Boekarest – was de plaats waar de voormalige Amerikaanse president George W. Bush tien jaar geleden de transatlantische partners van Amerika ervan wist te overtuigen dat Oekraïne en Georgië ooit tot hun militaire alliantie zouden moeten toetreden. De ministers van Buitenlandse Zaken hebben dat besluit gisteren naar behoren “herbevestigd” en het daarbij gelaten, schrijft Melkulangara Bhadrakumar.
Hun verklaring over het conflict in Oekraïne stelde echter nadrukkelijk dat de NAVO de inlijving van vier Oekraïense regio’s door Rusland “nooit zal erkennen” en onderstreepte het voornemen van het bondgenootschap om “de politieke en praktische steun” aan Kiev “voort te zetten en verder op te voeren.”
De secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, die de spreekbuis is van Washington, waarschuwde dat ondanks de moed en de vooruitgang van Oekraïne op het terrein, Rusland sterke militaire capaciteiten en een groot aantal troepen behoudt, en dat het bondgenootschap Kiev zal blijven steunen “zo lang als nodig is … we zullen niet opgeven.”
Dergelijke uitspraken verraden het ontbreken van enig nieuw denken, hoewel de ontwikkelingen ter plaatse laten zien dat de beste plannen van Washington op niets uitlopen. En er zijn ook steeds meer tekenen van verdeeldheid over de Oekraïne-kwestie tussen de Europese bondgenoten van de VS en tussen de eerste en de Biden-regering.
De neocons in het Biden-team die de drijvende kracht vormen in Washington zijn nog steeds vol hartstocht. Het sprankje hoop dat de gematigde mening die onlangs in de beroemde verklaring van 30 Democratische wetgevers werd geuit, werd bruusk gedoofd.
Ook Moskou heeft passende conclusies getrokken, zoals blijkt uit het standpunt van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken, dat het in het heersende klimaat van niet aflatende vijandigheid van Washington geen zin heeft om de bilaterale adviescommissie in het kader van het Russisch-Amerikaanse New START-verdrag, die oorspronkelijk van 29 november tot 6 december in Caïro zou plaatsvinden, te houden.
Ook van de ontmoeting van de Franse president Emmanuel Macron met president Biden morgen in het Witte Huis hoeft niet veel te worden verwacht. Macron hoopt nog steeds de westerse leider te zijn die de capitulatievoorwaarden van president Poetin accepteert en de geschiedenisboeken ingaat, maar in werkelijkheid is zijn geloofwaardigheid in Europa en in Atlantische kringen in het bijzonder, en zelfs binnen Frankrijk, in duigen gevallen.
Europa’s eerste prioriteit op dit moment, een keerpunt in het conflict in Oekraïne, zou zijn strategische autonomie moeten zijn om in zijn eigen belang te handelen. Maar dat vereist diep nadenken over de vraag waarover Europa autonoom wil zijn, en ten tweede het inzicht dat een strategisch belang niet kan worden gereduceerd tot veiligheidsbelangen.
In onze nieuwe Hobbesiaanse wereld, een wereld van concurrerende economische zones, zou het eerste doel van Europa het bereiken van strategische economische autonomie moeten zijn. Maar is dat doel nog wel haalbaar als de energiezekerheid, die de basis vormde voor de welvaart en industriële kracht van Europa, door onzichtbare handen in de diepten van de Oostzee aan diggelen is geslagen?
Hoe het ook zij, de gebeurtenissen in Oekraïne zullen zeker een nieuwe dynamiek creëren. De zichtbare versnelling van het Russische offensief in Bakhmut in de laatste weken verkort het tijdschema voor de inname van de stad drastisch van enkele weken naar hooguit enkele dagen. Soortgelijke tekenen verschijnen ook in Maryinka en Ugledar in de Donbass-regio.
Als Bakhmut de spil is van de Oekraïense verdedigingslinie in Donbass, dan is Maryinka de plaats van waaruit de Oekraïense troepen de stad Donetsk bombarderen; en de inname van Ugledar zal de Russische troepen in staat stellen op te rukken naar de stad Zaporozhye en elke toekomstige uitdaging aan de landbrug naar de Krim en de havens in de Azov Zee definitief af te weren.
De rode draad hier is dat de voortdurende versterking van de Russische troepen in Donbass, na de mobilisatie van bijna 400.000 soldaten, haar eerste resultaten begint te tonen. Voor het eerst zijn er meer Russische troepen dan Oekraïense en de Russische fortificaties zijn aanzienlijk versterkt.
De val van Bakhmut betekent dat de Slag om Donbass, het leitmotiv van de speciale Russische militaire operatie, zijn laatste fase ingaat. De Oekraïense verdedigingslinie in Donbass brokkelt af. De Russische controle over Donbass is in een afzienbare toekomst nabij.
Wat gebeurt er daarna? Het Russische doel kan zijn de Oekraïense troepen verder weg te duwen uit de Donbass-regio en de steppen ten oosten van de Dnjepr als bufferzone te behouden. De oblast Dnipropetrovsk is namelijk ook rijk aan bodemschatten, met grote voorraden ijzererts, mangaanerts, titanium-zirkoonerts, uranium, antracietkool, aardgas en olie en bruinkool, en is het belangrijkste centrum van de Oekraïense staalindustrie, naast een regio met intensieve graanteelt, veeteelt en zuivelindustrie. Het verlies ervan zal een verlammende klap zijn voor Kiev. In politieke termen wordt het narratief van de overwinning in Kiev – dat Oekraïne de oorlog aan het winnen is en op het punt staat de Krim te veroveren, enz. niet langer meer houdbaar.
Ondertussen worstelt ook Europa met zijn demonen – niet in staat om het idee van een prijsplafond voor Russische olie van zich af te schudden, dat zeker een boemerang zal hebben en de energiezekerheid van Europa verder zal verslechteren; de noodzaak om de invoer van LNG uit Rusland, dat veel goedkoper is dan uit Amerika, nog steeds op te voeren; Europa dat niet in staat is om te reageren op de lancering van de zeer ingrijpende wet ter vermindering van de inflatie in de VS of de migratie van de Europese industrie naar Amerika; het onvermogen van de EU om de internationale rol van de euro te versterken om een deel van het spaaroverschot in de wereld te absorberen, enzovoort.
Daarom hebben de neocons in de VS op dit beslissende moment, geconfronteerd met een dreigende escalatie van het conflict in Oekraïne in de komende weken, hun zinnen gezet op het opvoeren van de wapenleveranties aan Oekraïne. De neocons winnen steevast de strijd in de Washington, vooral onder een zwakke president. Als de Republikeinen het onderzoek naar Biden opvoeren, zal zijn afhankelijkheid van de neocons de komende tijd alleen maar toenemen.
De propaganda voor een regimeverandering in Rusland zal niet verdwijnen, zelfs niet nu de situatie in Oekraïne steeds grimmiger wordt. Het doel van de neocons is, zoals de onderzoekshistoricus Eric Zuesse het kernachtig verwoordde, “Rusland zo snel te vernietigen dat Rusland niet in staat zal zijn Amerika als vergelding te vernietigen.” De pure absurditeit van die gedachte is voor iedereen vanzelfsprekend, behalve voor de neocons. Dus gaan ze nu beweren dat de kardinale fout van de VS in Oekraïne was dat ze in 2015 zelf geen voet aan de grond hebben gezet in dat land.
Er zijn ook nog Polen in Lvov en Brest, net als Hongaren in Galicia. Ofwel “de andere escalatie”. Daarna krijgen ook Bretoenen, Corsicanen, Lombarden en andere Europeanen (van de 302 Europese volkeren) zo hun aspiraties.
Ach ja, er waren ook nog Russen die niet bij Oekraïne willen horen.
Oekie poeki pilates pas, ik wou dat er geen slechte entiteit meer was. Gaat lekker daar in die gehaktmolen, hoezo tekort aan fertelizer…Volgend jaar mooie zonnebloemvelden en volle velden graan. Met dank aan giro 555 en gulle giften van het westen aan wapens waardoor nu heel Europa lijdt…Smeerpijperige USA zal zware prijs betalen..
Wanneer zie ik nu eens zo.n satan 2 raket . Wil zien wat ie kan
Onmogelijk, als hij word gelanceerd op europa en u daar woont bent u in een knipoog verdampt….
Nog even wat “desinformatie” over de covid-‘vaccins’ :
https://beforeitsnews.com/alternative/2022/11/the-sequel-to-the-fall-of-the-cabal-part-26-wrapping-up-genocide-the-final-episode-video-3784603.html
KIJK ff naar het doccie van 17 minuten ! ! !