Chris Hedges: De pooiers van de oorlog

De onberekenbare coterie van neocons en liberale interventionisten die twee decennia van militaire fiasco’s in het Midden-Oosten hebben georkestreerd, zijn nu bezig een suïcidale oorlog met Rusland aan te wakkeren.

Dezelfde kliek van oorlogszuchtige deskundigen, specialisten in buitenlands beleid en regeringsfunctionarissen ontlopen jaar na jaar, debacle na debacle, zelfvoldaan de verantwoordelijkheid voor de militaire fiasco’s die zij orkestreren. Zij zijn protectionistisch, veranderen handig met de politieke winden mee, gaan van de Republikeinse Partij naar de Democratische Partij en dan weer terug, muteren van koude strijders naar neocons naar liberale interventionisten. Pseudo-intellectuelen, zij stralen een plakkerig Ivy League snobisme uit, terwijl zij eeuwige angst, eeuwige oorlog en een racistisch wereldbeeld verkopen, waarin de mindere rassen der aarde alleen geweld begrijpen, schrijft Chris Hedges.

Het zijn pooiers van de oorlog, marionetten van het Pentagon, een staat in een staat, en de defensie-aannemers die hun denktanks – Project for the New American Century, American Enterprise Institute, Foreign Policy Initiative, Institute for the Study of War, Atlantic Council en Brookings Institute – rijkelijk financieren.

Zoals een gemuteerde stam van een antibiotica-resistente bacterie, kunnen zij niet overwonnen worden. Het doet er niet toe hoe verkeerd zij zijn, hoe absurd hun theorieën, hoe vaak zij liegen of andere culturen en samenlevingen als onbeschaafd denigreren of hoeveel moorddadige militaire interventies verkeerd aflopen.

Het zijn onwrikbare rekwisieten, de parasitaire mandarijnen van de macht die worden uitgekotst in de sterfdagen van elk imperium, ook dat van de V.S., die van de ene zelfvernietigende catastrofe naar de andere springen.

Ik heb 20 jaar als buitenlandcorrespondent verslag gedaan van het leed, de ellende en de moorddadige rampen die deze oorlogsstokers bedachten en financierden. Mijn eerste ontmoeting met hen was in Midden-Amerika. Elliot Abrams – veroordeeld wegens het afleggen van misleidende getuigenissen voor het Congres over de Iran-Contra affaire en later door President George H.W. Bush gratie verleend, zodat hij naar de regering kon terugkeren om ons de oorlog in Irak te verkopen – en Robert Kagan, directeur van het bureau voor publieke diplomatie van het Ministerie van Buitenlandse Zaken voor Latijns-Amerika – waren propagandisten voor de wrede militaire regimes in El Salvador en Guatemala, en ook voor de verkrachters en moordzuchtige misdadigers die de schurkenstrijders van Contra vormden, die vochten tegen de Sandinistische regering in Nicaragua, die zij illegaal financierden.

Hun taak was onze verslaggeving in diskrediet te brengen.

Zij, en hun coterie van oorlogsgenoten, drongen na de val van de Berlijnse Muur aan op de uitbreiding van de NAVO in Midden- en Oost-Europa, waarbij zij een overeenkomst schonden om de NAVO niet verder uit te breiden dan de grenzen van een verenigd Duitsland en Rusland roekeloos tegen zich in het harnas joegen.

Zij waren en zijn cheerleaders voor de apartheidsstaat Israël, rechtvaardigen zijn oorlogsmisdaden tegen de Palestijnen en verwarren op myopische wijze de belangen van Israël met die van de VS. Zij pleitten voor luchtaanvallen in Servië, en riepen de VS op Slobodan Milosevic “uit te schakelen”.

Zij waren de auteurs van het beleid om Afghanistan, Irak, Syrië en Libië binnen te vallen. Robert Kagan en William Kristol, met hun typische domheid, schreven in april 2002 dat “de weg die leidt naar echte veiligheid en vrede, de weg is die door Bagdad loopt.”

We hebben gezien hoe dat uitpakte. Die weg leidde tot de ontbinding van Irak, de vernietiging van zijn civiele infrastructuur, waaronder de vernietiging van 18 van de 20 elektriciteitscentrales en bijna alle waterpomp- en rioleringssystemen in een periode van 43 dagen waarin 90.000 ton bommen op het land werden neergelaten, de opkomst van radicale jihadistische groeperingen in de hele regio, en mislukte staten.

De oorlog in Irak heeft, samen met de vernederende nederlaag in Afghanistan, de illusie van de militaire en wereldhegemonie van de V.S. aan flarden geschoten. Zij heeft de Irakezen, die niets te maken hadden met de aanslagen van 9/11, ook het wijdverbreide doden van burgers, de marteling en seksuele vernedering van Iraakse gevangenen, en de opkomst van Iran als de macht bij uitstek in de regio, toegebracht.

Oproepen tot oorlog & omverwerpingen

Zij blijven oproepen tot een oorlog met Iran, waarbij Fred Kagan verklaarde dat “er niets is wat wij kunnen doen behalve aanvallen om Iran te dwingen zijn kernwapens op te geven.” Zij hebben aangedrongen op de omverwerping van president Nicholas Maduro, nadat zij geprobeerd hadden hetzelfde te doen met Hugo Chavez, in Venezuela. Zij hebben het gemunt op Daniel Ortega, hun oude nemesis in Nicaragua.

Zij omarmen een blind nationalisme dat hen verbiedt de wereld vanuit een ander dan hun eigen gezichtspunt te zien. Zij weten niets over de machinerie van de oorlog, de gevolgen ervan, of de onvermijdelijke terugslag. Zij weten niets van de volkeren en culturen die zij het doelwit maken van gewelddadige regeneratie. Zij geloven in hun goddelijk recht om hun “waarden” met geweld aan anderen op te leggen. Fiasco na fiasco. Nu wakkeren zij een oorlog met Rusland aan.

“De nationalist is per definitie een onwetende,” merkte de Joegoslavische schrijver Danilo Kiš op.

“Nationalisme is de weg van de minste weerstand, de gemakkelijke weg. De nationalist is onbekommerd, hij weet of denkt te weten wat zijn waarden zijn,dat wil zeggen nationale, dat wil zeggen de waarden van de natie waartoe hij behoort, ethisch en politiek; anderen interesseren hem niet, zij zijn geen zorg van hem, hel – het zijn andere mensen (andere naties, een andere stam). Die hoeven niet eens onderzocht te worden. De nationalist ziet andere mensen in zijn eigen beelden – als nationalisten.”

De regering Biden zit vol met deze onwetenden, ook Joe Biden. Victoria Nuland, de vrouw van Robert Kagan, dient als Biden’s onderstaatssecretaris voor politieke zaken. Antony Blinken is minister van Buitenlandse Zaken. Jake Sullivan is adviseur nationale veiligheid.

Zij komen uit deze cabal van morele en intellectuele trollen waartoe ook Kimberly Kagan behoort, de vrouw van Fred Kagan, die The Institute for the Study of War oprichtte, William Kristol, Max Boot, John Podhoretz, Gary Schmitt, Richard Perle, Douglas Feith, David Frum en anderen. Velen waren ooit overtuigde Republikeinen of hebben, zoals Nuland, in Republikeinse en Democratische regeringen gediend. Nuland was de belangrijkste plaatsvervangend adviseur voor het buitenlands beleid van vice-president Dick Cheney.

Zij zijn verenigd door de eis van steeds grotere defensiebudgetten en een steeds groter wordend leger. Julian Benda noemde deze hovelingen aan de macht “de zelfgemaakte barbaren van de intelligentsia.”

Ooit hebben zij getierd tegen liberale zwakheid en appeasement. Maar zij zijn snel naar de Democratische Partij overgelopen in plaats van Donald Trump te steunen, die geen zin had om een conflict met Rusland te beginnen en die de invasie van Irak een “grote, vette vergissing” noemde. Bovendien, zoals zij terecht opmerkten, was Hillary Clinton een mede-neocon. En de liberalen vragen zich af waarom bijna de helft van het electoraat, dat deze arrogante ongekozen machtsmakelaars verafschuwt, zoals het hoort, op Trump gestemd heeft.

Deze ideologen hebben de lijken van hun slachtoffers niet gezien. Ik wel. Inclusief kinderen. Elk lijk dat ik gezien heb in Guatemala, El Salvador, Nicaragua, Gaza, Irak, Soedan, Jemen of Kosovo, maand na maand, jaar na jaar, heeft hun morele bankroet, hun intellectuele oneerlijkheid en hun zieke bloeddorst blootgelegd.

Zij hebben niet in het leger gediend. Hun kinderen dienen niet in het leger. Maar zij verschepen gretig jonge Amerikaanse mannen en vrouwen om te vechten en te sterven voor hun zelfbedachte dromen van imperium en Amerikaanse hegemonie. Of, zoals in Oekraïne, geven zij honderden miljoenen dollars aan wapentuig en logistieke steun om lange en bloedige proxy-oorlogen in stand te houden.

De historische tijd stopte voor hen met het einde van de Tweede Wereldoorlog. De omverwerping van democratisch gekozen regeringen door de V.S. tijdens de Koude Oorlog in Indonesië, Guatemala, Kongo, Iran en Chili (waar de C.I.A. toezag op de moord op de opperbevelhebber van het leger, generaal René Schneider, en president Salvador Allende); de Varkensbaai; de gruweldaden en oorlogsmisdaden die de oorlogen in Vietnam, Cambodja en Laos kenmerkten; zelfs de rampen die zij in het Midden-Oosten hebben veroorzaakt, zijn in het zwarte gat van hun collectieve historische geheugenverlies verdwenen.

“Julian Benda noemde deze hovelingen aan de macht “de zelfgemaakte barbaren van de intelligentsia.”

De Amerikaanse wereldheerschappij, beweren zij, is goedaardig, een kracht ten goede, “welwillende hegemonie”. De wereld, benadrukt Charles Krauthammer, verwelkomt “onze macht”. Alle vijanden, van Saddam Hoessein tot Vladimir Poetin, zijn de nieuwe Hitler. Alle interventies van de V.S. zijn een strijd voor vrijheid die de wereld veiliger maken. Alle weigeringen om een ander land te bombarderen en te bezetten zijn een München-moment uit 1938, een pathetische terugtrekking uit de confrontatie met het kwaad door de nieuwe Neville Chamberlain. Wij hebben inderdaad vijanden in het buitenland. Maar onze gevaarlijkste vijand zit binnenin.

De oorlogsstokers bouwen een campagne tegen een land als Irak of Rusland en wachten dan op een crisis – zij noemen het de volgende Pearl Harbor – om het onverdedigbare te rechtvaardigen.

In 1998 schreven William Kristol en Robert Kagan, samen met een dozijn andere prominente neoconservatieven, een open brief aan president Bill Clinton, waarin zij zijn beleid van indamming van Irak als een mislukking aan de kaak stelden en eisten dat hij ten strijde zou trekken om Saddam Hoessein omver te werpen. Doorgaan met de “koers van zwakte en drift”, waarschuwden zij, was “onze belangen en onze toekomst in gevaar brengen”.

Enorme meerderheden in het Congres, Republikeins en Democratisch, haastten zich om de Irak Bevrijdingswet aan te nemen. Weinig Democraten of Republikeinen durfden gezien te worden als soft op het gebied van de nationale veiligheid. De wet stelde dat de regering van de Verenigde Staten zou werken aan de “verwijdering van het regime onder leiding van Saddam Hoessein” en gaf toestemming voor 99 miljoen dollar om dat doel te bereiken, waarvan een deel gebruikt werd om het Iraaks Nationaal Congres van Ahmed Chalabi te financieren, dat een belangrijke rol zou gaan spelen bij het verspreiden van de verzinsels en leugens die gebruikt werden om de oorlog in Irak te rechtvaardigen tijdens de regering van George W. Bush.

De aanslagen van 9/11 gaven het oorlogsfeest zijn opening, eerst met Afghanistan, daarna met Irak. Krauthammer, die niets van de moslimwereld wist, schreef dat:

Saddam Hoessein uit de macht zetten, kraaide Kristol, zou “het politieke landschap van het Midden-Oosten veranderen.”

Dat gebeurde natuurlijk ook, maar niet op een manier die de VS ten goede kwam.

Zij hunkeren naar een apocalyptische wereldoorlog. Fred Kagan, de broer van Robert, een militair historicus, schreef in 1999 dat “Amerika in staat moet zijn om Irak en Noord-Korea te bestrijden, en ook in staat moet zijn om de genocide op de Balkan en elders te bestrijden, zonder zijn vermogen om twee grote regionale conflicten te bestrijden in gevaar te brengen. En het moet in staat zijn om over aanzienlijke (maar niet oneindige) tijd een oorlog met China of Rusland te overwegen.”

Zij geloven dat geweld alle geschillen op magische wijze oplost, zelfs het Israëlisch-Palestijnse moeras. In een bizar interview onmiddellijk na 9/11 riep Donald Kagan, de Yale classicus en rechtse ideoloog die de vader was van Robert en Fred, samen met zijn zoon Fred, op tot het stationeren van Amerikaanse troepen in Gaza, zodat wij “de oorlog naar deze mensen kunnen brengen”.

Zij hebben lang om de stationering van NAVO-troepen in Oekraïne gevraagd, waarbij Robert Kagan zei dat “wij ons geen zorgen moeten maken dat het probleem onze omsingeling is in plaats van Russische ambities.” Zijn vrouw, Victoria Nuland, werd in 2014 geopenbaard in een uitgelekt telefoongesprek met de Amerikaanse ambassadeur in Oekraïne, Geoffrey Pyatt, waarin zij de EU in diskrediet bracht en samenspande om de wettig verkozen president Viktor Janoekovitsj af te zetten en volgzame Oekraïense politici aan de macht te brengen, van wie de meesten uiteindelijk wel aan de macht kwamen.

Zij hebben gelobbyd voor het zenden van Amerikaanse troepen naar Syrië om “gematigde” rebellen bij te staan die Basha al-Assad van de troon wilden stoten. In plaats daarvan bracht de interventie het Kalifaat voort. De VS bombardeerden uiteindelijk juist de strijdkrachten die zij bewapend hadden, en werden de facto de luchtmacht van Assad.

De Russische invasie in Oekraïne is, net als de aanslagen van 9/11, een zichzelf vervullende profetie. Poetin, zoals iedereen op wie zij zich richten, begrijpt alleen geweld. Wij kunnen, zo verzekeren zij ons, Rusland militair naar onze hand zetten.

“Het is waar dat krachtig optreden in 2008 of 2014 het risico van een conflict zou hebben betekend,” schreef Robert Kagan in het laatste nummer van Foreign Affairs over Oekraïne, en betreurde onze weigering om Rusland eerder militair te confronteren. Hij schreef:

Kortom, maakt u zich geen zorgen over een oorlog met Rusland, Poetin zal de bom niet gebruiken.

Ik weet niet of deze mensen dom of cynisch zijn, of allebei. Zij worden kwistig gefinancierd door de oorlogsindustrie. Zij worden nooit van de netten gehaald wegens hun herhaalde idiotie. Zij rouleren in en uit de macht, geparkeerd op plaatsen als The Council on Foreign Relations of The Brookings Institute, voordat zij weer in de regering geroepen worden. Zij zijn even welkom in het Witte Huis van Obama of Biden als in het Witte Huis van Bush.

De Koude Oorlog is voor hen nooit afgelopen. De wereld blijft binair, wij en zij, goed en kwaad. Zij worden nooit ter verantwoording geroepen. Wanneer één militaire interventie in vlammen opgaat, staan zij klaar om de volgende te promoten. Deze Dr. Strangeloves zullen, als wij hen niet tegenhouden, een einde maken aan het leven zoals wij dat op deze planeet kennen.

Chris Hedges is een Pulitzer Prize-winnende journalist die 15 jaar lang buitenlandcorrespondent was voor The New York Times, waar hij chef was van het Midden-Oostenbureau en chef van het Balkanbureau voor de krant. Daarvoor werkte hij in het buitenland voor The Dallas Morning News, The Christian Science Monitor en NPR. Hij is de gastheer van de show The Chris Hedges Report.

Noot van de auteur aan de lezers: Er is nu geen mogelijkheid meer voor mij om een wekelijkse column voor ScheerPost te blijven schrijven en mijn wekelijkse televisieshow te blijven produceren zonder uw hulp. De muren sluiten zich, met een verbazingwekkende snelheid, voor de onafhankelijke journalistiek, waarbij de elites, met inbegrip van de elites van de Democratische Partij, steeds meer censuur eisen. Bob Scheer, die ScheerPost runt met een schoenveter budget, en ik zullen niet wankelen in onze inzet voor onafhankelijke en eerlijke journalistiek, en wij zullen ScheerPost nooit achter een betaalmuur zetten, er een abonnement voor vragen, uw gegevens verkopen of reclame aanvaarden. Als u kunt, schrijf u dan in op chrishedges.substack.com, zodat ik mijn maandagse column op ScheerPost kan blijven plaatsen en mijn wekelijkse televisieshow, The Chris Hedges Report, kan blijven produceren.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Er is een grote oorlog op komst

Volg Frontnieuws op Telegram