Blunders, samenzweringen en de mislukte moordaanslag op Trump

Ten eerste heb ik wat correcties en uitbreidingen op het bericht van gisteren.

WPXI in Pittsburgh, die goede bronnen heeft bij de politie in Pennsylvania, verduidelijkt nu dat er helemaal geen contrascherpschuttersteams waren opgesteld in het gebouw van waaruit Crooks schoot, schrijft Eugyppius. Ze waren eigenlijk op de tweede verdieping van een aangrenzend gebouw, dat ik hier in rood heb omcirkeld:

Dit zou duidelijk moeten maken waarom niemand Crooks hoorde bewegen op het dak voordat hij het vuur opende. WPXI merkt ook op dat de wetshandhavers de mogelijke moordenaar voor het eerst opmerkten, niet een half uur, maar een heel uur voordat Trump begon te spreken. [NIET alleen gezien door de politie, maar ook door de geheime dienst en verschillende omstanders die het al meer dan een uur meldden.] Crooks werd toen gezien terwijl hij met een afstandsmeter zat te prutsen, zoals journalisten van Beaver County meldden, en dat was de aanleiding voor de politie om de eerste foto van de aanvaller te maken:

Een belangrijk secundair mysterie is wie onze schutter heeft gedood. Deze nuttige analyse van de New York Times concludeert, op basis van geluidsopnamen, dat het schot afkomstig was van het meest zuidelijke contrascherpschuttersteam van de geheime dienst, wat logisch zou zijn, omdat zij, in tegenstelling tot hun tegenhangers in het noorden, vrij zicht hadden op de positie van Crooks. WPXI meldt echter dat “een sluipschutter van de lokale politie” met administratief verlof is gestuurd omdat hij met zijn wapen op Crooks had geschoten. De officier van justitie van Butler County bevestigt echter “dat het schot dat Crooks doodde afgevuurd is door de Secret Service”. De Secret Service heeft ook afzonderlijk de verantwoordelijkheid voor de kill opgeëist. Het probleem is het volgende: Nadat Crooks zijn salvo van acht schoten heeft beëindigd, kan ik in alle audio die we tot onze beschikking hebben maar één schot meer vinden. Het is mogelijk, denk ik, dat ik iets gemist heb, of dat onze opnames gewoon niet al het vuur van de contrascherpschutters hebben opgepikt, maar het is net zo goed mogelijk dat gewaardeerd lezer Bootsorourke gelijk had, en dat de lokale politie verantwoordelijk was voor het dodelijke schot. Misschien beweert de Secret Service iets anders om zichzelf verdere verlegenheid te besparen, en met het onderzoek in handen van de FBI, heeft de lokale politie geen mogelijkheid om zelf vast te stellen wat er echt gebeurd is.

Mijn laatste bericht heeft een overvloed aan ongeduldige reacties opgeleverd. Veel gewaardeerde lezers vinden mijn “kwaadwillige onverschilligheid” theorie over de mislukte moord niet zo bevredigend; ze stellen voor dat er twee schutters waren, dat het niet Crooks was maar Maxwell Yearick die door de politie werd gedood op het dak van het gebouw van AGR International, en nog andere dingen. Hier wil ik uitleggen hoe ik over deze gebeurtenissen in het algemeen denk en waarom ik de voorkeur geef aan systemische, gedistribueerde verklaringen, tenzij ik extreem goede redenen krijg om dat niet te doen.

Ik ben heel lang professor geweest. In al die jaren dat ik lesgaf en onderzoek deed, kreeg ik te maken met de vermoeiende banalisering waaraan alle academische theorieën worden onderworpen. Academici hebben de neiging om hun sociale onderwerpen uit het verleden en heden met een goedaardig oog te bekijken; ze speculeren niet graag over samenzweringen, bijbedoelingen of verborgen complotten, tenzij ze daartoe gedwongen worden, en ze vallen waar mogelijk terug op de saaiste en kleurloosste hypotheses denkbaar. Hun probleem is, zoals ik al vaak heb gesuggereerd, dat iedereen dingen als geschiedenis en filologie kan doen. De minder technische academische gebieden worden daarom beschermd door een grote mate van poortwachterij, zowel formeel als informeel. Zonder een Ph.D. en de goedkeuring van redacties en peer reviewers is het bijna onmogelijk om je bevindingen erkend te krijgen. Om ongeveer dezelfde reden is er een alomtegenwoordig belang om het discours zo oninteressant te houden dat alleen degenen wier salaris ervan afhangt de moeite zullen nemen om eraan deel te nemen.

In de internetcultuur is het precies andersom. Iedereen hier wil maximale betrokkenheid, maximale deelname, en deze strategie bevordert niet banalisering maar een meedogenloos, eindeloos sensationalisme. We staan altijd op de rand van een politieke ineenstorting; totale nederlaag en totale overwinning liggen altijd om de hoek, en bovenal is de werkelijkheid niet zoals ze lijkt. Er zijn hier belangrijke formules aan het werk: De eerste regel van het commentaar op belangrijke gebeurtenissen zal vaak stellen dat ze op een of andere fundamentele manier niet echt zijn, of op zijn minst slechts schijn in de richting van duistere, verborgen doelen. Naarmate de verhalen zich ontwikkelen, wordt geprobeerd om ze in overeenstemming te brengen met de politieke vooroordelen, vaak door verborgen actoren en geheime motieven aan te wijzen. Rechts krijgt het zwaar te verduren voor dit soort samenzweringen, maar deze tendensen bestaan over het hele politieke spectrum. In de nasleep van de mislukte moordaanslag op Trump waren het linkse politici die voor het eerst stelden dat de hele gebeurtenis in scène was gezet, terwijl anderen die dichter bij mijn eigen politieke overtuiging staan, hypotheseerden over stromannen, meerdere schutters en dergelijke – in dit geval elementen ontleend aan bekende theorieën over de moord op John F. Kennedy. De gevestigde pers klaagt graag over complotdenken, maar ze doen het zelf ook volop, vooral als het tijd is om de acties en motivaties van hun vijanden en de politieke oppositie te analyseren. “Russische desinformatie” is hier slechts een van de vele mogelijke voorbeelden.

Voordat je boos op me wordt, merk op dat ik niet zeg dat dit betekent dat de theorieën die uit deze prikkels voortkomen per definitie fout zijn, oké? Soms is de meest verdedigbare verklaring echt saai, en soms blijkt de wereld echt een gekke plek te zijn. We kunnen formules ook niet alleen verwerpen vanwege hun formulematige aard. Misschien passen geheime actoren binnen onze politiek echt steeds weer dezelfde tactieken toe en misschien zijn deze tactieken echt alleen zichtbaar voor alternatieve analisten op het internet. Toch zouden algemene tendensen die bestaan om redenen die systemisch zijn voor ons eigen discours – de wens om een carrièremonopolie op historische analyse af te dwingen, of de wens om een zo groot mogelijk lezerspubliek te verzamelen – ons op onze hoede moeten stellen. Het is onwaarschijnlijk dat het verleden zich heeft ontvouwd op een manier die het huidige professoraat het beste uitkomt, en het is even onwaarschijnlijk dat de politiek altijd en overal in het voordeel werkt van pseudonieme online schrijvers zoals ik.

Het probleem is dat mensen niet erg goed zijn in denken, en in dit geval ben ik geen uitzondering. Toch moeten we ons best doen om theorieën te formuleren die efficiënt gebruik maken van concreet bewijsmateriaal om de fenomenen die voor ons liggen te verklaren. In de loop der tijd hebben denkers verschillende vuistregels ontwikkeld om ons hierbij te helpen. Eén zo’n vuistregel is de vervelende stelregel die bekend staat als Scheermes van Hanlon: “Schrijf nooit aan kwaadwillendheid toe wat voldoende verklaard kan worden door domheid”, of, beknopter gezegd: “blunder voor samenzwering.” Ik probeer Hanlon’s Scheermes nooit expliciet aan te halen, omdat ik denk dat het onnauwkeurig is, en ook omdat het sommige mensen diep irriteert.

Waar we eigenlijk aan zouden moeten denken is een veel ouder en respectabeler Scheermes dat vaak wordt toegeschreven aan William of Occam, maar dat in feite 1600 jaar ouder is dan onze Franciscaanse broeder. Aristoteles stelde in zijn Posterior Analytics dat “we de superioriteit mogen aannemen, al het andere gelijk zijnde, van de demonstratie die voortkomt uit minder postulaten of hypotheses.” De middeleeuwse scholastici waren diep beïnvloed door Aristoteles en zij herhaalden hun eigen versies van deze stelregel in hun geschriften, totdat het tijd werd voor Willem om zijn eigen meer raadselachtige formulering aan te bieden: “Een meervoudigheid mag nooit zonder noodzaak worden gesteld.” Het werd vervolgens overgelaten aan de eveneens Franciscaanse scholastieke denker John Punch, in de zeventiende eeuw, om de kernachtigste verklaring te geven: “Entiteiten mogen niet boven noodzaak vermenigvuldigd worden.” Dit is de wet van de spaarzaamheid en dat is wat ik bedoel als ik zeg dat onze theorieën niet alleen verklarend moeten zijn, maar ook maximaal efficiënt. Tussen even verklarende theorieën moeten we altijd de meest parsimonieuze mogelijkheid kiezen, hoe teleurstellend die ook is.

Dit is wat dat praktisch betekent: Een aanzienlijk deel van de wereld is voor ons verborgen en dus moeten onze theorieën onvermijdelijk een aantal onzichtbare oorzaken poneren om waargenomen verschijnselen te verklaren. We moeten dit poneren van het onzichtbare echter als extreem duur en intellectueel belastend beschouwen en ernaar streven om de gebeurtenissen die voor ons liggen zoveel mogelijk te verklaren op basis van de waargenomen werkelijkheid. De dingen die we zien zijn de noodzakelijke onderdelen van elke theorie, en ze liggen voor het oprapen. Ongeziene, mogelijke, geponeerde dingen zijn misschien niet noodzakelijk en we moeten ernaar streven om te voorkomen dat we ons erop beroepen wanneer we maar kunnen. Dit is wat het betekent om het vermenigvuldigen van entiteiten buiten noodzaak te vermijden.

Dit klinkt misschien allemaal een beetje vreemd, maar in feite is het heel logisch. Als we de wereld kunnen verklaren op basis van wat we zien, dan is het onwaarschijnlijk dat het ongeziene zo interessant of invloedrijk is. En als we ons streven naar spaarzaamheid loslaten en ons te veel beroepen op het onzichtbare, introduceren we te veel vrijheidsgraden in ons denken. Daarom groeit en groeit de wereld van het onzichtbare en het vreemde voor de minder terughoudende ‘samenzweerderige’ denkers. Sommigen hebben een bijna theologische toewijding aan het onzichtbare, en poneren steeds meer nieuwe lagen van verborgen actoren. Achter onze gekozen politici gaan globalisten schuil zoals Klaus Schwab en George Soros, en achter deze kwaadaardige globalisten gaan nog dieper verborgen persoonlijkheden schuil, en daarachter misschien nog wel dieper en duisterder. Al deze vrijheid biedt een gelegenheid om je theorieën ideologisch meer vleiend te maken; alles wat er in de wereld gebeurt wordt weer een episode die illustreert waarom de kapitalisten of de Joden of de depopulisten of de hagedissen in huidpak echt het probleem zijn. (Je zou nog verder kunnen schrijven over de belangen die sommige zeer populaire commentatoren hebben bij het ontwikkelen van een eigen analyse die hun lezers nergens anders kunnen vinden, maar ik laat die invalshoek verder buiten beschouwing, omdat ik bang ben dat ik nu al te veel inbreuk maak op uw welwillendheid en uw geduld).

Het grootste probleem met verborgen complotten is dat ze een extra ongezien iets zijn, terwijl het grote voordeel van onbekwaamheid is dat het de afwezigheid van een ding is. Daarom leidt Hanlon’s Scheermes ons vaak naar meer spaarzame theorieën, ook al maken veel dwazen misbruik van dit specifieke instrument. Natuurlijk kunnen gebeurtenissen ons soms dwingen om verborgen complotten te veronderstellen; alleen de meest pure idioten zouden Nord Stream bijvoorbeeld toeschrijven aan pure incompetentie. Wanneer incompetentie echter aannemelijk lijkt, is het een goed idee om bewijs van verborgen complotten te eisen en bij afwezigheid daarvan terug te vallen op eenvoudigere verklaringen die uitgaan van minder onzichtbare entiteiten. Dit is vooral het geval wanneer het bewijs van incompetentie al alomtegenwoordig is, zoals bij de mislukte moord op Trump – die immers mislukte.

Laten we hier aan het eind eens kijken naar de dingen die we kunnen zien in dit specifieke geval: De politieke tegenstanders van Trump misgunden hem de bescherming van de geheime dienst, en sommigen van hen hadden zelfs wetgeving voorgesteld om hem die helemaal te ontnemen. De Secret Service wordt op dit moment geleid door Kimberly Cheatle, een aangestelde van Biden, en de beveiliging van Trump was zwaar onderbemand. Trump is zelf al jaren het onderwerp van histrionische media-aanvallen en het doelwit van talloze veiligheidsincidenten. Tot slot heeft deze mislukte moordaanslag de steun voor de kandidatuur van Trump alleen maar vergroot en de publieke aandacht voor zijn beschermers vergroot, waardoor een tweede aanslag veel minder waarschijnlijk is.

Gezien dit alles is het voor mij onduidelijk welk intellectueel voordeel we halen uit het veronderstellen van een complot door de overheid of deep state persoonlijkheden. Dit alles komt op mij over als de acties van een dom systeem dat het idee haatte om middelen te spenderen aan de bescherming van Trump, hoopte dat hem het ergste zou overkomen en in zijn domheid toch niet inzag welk enorm voordeel het Trump zou opleveren als een moordenaar daadwerkelijk op de koning zou schieten en zou missen.

Natuurlijk ben ik meer dan blij om ongelijk te krijgen, en ik zal de eerste zijn om erover te berichten als dat zo is.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Verdere gedachten over de bijna-moord

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: