Mijn Vaxxed-illusies ontbinden

In de wetenschappelijke literatuur worden ze allemaal rechtstreeks in verband gebracht met vaccins. Op onze website hebben we 1.400 peer reviewde studies gepubliceerd op NIH’s website PubMed, die verschillende vaccins koppelen aan al deze verwondingen.

Nou, ze verdienen $ 60 miljard per jaar door ons vaccins te verkopen, maar ze verdienen $ 500 miljard per jaar door de remedies te verkopen voor de verwondingen die vaccins veroorzaken.

Vaccinatie wordt door de meeste gezondheidswerkers en leken gezien als de belangrijkste vooruitgang op gezondheidsgebied in de 20e eeuw. Hoewel de dramatische afname in ziekte- en sterftecijfers door ziekten die in de loop van de 20e eeuw plaatsvond, wordt toegeschreven aan de introductie van specifieke vaccins, wordt er nauwelijks erkenning gegeven aan de verbetering van de sociale omstandigheden.

Ondanks het in twijfel trekken van de veiligheid en effectiviteit van vaccinatie door gerenommeerde medici sinds de introductie, werd en wordt het debat steeds meer ontmoedigd.

Informatie gepubliceerd in wetenschappelijke tijdschriften wordt gebruikt om dit standpunt te ondersteunen, andere meningen worden als “onwetenschappelijk” beschouwd.

Het was voor mij en mijn tijdgenoten een “geloofsartikel” dat vaccinatie de nuttigste gezondheidsinterventie was die ooit was ingevoerd. Samen met al mijn medische en verpleegkundige collega’s werd mij geleerd dat vaccins de reden waren dat kinderen en volwassenen niet meer stierven aan ziekten waarvoor vaccins bestaan.

Ons werd verteld dat andere ziekten, zoals roodvonk, reumatische koorts, tyfus, tyfus, cholera, enzovoort, waarvoor op dat moment geen vaccins bestonden, zowel in incidentie als in mortaliteit (vermogen om te doden) afnamen door betere sociale omstandigheden.

Je zou denken – als studenten geneeskunde die geacht worden redelijk intelligent te zijn – dat sommigen van ons zich zouden hebben afgevraagd: “Maar als het aantal sterfgevallen door deze ziekten afnam door verbeterde sociale omstandigheden, zouden dan de ziekten waarvoor vaccins bestaan niet tegelijkertijd zijn afgenomen, om dezelfde reden?” Maar dat deden we niet.

Het medische curriculum is zo overladen met informatie dat je gewoon moet leren wat je hoort, zoals je het hoort: niet-vaccineerbare ziekten in het vakje sociale omstandigheden en vaccineerbare ziekten in het vakje vaccins en dan door naar het volgende onderwerp.

Alles wat ik leerde en las in leerboeken, zowel voordat ik mijn artsendiploma haalde als tijdens al mijn postdoctorale opleidingen, versterkte deze visie.

Net als de meeste artsen beschouwde ik ouders die hun kinderen niet wilden laten vaccineren als onwetend of, als ze niet onwetend waren, als sociopaten, omdat ze iets achterhielden waarvan ik geloofde dat het een levensreddende interventie was en iedereen in gevaar brachten door de immuniteit van de kudde te verminderen.

Tot slot nog iets heel vreemds over artsen (en verpleegkundigen) en vaccins: ze leren er niet veel over op school. Eigenlijk bijna niets. Vergeleken met de honderden uren die een anti-vaxxer waarschijnlijk heeft besteed aan het bestuderen van vaccins, weten de meeste zorgverleners bijna niets. Ze leren veel over ziekten en het immuunsysteem en gaan ervan uit dat vaccins op dezelfde manier werken. Helaas is dat niet zo. Zoals ik al zei over het ACT-probleem met het kinkhoestvaccin, zijn ze heel verschillend. Artsen besteden misschien een paar uur aan het leren van de door de overheid aanbevolen schema’s en een paar uur aan het leren welke vaccins subcutaan (onder de huid) moeten worden toegediend in plaats van intra-musculair. Verder leren ze bijna niets over vaccins.

Ik was zo in de war toen ik dit hoorde; ik kocht elk boek dat in het medische curriculum van een prestigieuze medische school staat. Ik kocht zelfs een aantal aanvullende boeken die niet verplicht waren, maar op de optionele, “aanbevolen” literatuurlijst stonden. Na het doornemen van elk boek op de lijst – duizenden en duizenden pagina’s – waren er slechts 4 pagina’s die gingen over hoe vaccins werken! Er waren 11 pagina’s die het door de overheid aanbevolen vaccinatieschema opsomden, maar daarnaast waren er 4 pagina’s die over vaccins gingen.

Ik heb er een video over gemaakt, waarin ik de boeken liet zien en hoe weinig het curriculum van een prestigieuze medische school besteedde aan onderwijs over vaccins. Veel artsen en verpleegkundigen namen contact met me op om te bevestigen dat dit ook hun ervaring was op de medische faculteit. Natuurlijk leren studenten meer dan wat ze in hun schoolboeken leren, maar ik kan me voorstellen dat de ongelijkheid zich voortzet in hun klaslokaal en hun coschappen.

Toen ik eenmaal begreep dat artsen en verpleegkundigen op school heel weinig leren over vaccins, begon ik me te realiseren waarom ze zo vijandig staan tegenover mensen zoals ik die er eerlijke vragen over stellen. Ik heb boeken over dit onderwerp geschreven, maar er zijn vele, vele amateur anti-vaccin moeders en vaders die veel, veel slimmer zijn dan ik. Ieder van ons zou een gemiddelde kinderarts of -verpleegkundige gemakkelijk kunnen overdonderen met wat van onze algemene kennis over vaccins.

In de jaren ’80 gaf ik in speciale klinieken advies aan ouders die hun kinderen niet wilden laten vaccineren tegen kinkhoest, wat in die tijd als het meest problematische vaccin werd beschouwd. Ik erkende dat er gevaren verbonden waren aan het vaccin. Ik was een eerlijke arts, maar ik vertelde hen de officiële lijn: dat de ziekte 10 keer meer kans had om dood of invaliditeit te veroorzaken dan het vaccin, dus ieder weldenkend mens zou ervoor kiezen om te vaccineren.

Wat veranderde er?

In 1994 was er een grootschalige mazelen/rubella-vaccinatiecampagne in het Verenigd Koninkrijk. Zeven miljoen schoolkinderen werden gevaccineerd tegen mazelen en rodehond om ze te beschermen tegen een epidemie van mazelen, waarvan werd gezegd dat die eraan zat te komen.

In die tijd stond er maar één mazelenprik op het schema – het was een levend vaccin en werd verondersteld hetzelfde te zijn als het wilde mazelenvirus. Ons werd verteld: “Eén dosis en je bent immuun voor het leven.” Ik realiseerde me wel dat één prik misschien niet elk kind zou beschermen – geen enkel vaccin is honderd procent effectief – maar de hoofdarts zei dat zelfs twee prikken van dit “one-shot-vaccin” niet noodzakelijkerwijs kinderen zouden beschermen als de epidemie zou uitbreken en dat ze een derde prik nodig zouden hebben. Hij zei ook dat de beste manier om kinderen te vaccineren massaal was, om “de keten van overdracht te doorbreken.”

Ik zat met een dilemma. Natuurlijk was de risico-batenverhouding van het vaccin in het voordeel van het vaccin als het veiliger was dan de ziekte en als het ervoor zorgde dat je kind de ziekte niet kreeg. Dit is wat de meeste ouders verwachten dat er gebeurt en wat ze zeker wordt aangeraden om te geloven.

Maar als kinderen twee keer het vaccin met één prik kunnen krijgen en toch de ziekte krijgen zodat ze een derde prik moeten krijgen, betekent dit dat ze twee of drie keer kunnen worden blootgesteld aan alle risico’s van het vaccin… en tegelijkertijd ook aan alle risico’s van de ziekte. Moest ik heroverwegen wat ik tegen ouders had gezegd?

Als de beste manier om “de keten van overdracht” van een besmettelijke ziekte te doorbreken was om massaal te vaccineren, waarom vaccineerden we baby’s dan met al die verschillende vaccins op de leeftijd van twee, drie en vier maanden (Brits schema)? Waarom wachtten we niet gewoon twee of drie jaar en vaccineerden we dan massaal iedereen die in de tussentijd was geboren om de keten van overdracht te doorbreken?

Dit was het begin van mijn lange, langzame reis op het gebied van onderzoek naar vaccinatie en ecologie van ziekten en het leren over andere modellen en filosofieën van gezondheid en natuurlijke hygiëne, zoals die gebruikt werden door de grote pioniers die onze steden schoonmaakten en schone watervoorzieningen en rioleringssystemen aanlegden.

Ik bracht uren door in bibliotheken om gearchiveerde tijdschriften en handboeken te bekijken en het Office for National Statistics (ONS) om stoffige boekwerken uit het midden van de 19e eeuw uit te zoeken om grafieken te maken van sterftecijfers van ziekten waarvoor we vaccins hebben, maar die om de een of andere reden niet zijn opgesteld of beschikbaar zijn gesteld aan artsen of ouders door het ONS of het ministerie van Volksgezondheid.

Ik las wat vooraanstaande wetenschappers, gezondheidsfunctionarissen en artsen schreven over vaccinatie en de gevolgen ervan die nooit in de huidige handboeken terecht zijn gekomen en ontdekte wat iedereen met ook maar een beetje kennis van ziektecijfers uit de 19e en 20e eeuw wist. In de jaren 1950, toen het kinkhoestvaccin werd geïntroduceerd, toonden de gegevens bijvoorbeeld aan dat kinkhoest nog maar 1 procent doodde van het aantal mensen dat 50 jaar daarvoor in Engeland en Wales stierf.

Officiële gegevens toonden aan dat hetzelfde gebeurde met mazelen. Toen het mazelenvaccin in 1968 in het Verenigd Koninkrijk werd geïntroduceerd, bleef het sterftecijfer gestaag dalen, ook al werd het vaccin aanvankelijk maar voor 30 procent gebruikt en kwam het pas in de jaren tachtig boven de 50 procent.

Zelfs het veelgeprezen succesverhaal van de pokkenvaccinatie was niet wat het leek. De invoering van de verplichte pokkenvaccinatiewet in 1867, toen het sterftecijfer al aan het dalen was, ging gepaard met een stijging van het aantal sterfgevallen van 100 naar 400 per miljoen.

Twee controlegroepen: Zweden 2020 & Leicester 1885

Bekijk nu (5 min) | De video hierboven is de eerste in een afspeellijst van vijf korte clips van Forrest Maready over pokken. Maar later meer over pokken. De ware geschiedenis van het pokkenvaccin Laten we het eerst over Zweden hebben. De meeste cijfers zijn de afgelopen twee jaar vervalst, omdat de meeste cijfers vervalst kunnen worden door statistische manipulatie en taalkundige manipulatie. Maar één… Lees meer

Na het overwinnen van een heleboel angst, kwam ik geleidelijk tot het besef dat het waar was wat de mensen aan de buitenkant me hadden verteld, namelijk dat “gezondheid de enige immuniteit is.” We hebben geen bescherming nodig van buitenaf.

We krijgen infectieziekten wanneer onze lichamen een periodieke schoonmaakbeurt nodig hebben. Vooral kinderen hebben baat bij vlekkerige huiduitslag in hun kindertijd, of “exanthemen” zoals ze worden genoemd, op gepaste momenten om ontwikkelingssprongen te maken, zolang ze op de juiste manier worden behandeld. Mijn ervaring is dat de ergste complicaties van infecties bij kinderen worden veroorzaakt door de standaard medische behandeling, waarbij alle symptomen worden onderdrukt.

Heeft deze kennis mijn carrière geholpen? Het heeft me zeker in staat gesteld om ouders beter te adviseren over de behandeling van kinderziekten en om ouders voldoende informatie te geven om echt geïnformeerde toestemming te geven voor medische ingrepen zoals vaccinatie.

Door mijn onderzoek werd ik in 2002 ook gevraagd om als getuige-deskundige op te treden voor de moeders van twee ongevaccineerde kinderen van wie de afwezige vaders een verzoek indienden bij de rechtbank voor een dwangbevel tot vaccinatie. Ik schreef een rapport gebaseerd op mijn onderzoek, met volledige referenties, zorgvuldig gebruik makend van de methoden en resultaten van de studies die ik citeerde om mijn mening te geven, in plaats van de conclusies van de auteurs, die vaak niet worden ondersteund door hun resultaten.

De deskundigen voor de vaders en de kinderen waren leden van het Gemengd Comité voor Vaccinatie en Immunisatie (JCVI). Zij adviseerden vaccinatie voor beide kinderen. Als ze hadden geadviseerd dat vaccinatie voor deze individuele kinderen niet nodig was, zouden ze gezien zijn als tegenstrijdig met het gezondheidsbeleid van de overheid dat gebaseerd is op de aanbevelingen van het JCVI, wat een belangenverstrengeling is die in de zaak niet onderzocht is.

De rechter besloot dat mijn mening minder geldig was dan die van hen en de moeders verloren hun zaak. In hoger beroep noemde een van de rechters mijn bewijs “rommelwetenschap” en op grond hiervan werd ik door de General Medical Council (GMC) van het Verenigd Koninkrijk aangeklaagd wegens ernstig professioneel wangedrag, wat had kunnen leiden tot schrapping uit het medisch register, een verbod om als arts te werken en het verlies van mijn broodwinning.

In 2007, na een lange, slepende zaak die drie en een half jaar duurde, werd ik volledig vrijgesproken door het GMC-panel. Ze spraken me niet alleen vrij, maar zeiden dat ze “er zeker van waren dat u in de rapporten die u verstrekte niet faalde om objectief, onafhankelijk en onbevooroordeeld te zijn”.

Ondanks de succesvolle uitkomst eiste de zaak een onvermijdelijke en zware tol van mijn kinderen, ons gezin en mijn professionele leven.

In hun zorgvuldig onderzochte boek nemen Dr. Suzanne Humphries en Mr. Roman Bystrianyk je mee terug naar de wortels van ziekte en het verband tussen leefomstandigheden, voeding en gezondheid.

Ze verzamelen systematisch de informatie die je nodig hebt om de mythe te doorprikken dat vaccinatie ons heeft gered van de besmettelijke plagen uit het verleden. Wat nog zorgwekkender is, is dat ze ook laten zien hoe vaccins kunnen bijdragen aan het creëren van een veelkoppige hydra van openlijke en verborgen ziekten, die nauwelijks wordt herkend en begrepen, en die wel eens enorme gevolgen zou kunnen hebben voor onze kinderen en toekomstige generaties.

Als al deze informatie voor het oprapen ligt, waarom gaan er dan niet meer artsen naar op zoek?

Waarom denken artsen niet eens na over de mogelijkheid dat het universele vaccinatieprogramma voor kinderen misschien niet het absolute succes is dat het wordt afgeschilderd?

Waarom overwegen artsen niet eens dat er misschien andere manieren zijn om gezondheid te bereiken die beter en langduriger zijn?

Naar mijn mening is het grootste obstakel voor onafhankelijk onderzoek en denken de professionele consequentie van buiten de lijn treden, en gezien worden als anders – zoals ik op mijn eigen kosten weet. Zoals George Bernard Shaw zegt in zijn voorwoord van “The Doctor’s Dilemma” uit 1906:

Dokters zijn net als andere Engelsen: de meesten van hen hebben geen eer en geen geweten: wat ze daar meestal voor aanzien is sentimentaliteit en een intense angst om iets te doen wat anderen niet doen, of iets na te laten wat anderen wel doen.

Dus de volgende keer dat je bij de dokter bent en zegt: “Ik maak me zorgen over de veiligheid van vaccinaties” en je te horen krijgt: “U begrijpt het niet, u bent geen dokter…” onthoud dan dat, als je een dokter bent en zegt: “Ik maak me zorgen over de veiligheid van vaccinaties”, je te horen zult krijgen: “We klagen u aan voor ernstige beroepsfouten…”.

Dr. Jayne L. M. Donegan, MBBS, DRCOG, DFFP, DCH, MRCGP, MFHom

13 juni 2013, Londen, UK [email protected] www.jayne-donegan.co.uk