UK Column spreekt met UK CV Family, een “vriendelijke in het Verenigd Koninkrijk gevestigde gemeenschap van personen die nadelige bijwerkingen (ADR’s) hebben ondervonden na het ontvangen van hun Covid-19 vaccins”, schrijft Ukcolumn.org.
In dit interview spreken Brian Gerrish en UK Column Nursing Correspondent Debi Evans met Charlet Crichton en Caroline Pover en vragen hen naar hun ervaring met bijwerkingen van Covid-vaccins. Ze komen ook te weten hoe UK CV Family is ontstaan, hoe UK CV Family anderen steunt, en hoe mensen met bijwerkingen van vaccins hulp en steun kunnen krijgen.
De op deze pagina ingesloten interviewvideo wordt afgesloten met een kort gesprek (hieronder niet getranscribeerd) tussen Brian Gerrish, Debi Evans, en Dr. Christian Buckland, doctor in de psychologie in psychotherapie en counseling. In dat gesprek wijst Debi Evans erop dat er geen ICD 10 code is voor vaccinatieschade.
00:45 Debi Evans: Vanmiddag zijn Brian Gerrish van UK Column, Charlet Crichton en Caroline Pover bij mij.
Caroline en Charlet, ik ben blij dat ik jullie welkom mag heten, al zou ik willen dat ik jullie onder andere omstandigheden welkom heette. Heel kort, voor mensen die jullie nog niet kennen, die jullie nog niet ontmoet hebben, die jullie geweldige boek, Caroline, nog niet gelezen hebben (dat we zeker nog vaak zullen laten zien), zouden jullie [beiden] zo vriendelijk willen zijn om ons een inleiding te geven over jullie zelf en hoe wij hier vandaag in gesprek zijn geraakt? Zullen we met u beginnen, Charlet?
01:23 Charlet Crichton: Mijn naam is Charlet. Ik heb vorig jaar een bijwerking gehad van mijn AstraZeneca-vaccin. En in dat proces heb ik een steungroep opgericht voor mensen in het Verenigd Koninkrijk die ook te maken hebben met bijwerkingen van hun vaccin. Het werd steeds duidelijker dat er behoefte was aan een steungroep vanwege de situatie waarin wij ons bevonden. Het was via de steungroep dat ik Caroline ontmoette.
01:53 Debi Evans: En, Caroline, stel uzelf even voor.
01:57 Caroline Pover: Mijn naam is Caroline. Ik heb vorig jaar ook een bijwerking gehad van AstraZeneca. Ik ben de auteur van Covid Vaccine Adverse Reaction Survival Guide. Ik spreek me regelmatig uit over bijwerkingen van het covid-vaccin. Ik ben lid van UK CV Family, de groep die Charlet heeft opgericht, en ik probeer haar zo veel mogelijk te steunen.
02:24 Debi Evans: Charlet, kunt u ons wat meer vertellen over uw steungroep, en waar kunnen de mensen u vinden?
02:30 Charlet Crichton: Onze steungroep is voornamelijk op Facebook gebaseerd, maar we hebben ook een website. Daar staat een e-mailadres op, en er staat veel informatie over hoe men via ons steun kan krijgen.
02:50 Debi Evans: Caroline, ik weet dat u voordrachten hebt gehouden op de Better Way Conference, en dat u zich heel vocaal hebt uitgesproken. Uw boek is fenomenaal. Jullie twee werken zeer nauw samen. In aanmerking genomen dat u beiden ernstige bijwerkingen heeft, hoeveel mensen steunt u momenteel?
03:22 Charlet Crichton: Op het ogenblik naderen wij net de 600, maar wij groeien met ongeveer dertig per week.
03:31 Debi Evans: Dat is afschuwelijk verbazingwekkend. Ik kan me niet voorstellen waar u elke morgen mee wakker wordt. Ik heb enkele van de e-mails gezien die u gekregen hebt. Kunt u ons vertellen wat u ’s morgens in uw e-mail box ontvangt?
03:51 Charlet Crichton: Het is verwoestend. Wij krijgen van overal in het Verenigd Koninkrijk mensen aan het schrijven die ons vertellen wat zij zowel lichamelijk als geestelijk met deze aandoening meemaken. Het is heel moeilijk voor mensen om een ziekte als deze te hebben en het gevoel te hebben dat zij geen steun krijgen van de professionals die zij bezoeken.
Dus als ik mijn e-mail inbox open, zijn er vijf of zes per dag van mensen die absoluut wanhopig op zoek zijn naar iemand om mee te praten, om naar hen te luisteren, en om hen advies te geven over waar ze nu heen moeten.
04:33 Caroline Pover: Wij krijgen ook e-mails van familieleden die erg bezorgd zijn over hun familie. Ik kreeg onlangs een e-mail van iemand wiens vader was opgenomen [onvrijwillig in een psychiatrische inrichting opgenomen] vanwege een bijwerking die hij had gehad. Wij krijgen veel e-mails van moeders die bezorgd zijn over hun kinderen: het zijn meestal dochters van in de twintig.
En we krijgen ook e-mails van mensen die in de afgelopen twintig jaar te maken hebben gehad met bijwerkingen van andere vaccins, niet alleen van het Covid-vaccin. Het is een heel interessant scala van mensen die contact met ons opnemen voor bepaalde vormen van steun, of om ons de hand te reiken om ook steun te bieden.
05:18 Debi Evans: Wie steunt u? U hebt veel werk verzet door MPs te e-mailen en de [plaatselijke] NHS trusts te e-mailen. Vertel mij en de luisteraars over het noeste werk dat u achter de schermen hebt verricht, en wat voor respons u hebt gekregen van de mensen die u hebt gemaild.
05:44 Charlet Crichton: Wij zijn een paar maanden geleden met een campagne begonnen, die uit drie delen bestond:
1) Het e-mailen van onderzoekers, wetenschappers en artsen met een brief waarin stond met hoeveel wij waren, en er was een enquête die wij over de groep hadden gehouden, dus met al onze symptomen, onze leeftijdsgroepen, enzovoort. Dat hebben we naar artsen en wetenschappers gestuurd, eigenlijk om hulp te smeken. Uiteindelijk kregen we drie reacties. Wij hebben het naar meer dan 110 artsen, wetenschappers en onderzoekers gestuurd.
2) Om de media te bereiken. Wij stelden een persbericht op waarin wij vertelden over het feit dat wij geen hulp krijgen en dat wij wanhopig zijn. Wij vroegen hen om deze groep mensen in het VK, naar wie niet geluisterd wordt, alstublieft te helpen. Wij hebben niet één antwoord gekregen.
3) Het derde deel van de campagne was gedetailleerder, en daar zijn we nog steeds mee bezig. Caroline kan u daar meer over vertellen.
07:03 Caroline Pover: Wij hebben een MP-campagne gehad. Die begon in maart, toen wij zeer gedetailleerde e-mails rechtstreeks naar de parlementsleden van elk van onze leden stuurden. Wij sturen hen informatie en vragen hen meer te weten te komen over wat er met hun kiesdistrict aan de hand is. Wij vragen hun steun te verlenen, of zij nu steun nodig hebben om toegang te krijgen tot NHS-diensten of om toegang te krijgen tot financiële uitkeringen.
Wij vragen hen ook Sir Christopher Chope te steunen in de inspanningen die hij zich getroost om in het Parlement de aandacht te vestigen op wat er met ons gebeurt. Wij willen dat onze parlementsleden zich in het algemeen meer bewust worden van wat er gebeurt met mensen die door vaccinatie gewond zijn geraakt. Wij hebben contact opgenomen met 178 parlementsleden. Tot op heden heeft bijna 30% van hen positief gereageerd, dus dat zien wij als zeer bemoedigend.
Echte mensen
08:08 Debi Evans: Ik wil Brian hier even bijhalen, want hij heeft uitvoerig met Sir Christopher Chope gesproken, en wij willen met nog een paar parlementsleden praten en steun vinden bij degenen die Sir Christopher Chope steunen.
08:29 Brian Gerrish: Wel, het eerste wat wij moeten zeggen is dat het geweldig was om zo’n gemakkelijke dialoog met Sir Christopher Chope te hebben. In het algemeen hebben wij in de loop der jaren, ongeacht het onderwerp waarover UK Column bericht, een onderwerp dat wij belangrijk vinden, het buitengewoon moeilijk gevonden om met parlementsleden in gesprek te komen. Of het nu over kindermisbruik gaat of over fraude en corruptie, het is moeilijk om parlementsleden zover te krijgen.
Het was heel verfrissend dat Sir Christopher Chope in korte tijd zo openhartig was en zei: “Ja, ik ben op de hoogte van wat de UK Column heeft gemeld,” en dus stemde hij toe in een interview met ons. Dat was fantastisch. Toen vroegen wij hem of hij alleen was of dat hij steun kreeg van andere parlementsleden, en hij zei dat hij steun kreeg van andere parlementsleden. Wij hebben hem toen niet naar namen gevraagd, maar het was bemoedigend dat hij ook zegt dat hij hulp krijgt. Samen met wat u zojuist gezegd hebt, denk ik dat dit een vrij positief beeld is.
Een klein beetje dat ik er voor mezelf aan toe wil voegen is dat meteen bij het begin van het vaccinprogramma UK Column is begonnen met het werken aan bijwerkingen van vaccins, en dat heeft ertoe geleid dat Mike Robinson en het team de doorzoekbare database van het Yellow Card systeem op de website van UK Column hebben gezet. We begonnen deze statistieken binnen te zien stromen.
Aanvankelijk zagen wij ze alleen als statistieken, want er staan geen namen bij, geen gegevens over personen; het zijn gewoon ruwe statistieken die zeggen “bijwerking” en wat het was. Toen kregen wij onze eerste melding van een dame die zei dat haar man vanaf de nek verlamd was ten gevolge van een bijwerking van een vaccin.
Toen wij dat interview met haar uitzonden, waarin zij een volkomen feitelijke getuigenis gaf van wat er gebeurd was, werden wij binnen een paar dagen van YouTube verbannen omdat wij dat verslag gepubliceerd hadden. Wat het echt interessant maakte, was dat de Daily Mail ongeveer een maand later een heel groot artikel over precies hetzelfde verhaal afdrukte, maar zij werden niet gecensureerd.
Als ik nu naar u beiden luister, is het mij duidelijk geworden dat wij begonnen zijn met naar statistieken te kijken, maar dat die statistieken natuurlijk over echte mensen gingen en wat er met die mensen gebeurd was.
11:22 Charlet Crichton: En het zijn echte mensen. Het ongeloof dat dit echte mensen kan overkomen, en niet slechts enkelen, is een brede mening van veel mensen die duidelijk niet zien wat sommigen van ons meemaken, omdat het zo verborgen is. Wij hebben zelfs leden van steungroepen wier familie hen niet gelooft – omdat zij het niet op de televisie zien. Zij kunnen niet zien hoe hun zoon, dochter, man of vrouw ziek zou kunnen worden van het vaccin, omdat er niet over gesproken wordt.
Wij hebben dus leden die met deze ziekte leven – hartproblemen, ME/Chronic Fatigue Syndrome verschijnselen, misselijkheid, paresthesie [branderige huid] – die door hun familieleden niet geloofd worden, omdat dit onderwerp zo zwaar gecensureerd wordt.
Wolk van onwetendheid
12:24 Brian Gerrish: Mag ik inspringen met een andere vraag? Hoeveel van de mensen die contact met u opnemen weten dat wat zij hebben een door vaccinatie veroorzaakte reactie is? Of zijn het mensen die twee en twee bij elkaar optellen: ze hebben het vaccin gehad en binnen een paar minuten was er een bijwerking, zodat ze uit eigen ervaring kunnen zeggen: “Dit moet het vaccin zijn, want het ene moment was ik in orde en het volgende moment niet”?
Vermoedelijk zijn er ook mensen bij wie het begin van de verschijnselen wat later optrad. Van die mensen, hoe kunnen zij zeggen dat het aan het vaccin ligt? Is er een medische diagnose gesteld, of heeft iets anders hen in staat gesteld met een gerust hart met de vinger naar het vaccin te wijzen?
13:20 Charlet Crichton: Ik denk dat het ding om te onthouden is dat wanneer dit opkomt, het niet slechts met één symptoom opkomt. U wordt getroffen door een spervuur van symptomen: bij mij waren het ongeveer 35 symptomen op het hoogtepunt ervan. Dus u gaat op een dag naar bed, en dan wordt u wakker met deze symptomen. Bij veel mensen, ja, die hebben een onmiddellijke reactie binnen enkele uren na het vaccin, en het is heel duidelijk: [bij] sommigen, binnen enkele minuten na het vaccin. En dan zijn er van die mensen die deze reactie tussen zeven en veertien dagen later schijnen te krijgen.
Persoonlijk heb ik met consulenten gesproken die mij gezegd hebben: “Dat is de periode waarin uw immuunsysteem echt op gang begint te komen. Het is het opvoeren van het immuunsysteem, dat ongeveer op dag tien schijnt toe te slaan, en dat is vrij duidelijk.” Ik denk dus dat er mensen zijn die aanvankelijk misschien gewoon gedacht hebben: “Wat is er aan de hand? Wat is er met mij gebeurd?” En dan dachten: “Ja, het komt door het vaccin,” en zelf twee en twee bij elkaar optelden.
En dan zijn er van die mensen bij wie de diagnose duidelijk gesteld is, of het is meteen gebeurd, en het is heel duidelijk.
14:10 Caroline Pover: Sommige mensen weten dat er iets niet klopt. Ik was vaccin-ontwetend; ik had geen idee dat dit kon gebeuren. Dus voor veel mensen zou het niet eens in hen opkomen dat het [door] een vaccin veroorzaakt werd. Het kwam zeker niet bij me op totdat de verplegers het me vertelden.
15:44 Brian Gerrish: Bij sommige mensen kwam het besef pas een hele tijd later, toen zij bijwerkingen hadden gekregen en zij op onderzoek uitgingen en twee en twee bij elkaar begonnen te leggen.
15:55 Debi Evans: Mijn ervaring is dat ik een week geleden nog met een vriendin sprak die zich al een hele tijd niet goed voelde, klaagde over allerlei symptomen en dat aan allerlei dingen had toegeschreven, maar het in feite niet op het vaccin had teruggevoerd. Ik moest heel zachtjes zijn, want zelfs tot op die seconde had die vriend helemaal geen rekening gehouden met het vaccin.
Wij hebben mensen zoals u nodig om ons te helpen weten hoe wij met de mensen moeten praten, en weten hoe wij de mensen moeten voorlichten, door heel zachtmoedig te zijn. Ik heb diagnoses gezien van mensen met “myocarditis geassocieerd met vaccin”, dus wij weten dat er een oorzakelijk verband is, en ik geloof dat [de toenmalige minister van Volksgezondheid] Sajid Javid al heeft toegegeven dat er bezorgdheid is en dat er een oorzakelijk verband is. En toch lijkt het erop dat er door niemand naar u geluisterd wordt.
Toen u uw yellow card bij de MHRA indiende, kreeg u toen enige vorm van reactie?
Zwart gat
17:06 Charlet Crichton: Dat heb ik wel. Ik kreeg een e-mail met een referentienummer, en dat was het. Dus ik heb het nu drie keer gemeld, denk ik, en ik heb drie afzonderlijke referentienummers gehad, maar verder geen enkele communicatie.
17:22 Caroline Pover: Ik kreeg een geautomatiseerd antwoord en ik stuur ze regelmatig updates – ik stuur ze nog steeds updates – en normaal gesproken krijg ik ofwel een geautomatiseerd antwoord of ik krijg iets dat alleen maar zegt: “Bedankt voor het sturen van de informatie.”
Maar ik denk niet dat ze iets doen; niemand heeft mij om verdere informatie gevraagd; er is geen enkele aanwijzing dat er onderzoeken aan de gang zijn. Ik denk wel – Charlet kan me waarschijnlijk corrigeren als ik het mis heb – dat het vorige week de eerste keer was dat een van onze leden een e-mail kreeg van het Yellow Card systeem waarin om meer informatie werd gevraagd. Dat is één persoon op bijna 600, en juist vorige week was de eerste keer.
18:05 Charlet Crichton: Dat is juist.
18:10 Caroline Pover: Dat is de enige keer dat wij gezien hebben dat iemand om nadere informatie vroeg.
18:20 Debi Evans: Dat is heel interessant, want ik vraag me af of die informatie ook naar de Yellow Card Biobank gaat. U weet dat UK Column de MHRA gevolgd heeft en de bestuursvergaderingen van de MHRA gevolgd heeft, die zij via YouTube uitzonden, en wij hebben de MHRA vele, vele vragen gesteld.
Zoals wij weten heeft Sir Christopher Chope veel vragen gesteld aan Dame June Raine, en wij vinden dat niemand antwoord krijgt van wie dan ook van de farmacovigilantie [bij de MHRA], en de antwoorden die wij terugkrijgen zijn niet bevredigend, want wij vragen dat dit alles ophoudt in afwachting van een onmiddellijk onderzoek.
Wat is uw boodschap aan de mensen die toekijken?
Communicatie
19:00 Charlet Crichton: Mijn boodschap zou zijn: als u denkt dat u een bijwerking hebt gehad, ga dan naar uw dokter of ga naar de Eerste Hulp, leg uit wat er aan de hand is; wees niet bang om erover te praten.
Dat is het eerste: ga u niet thuis zitten afvragen waarom uw voeten plotseling gevoelloos zijn geworden en doe er niets aan. Ga naar uw dokter, praat er met uw dokter over. Kom naar onze website voor steun. Wij komen binnen een dag bij u terug, dat beloof ik.
Er zijn andere mensen met wie u kunt praten. U bent niet alleen en u hoeft het niet alleen te doen.
19:43 Debi Evans: Caroline, ik zou graag uw boek nog eens onder de aandacht brengen, Covid Vaccine Adverse Reaction Survival Guide, voor iedereen die kijkt en die een van deze symptomen heeft waar Charlet en Caroline het over hebben.
Dit is echt wat er op de omslag staat: Het is een overlevingsgids. Het vertelt u waar u heen moet, wat u misschien kunt verwachten, hoe u zich misschien voelt, hoe u op een heel andere manier met het leven kunt omgaan – want alles is topsy-turvy.
Wat mij interesseerde, Caroline, was hoe jullie beiden – en hoe mensen die over het algemeen bijwerkingen van vaccins hebben en waar de mensen niet naar luisteren – andere mensen in de gemeenschap beschouwen.
Ik weet dat sommige etiketten waar jullie mee te maken hebben behoorlijk schokkend zijn: “vaccin-zwijgers”, “vaccin-ontkenners”, “vaccurious” (ik denk dat dat uw term daar is, Charlet), “vaccin-slachtoffer-redders” en “vaccin-vampieren”.
Van waar wij zitten, staan wij te popelen om zo snel mogelijk antwoorden en hulp voor u te krijgen. Dus wat zou u graag willen dat wij doen om u te steunen, met in het achterhoofd dat wij nooit in één van die [categorieën] willen passen? Leg eens wat uit over uw ervaringen met verschillende mensen en hoe zij op u gereageerd hebben.
21:22 Caroline Pover: Een van de dingen die ik vaak zeg is: maak van uzelf een veilige plaats voor iemand die bijwerkingen van reacties heeft om mee te praten. De manier waarop u zich een veilige plaats maakt voor iemand die een bijwerking van een vaccin heeft, is niet door uw mening te geven over het vaccin, of over vaccinatie in het algemeen, of over de regering, of over Covid, of over een van die andere dingen.
De manier waarop u zich een veilige plaats maakt, is door geen oordeel te hebben over één van die dingen; die houdt u voor uzelf. U praat zachtjes; in feite praat u niet veel, u luistert veel.
U luistert vriendelijk en zonder enig oordeel. U laat de mensen gewoon weten dat het OK is om met u te praten als zij het moeilijk hebben, en u zult hen niet veroordelen, u zult hen niet dom of schaap of een van die dingen noemen; u zult gewoon vriendelijk zijn en luisteren. Dat geldt voor iedereen, ongeacht hoe u over vaccinatie denkt.
Verwoeste levens
22:30 Debi Evans: Hoe voelt u zich als u ’s morgens wakker wordt? Hoe beïnvloedt het uw leven van dag tot dag?
22:45 Charlet Crichton: De meeste ochtenden duurt het ongeveer anderhalf uur, twee uur, voor ik rechtop in bed kan zitten; anders voel ik me erg wankel. Ik heb sinds het vaccin het posturaal orthostatisch tachycardie syndroom, dus zodra ik mijn hoofd van het kussen ophef, begin ik me wazig te voelen, dus moet ik weer gaan liggen. Na ongeveer anderhalf uur kan ik dan mijn benen bewegen, en moet ik eerst wat kuitoefeningen en zo doen voor ik kan opstaan.
Het eerste wat ik merk dat ik voel als ik mijn ogen open doe, is een intens soort gezoem door mijn hele lichaam, en dat is waar ik elke morgen mee wakker word. Dat, en een pulserend oorsuizen – een suizend geluid dat voortdurend in mijn oren klinkt. Mijn handen zoemen ook nogal ’s morgens, en ik ben erg misselijk.
Stel u dus een heel, heel zwaar avondje uit voor, en dat katergevoel. Dat heb ik al vijftien maanden, bovenop het flauwtegevoel ’s morgens – en overdag, maar het is vooral ’s morgens erg,
En elke dag lig ik daar en denk ik alleen maar bij mezelf: “Nou, wordt dit een 3 van de 10 dagen, wordt het een 4 van de 10 dagen? Ga ik vandaag mijn hond kunnen uitlaten, of ga ik de hele dag op de bank liggen slapen, of moet ik zelfs in bed blijven?”
Terwijl ik langzamerhand bijkom, ga ik na welke ledematen die dag goed werken: werken mijn handen goed, of heb ik vandaag een tremor in die arm? Kan ik coherent spreken, stotter ik of slurp ik mijn woorden een beetje? En heb ik hoofddruk? Want soms word ik wakker met die vreselijke hoofddruk die er gewoon de hele dag is.
Zo word ik nu elke morgen wakker.
24:25 Debi Evans: Krijgt u hulp, Charlet? Hoe gaat het met uw artsen? Krijgt u hulp van een consulent? Ik heb via u gehoord dat sommigen van u uw eigen behandeling en uw eigen onderzoeken zelf hebben moeten betalen, en dat het, naast al het andere, extreem duur aan het worden is.
24:58 Charlet Crichton: Mijn huisarts [familie arts] is behulpzaam, maar weet niet wat hij moet doen. Ik heb ongeveer 8.000 pond van mijn spaargeld uitgegeven: 250 pond voor een afspraak van dertig minuten. Mensen die geen geld hebben om privé te gaan, hebben al meer dan een jaar geen consulent meer gezien.
25:59 Caroline Pover: Zal ik wakker worden met pijn, of zal ik überhaupt wakker worden? Mijn partner is erg behulpzaam. Hij doet alles, maar het is erg isolerend en vermoeiend. Als ik plannen probeer te maken, kan ik het wel of niet doen. Het duurt een week voor ik hersteld ben van de inspanning om een vriend te zien. Na vijftien maanden heb je de neiging om het op te geven om te proberen vrienden te zien.
27:37 Brian Gerrish: Wat voor reactie kreeg u bij Accident & Emergency?
27:47 Caroline Pover: Ze waren lief. De paramedici waren ook aardig, en stelden zelfs de diagnose dat het een AstraZeneca/Oxford reactie was, nog voordat ik op de eerste hulp kwam. En de eerste hulp was heel aardig.
Mijn huisarts is heel goed; zij laat mij de leiding nemen. Maar haar verwijzingen zijn afgewezen. Zij aanvaardt dat het een bijwerking van een vaccin is.
28:55 Brian Gerrish: De MHRA heeft 1,5 miljoen [Covid-vaccin] bijwerkingen verzameld, en toch erkennen de MHRA en de regering niet dat er bijwerkingen bestaan. Het zou mooi zijn als er meer erkenning zou komen voor mensen met vaccinatieschade. Het zou goed zijn van de media. Er moet over gesproken worden.
Oorverdovende stilte
30:30 Brian Gerrish: Het derde wat u zei dat u deed was de media benaderen. Waren dat ook de pers, de BBC en de tv-zenders; en, als u aanvankelijk geen reactie kreeg, hebt u sindsdien meer betrokkenheid bij hen gekregen?
30:57 Charlet Crichton: Het was ITV en alle grote nieuwszenders plus de Times en de Daily Telegraph. Wij hadden een enorme e-maillijst. Wij hebben één persbericht rondgestuurd en later nog één met de Letter To My MP film, maar er kwam geen reactie.
31:34 Caroline Pover: Een contactpersoon bij de media vertelde ons dat ze “er niet over mochten praten” en zei dat “alles wat negatief is over de bijwerkingen van vaccins er niet doorheen gaat.”
32:32 Brian Gerrish: Er is dus censuur en wij mogen er niet over praten.
32:54 Charlet Crichton: Daarom is het belangrijk dat wij met elkaar kunnen praten. Er in de media er helemaal niet over horen verergert het isolement.
33:52 Caroline Pover: Zolang dit niet in de mainstream media aan bod komt, zullen de mensen gewoon niet geloven dat het bestaat.
Blinde vlek
34:30 Brian Gerrish: [geeft een persoonlijke ervaring waarbij hij in de dorpswinkel een man van Devon County Council tegenkwam met een klembord om vaccins aan te prijzen].
Ik volgde hem naar buiten en zei heel aardig tegen hem: “U maakt reclame voor de vaccins, maar weet u ook van de bijwerkingen?” Hij zei: “Nee.”
Ik zei: “Weet u dat de MHRA, het agentschap dat belast is met de veiligheid van vaccins, een lijst van bijwerkingen heeft van in totaal 1,5 miljoen, en dat er mensen zijn die er niet meer zijn als gevolg van vaccinatie? Bent u op de hoogte van al die gegevens?”
Hij zei: “Nee.” Ik zei: “Vindt u dan niet dat uw werkgevers u dat hadden moeten vertellen?” Het achterwege laten van informatie binnen de overheidsinstanties die zouden moeten helpen, is luguber.
36:48 Debi Evans: Het is verderfelijk. Ik heb geschreven naar Sir Munir Pirmohamed, die hoofd van de geneesmiddelenbewaking [voor Groot-Brittannië] is, voorzitter van de Commissie voor geneesmiddelen voor menselijk gebruik. Ik was uiterst bezorgd over enkele van de bewoordingen die hij in zijn antwoord gebruikte.
Hij zei dat dit slechts vermoedelijke bijwerkingen zijn en “toevallig zouden kunnen zijn”. Welnu, dat zijn ze duidelijk niet, en het is duidelijk dat de mensen die de geneesmiddelenbewaking in handen hebben, en die wij geacht worden te vertrouwen, twijfelen aan uw werkelijke bijwerkingen en ze “vermoedelijke bijwerkingen” noemen.
En laten we niet vergeten dat deze [Covid-vaccinaties] medicijnen uit de Zwarte Driehoek zijn, dus experimenteel, en dus extra onder de loep moeten worden genomen.
Voor mij is dit meer dan sinister. Het is tirannie; zij liegen. Naar mijn mening moeten deze mensen meteen uit hun ambt gezet worden, want wij krijgen van hen geen antwoorden. Het is duidelijk dat zij de gegevens kennen: ze staan op de MHRA-website. En toch heb ik mensen gecensureerd zien worden omdat zij die gegevens naar voren brachten. Ik heb gezien dat mensen hun verhaal online zetten, om dan te horen te krijgen dat het gecensureerd is en dat zij niet mogen spreken. Hebt u daar iets van meegemaakt?
38:52 Charlet Crichton: Ja, mensen zijn de mond gesnoerd. Zij sluiten aan om te praten over hoe zij zich voelen, maar als zij het verkeerde woord gebruiken – bijvoorbeeld de woorden “vaccin” of “Pfizer” – dan worden zij gecontroleerd, en later misschien afgesloten.
Wij hebben een dame gehad die publiceerde over wat er aan de hand was, en zij werd afgesloten. Wij moeten codewoorden gebruiken in onze discussies! De censuur is letterlijk dat wij niet over onze symptomen mogen praten.
41:01 Debi Evans: Ik heb Jeremy Hunt gevraagd naar bijwerkingen, en hij zei dat hij ook erg bezorgd was en dat hij het zou voorleggen aan de commissie voor gezondheid en sociale zorg van het Lagerhuis.
Wat zou uw boodschap zijn aan andere parlementsleden die beloofd hebben iets te doen en dat niet gedaan hebben – of aan Dame June Raine of Sir Munir Pirmohamed?
42:00 Charlet Crichton: Ik denk dat als u miljarden ponden kunt uitgeven aan vaccinatiecampagnes, u ook miljoenen ponden kunt uitgeven om ons te helpen.
42:15 Caroline Pover: Het is een ingewikkelde situatie. Wij weten dat er niet snel een magisch geneesmiddel zal komen. Dat verwachten wij ook niet. Wij willen dat iemand zegt: “We weten niet hoe dit gebeurd is, maar we gaan iedereen counseling geven.” De gevolgen voor de geestelijke gezondheid zijn enorm; zij zouden steun kunnen verlenen op het gebied van de geestelijke gezondheid.
Tegenwerking
43:40 Brian Gerrish: Mensen met onderliggende geestelijke gezondheidsproblemen die dan bijwerkingen krijgen, zijn dubbel getroffen.
Toen u begon en u zocht naar plaatsen om naartoe te gaan, sprak u met huisartsen, de NHS enzovoort. U leert nu van Pirmohamed en anderen die een bijzondere verantwoordelijkheid hebben voor de openbare veiligheid. Lukt het u nu om een betere respons te krijgen van mensen die echt verantwoordelijkheid dragen binnen het overheidssysteem – dat wil zeggen, krijgt u meer uit de MHRA of de Commissie voor geneesmiddelen voor menselijk gebruik?
45:50 Caroline Pover: Ongeveer 30% van de parlementsleden luistert en stelt vragen, wat goed is en veel gewicht in de schaal legt. Zelfs als zij de antwoorden niet hebben, maar wel bereid zijn vragen te stellen, helpt dat. Maar het gaat langzaam.
Ik denk niet dat er veel gebeurt in het medische systeem. In de media gebeurt zeker niets. Maar ik denk wel dat er dingen aan het veranderen zijn. De parlementsleden luisteren, wat bemoedigend is; en als zij eenmaal met elkaar beginnen te praten, zal dat leiden tot meer hulp voor ons.
47:00 Brian Gerrish: Sir Christopher Chope vertelde ons dat hij nogal verbolgen was over het feit dat hij in het parlement een vraag aan de MHRA had gesteld en gewoon geen antwoord kreeg op een betrekkelijk eenvoudige vraag. Dit alarmeerde hem dat er iets mis was met de organisatie.
Op dat punt in ons interview met hem heeft Debi hem meer van het systeem van geneesmiddelenbewaking uitgelegd: bijvoorbeeld, [dat de Covid-vaccinaties] experimentele geneesmiddelen van de Zwarte Driehoek zijn, wat betekent dat er een verscherpt toezicht op moet zijn omdat er bijwerkingen kunnen zijn.
En dan hebben we nog het hele MHRA-systeem dat gegevens over bijwerkingen verzamelt. Dat gaat in een zwart gat, of het gaat de farmaceutische industrie helpen via die biobanken waar Debi het over had.
48:51 Charlet Crichton: Er had voor iedereen een app moeten zijn, zodat ze de bijwerkingen bij iedereen konden zien, zodat ze de trends konden zien: wie is in orde, wie krijgt het over een paar dagen, enzovoort.
Er had meer zorg moeten worden besteed aan de manier waarop het vaccinatieprogramma werd uitgevoerd. In Japan was er een vragenlijst, en voor sommige mensen zei hun dokter: “Nee, u moet het vaccin niet nemen.”
50:35 Brian Gerrish: Hoe was uw ervaring in het vaccinatiecentrum?
50:42 Caroline Pover: Ik ga er niet graag naar terug. Ik kreeg er pas informatie over toen ik op weg was naar buiten. Er was wel personeel aanwezig, maar de mensen werd niet verteld welke mogelijke bijwerkingen er mogelijk waren.
Ernst van de bijwerkingen
51:39 Brian Gerrish: Uit uw ervaring met de 600 mensen die u aan boord hebt gekregen, wat is de eenvoudigste bijwerking, en wat zou u als de meest levensveranderende beschouwen?
52:12 Charlet Crichton: Dat is moeilijk te zeggen, want elke bijwerking heeft de mogelijkheid om levensveranderend te worden.
Er zijn mensen die er een blijvend allergie-achtig symptoom aan over hebben gehouden. Als je daar aan de oppervlakte naar kijkt, denk je: “Nou, ik neem een paar antihistaminica en dan ben je klaar” – maar zo is het niet; het is levensveranderend. Zij krijgen meerdere medicijnen, zij kunnen niet meer het voedsel eten dat zij vroeger aten, zij reageren nu zelfs op dingen als water. Zij kunnen anafylaxie krijgen en moeten epipens bij zich dragen.
De reacties zijn zo gevarieerd, en er zijn zo veel symptomen. En wat wij meestal zien, is een combinatie van verschillende syndromen die allemaal in één geheel samenkomen. Over het algemeen hebben mensen twee of drie syndromen, of dat nu een mestcelactivering is of een kleine vezelneuropathie of een of andere neuropathie, chronische migraine enzovoort. U krijgt er dus een cluster van.
Ik had de pech dat ik ze bijna allemaal kreeg: alles op de lijst die u mensen hoort zeggen. Ik heb geen toevallen gehad, geen echte toevallen, maar ik krijg wel soms klonische aanvallen in mijn slaap. Maar Caroline, wat is de minst ernstige reactie die wij gezien hebben?
53:34 Caroline Pover: Ik weet het niet; ze zijn allemaal behoorlijk invaliderend. Voor sommige dingen vind je gewoon een manier om ermee om te gaan, maar met dit heb je er vijftien maanden later nog steeds mee te maken. Dit is nu je leven. Je bent volledig verzwakt. Ik functioneer niet. Ik functioneer op ongeveer 30% van wat ik deed vóór het vaccin.
54:14 Debi Evans: Ja, want, Charlet, uw werk was lichamelijk. Vertel iedereen wat u vroeger deed, en nu kunt u dat niet meer.
54:19 Charlet Crichton: Ja, ik was sporttherapeute, dus ik was veel op de been met het revalideren van patiënten die een of andere sportblessure hadden. Dus veel ervan is handenarbeid. Het andere deel is je geestelijke vermogens gebruiken om revalidatieplannen en oefeningenplannen voor mensen uit te werken.
Ik denk dat ik er nu wel wat van zou kunnen, maar ik kan zeker niet zo lang op de been zijn. Na ongeveer vijf minuten op één plaats staan, begin ik te beven, het bloed hoopt zich op in mijn voeten, ik begin me erg wankel te voelen, ik krijg tachycardie.
Ik heb verschillende soorten hartritmestoornissen; ik heb perioden van ventriculaire tachycardie gehad, en ook een tweedegraads hartblok, wat betekent dat mijn hartslag heel snel vertraagt en dan weer versnelt.
Door al die dingen voel je je echt heel erg duizelig. Ik kan dus lichamelijk mijn werk op het ogenblik niet doen, en ik heb sinds juni vorig jaar niet meer kunnen werken. Ik word gesteund door mijn partner. Ik heb nog geen cent aan uitkeringen ontvangen. Ik heb een aanvraag ingediend, maar het duurt maanden en maanden om uit te zoeken of ik PIP mag of niet.
55:46 Debi Evans: Dat is een Personal Independence Payment. Voor iedereen die kijkt, als hij ooit een formulier voor PIP heeft gezien, het is waarschijnlijk zo’n veertig bladzijden lang: ze willen dat u elke vraag zeer gedetailleerd beantwoordt. Ik weet zeker dat dat voor u een enorme inspanning is, uw weg proberen te vinden bij het Department for Work and Pensions.
Heeft één van u een succesvolle aanvraag voor PIP gehad; wacht u nog op antwoord? En hoe gaat het de rest van de groep met de uitkeringen?
56:19 Charlet Crichton: Ik wacht nog steeds.
56:22 Caroline Pover: De mijne is twee keer afgewezen, en ik wacht momenteel op een datum voor een tribunaal, die volgens hen over een paar maanden zal zijn.
Conclusie
56:33 Brian Gerrish: Wij hebben een buitengewoon interessant uur besteed aan de analyse van wat er gebeurd is, dus wij willen u beiden bedanken voor uw aanwezigheid. Voordat u gaat, wat kan ons Britse Column-publiek voor u doen? Wat zou u willen dat alle mensen die hiernaar luisteren, of ernaar kijken, doen om u en uw fractie te helpen?
57:00 Charlet Crichton: U kunt naar onze website komen en u kunt ons een e-mail sturen naar het adres op de website. Wij kunnen u helpen een brief te sturen naar uw parlementslid om te vragen of zij willen kijken of zij ons en wat wij doen kunnen steunen.
U kunt ook onze documentaire bekijken, die ook A Letter To My MP heet, van James Wells [James Freeman].
En u kunt er gewoon over praten: praat erover met een open geest, en zoals Caroline zegt, maak een veilige ruimte. Laat de politiek er niet in komen: als iemand u benadert of u denkt dat iemand over zoiets moet praten, geef hem dan gewoon een veilige ruimte om met u te praten.
58:00 Carline Pover: Ik was op een dag vreselijk overstuur en ik kwam een vriendin tegen die ik al heel lang niet meer gezien had. Zij vroeg me hoe het met me ging, en ik zei dat ik zoveel pijn had: mijn handen, mijn ogen en mijn hoofd hadden me gewoon vermoord.
En zij legde gewoon haar handen op mijn slapen, en haar handen waren koud, en het voelde echt heerlijk. Ik huilde en huilde alleen maar daar op straat. Zij vertelde mij niet haar mening over dingen; zij sprak op dat moment over niets van dat alles. Zij hield mij alleen maar vast. Zij hield mijn pijn vast, en zij liet mij die uiten, en zij hoefde het niet op te lossen; zij hoefde daar niets mee te doen.
Zij was er gewoon voor mij, en wij hebben meer mensen nodig, niet alleen in verband met vaccinatieschade, maar wij hebben dat gewoon nodig als mensheid. Wij hebben meer van dat soort liefde en zorg nodig. Het hoeft ons niet uit te maken wat iemands politiek is en wat hij eigenlijk van vaccins vindt; wij moeten gewoon aardiger voor elkaar zijn.
59:20 Brian Gerrish: Ik voeg daar nog aan toe: wij vragen alle kijkers en luisteraars om dit te delen, en, zoals wij altijd zeggen, om zelf onderzoek te doen naar bijwerkingen van vaccins, en natuurlijk om uw website te bezoeken, en om het woord te verspreiden.
Dat is wat wij willen doen: de mensen attent maken op wat u hebt meegemaakt, op wat andere mensen meemaken, zodat wij uiteindelijk kunnen proberen er iets aan te doen.
U beiden, hartelijk dank dat u bij ons bent.
Je moet eens voor de grap de facebook groep Bijwerkingen na mRna de berichten lezen en die groep gaan volgen daar delen de mensen de verhalen en de bijwerkingen die ze hebben gekregen als je dat allemaal leest wil je nooit een vaccin meer
Wie breekt er nog in huilen uit
45 Animals That Asked People for Help & Kindness !
https://youtu.be/U-5vniiJldY
https://www.ninefornews.nl/cardioloog-over-coronaprik-dit-is-erger-dan-een-oorlog/
Ach…..de lijst nog veel langer. Maar respect voor de enkele voorbeelden.
Geen respect voor die volwassenen die deze ziekprik hebben genomen.
Ze hadden al vanaf 2002 COMPLEETNIEUWS kunnen volgen op internet.
Maar dat was niet zo hip hè?
Dat waren maar alu-hoedje, aliens en chips hè?
Niet best wat voor informatie zij hebben gemist. Van kanalen als Frontnieuws.
Daarnaast wel een paar honderd Nederlandse andere websites ter vergelijking.
Met al die links, bronnen, mensen in comments, experts, wetenschappers, etc.
We hebben ze genoeg gewaarschuwd, ze lachten ons uit en beschimpten ons voor Wappie en complotdenker. Mijn eigen kinderen vonden mij een drammerige oude gek en gingen braaf de prikken halen. He simpel! wie niet horen wil moet voelen, Nu niet komen janken. Jullie hebben ons allemaal verraden met je makke volgzame domme gedrag. Dankzij die volgzame prikgeile schapen zitten wij nu allen in deze rotte wereld. sterf lekker allemaal. Kun je bij God om vergeving vragen want van mij krijg je het niet.
Tja je doet het voor een ander, het is volkomen veilig en getest, je weet toch ook niet wat er in een frikandel zit, alleen samen krijgen we corona eronder door te vaccineren, dansen met jansen, the summer of love, en niet te vergeten die smeelappen van heineken “the night belongs to the vaccinated”
etc. etc.
De bijwerkingen zijn geen bijwerkingen maar het doel van de injecties. Mensen moeten ziek, zwak en misselijk worden. En doodgaan van Bill Gates. 2016 was Big Pharma bijna failliet doordat mensen steeds gezonder werden, en dus niets meer afnamen. Ook kreeg Big Pharma torenhoge boetes opgelegd door schadeclaims. Zoals het fatale ongeluk van het volle passagiersvliegtuig, waarvan de piloot expres tegen een berg vloog omdat hij doorgedraaid was door het gebruik van antidepressiva. En veel patenten van te dure medicijnen liepen af.