Barsten in de Dome: Israëls veiligheid Fata Morgana

Israëls eens zo geroemde Iron Dome verdedigingssysteem, nu ontsierd door technische mankementen en gezondheidsschandalen, onthult een afbrokkelende illusie van onkwetsbaarheid die geen bescherming kan bieden tegen grootschalige, geavanceerde raketsalvo’s van de As van Verzet.

De Iron Dome, die wordt aangeprezen als Israëls meest effectieve verdedigingsschild, werd ontworpen om een beeld van veiligheid en technologische superioriteit te projecteren. Het werd gepromoot als een geavanceerd mobiel luchtverdedigingssysteem en moest symbool staan voor een ondoordringbare barrière die de bezettingsstaat moest beschermen tegen bedreigingen van buitenaf, schrijft Anis Raiss.

De realiteit laat echter een ander beeld zien: net als een kind in een ridderkostuum – indrukwekkend tegen plastic zwaarden maar volkomen weerloos tegen echte wapens – blinkt de Iron Dome vooral uit tegen de relatief ruwe wapens van het Palestijnse verzet in Gaza.

Israëls zorgvuldig opgebouwde imago van zijn meest gewaardeerde verdedigingswapen maakt deel uit van een bredere poging tot merkpositionering geworteld in technieken die zijn ontwikkeld door Edward Bernays. De bezettingsstaat heeft zichzelf gepositioneerd als een kosmopolitische, progressieve en democratische samenleving – in schril contrast met naburige West-Aziatische staten, die worden afgeschilderd als gewelddadig en repressief.

De Iron Dome is niet alleen een verdedigingssysteem, maar ook een psychologische constructie die is ontworpen om het beeld te versterken van een onkwetsbare entiteit die constant wordt bedreigd door minder verlichte buren.

Een afbrokkelend schild in het noorden

Ondanks zijn reputatie heeft de Iron Dome vaak tekortgeschoten in zijn prestaties. Er zijn talloze video’s opgedoken waarop storingen te zien zijn – de Tamir-raketten voeren grillige manoeuvres uit, exploderen in de buurt van burgergebieden of worden geactiveerd door vals alarm en veroorzaken schade aan de infrastructuur.

Deze mislukkingen staan in schril contrast met Israëls beweringen over een onderscheppingspercentage van 90-99 procent. Professor Emeritus Theodore Postal van het Massachusetts Institute of Technology (MIT) geeft een heel andere beoordeling. “Ik zou zeggen dat het onderscheppingspercentage op zijn best 4 of 5 procent is,” zei Postal in een interview met de Boston Globe afgelopen oktober.

In een studie uit 2018, gepubliceerd in het Journal of Global Security Studies, zet Michael Armstrong ook vraagtekens bij de geroemde “90 tot 99 procent” onderscheppingsgraad van de Iron Dome. Om te beginnen verduidelijkt hij dat “het onderscheppingspercentage het percentage raketten is dat wordt vernietigd voordat ze verdedigde gebieden raken; het negeert raketten boven onverdedigde gebieden.”

Met andere woorden, het verdedigingssysteem richt zich vanaf het begin alleen op een klein deel van de afgevuurde raketten. Israëlische functionarissen beweerden bijvoorbeeld dat van de ongeveer 1.000 projectielen die door Hamas op Israël werden afgevuurd tijdens de operatie Pillar of Defense in november 2012, Iron Dome tweederde identificeerde als “geen bedreiging vormend” en slechts 90 procent van de resterende 300 raketten onderschepte. Armstrong wijst op nog meer gaten in de berekeningen van voorstanders van Iron Dome:

De situatie is vooral nijpend in de noordelijke bezette gebieden, waar de stad Kiryat Shmona – een nederzetting waarvan ooit werd aangenomen dat deze onder bescherming van de Iron Dome stond – haar bevolking heeft zien vluchten voor de toenemende dreigingen.

Duizenden inwoners hebben hun huizen verlaten, waardoor de kwetsbaarheden die de Iron Dome had moeten wegnemen, bloot komen te liggen. Nu Hezbollah zijn rules of engagement uitbreidt, zal het aantal ontheemden waarschijnlijk toenemen, waardoor de tekortkomingen van het systeem nog duidelijker worden.

Terwijl Israël wanhopig probeert zijn verdedigingsopties uit te breiden, blijken de nieuwe oplossingen net zo gebrekkig, waardoor de bevolking kwetsbaar blijft onder een verdedigingssysteem dat zijn mythe niet langer waarmaakt. Het eens zo geroemde schild brokkelt af en daarmee ook het zorgvuldig opgebouwde narratief van onoverwinnelijkheid dat lange tijd aan de basis heeft gestaan van Israëls veiligheidsstrategie.

De vloek van de Iron Dome kanker

Onder het oppervlak van Israëls Iron Dome schuilt een duistere, onheilspellende realiteit – een die niet alleen de mythe van onoverwinnelijkheid bedreigt, maar ook de levens van degenen die dit schild bedienen. Een onderzoek uit 2021 door Yediot Ahronoth onthulde ernstige beschuldigingen over de gezondheidsrisico’s voor bezettingssoldaten die in de buurt van de krachtige radarsystemen van de Iron Dome zijn gestationeerd.

Deze radarsystemen, bijgenaamd “de versnipperaar” en “de broodrooster” door degenen die in de buurt ervan werken, zenden intense hitte uit, waardoor hun omgeving in een onzichtbare smeltkroes verandert. Verscheidene soldaten hebben zich gemeld met schrijnende getuigenissen van levensbedreigende ziektes die volgens hen verband houden met hun dienst.

Ran Mazur, bij wie een jaar na zijn ontslag botkanker werd vastgesteld, beschreef de ondraaglijke pijn die aan hem knaagde tijdens zijn diensttijd, pijn die militaire artsen maar al te gemakkelijk wegwuifden.

Yonatan Chaimovich vergeleek de ervaring van het staan bij de radar met zijn lichaam dat “van binnenuit kookt”, een beklemmende metafoor die de ongeziene gevaren van hun blootstelling weergeeft. Shir Tahar en Omer Hili Levy, die beiden kanker kregen na hun diensttijd, behoren tot de mensen die geloven dat hun ziekte onlosmakelijk verbonden is met hun verblijf in de schaduw van de Iron Dome.

Ondanks deze berichten ontkent het Israëlische leger stellig dat er een ongewone toename is van kanker onder het personeel van de Iron Dome. Ze beweren dat hun uitgebreide controle- en veiligheidsprotocollen geen significant verschil in morbiditeit hebben aangetoond tussen Iron Dome-soldaten en soldaten in andere militaire eenheden.

Maar de cijfers vertellen een ander verhaal: in 2011 ontwikkelden ten minste zes van de 240 soldaten die zich in drie trainingscycli voor de Iron Dome aanmeldden, kanker tijdens of kort na hun dienst – een cijfer dat vragen oproept over de werkelijke kosten van de werking van dit verdedigingssysteem.

Sinds 7 oktober heeft geen enkel nieuw onderzoek het gewaagd om aan het licht te brengen hoeveel mensen binnen de Israëlische bezettingstroepen het slachtoffer zijn geworden van de stille dreiging van tumoren tijdens deze laatste golf van conflicten.

High-tech illusies

Als de Iron Dome geen gebreken zou vertonen, zouden Israëlische militaire strategen zich niet haasten om alternatieven te onderzoeken om de illusie van onkwetsbaarheid van de staat in stand te houden. De Katyusha-barrages van Hezbollah, hoewel ze ogenschijnlijk primitief zijn, zijn tactisch ingezet om de Iron Dome te overweldigen en de locaties ervan te lokaliseren, wat Israël dwingt om zijn verdedigingsstrategie te heroverwegen.

Dit dwingt Israël om zijn verdedigingsstrategie te heroverwegen. Hier komt de Iron Beam of “Magen Or” – een naam die in het Hebreeuws “Schild van het Licht” betekent. Dit is ontwikkeld door Rafael Advanced Defense Systems en is de nieuwste poging van de bezettingsstaat om de As van Verzet voor te blijven en legt de groeiende onveiligheid van Israël bloot.

In tegenstelling tot de Iron Dome, die afhankelijk is van dure onderscheppingsraketten – van ongeveer $50.000 per stuk – belooft de Iron Beam bedreigingen te neutraliseren met behulp van een krachtige laser – een concept dat rechtstreeks uit sciencefiction lijkt te komen.

De Iron Beam is echter nog grotendeels experimenteel en niet getest in echte gevechten.

Het werd eind 2023 ingezet aan het front in Gaza en moet zich nog bewijzen als een betrouwbaar verdedigingssysteem in de chaos van een oorlog.

Israëls omarming van lasertechnologie, zoals Magen Or, maakt deel uit van een bredere trend in de defensie-industrie, die niet alleen wordt aangedreven door innovatie, maar ook door aanzienlijke hulppakketten uit de VS. Deze buitenlandse fondsen, die via machtige lobby’s als AIPAC en J Street lopen, dragen bij aan Israëls imago van technologische grootmacht.

Toch is dit imago minder een bewijs van binnenlands vernuft en meer een product van enorme financiële middelen die vaak worden besteed aan kostbare projecten die de test van een echt conflict misschien niet zullen doorstaan.

Risico’s met hoge inzet

Het bereik van de Iron Beam is beperkt tot ongeveer 10 kilometer en hapert onder slechte weersomstandigheden – een achilleshiel die rampzalig zou kunnen blijken in een grootschalig conflict. Het systeem heeft enorme hoeveelheden energie nodig, geleverd door een grote generator, om de laserstralen te produceren die nodig zijn voor de werking.

Door deze logistieke uitdaging en de noodzaak om een geavanceerde infrastructuur te onderhouden, lijkt de Iron Beam gedoemd te mislukken onder echte gevechtsdruk.

De verschuiving van Tel Aviv naar geavanceerde technologieën zoals de Iron Beam onthult een dieper probleem binnen haar militaire strategie. Door zich te richten op hightech verdediging pakt Israël eerder symptomen aan dan de onderliggende oorzaken van het conflict. Vertrouwen op onbewezen technologie brengt het risico van een catastrofale mislukking met zich mee, vooral in combinatie met de recente verschuiving van Israël naar riskantere strategieën.

Het Scorpius G elektronisch oorlogsvoeringsysteem, een andere high-tech oplossing die door Israël wordt aangeprezen, maakt de zaak nog ingewikkelder. Scorpius G, ontwikkeld door Israel Aerospace Industries (IAI), is ontworpen om geavanceerde radarsystemen te detecteren, classificeren, lokaliseren en storen.

Net als de Iron Beam zijn de prestaties van Scorpius G in het veld echter nog niet bewezen, wat de onzekerheid van Israëls defensiehouding verder illustreert – een houding die het land uiteindelijk kwetsbaar zou kunnen maken in zijn haastige zoektocht om een strategische voorsprong te behouden.

Terwijl de As van Verzet in de regio zijn operaties met precisie en doeltreffendheid voortzet en Israëlische kolonisten in bezette gebieden geconfronteerd worden met massale evacuaties, is de druk op deze nieuwe verdedigingssystemen om te presteren enorm.

Of ze de beloofde bescherming zullen bieden of zullen bezwijken onder het gewicht van de verwachtingen, blijft een open vraag – één met mogelijk ernstige gevolgen voor de veiligheid en stabiliteit van Israël.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Ze proberen me te vermoorden… vanwege Israël!

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: