Het Amerikaanse regime beschouwt zichzelf als het meest democratische ter wereld. Dit is wat de presidenten van de Verenigde Staten altijd van de daken hebben geschreeuwd en wat hun monopolistische communicatiesysteem altijd over de hele wereld heeft uitgedragen. Dit is al gemeengoed geworden en bewijst een van de beroemdste nazi-spreuken: een leugen die duizend keer wordt herhaald, wordt uiteindelijk de waarheid (in het bewustzijn van het grote publiek).
Maar hoe kan een systeem als democratisch worden beschouwd als er slechts twee partijen zijn, die op geen enkele manier van mening verschillen over de belangrijkste nationale en internationale kwesties en die, zoals velen al enige tijd aangeven, niet meer zijn dan twee kanten van dezelfde medaille? schrijft Eduardo Vasco.
Voor de presidentsverkiezingen in november van dit jaar is het script hetzelfde als altijd: Democratische Partij versus Republikeinse Partij. Ook al is de meerderheid van de kiezers het niet eens met de kandidatuur van Joe Biden en Donald Trump, zoals een Reuters/Ipsos-enquête op 25 januari aangaf: “in het algemeen is een absolute meerderheid van de Amerikanen (52%) niet tevreden met het systeem van twee partijen en wil een derde keuze.”
Dit gevoel is niet nieuw vandaag. In 2008, toen bij de presidentsverkiezingen Barack Obama (D) het opnam tegen John McCain (R), wilde 47% van de door Gallup ondervraagde kiezers een alternatief voor de Democraten en Republikeinen. In oktober 2023 wees hetzelfde instituut erop dat 63% van de Amerikanen vond dat de twee partijen zo’n “slecht werk” leveren op het gebied van volksvertegenwoordiging dat er een derde grote partij nodig is.
Een derde zeer prestigieus instituut in de VS, het Pew Research Center, toonde op 24 april aan dat 49% van de kiezers zowel Biden als Trump zou vervangen als kandidaten in deze verkiezingen, als ze de “mogelijkheid” hadden om te beslissen wie de kandidaat voor elke partij zou zijn.
Zelfs met een dergelijke ontevredenheid, die de oppositie van het Amerikaanse volk tegen het tweepartijenregime benadrukt, materialiseert deze oppositie zich niet in een politieke partij met een kans op overwinning.
Slechts acht keer in de Amerikaanse geschiedenis (de eerste keer in 1848 en de laatste keer in 1992) heeft een derde kandidaat meer dan 10% van de stemmen gewonnen. En slechts in twee daarvan slaagde hij erin om één van de twee hoofdkandidaten voor te blijven, maar nooit twee, dat wil zeggen, hij slaagde er nooit in om gekozen te worden. Deze twee derde weg uitzonderingen die tweede werden waren John Breckinridge voor de Lecompton Democraten in 1860 en Theodore Roosevelt voor de Progressieve Partij in 1912.
Al meer dan honderd jaar krijgen Amerikanen geen andere optie dan de kandidaat van de Democratische Partij of de kandidaat van de Republikeinse Partij, ook al blijkt uit peilingen dat kiezers deze derde optie willen. Maar de pulserende Amerikaanse democratie reageert niet op de wil van haar burgers in haar belangrijkste moment, de presidentsverkiezingen!
In feite worden partijen en kandidaten die proberen te concurreren met het tweepartijenregime systematisch tegengehouden door het verkiezingsapparaat. Slechts weinigen kunnen zich kwalificeren om op het stembiljet te komen, waarvan de criteria per staat verschillen. Stemintentiepeilingen vermelden geen andere namen dan die van de Democratische kandidaat en de Republikeinse kandidaat – zeer weinig peilingen vermelden een derde of vierde kandidaat. De pers doet geen verslag van de activiteiten van de andere kandidaten en interviewt ze ook niet. Om deel te nemen aan de debatten die worden gepromoot door de Presidential Debate Commission, moet de kandidaat minstens 15% van de stemgerechtigden in de peilingen hebben (hoe, als zijn naam zelfs maar niet wordt genoemd?) en op een voldoende aantal stembiljetten staan om een kans te maken om te winnen in het Electoral College.
Het hele apparaat van het Amerikaanse regime (kiesrecht, instellingen, pers, zoekmachines) werkt alsof er maar twee kandidaten zijn: de Democraat en de Republikein. En in feite is dit de realiteit. De andere vier of vijf die het presteren om moeilijkheden te overwinnen om op het stembiljet te verschijnen, concurreren niet effectief.
Ditzelfde apparaat, onder leiding van de Amerikaanse regering, eist gewoonlijk dat andere landen – vooral die landen die de Amerikaanse inmenging niet accepteren – verkiezingen houden waar alle kandidaten gelijke kansen hebben om te winnen. Natuurlijk zijn deze eisen slechts een list om regimewisselingen af te dwingen in de landen die gedomineerd moeten worden. Het Amerikaanse regime zelf biedt de oppositie geen enkele kans om de verkiezingen te winnen – en accepteert zelfs geen internationale waarnemers, alleen “begeleiders”.
Maar dat niet alleen. Het gat is veel groter. De arme zielen die er na veel lijden in slagen het op te nemen tegen de tweepartijdige machine en geen enkele kans maken om te winnen, zijn eigenlijk niet eens een instemmende oppositie. Ze zijn gewoon geen oppositie.
Een exponent van deze stelling is Robert Kennedy Jr. Hij gaf zijn kandidatuur voor de Democratische Partij op om zich kandidaat te stellen als onafhankelijk kandidaat. Maar ondanks het feit dat hij de Democratische Partij verliet, verliet de Democratische Partij RFK Jr. niet. Zijn voorstellen verschillen niet veel van die van de twee hegemoniale partijen – in feite is er door de geschiedenis heen altijd een blok van Democraten en Republikeinen geweest met voorstellen die verschillen van die van de partijleiding, met een sociale en meer isolationistische neiging. De zoon van voormalig senator Robert F. Kennedy en neef van voormalig president John F. Kennedy is niet eens een buitenstaander: het meest overtuigende bewijs hiervan is zijn trouwe steun aan de genocide die door de VS/Israël in Gaza wordt gepromoot. Net als Democraten en Republikeinen zit RFK Jr. in de zak van de bourgeoisie die het Amerikaanse regime controleert.
Het is omdat hij een façade oppositie is dat Kennedy het beste percentage stemintenties heeft onder de derde-weg kandidaten sinds de verkiezingen van 1996. In de zeldzame peilingen waarin zijn naam wordt genoemd, krijgt hij tussen de 10% en 15% van de stemintenties. Maar de reden voor deze prestatie is minder een instemming van de kiezers met zijn programma dan een afwijzing van bipartisanship (in het bijzonder de ruzie tussen Biden en Trump) of sympathie voor zijn traditionele familie.
Uit een enquête die CNN vorig jaar publiceerde, bleek dat 39% van degenen die van plan zijn om op RFK Jr. te stemmen niet eens een mening over hem heeft, dat wil zeggen, ze kennen hem nauwelijks. Ze hebben alleen voor hem gekozen omdat hij niet tot de Democratische of Republikeinse partij behoort.
Naast RFK Jr. staan er nog vijf andere kandidaten op het stembiljet in minder dan de helft van de staten. Daarom zullen ze niet de minste kans hebben om de bipartisanship aan te wakkeren. De overige vijf partijen die probeerden mee te doen, kregen niet eens toegang tot inschrijving op het stembiljet in één enkele staat. In de praktijk zijn ze allemaal volledig onbekend bij het Amerikaanse electoraat. En zelfs als kiezers ze zouden kennen, zouden ze zich realiseren dat hun programma’s en ideologie slecht geformuleerde kopieën zijn van die van de Democratische en Republikeinse partijen.
Alle pogingen om een partij te creëren die zich echt onderscheidt van de Siamese broers werden gesaboteerd en onderdrukt door het Amerikaanse dictatoriale systeem. Dit was het geval met de Progressieve Partij, die het slechts twee jaar volhield (1912-1914), de Communistische Partij en de Black Panther Party (de laatste twee werden wreed vervolgd en onderdrukt door de staat).
In feite staat het politieke systeem van de Verenigde Staten geen oppositie toe, ook al wil de meerderheid van de burgers dat wel. Donald Trump, wiens politieke platform en sociale kracht een bedreiging vormen voor deze twee-partijdigheid, moest de Republikeinse Partij veroveren – met veel interne moeilijkheden – en slaagde erin om zich, tegen het hele systeem in, kandidaat te stellen. Maar zelfs hij, een magnaat die een machtige sector van de Amerikaanse bourgeoisie vertegenwoordigt en die geen ideologische verschillen heeft met het imperialistische systeem, is niet welkom in het kiesstelsel. Degenen die het systeem controleren zullen er alles aan doen om zijn overwinning te voorkomen. Dit is de meest perfecte ware democratie die de mens ooit heeft geschapen! God behoede Amerika!
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Daarom zijn er nu liberalen omhoog aan het reizen in amerika ,ik weet dat robert junior kennedy daar voorstander van is. Of om een derde partij toe te laten.
Daarom zijn er geen verkiezingen, (nodig), in november.
God heeft geen verkiezingen nodig !
Dus daar is gewoon een vorm van tiranie.
Je hebt de rode en de blauwen.
Dan krijg je straks nog een derde partij : de paarsen.
En dan verandert er helemaal niks.
De illusie duurt alleen wat langer.
Kabinet Kok : die grote staatsman die uit de vakbondwereld kwam en naderhand als commissaris van allerlei grote financiele instellingen (ing, shell, kpn, tpg post) pleitte voor hogere salarissen van topbestuurders (bijv ing)
https://www.bnnvara.nl/joop/artikelen/wim-kok-over-zijn-omstreden-bonusdraai
Een groot staatsman. Lachertje, een groot hypocriet.
Paars was ook Rutte 2. Over die lachende Farizeeer is al alles gezegd.
Een derde partij, een vierde partij of nog meer…..Er zal niks veranderen.
De liberale wereldorde zal alles doen om de macht van de burgers naar zich toe te trekken en om van de hele wereld een grote supermarkt te maken.
Het gaat al lang niet meer over rechts of links.
Money rules !
Met name bij politici die gewoon managers van landen zijn, die de handen ineen slaan met de managers van grote, al dan niet geprivatiseerde, “vrije markt” bedrijven.
Voor de burgers resteert : ren je rot in de ratrace om winsten voor de rijken te genereren.
De perfekte gouden kooi.
Michel Tilmant (1952) was in de periode 2004 – 2009 CEO van Big finance-instituut & WEF-bank ING. Deze schurk dreigde ooit het ING-hoofdkantoor te verplaatsten naar het buitenland (Londen, Zwitserland) als de media & maatschappelijk middenveld niet zouden dimmen over de hoge salarissen & bonussen van de directie. Tilmant werd gesouffleerd door o.a. commissaris Wim Kok.
misschien wil Eduardo Vasco dit lezen als aanvulling
https://sunnysjournal.com/2024/07/20/forty-facts-americans-need-to-know-or-what-they-taught-you-in-school-was-a-lie/
Dank je voor ’t delen Madeloes. In de bijlage de lijst met deelnemers aan de Bilderbergconferentie in 2008 in het Amerikaanse Chantilly (Virginia): https://info.publicintelligence.net/Bilderberg2008_Teilnehmerliste.pdf
In de Nederlandse delegatie zaten o.a. het secreet van Drakensteyn, haar oudste zoon, Victor Halberstadt & Jaap de Hoop Scheffer.
The Red Pill (Donald Trump)
https://archive.org/details/TheRedPill