Alles wijst erop dat een meedogenloze, gewelddadige en administratieve onderdrukking van de onrust onder het volk wordt overwogen

Wat gebeurt er als de mensen wakker worden voor het bedrog van Totalitaire-Lite die zich voordoet als vrijheid en individualisme (laat staan democratie)? Welnu, dit stukje komt uit het toonaangevende establishment tijdschrift van de aan de Deep-State gelinkte, Anglosphere, de Daily Telegraph:

“Dit is de zomer voor de storm. Vergist u zich niet, nu de energieprijzen tot ongekende hoogten zullen stijgen, naderen wij een van de grootste geopolitieke aardbevingen in decennia. De stuiptrekkingen die daaruit zullen voortvloeien, zullen waarschijnlijk van een veel grotere orde van grootte zijn dan die welke volgden op de financiële crash van 2008, die de aanzet gaf tot protesten die culmineerden in de Occupy-beweging en de Arabische lente …

In de ontwikkelingslanden is het onheil al geschied, met stroomonderbrekingen van Cuba tot Zuid-Afrika. Sri Lanka is slechts een van de vele lage-inkomenslanden waar de leiders uit de macht dreigen te worden verdreven, in een onzalige vlammenzee van benzinedroogtes en wanbetalingen op leningen.

Maar het Westen zal niet aan dit Armageddon ontkomen. Het ziet er zelfs naar uit dat het in vele opzichten het epicentrum ervan zal worden – en Groot-Brittannië, het Ground Zero. In Europa en Amerika brokkelt een technocratisch elitesysteem af dat op mythologie en zelfgenoegzaamheid is gebouwd. De fabel van de oprichters – die voorspelden dat de natiestaten glorieus zouden opgaan in het wereldbestuur en de toeleveringsketens – is uitgezaaid tot een parabel van de gevaren van de globalisering.

Deze keer kunnen de elites zich niet onttrekken aan de verantwoordelijkheid voor de gevolgen van hun fatale fouten … Eenvoudig gezegd, de keizer heeft geen kleren aan: het establishment heeft eenvoudigweg geen boodschap voor de kiezers in het licht van de ontberingen. De enige toekomstvisie die zij tevoorschijn kan toveren is Net Zero – een dystopische agenda die de opofferingspolitiek van bezuinigingen en de financialisering van de wereldeconomie naar nieuwe hoogten voert. Maar het is een volkomen logisch programma voor een elite die losgeslagen is van de echte wereld”.

Ja, de westerse sfeer is zodanig vatbaar geworden voor een “duizelingwekkende” desoriëntatie (zoals de bedoeling was), door de voortdurende regen van desinformatie-etiketten, lukraak geplakt over alles wat kritisch is aan de “uniforme berichtgeving”, en door schandalig, overduidelijk liegen, dat een meerderheid in de westerse wereld is gaan twijfelen aan hun eigen en de omringende niveaus van gezond verstand, schrijft Alastair Crooke.

In hun verbijstering zijn zij de “boodschap” van opofferingspolitiek en de financialisering van werkelijk alles, gaan zien als “volkomen rationeel”. Zij zijn hulpeloos geworden, onbeweeglijk gehouden in een spinnenweb. Behekst.

“Als ik een woord gebruik,” zei Humpty Dumpty op een nogal minachtende toon,

“betekent het precies wat ik wil dat het betekent – niet meer en niet minder.

“De vraag is,” zei Alice, “of je woorden zo veel verschillende dingen kunt laten betekenen.”

“De vraag is,” zei Humpty Dumpty, “welke je meester moet zijn – dat is alles.”

(Lewis Carroll’s Through the Looking Glass)

Ja, de Sirene-oproep van het Beest is dat er een opofferingspolitiek op het volk wordt neergelaten, terwijl de ruiters van Oorlog en Pandemie allemaal roepen dat er een apocalyptisch uur nadert. Wij kunnen het een collectief syndroom noemen – vergelijkbaar met de Heksenjacht van de 14e-17e eeuw – maar tegenwoordig is het verschijnsel dat door WB Yeats het “ruwe beest” genoemd werd, met zijn blik zo “leeg en meedogenloos als de zon”, beter bekend onder de eenvoudige naam Ideologie.

Het woord “ideologie” wordt vaak gebruikt als synoniem voor politieke ideeën, een verbastering van de taal die het fundamenteel anti-politieke, latent totalitaire karakter ervan verhult. Ideologie is niet in staat mensen te behandelen als afzonderlijke deelnemers aan een gedeeld, niet-politiek sociaal leven. De huidige woke-ideologie ziet menselijke vereniging veeleer als groepen waarop gehandeld moet worden. Zij is uitdrukkelijk anti-Nationaal, anti-Soeverein, anti-Traditionele Religie, anti-Traditionele Cultuur, anti-Nationale Infrastructuur, en anti-Gezin.

De term idéologie werd tijdens de Franse Revolutie bedacht door Antoine Destutt de Tracy, een antiklerikaal materialistisch filosoof, die idéologie opvatte als een sociale wetenschap van “ideeën”, die de basis zouden vormen voor de opbouw van een rationele, progressieve samenleving, die geregeerd zou worden door een verlichte elite, wier technische deskundigheid hun aanspraak op de heerschappij zou rechtvaardigen.

Deze contouren van de Europese ideologie, zoals die in de Franse revolutionaire tijd ontstonden, werden grotendeels door de Franken gegoten in de periode vóór, en na Karel de Grote. Het was toen dat de leer van de raciale superioriteit ontstond (“anderen” waren “barbaars” en heidens en dienden alleen als slaven). Het was ook toen dat het naar buiten gerichte, roofzuchtige expansionisme (het kolonialisme) in de Europese psyche werd verankerd.

De tijd van Karel de Grote cementeerde verder een onoverbrugbaar sociaal schisma. De Frankische oligarch in zijn kasteel; zijn Frankische bisschoppen die zijn vileine lijfeigenen, die aan de voet van het kasteel wonen, inprenten met levendige angst voor de eeuwige hel. Daartoe waren de niet-gekozenen voorbestemd, tenzij zij op onwaarschijnlijke wijze, de genade van God verwierven. Dit ontluikende Frankische “idee” was de voorloper van hoe wij Europeanen vandaag zijn: het gevoel van absolute superioriteit; van tot een uitverkorene te behoren; en de klassenkloof in Europa – zijn de schaduwen van vandaag uit die totalitaire tijd.

“Maar ik wil me niet onder gekke mensen begeven,” merkte Alice op.

“O, daar kun je niets aan doen,” zei de Kat: “we zijn hier allemaal gek. Ik ben gek. Jij bent gek.”

Wat de Franse Revolutie toevoegde was ruwe ideologie, door de radicale verschuiving in de verhouding tussen staat en traditionele maatschappij. Rousseau wordt vaak beschouwd als het icoon van de “vrijheid” en het “individualisme”, en wordt alom bewonderd. Toch hebben wij hier die duidelijke verbastering van de taal, die het fundamenteel anti-politieke karakter van de ideologie verhult.

Rousseau weigerde uitdrukkelijk de menselijke deelname aan het niet-politieke, gedeelde leven. Hij zag de menselijke verenigingen veeleer als groepen waarop gehandeld moet worden, zodat alle denken en dagelijks gedrag in de gelijkgestemde eenheden van een eenheidsstaat gevat kunnen worden.

Het is die eenheidsstaat – de absolute staat – die Rousseau handhaaft ten koste van de andere vormen van culturele traditie, samen met de morele “narratieven” die een context geven aan termen als goed, rechtvaardigheid en telos.

Het individualisme van Rousseau’s denken is dus geen libertaire bewering van absolute rechten tegenover de alles verterende staat. Geen opheffen van de “driekleur” tegen een onderdrukkende staat.

Integendeel! Rousseau’s hartstochtelijke “verdediging van het individu” komt voort uit zijn verzet tegen “de tirannie” van de sociale conventie – de vormen en oude mythen die de maatschappij binden: godsdienst, familie, geschiedenis, en sociale instellingen. Zijn ideaal kan verkondigd worden als dat van de individuele vrijheid; maar het is “vrijheid”, echter, niet in de zin van immuniteit voor de controle van de staat, maar in onze onttrekking aan de vermeende onderdrukkingen en corrupties van de collectieve maatschappij.

De familierelatie wordt dus subtiel getransmuteerd in een politieke relatie; de molecule van het gezin wordt gebroken in de atomen van zijn individuen. Deze atomen worden vandaag verder geprepareerd om hun biologisch geslacht, hun culturele identiteit en etniciteit af te werpen, en worden opnieuw samengesmolten tot de ene eenheid van de staat.

Dit is het bedrog dat schuilgaat in de taal van de ideologen over vrijheid en individualisme. Het is veeleer de politisering van alles in de vorm van een autoritaire singulariteit van waarneming. Wijlen George Steiner zei dat de Jacobijnen “de duizendjarige barrière tussen het gewone leven en de enormiteiten van het historische [verleden] hebben afgeschaft. Voorbij de heg en het hek van zelfs de nederigste tuin, marcheren de bajonetten van de politieke ideologie en het historische conflict”.

Deze Jacobijnse erfenis werd verder opgepoetst door de Fabians en door mensen als HG Wells, die in zijn nieuwe Bijbel Trilogie, gepubliceerd in 1901, schreef,

“Het is duidelijk geworden dat hele massa’s van de menselijke bevolking, als geheel, inferieur zijn in hun aanspraak op de toekomst, ten opzichte van andere massa’s, dat zij geen kansen kunnen krijgen of met macht vertrouwd kunnen worden zoals de superieure volkeren vertrouwd worden, dat hun kenmerkende zwakheden besmettelijk en schadelijk zijn voor het beschavingsweefsel, en dat hun scala van onvermogen de sterken verleidt en demoraliseert. Hen gelijkheid geven is tot hun niveau zinken, hen beschermen en koesteren is overspoeld worden door hun vruchtbaarheid.”

Bertrand Russell (verbonden met dezelfde stroming) zou het het kortst formuleren in The Scientific Outlook (1931):

“De wetenschappelijke heersers zullen de gewone mannen en vrouwen één soort onderwijs geven en een ander soort onderwijs aan hen die de wetenschappelijke macht zullen gaan bezitten. Van de gewone mannen en vrouwen zal verwacht worden dat zij volgzaam, ijverig, punctueel, onnadenkend en tevreden zijn. Van deze kwaliteiten, waarbij tevredenheid waarschijnlijk als de belangrijkste zal worden beschouwd, zullen alle jongens en meisjes van jongs af aan leren om wat men noemt “coöperatief” te zijn, d.w.z.: precies te doen wat ieder ander doet. Initiatief zal bij deze kinderen ontmoedigd worden, en insubordinatie, zonder dat die bestraft wordt, zal wetenschappelijk uit hen afgetraind worden”.

Kortom, het “totalitarisme Lite” (door Niall Ferguson gemunt) van het hedendaagse westerse leven, aanvaardt dat de mens weliswaar van nature sociale groepen vormt voor gemeenschappelijke doeleinden, maar de hedendaagse woke ideologie gaat ervan uit dat organische associaties die van nature in elke gewortelde gemeenschap voorkomen, geen goede samenleving kunnen ondersteunen (vanwege ingebakken racisme, enz.), en daarom van bovenaf gezuiverd moeten worden om haar van dergelijke erfenissen te ontdoen. Dit is het “bolsjewistische” zaad dat Rousseau gezaaid heeft.

Dit is het punt: onze desoriëntatie en ons gevoel van verdwijnend gezond verstand zijn niet in de laatste plaats te danken aan de psychische stress van het omhelzen van een ideologie die precies beweert te zijn wat zij niet is. Of, met andere woorden, zij verkondigt vrijheid en het individu, terwijl daarachter een absoluut statisme schuilgaat.

Alain Besançon merkt op dat “het gewoon niet mogelijk is om intelligent te blijven in de ban van de ideologie”. Intelligentie is immers een voortdurende opmerkzaamheid voor de werkelijkheid, die niet te rijmen valt met eigenzinnigheid en fantasie. Evenmin kan zij wortelen in de steriele grond van een wijdverbreide culturele afwijzing. Daarom worden alle ideologische regimes zonder uitzondering geteisterd door pure onbeholpenheid.

Wat ons keurig terugbrengt bij het eerder geciteerde Telegraph-stuk:

“Er is ook geen andere verklaring voor dit fiasco dan tientallen jaren van mislukte veronderstellingen en beleidsfouten van onze regerende klasse. In de nasleep van de [2008] Grote Financiële Crisis slaagde het establishment er maar net in het publiek ervan te overtuigen zich te onderwerpen aan de louterende strengheid van de bezuinigingen [opofferingspolitiek] – door de kiezers ervan te overtuigen dat wij allen medeschuldig waren aan de crisis en allen een rol moesten spelen bij het verzoenen van de fouten van het land. Deze keer kunnen de elites zich niet onttrekken aan de verantwoordelijkheid voor de gevolgen van hun fatale fouten.

Het bloedbad is al aangebroken … en Groot-Brittannië zal er niet aan ontsnappen. Het ziet er zelfs naar uit dat het in vele opzichten de tondeldoos van Europa zal worden.

De hachelijke situatie waarin wij ons bevinden is waarschijnlijk revolutionair. Wij hebben nog maar nauwelijks begrepen hoe onvoorspelbaar de komende jaren waarschijnlijk zullen zijn – en hoe slecht wij voorbereid zijn om de gevolgen ervan het hoofd te bieden. Dit klinkt misschien als een grimmige prognose, maar vooral in Groot-Brittannië voelt het alsof wij het laatste deel zijn ingegaan van een economisch systeem dat overduidelijk heeft gefaald. Het is duidelijker dan ooit dat de keizer geen kleren heeft en geen verhalen meer heeft om ons mee af te leiden”.

De schrijfster heeft gelijk. Er zullen openbare protesten komen – in sommige landen misschien meer dan in andere; burgerlijke ongehoorzaamheid – zoals reeds is begonnen in het Verenigd Koninkrijk en in Nederland: “The Don’t Pay” campagne, die de mensen oproept zich aan te sluiten bij een “massale staking tegen betaling”, is het eerste teken van tegenwerking.

Dit is echter slechts de eerste stap. Wanneer de westerse financiële autoriteiten zeggen dat zij een recessie “toejuichen” om de vraag te vernietigen – en zo de inflatie te verminderen – dan zit in deze verklaring impliciet de overtuiging van de elite dat protest met succes de kop kan en zal worden ingedrukt.

Alles wijst erop dat een meedogenloze, gewelddadige en administratieve onderdrukking van het volksonbehagen wordt overwogen.

In de loop van de geschiedenis hebben de mensen zo nu en dan een diep gevoel gehad dat hun leven op de een of andere manier hol was, dat er niets gerealiseerd was, en dat de wereld om hen heen schijn was – op de een of andere manier illusoir en leeg van betekenis.

“Hoe weet je dat ik gek ben?” zei Alice.

“Dat moet wel,” zei de Kat, “anders zou je hier niet gekomen zijn.”

Maar als wij terugkijken op dit patroon, dat zich telkens herhaalt, dan krijgen wij een duidelijk besef van zowel de gebeurtenis als van de zich herhalende ervaring van leegte. Want, het is de onzekerheid en de vreesachtigheid die met “leegte” gepaard gaan, die de loomheid doet verbleken, en de mensen doet uitbarsten in opstandige wanorde. En waarom ook de poging van de élite inner circle om zulke ontwakingen “weg te managen”, zo gemakkelijk op een tragedie (en bloedvergieten) uitloopt.

Maar er is nog een – grote – moeilijkheid in de huidige situatie. Zelfs al zouden de “deuren der waarneming gereinigd zijn” (Huxley), dan nog is het zo dat er geen “daar – daar” is. Geen keurige conceptualisering waarvan hij of zij kan zeggen: “hier is naar “waar” wij zouden moeten gaan” – of, tenminste, er is “geen waar” dat zinvol zou zijn voor hen die al half gepanikeerd raken van wat zij ervaren als de aanval op alle oriëntatiepunten waarlangs zij hun leven hebben geleid.

Wat zou dan uiteindelijk een collectieve psychose, gevangen in een onweerstaanbare, “magische” betovering, kunnen breken? Wel, eenvoudig gezegd, pijn. Pijn is de grote ophelderende kracht.

Wat gebeurt er als de mensen wakker worden voor het bedrog van Totalitaire-Lite die zich voordoet als vrijheid en individualisme (laat staan democratie!). De vraag wordt dan: Naar welk ander “beeld-idee” zal het volk collectief migreren?

De geopolitieke implicatie is dat Italië misschien naar de ene zal migreren; Duitsland naar een andere; en Frankrijk naar nog een andere, en anderen zullen misschien gewoon “capituleren” voor het hele zooitje Europese politiek (en het nihilisme zal toenemen). Is dit van belang? Zou het misschien revitaliserend kunnen werken?

Het laat ons toe ons rechtstreeks te richten tot het “beest van de ideologie”, dat door “zijn” eigen onbekwaamheid, per ongeluk Pandora van haar masker heeft beroofd, en zo haar doos heeft geopend. Wie zal zeggen welk masker zij hierna zal aantrekken!

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

Voorspellend programmeren, openbaring van de methode & COVID-23

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: