Ik weet dat ik niet alleen sta. Er zijn miljoenen, misschien, optimistisch gezien, miljarden van ons. Degenen die zagen hoe de lopende band van de geschiedenis onder onze voeten doorgleed en bijna iedereen die we liefhadden en respecteerden meenam, over de klif, terwijl wij, om de een of andere vreemde reden, geschokt op onze plaats bleven staan, schrijft Shelley Davidow.
En toen wezen degenen die waren meegesleurd naar ons en zeiden: “Je bent gek! Je bent een samenzweringstheoreticus! Je bent het konijnenhol ingegaan – ik maak me zorgen om je!”, terwijl je in feite überhaupt alleen maar duizenden en duizenden publicaties in tijdschriften hebt gelezen, de feitelijke wetgeving voor je ogen hebt zien veranderen, mensen in de gevangenis hebt zien belanden omdat ze hun mond open deden en door de politie werden mishandeld, en hebt gezegd: “Er klopt hier echt iets niet. Er wordt kwaad gedaan en het wordt doodgezwegen.”
Ik kon niet geloven dat mijn vrienden en collega’s het narratief accepteerden dat de regering zoveel om ons gaf dat ze het goed vond om ons te laten verhongeren, banen, huizen en levens te laten verliezen omdat we een experimentele medische procedure weigerden. Dat was het moeilijkste voor mij. Dat miljoenen mensen dachten dat dit gerechtvaardigd was.
Een ‘noodtoestand’ was (schokkend genoeg) voor de meeste mensen genoeg om elke schending van mensenrechten te accepteren en erin mee te gaan. Anderhalf jaar geleden raakte ik in een diepe put van wanhoop. Ik heb altijd gepleit voor mensenrechten, voor het recht van mensen in de marge om een stem te hebben. Dat was mijn leven, mijn missie. En ik dacht, naïef, dat de mensen om mij heen het kritische denkvermogen zouden hebben om in te zien dat we bijna van de ene op de andere dag naar een nieuw tijdperk van gevaarlijk fascisme waren gekatapulteerd. Waarom zagen de meesten dit niet?
Toen ze over de klif stortten, bedekten ze hun oren, draaiden zich om en wilden niets meer van mij horen – van wat ik had ontdekt over hoe overal ter wereld wetten werden veranderd die onze meest elementaire rechten uitholden – onze vrijheid van meningsuiting en gedachte, ons eigendom van land, toegang tot ons eigen geld en, het meest beangstigend, ons recht op lichamelijke autonomie.
Waarom zou iemand als ik, wiens wereld draait om het aanleren van kritisch denken, tolerantie en mensenrechten – die 20 jaar onderwijzeres was en de afgelopen 7 jaar academica – plotseling worden gezien als een “complottheoreticus” toen ik zei: “Volg het geld. Als de mensen die een experimentele medische procedure voorschrijven er miljarden dollars mee verdienen, zou je hen op zijn minst moeten wantrouwen en hun motieven in twijfel moeten trekken?”
Zoals mijn man me op een avond vol ongeloof vroeg: “Sinds wanneer zijn onze linkse hippievrienden bondgenoten en voorstanders van Big Pharma?” Precies! Hoe dan ook, we weten allemaal hoe dat verhaal afloopt. Maar het zit zo: ik weet, en u weet, waar we mee te maken hebben. Ja, het is enorm. En slecht. Ja, zij die de macht hebben proberen het te gebruiken om ons te vernietigen. Of de meesten van ons. En de rest van ons tot stille, volgzame slaven te maken van onze zogenaamde meesters, de technocratische miljardair-psychopaten.
Mijn ontwaken in de afgelopen twaalf maanden was, en is voor velen, psychologisch en emotioneel verwoestend. Ik heb mijn afdaling naar de diepste lagen van Dante’s Inferno gemarkeerd.
Omdat ik tijdens de Apartheid ben opgegroeid in een gezin van zwarte en blanke mensen, toen het een misdaad was om samen te leven, herkende ik snel de psy-ops van dwang en maatschappelijke verdeeldheid en de daaruit voortvloeiende vernietiging van vertrouwen en relaties.
Maar het zit zo: ik ben volledig ontrafeld. Ontward. Ik heb in de afgrond gekeken en de grenzeloze duisternis gezien. Ik heb gezien hoe mensen die ik bewonder zich van mij afkeerden en de Grote Leugens slikten. Nu zijn sommigen van hen ziek en sommigen zijn gestorven, en ik kan niets doen.
Nu ik in de duisternis heb gekeken en er niet meer uitkom, kan ik alleen maar doorgaan, doen wat ik altijd heb gedaan. Ik zal leven voor de dag. Ik zal proberen me niet mee te laten zuigen door de vloedgolven van angst – ook al valt er veel te vrezen – er is altijd een keuze: ik kan aardig zijn, zelfs als mijn helden zijn gevallen. Ik weet dat zij voor dezelfde bedreigingen en hetzelfde kwaad staan als ik, ook al weten zij dat misschien niet. En hoewel ik wanhopig wil dat ze wakker worden en naast me staan, zullen ze dat misschien niet doen.
Dus ben ik tot de conclusie gekomen dat wat zovelen van ons gemeen hebben, is dat we dezelfde zijn gebleven. Wij zijn die bomen in de wind die buigen en niet breken; wij zijn niet meegesleurd door de vloedgolf; wij zijn niet meegesleurd in een overstroming. Onze pijn is dat wij op de een of andere manier diep genoeg geworteld en open genoeg zijn geweest om in het centrum van deze aanval te staan, en onveranderd zijn gebleven. Ja, we zijn gehavend en gekneusd, maar we zijn niet uitgeroeid.
Dus, voor jullie allemaal die gebroken en toch onveranderd naast me staan, degenen die ik ken en degenen die ik niet ken, jullie zijn mijn nieuwe helden. Jullie, mijn dappere, gewone, alledaagse medemensen – jullie geven me hoop dat we zullen overwinnen.
Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
COVID-19 VACCIN DOSSIER
Franse generaal brengt hulde aan de AntiVaxxers: “Ze lijken normaal, maar het zijn superhelden”
Zeer herkenbaar!!! Bedank voor je verhaal!
Mooi geschreven, zeer herkenbaar, dank je Shelley!!
Wij zijn de nieuwe helden!!
Mooi artikel, en mooie steunbetuiging aan iedereen die de waarheid steunt.
Prachtig stuk en heel herkenbaar. De waarheid zal overwinnen.
Mooi. My love to all the real woke in the Frontnieuws Community and beyond.
Mooi werk Grtz to all stay safe and watch your 6
Behalve de woorden van Shelley kwam ook het verdrietige gevoel waarmee ze het schreef bij me binnen. Het raakte me.
Te merken aan de toon van de commentaren heeft het meer mensen geraakt. Toch fijn dat ze met haar woorden ons even uit de boosheid trekt die ieder van ons ook voelt.
Heb het goed met elkaar en een mooi weekend gewenst.
Iemand is conservatief als hij eerst denkt, afweegt, voor hij tot verandering over wil gaan.
Er zijn genoeg conservatieven in NL om NL weer gezond te maken/houden.
Maar die komen niet aan het woord.
De linkse schreeuwlelijken en devianten wel.
Een twee partijen stelsel zou niet gek zijn voor NL
NL is te redden, als de conservatieven–hoe dan ook–de macht overnemen.
Drink veel verse dennenthee om de troep uit je lijf te krijgen..te houden . Dank voor je kwetsbaarheid en zegen op je leven voor de toekomst toegewenst..
Bedankt, de waarheid zal uiteindelijk zegevieren, zolang we ons uitspreken tegen deze misdaden en niet meewerken aan hun agenda 2030/SDG doelen.
Le sentiment d’impuissance, c’est ça le plus dur : prévenir, conseiller, mettre en garde… des gens qui se moquent de vous, en vous traitant d”attardée et de foldingue antivax, anti-science…
Accepter de perdre des amis, et de ne rien pouvoir faire pour la masse hypnotisée… et flotter, dans le Moment Présent, en restant confiant. Le cauchemar prendra fin.