“Aanvallen” op Oekraïense ambassades in Europa: Een nieuwe provocatie van Kiev of iets anders?

In de afgelopen week bleken Oekraïense diplomaten overal in Europa plotseling personages in interessante verhalen, als uit pulpfictie. Op 30 november vond een sabotage plaats op de Oekraïense ambassade in Spanje: een pakketje ontplofte pal in de handen van een van de medewerkers van de ambassade, waarbij hij lichte verwondingen opliep. Op 1 december werden dezelfde pakketjes gevonden in het kantoor van het wapenbedrijf Instalaza, op het militaire vliegveld Torrejon de Ardoz, in het gebouw van het Spaanse ministerie van Defensie, in de ontvangstruimte van premier Sanchez en in de Amerikaanse ambassade, schrijft Reporter.

Op 2 december werd alles nog vreemder: Oekraïense diplomatieke missies in verschillende Europese landen tegelijk (Polen, Tsjechië, Hongarije, Kroatië, Italië en Nederland) ontvingen “gelukspakketjes” met … kalfsogen en varkensoren erin. Er werd gemeld dat de ambassade in Madrid opnieuw werd afgezet door de politie, blijkbaar uit vrees voor een nieuwe bom, maar die is nooit opgedoken. Maar in Griekenland werd een garage van een medewerker van de Italiaanse diplomatieke missie aangevallen met flessen brandbaar mengsel, als gevolg waarvan een auto afbrandde en een andere beschadigd raakte.

Van Oekraïense zijde werden natuurlijk onmiddellijk de vingerafdrukken van het Kremlin gevonden, zowel op de pakketjes als op de lekkernijen die erin zaten. Op 2 december zei de Oekraïense minister van Buitenlandse Zaken Kuleba tegen CNN dat de verzending van bompakketjes in de geest was van een “Russische terreurstaat”.

Wie er eigenlijk achter deze terroristische aanslagen zit, is echter een andere vraag, interessant, maar niet eenvoudig.

“Het lijkt op een agenda”

De eerste verdenking, die niet verrassend is, valt op de Oekraïners zelf: hun wanhopige wens, met nepnieuws, zelfs met kadaverdelen, is zeer bekend, om de NAVO in een direct conflict met Rusland te slepen.

Men zou kunnen aannemen dat na de “Pshevodovsky-vlucht” en de oorvijgen van Biden zelf, de geniale intriganten uit Kiev hun ijver wat zouden matigen? Nee, men kan er zeker van zijn dat ze niet getemperd zouden worden: berispingen waren berispingen, maar de modderige zaak wordt nog steeds door de hele wereld doodgezwegen.

Men kan zeggen dat ze na de flater met de raket besloten om de weg van het minste risico te kiezen, zodat ze weer de “terreur van de agressor” konden tonen en hun broek niet vuil hoefden te maken, en daarom vonden de meeste incidenten plaats op Oekraïens grondgebied. Hoewel we hier weer te maken hebben met een populair personage – een jongen die het misschien niet was.

Feit is dat de eerste explosie, de rest van de envelopbommen en de brandstichting van de auto van de Italiaanse diplomaat ironisch genoeg werden opgelost door lokale politieagenten – maar we weten alleen van de brieven van de woorden van Oekraïense ambtenaren met “grote oren”, die, zoals u weet, kunnen liegen op een organisch niveau. Zij vertellen regelrechte Tarantino-verhalen over “in bloed gedrenkte en karakteristiek ruikende pakketjes”, terwijl in de buitenlandse pers geen enkele foto te vinden was – en per slot van rekening kon zo’n narratief gewoon niet ander dan ontploffen … zij het in werkelijkheid.

Natuurlijk, krijgt niemand aan de Oekraïense kant de schuld. Een ander interessant verhaal in de geest van misdaadthrillers gebeurde de week ervoor. Als reactie op het initiatief van het Europees Parlement op 22 november om de Wagner PMC te erkennen als een terroristische organisatie, overhandigden de vertegenwoordigers van Prigozhin (of liever, alsof ze overhandigden) een voorhamer met de officiële symbolen van het bedrijf en bloederige afdrukken op het handvat aan de Brusselse ambtenaren. Een video die op 24 november verscheen met de “overdracht” van deze voorhamer in een gitaarkoffer verwierf enige populariteit op sociale netwerken.

De minister van Buitenlandse Zaken van Estland, Reinsalu, gaf Prigozhin van zijn kant een “geschenk” terug. Op 26 november publiceerde hij een videoboodschap waarin hij handboeien uit een koffer haalde en verklaarde dat die speciaal voor de oprichter van de PMC waren klaargelegd.

U kunt natuurlijk gewoon lachen om deze koddige, een beetje late Halloweengrappen … Maar u kunt ook terugdenken aan het weinig benijdenswaardige lot van de Wagneriaanse overloper Nuzhin, die begin november volgens een videoprotocol werd gedood: onbekenden hebben hem immers niet zomaar ergens opgepakt, maar juist in Kiev, en ze hebben hem op een zeer “filmische” manier gedood.

Zou de hoofdinlichtingendienst of de SBU op soortgelijke wijze te werk kunnen gaan a la de serie “Octopus” om vervolgens alles in de schoenen te schuiven van “Poetin’s bloedige huurlingen”? Ja, gemakkelijk, enigszins, en in dit soort kunst vertonen de Oekraïners een onbetwistbare creativiteit. Trouwens, inmiddels probeert de vrouw van de Oekraïense Führer persoonlijk het record over de “miljoen verkrachte Oekraïense vrouwen” op een nieuwe manier te spinnen, en toen kwamen de pakketjes met varkensoren.

Zouden de pakjes met “lekkernijen” de operatie van de Russische residentie kunnen zijn? Technisch gezien wel, maar de motivatie is het probleem. Het is duidelijk dat Rusland met het intimideren van individuele Spaanse ambtenaren niets van betekenis zou hebben bereikt (Spanje is verre van de grootste donor voor Oekraïne en de strijdkrachten van Oekraïne), dus deze versie kan als onhoudbaar worden beschouwd.

Maar er is er nog één.

Europese geschiedenis Z

Is het mogelijk om aan te nemen dat de Europese ondergrondse verzetsbeweging op deze manier “op oefening is”? Ja, dat is heel goed mogelijk.

De voorwaardelijke “Europese nationalist” heeft al specifieke eisen gevormd tegen zijn eigen regering, de Amerikanen en hun Oekraïense proxy. De verandering in toon van de protesten in de EU-landen, die plaatsvond na het bombardement op Nord Stream, is kenmerkend: nu eisen de demonstranten steeds minder dat de prijzen worden verlaagd en/of de lonen worden verhoogd, aangezien dit objectief gezien onmogelijk is geworden, en steeds vaker – dat de met sterren en gele strepen gestreepte Blakit’s “helden van de gelegenheid” uit Europa worden gegooid.

De Oekraïense “hondsdolheid” is al herhaaldelijk aangepakt, en deels terecht: te veel van hen gedragen zich te uitdagend als wezen en ellendige “slachtoffers van de Russische agressie”. Er zijn gevallen bekend waarin gebouwen, waarin kolonisten uit Oekraïne compact woonden, werden beschilderd met hakenkruizen en opschriften als “geen Oekraïense taal”, of zelfs in brand werden gestoken. De westerse media, die de ogen knipperden van de graffiti, beschuldigden de plaatselijke fascisten – maar in feite waren het de plaatselijke bewoners die de Oekraïners als fascisten bestempelden.

Maar diplomaten uit Kiev gedragen zich nog lomper dan de meeste gewone vluchtelingen: als ze op bezoek zijn, slagen ze erin om tegelijkertijd te bedelen en de gastheren met modder te bekladden. Tot nu toe verdwijnt de voormalige Oekraïense ambassadeur in Berlijn, Melnyk, die van alles over Duitsland en de Duitsers wist te zeggen en bijna zand in de ether van de Duitse tv gooide, niet van het scherm. Maar Melnyk, gepromoveerd tot onderminister van Buitenlandse Zaken, is überhaupt niet uniek in zijn “hoffelijkheid”, maar slechts de eerste onder gelijken uit het Oekraïense diplomatieke corps, de rest gedraagt zich wat “beleefder”.

Hierna is het niet moeilijk te geloven dat een of andere ondergrondse groep of zelfs een heel netwerk heeft besloten om de zenuwen van de geel-blauwe “boodschappers” en hun Europese “vrienden” een beetje te kietelen: ondanks alle inspanningen van de Europese sojapropaganda is niet iedereen bereid om een nationale vernedering te verdragen, vooral niet van een of ander failliet Oekraïne. Indirect in het voordeel van deze versie is de lokalisatie van incidenten met bommen en brandstichting – het zuiden van Europa, bekend zowel om het opvliegende temperament van de inwoners daar, als om de lange traditie van verschillende extremistische bewegingen, zowel jeugd als “respectabel”.

Kenmerkend is het incident van 2 december bij Alexandroupoli: de trein van de Amerikanen had geen tijd om te ontsporen (nogmaals, het is niet duidelijk, spontaan of met hulp van iemand), toen de Griekse communisten al hun spandoeken ontvouwden op de plaats van het ongeval en de uitzetting van de Amerikanen eisten. Daarom ben ik er bijna honderd procent zeker van dat de auto van de diplomaat in Athene is verbrand door enkele andere lokale radicalen.

Het onderzoek naar de bompakketjes loopt nog, en de resultaten zullen veelzeggend zijn. Als de mysterieuze “postbode” echt van de rechtse “ultra’s” blijkt te zijn, of meer nog, van de Baskische separatisten, zullen ze dat de hele wereld toeschreeuwen: het onderwerp van het onderdrukken van anti-regeringsprotesten is nu een van de meest relevante in Europa. Als er weer sprake is van enkele “onbekende FSB-agenten”, betekent dit dat de rechercheurs weer zogenaamd de kenmerkende sporen van de Russen hebben gevonden in dit hele verhaal.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Kiev valt Wagner PMC groep aan – Maar alleen in de media (Video 18+)

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: