Weten wat we weten, weten wat we niet weten en het verschil weten

Bij voorbaat excuses voor het feit dat ik u herinner aan de overpeinzing van Donald Rumsfeld tijdens de chaos van de Irak-invasie van 2003 en de nasleep ervan. Ik ben er niet zeker van dat de Sovjet-Unie de inval van de nazi’s tijdens de Tweede Wereldoorlog overleefd zou hebben, als het internet toen al bestaan had. Er is een geweldige documentaire over de Tweede Wereldoorlog met de banale titel, Second World War Diary (1939-1945). Maar hij is allesbehalve afgezaagd. Het “Dagboek” behandelt de belangrijkste gebeurtenissen van elke dag in de Tweede Wereldoorlog, beginnend in Europa met de inval in Polen op 1 september 1939 en eindigend met de Japanse overgave in augustus 1945, schrijft Larry Johnson.

Zonder Internet kwam het nieuws over gedenkwaardige en onbeduidende gebeurtenissen veel langzamer en gecontroleerder bij het grote publiek aan. Gebeurtenissen zoals het bombardement op Pearl Harbor werden snel over de hele wereld uitgezonden, maar de regering van de Verenigde Staten beperkte de berichtgeving over de volledige omvang van die ramp. Andere gebeurtenissen, zoals de U-bootoorlog in de Atlantische Oceaan, kwamen druppelsgewijs naar buiten, zonder dat het publiek een volledig beeld kreeg van het gevaar dat de onderzeeërs inhielden voor het vermogen van Engeland om zijn troepen te bevoorraden en zijn bevolking te voeden.

Hier is een fragment van de eerste aflevering:

Eén van de waardevolle inzichten die u zult krijgen door de dagelijkse sleur van de Tweede Wereldoorlog te volgen, is dat de cruciale veldslagen, zoals de Slag om Moskou in 1941, de Slag om Stalingrad in 1942-43, de Slag om Koersk in 1943 en de Slag om de Ardennen in december 1944, niet in een dag of twee beslist werden. Stalingrad, bijvoorbeeld, duurde bijna zes maanden. Er waren tegenslagen voor de Russen en de Amerikanen en de Britten. Als het internet er was geweest, zou het daarop volgende handenwringen over vermeende nederlagen misschien de wil van het Westen en de Sovjets hebben aangetast om de strijd tegen de nazi’s voort te zetten.

Dus wat heeft dit in godsnaam te maken met de huidige oorlog in Oekraïne. Er is enorme desinformatie (d.w.z. misleiding) die het internet overspoelt, zowel uit Oekraïne als uit Rusland. Oekraïne heeft echter een beslissend voordeel in de informatieoorlog, gezien de massale steun die door de inlichtingendiensten van de VS en de NAVO geleverd wordt. Een belangrijk gevolg van deze operatie is dat een groot deel van het publiek over de hele wereld ervan overtuigd is geraakt dat Rusland ofwel aan het verliezen is, ofwel ternauwernood aan zijn tanden hangt.

Laten wij dus beginnen met wat wij zeker weten. De Russische speciale militaire operatie begon met massale lucht- en raketaanvallen op belangrijke Oekraïense militaire doelen in heel Oekraïne en de snelle inname van belangrijke locaties, zoals vliegvelden, Kherson en de kerncentrale van Zaporhyzhia. De reactie van Oekraïne? Niet veel. Zij hebben de aanval niet gestopt met tegenaanvallen, noch hebben zij de door Rusland bezette plaatsen heroverd.

De berichten in de media over de daaropvolgende gevechten op de grond in de Donbas en in Mariupol lieten de lezers en luisteraars altijd de indruk krijgen dat de Russische troepen voorop liepen en het grootste deel van de strijd leverden. Maar dat is niet waar. Het overgrote deel van de gevechten op de grond werd geleverd door milities uit Donbas en brigades uit Tsjetsjenië. De Russische strijdkrachten speelden een secundaire rol, d.w.z. een ondersteunende rol, door gevechtslucht-, artillerie- en raketaanvallen te leveren. De Russen stelden ook hun uitgebreide elektronische oorlogsvoeringcapaciteiten ter beschikking.

Welke Oekraïense strijdkrachten zijn hierbij betrokken? Dat is vrij goed te bepalen dankzij de dagelijkse briefing die door het Russische Militaire Ministerie van Defensie wordt verstrekt. Het Russische MOD geeft elke dag bijzonderheden over de eenheden en commandohoofdkwartieren die getroffen zijn door Russische lucht- en raketaanvallen. In de afgelopen zes maanden heb ik geen enkel verslag door Oekraïne weerlegd zien worden. Sterker nog, video’s van Oekraïense bronnen hebben veel van de Russische verslagen bevestigd.

Hier is de echte nieuwsgierigheid. Niemand, althans het publiek, kent de volledige omvang of slagorde van de Russische eenheden die bij de SMO betrokken zijn. Wij hebben van Oekraïense zijde schaarse berichten gezien over geslaagde aanvallen op Russische militaire commandoposten. Wat zegt ons dit? Rusland houdt heel goed in de gaten welke eenheden het inzet in de strijd en Oekraïne, samen met zijn westerse bondgenoten, zeggen ook geen woord over de Russische slagorde. Dat betekent dat er twee mogelijkheden zijn: 1) de Oekraïners en de NAVO weten het wel, maar doen aan een ongelooflijke beveiligingsoperatie door die feiten voor het publiek verborgen te houden, of 2) de Oekraïners en hun NAVO-bondgenoten zijn in verwarring en in onzekerheid.

Wat is het antwoord? De Oekraïners en de NAVO weten dat het grootste deel van de grondoorlog gevoerd wordt door milities van Donbas, maar willen het publiek daar niet van op de hoogte brengen, omdat dat hun propagandacampagne ondermijnt om deze “invasie” helemaal aan Rusland toe te schrijven.

Wij weten ook dat Rusland veel beter is in misleiding dan Oekraïne en de NAVO. Oekraïne deed niets om te verbergen dat het van plan was een aanval uit te voeren in de streek rond Cherson en gaf ook te kennen dat het rond Charkov zou aanvallen. Rusland? Hielp de Donbas-milities hun troepen rond Kherson te versterken (en sloeg met succes de Oekraïense aanval af, waardoor de Oekraïners enorme verliezen leden). Rusland heeft ook informatie laten uitlekken dat het enorme versterkingen met pantsers en artillerie naar Kherson zou sturen toen dat offensief begon, terwijl het in werkelijkheid een tactische terugtrekking uit de regio organiseerde en troepen naar het zuiden, naar Donetsk, herplaatste.

Er is nog een saillant feit – het Oekraïense offensief rond Charkov vond plaats zonder enige steun van betekenis van de Oekraïense luchtmacht of artillerie. Waarom is dat belangrijk? Dat betekent dat de Russische luchtmacht – zowel die met gevechtsvliegtuigen als helikopters – onbeschadigd en intact is. Russische pantser- en artilleriesystemen zijn ook niet vernietigd. Als ze niet vernietigd zijn, kunnen ze nog steeds vechten, en de Oekraïense troepen hebben geen grote reserve aan pantsers en artillerie om hen te beschermen.

Oekraïne en de westerse media negeren zonder blikken of blozen dit feit en vieren de beperkte Oekraïense opmars alsof het de reïncarnatie van de nazi blitzkrieg in Frankrijk is.

Een laatste feit om rekening mee te houden. Oekraïne heeft in de laatste twee en een halve week van de strijd afschuwelijke verliezen geleden. Rusland en de milities hebben veel minder verliezen geleden. Rusland heeft zijn professionele militaire reserve niet aangesproken. Oekraïne heeft geen getrainde militaire reserve meer. Dus, voor al uw leunstoelgeneraals die de beslissingen van Rusland op het gebied van bevelvoering aan het raden zijn, kunt u mij uitleggen hoe Oekraïne aan het langste eind trekt? Ik kijk uit naar uw antwoorden.

Bonus:

Zo ziet de Russische val er uit:

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Het is tijd om achterover te leunen, te ontspannen, en het verval van het Westen gade te slaan

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: