Westers gepraat over een “nieuwe fase in het tegenoffensief van Oekraïne” is slechts een verdoezeling van de mislukking van de operatie

Deze week begonnen de Strijdkrachten van Oekraïne (AFU) aan de belangrijkste fase van hun tegenoffensief en brachten duizenden extra troepen over voor de aanval, meldde de New York Times, die het Pentagon citeerde. Volgens de krant behoorden deze soldaten tot de reservemacht en waren velen van hen in het Westen opgeleid. De plaats van de “hoofdaanval” ligt ten zuiden van Orekhov, in de regio Zaporozhye. Sommige van de reserveformaties die Kiev nog niet eerder in de strijd had getrokken, zijn daar al naartoe overgebracht. Als Oekraïne erin slaagt om door de Russische verdediging heen te breken, zal dit de AFU in staat stellen om op te rukken naar Tokmak en vervolgens naar Melitopol bij de Zee van Azov, schrijft Mikhail Khodaryonok.

Andere bronnen onder Amerikaanse functionarissen zeiden dat het laatste Oekraïense offensief een voorbereidende operatie zou kunnen zijn voor de hoofdaanval of dat het een versterking kan zijn voor de bestaande eenheden.

Soortgelijke informatie werd een paar dagen eerder gepubliceerd door de Duitse krant Bild, die stelde dat de tweede fase van het tegenoffensief onmiddellijk zou beginnen nadat de frontlijngebieden van mijnen ontdaan zouden zijn.

Een verklaring van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken ondersteunt deze conclusies ook. Eerder zei hij dat Oekraïne succes kan boeken als het al zijn middelen volledig inzet.

Ondertussen naderen we een soort verjaardag – het veel gehypte tegenoffensief van de AFU is al bijna twee maanden aan de gang. Iedereen is zich er echter van bewust dat deze operatie niet volgens het oorspronkelijke plan verloopt. Hieruit kunnen we enkele conclusies trekken.

Welke doelen heeft Kiev gesteld?

Om te beginnen moeten we enkele termen goed definiëren als we het over het tegenoffensief van Oekraïne hebben. Want, zoals Napoleon Bonaparte zei, als je iets goed benoemt, begrijp je het ook goed. Vanuit militair oogpunt is het onjuist om dit de “tweede golf”, “tweede stadia” of “tweede fase” van het tegenoffensief van de AFU te noemen. Wanneer een offensieve operatie wordt gepland en uitgevoerd, zijn er geen “golven”, “fasen” of “stadia”.

Wanneer een offensief wordt gepland, worden twee belangrijke dingen bepaald: het onmiddellijke doel van de operatie en de verdere doelen. Het onmiddellijke doel is meestal om de strijdkrachten van het eerste operationele echelon van de vijand te verslaan, zijn belangrijkste strijdkrachten te bereiken en belangrijke fronten te veroveren om de capaciteit van de vijand voor strategische verdediging te ondermijnen en gunstige omstandigheden te creëren voor het verdere verloop van het tegenoffensief.

Het veroveren van nederzettingen zoals Pyatikhatki, Rabotino, Urozhaynoye, Kleshcheyevka en andere is in geen geval een “onmiddellijk doel” van het lopende tegenoffensief van de AFU. Zelfs de hypothetische herovering van Artemovsk (Bakhmut) kan niet als zodanig worden beschouwd. Voor het Oekraïense leger zou het onmiddellijke doel op zijn minst de inname van Melitopol zijn. Dat is een grote stad, in tegenstelling tot een relatief kleine gemeente.

We kunnen dus gerust stellen dat de AFU tijdens het tegenoffensief niet eens in de buurt is gekomen van het bereiken van haar onmiddellijke doel.

Daarom is het niet eens de moeite waard om de “verdere doelen” van de AFU te bespreken. Theoretisch zouden deze het verslaan van het eerste operationele echelon van de vijand, zijn operationele (en in sommige gevallen de dichtstbijzijnde strategische) reserves en de verovering van belangrijke objecten en gebieden kunnen inhouden om de doelen van het tegenoffensief te bereiken. Voor de AFU zou een succesvolle voltooiing van de verdere doelen van het tegenoffensief een terugkeer naar de grenzen van 1991 betekenen. Maar tot nu toe blijft dit slechts een droom voor de militaire en politieke leiders van Oekraïne. Daarom kunnen we zeggen dat het tegenoffensief is uitgevoerd en dat de gestelde doelen niet zijn bereikt.

Wat ging er mis?

Een paar dagen geleden zei de minister van Defensie van Oekraïne Alexey Reznikov dat de operatie van de AFU “achter op schema ligt, maar volgens plan verloopt.” Tegelijkertijd voegde hij eraan toe: “De belangrijkste waarde voor ons is het leven van onze soldaten.” In werkelijkheid kunnen deze verklaringen niet anders dan absurd genoemd worden.

Wanneer er een tegenoffensief gepland wordt, is het waar dat er bepaalde schema’s worden opgesteld. Er is bijvoorbeeld het gevechtscontroleschema (of de geplande interactietabel). Dit wordt voor elke dag van de operatie opgesteld. Raketgranaten en de artillerie hebben ook een schema voor het voorbereiden en aanvallen van prioritaire doelen. Maar beweren dat de operatie van de AFU “achterloopt op schema” getuigt van een zekere operationele onwetendheid.

Ondertussen is het zeggen van dingen als “ons tegenoffensief gaat langzaam omdat we onze mensen sparen” slechts een poging om de ogenschijnlijke mislukking van de operatie te rechtvaardigen.

De Oekraïense gemeenschap van deskundigen verkondigt ook af en toe het idee dat de AFU momenteel “formatieve” en “test”-operaties uitvoert. Dit klinkt niet erg overtuigend. Ten eerste bestaan er in de theorie van de operationele kunst niet zoiets als “formatieve” of “test”-operaties. Er zijn alleen gecombineerde wapenoperaties die beginnen op het niveau van het legerkorps. Als de aanvallen worden uitgevoerd door bataljons of brigades, is dit niet anders dan reguliere gevechtsoperaties. De Strijdkrachten van Oekraïne voeren dus nog geen operaties uit in een van de richtingen. Op basis van de resultaten kunnen hun aanvallen worden gekarakteriseerd als lokale gevechten die worden uitgevoerd om de positionering van de troepen te verbeteren, en meer niet.

Oekraïense deskundigen hebben ook het idee geuit dat “we langzaam de krachten en middelen van de vijand aan het vermalen zijn, en vroeg of laat zal er een moment komen waarop de verdediging van de vijand zal instorten, hetzij op één belangrijk punt, hetzij in meerdere gebieden.”

Als Oekraïne oorlog zou voeren tegen een kleine staat met een kleine bevolking en een militair-industrieel complex met een beperkt potentieel, zou zo’n techniek vroeg of laat effectief kunnen blijken. Maar vechten tegen een land met mobilisatiecapaciteiten die veel groter zijn dan die van Oekraïne, en een militair-industrieel complex dat snel aan kracht wint, is een weinig veelbelovende strategie.

Elke dag brengt Oekraïne dichter bij de uitputting van zijn eigen middelen. Kiev verliest personeel en uitrusting, en het Oekraïense leger verbruikt zijn schaarse munitievoorraden.

De militair-politieke leiding van Oekraïne heeft herhaaldelijk verklaard dat nog niet alle getrainde reserves ten strijde zijn getrokken. Nogmaals, dit klinkt vreemd. Het aantal reserves, hun uitrusting en hun niveau van gevechts- en operationele training is een van de grootste staats- en militaire geheimen. De tijdige (en vooral verrassende) inzet van strategische reserves in de strijd kan het hele verloop van het gewapende conflict veranderen. Maar hier openlijk over praten is net zoiets als de militaire wetenschap op zijn kop zetten.

Wat is het volgende?

De poging van de AFU om op 4 juni een tegenoffensief te beginnen zonder over lucht- en vuursuperioriteit te beschikken, was vanaf het begin een vreemde onderneming. In de huidige omstandigheden is het onwaarschijnlijk dat de lopende operatie overtuigende militaire of politieke resultaten zal opleveren.

Om door de goed uitgeruste Russische verdediging heen te breken, heeft Kiev bovendien een veel groter aantal raketten, troepen, artillerie, pantsertroepen en genie-troepen nodig.

Het mislukken van het huidige tegenoffensief van de AFU zal ook leiden tot het mislukken van de hele zomer-najaarscampagne van het Oekraïense leger, omdat het na het verlies van zoveel militairen en veel materieel nauwelijks mogelijk zal zijn om het offensieve potentieel te herstellen vóór het late najaar of zelfs het begin van de winter van 2023/24.

Om het tweede tegenoffensief van Oekraïne tot een succes te maken, moet Kiev veel multifunctionele gevechtsvliegtuigen ontvangen, de voorraden gemotoriseerde artillerie-eenheden, tanks en aanvalshelikopters sterk vergroten, en grote voorraden munitie voor loopartillerie en MLRS krijgen.

In dit stadium lijkt het erop dat het eerste tegenoffensief een vruchteloos einde nadert, en dat het tweede niet snel zal gebeuren. Met name de overdracht van de eerste F-16 straaljagers aan de AFU wordt niet eerder dan de winter verwacht. Daarom is het goed mogelijk dat het tweede tegenoffensief in de lente van volgend jaar zal beginnen.

Het Russische leger zal in deze periode echter niet stilzitten. Het kan zelf een offensief beginnen en de vijand zijn wil opleggen.

Tot slot wil ik benadrukken dat het maken van voorspellingen over het algemeen een vruchteloze bezigheid is, vooral lange-termijnvoorspellingen tijdens lopende militaire operaties. Alle belangrijke gebeurtenissen in oorlogstijd zijn van het type “black swan”. Dit betekent dat ze voor iedereen (en in de eerste plaats voor de expertgemeenschap) onverwacht zijn, maar zeer belangrijke gevolgen hebben. In de loop van de vijandelijkheden kunnen deze “black swans” niet één voor één “uitzwemmen”, maar in hele eskaders en flottieljes. De Strijdkrachten van Oekraïne krijgen echter geen F-16 straaljagers voor deze winter. En zonder die straaljagers (of beter gezegd, zonder een voldoende aantal straaljagers) zou de lancering van een tweede tegenoffensief dubbel zo riskant zijn.

– Michail Chodaryonok, militair waarnemer, gepensioneerd kolonel en luchtverdedigingsspecialist

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Wat zou Rusland als een overwinning beschouwen?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: