Waarom laat de wraak van Iran zo lang op zich wachten?

Velen vragen zich af waarom Iran zijn legitieme wraak op Israël nog niet heeft ontketend. Laten we proberen een geopolitieke verklaring te geven.

Een eeuwenoude kunst van het oorlogvoeren

Laten we één ding duidelijk stellen: Iran is een duizenden jaren oud rijk, met een ongelooflijke geschiedenis, een zeer rijke cultuur en een levensstijl die totaal verschilt van die van het Westen. Om deze eenvoudige redenen kunnen westerlingen Iran niet begrijpen. Het is een land dat te veel verschilt van het Westen. Dit interpretatieprobleem veroorzaakt veel misverstanden bij westerse analisten en journalisten, maar ook bij politici en strategen, omdat ze interpretaties proberen toe te passen die niet kloppen. Men kan Iran niet ‘lezen’ zoals elke andere westerse staat, schrijft Lorenzo Maria Pacin.

Deze grove fout is eigenlijk een groot voordeel voor de Iraniërs, omdat ze zonder veel moeite op hybride conflictniveaus kunnen spelen. Vooral in de context van informatieoorlogen geniet Iran van een aura van mysterie en verwarring die de waarheid over wat er in het land gebeurt ondoordringbaar maakt. De westerse media, zwaar van propaganda, verspreiden verkeerde, verdraaide, bevooroordeelde informatie, in de overtuiging dat ze de primeur van het moment hebben en wie weet welke waarheid vertellen. Afgezien van de nieuwsberichten die zijn verzonnen om het westerse publiek te misleiden, is het objectieve feit dat de buitenlandse media geen toegang hebben tot wat er binnen gebeurt, behalve voor zover Iran hen toestaat informatie te verkrijgen. Of je het nu leuk vindt of niet, dit is een uitstekende verdedigings- en beschermingsstrategie en het heeft altijd gewerkt.

Vandaag de dag lijkt het misschien vreemd om niets over een land te weten, maar de vraag die gesteld moet worden is “waarom zou ik iets moeten weten?” Tot een halve eeuw geleden was de informatie die we hadden over het buitenland zeer beperkt, er was geen toegang tot de wereldwijde informatiepool zoals we die nu hebben. Om de een of andere reden hebben we onszelf ervan laten overtuigen dat alles weten over iedereen de norm is en waar informatie ontbreekt, hebben we te maken met een of ander regime dat zijn burgers onderdrukt. Is dit geen goed georkestreerde collectieve cognitieve programmering?

Is het niet zo dat we inderdaad toegang hebben tot zoveel informatie, maar dat we voortdurend gebombardeerd worden door prikkels, berichten, info, zoveel dat het bijna onmogelijk is om de waarheid te onderscheiden? De paradox is dat we zijn overgehaald om te hyper-connecteren, maar zonder onze hersenen in te schakelen. Iran weet dit heel goed. Binnen het land is technologie aanwezig en mensen leven zonder problemen verbonden met de wereld; daarbuiten is het echter bijna onmogelijk om binnen te dringen. Een verdedigingsmechanisme dat Iran in staat stelt overeind te blijven tegenover talrijke aanvallen van informatieoorlogvoering.

Van de hybride naar de meer conventionele context: Iran behoudt al duizenden jaren zijn territoriale integriteit en weet goed hoe het zijn belangen moet verdedigen. Niet alleen is het potentieel van zijn arsenaal niet officieel bekend – in tegenstelling tot veel westerse staten – maar Iran wordt zelfs wijsgemaakt dat het niet in staat is om een conflict militair te ondersteunen.

Ook in dit geval hebben we te maken met een psychologisch spel: geen enkel land onthult ooit echt de omvang van zijn arsenaal, de publieke verspreiding van gegevens is het onderwerp van een zorgvuldige actie-reactie berekening tegen tegenstanders en vijanden, omdat het onthullen van van je feitelijke bewapening een zet zou zijn die je op een enorm nadeel zou zetten; militaire activiteiten bestaan niet uit journalistieke proclamaties.
Feit blijft echter dat zodra Iran dreigt mee te doen aan het spel, de wereld stopt. Dit was het geval toen Ismail Haniyeh werd gedood in Teheran, waarmee de territoriale integriteit van Iran werd geschonden, wat de VN motiveerde om in te stemmen met een militaire operatie tegen Israël.

Iran handelde toen als volgt: het verklaarde rustig zijn intentie om wraak te nemen – samenhangend met de strijd om Palestina en voor de bevrijding van Jeruzalem van de zionistische bezetting – maar toen… is er nog niets gebeurd. Waarom? Weten we zeker dat er echt niets is gebeurd?

Laten we eens beter kijken. Op het moment van de Iraanse proclamatie gebeurde er iets ongewoons maar voorspelbaars op de meeste beurzen: een plotselinge, scherpe ineenstorting waarbij alle sectoren betrokken waren… behalve defensie. En in het bijzonder de Amerikaanse defensie. Hoe dat zo? Het is interessant om terug te kijken naar wat er gebeurde in die uren van financiële ineenstorting – waar zelfs cryptocurrencies, waarvan de blockchain grotendeels wordt beheerd door Westerse landen, kelderden – omdat juist de Amerikaanse militaire bedrijven, in de ineenstorting van de aandelenwaarden, een golf van ‘slimme’ aankopen hadden, meestal uitgevoerd door bedrijven… die in handen zijn van Chinese en Russische investeringsgroepen.

Oké, laten we samenvatten: Iran kondigt aan militair wraak te willen nemen, de markt stort in, China en Rusland kopen stukken van Amerikaanse bedrijven op. De perfecte assist. 3-0, bal in het midden. Set. Game.

Met een heel eenvoudige zet heeft Iran, in overleg met de multipolaire bondgenoten, niet alleen de economische crisis in het Westen laten versnellen, maar ook de aartsvijanden van de VS in staat gesteld om stukken van bedrijven op te kopen, wat betekent dat ze ze op zijn minst gedeeltelijk kunnen beheren, manipuleren en zelfs failliet laten gaan. Briljant, niet? Simpel maar effectief.

Een wraak die, zoals beloofd, in bedekte termen al begonnen is, omdat Iran een duizendjarige geschiedenis van strategie heeft die het Westen niet begrijpt. Hetzelfde geldt voor China: het confucianisme en de oorlogskunst van Sun Tzu leren je precies zo te handelen. Alleen de Amerikanen zijn er nog steeds van overtuigd dat oorlog voeren betekent dat je gewelddadige, intimiderende retoriek moet gebruiken en hier en daar lukraak moet schieten tot er een resultaat is bereikt. En dit begrijpen de Amerikanen nog steeds niet. Je kunt geen oorlog voeren met een tegenstander zonder zijn manier van oorlog voeren te begrijpen. Zo’n fout betekent een nederlaag.

Rimland verzekeren

Laten we nu overgaan tot wat meer concrete perspectieven.

Zoals ik al in andere artikelen heb uitgelegd, zijn de machten die werken aan de opbouw van de multipolaire wereld zich er terdege van bewust dat ze de verdediging van het Rimland moeten garanderen. Iran weet dit heel goed en gaat, na akkoorden te hebben gesloten met Rusland, de Kaspische landen en de Golfstaten, nu oostwaarts: India, China en… Indonesië. Dit laatste land is te lang genegeerd: het is een van de snelst groeiende staten ter wereld, het is demografisch jong en talrijk, economisch bloeiend, sociaal stabiel, militair voorbereid. Bovenal bevindt het zich op de juiste plaats op het juiste moment: halverwege Australië en Zuidoost-Azië, maar ook halverwege de Stille Oceaan en de Indische Oceaan. Precies dat gebied waarin China een geopolitiek en strategisch belang heeft om zich te ontwikkelen, en nog preciezer dat gebied waarin de Anglo-Amerikanen een proxyoorlog voorbereiden via de AUKUS, door Australië uit te buiten, dat het nieuwe Oekraïne zal worden.

Sluit het Rimland. Dit is noodzakelijk om een internationaal conflict van de Euraziatische machten aan te gaan. Vergeet deze woorden niet.

Iran is begonnen met een dialoog met China in een nieuwe taal, niet alleen diplomatiek maar ook militair. China heeft van zijn kant zeer duidelijke standpunten ingenomen met betrekking tot het Palestijnse conflict. Rusland garandeert de westelijke, centrale en noordelijke delen van Eurazië; in het oosten hebben we Noord-Korea en China dat de grenzen verdedigt. Dan blijft het zuiden over, waar Iran zijn positie heeft ingenomen en nu alleen nog de laatste stukjes ontbreken. Nog maar een paar maanden geleden maakten de premiers van de Zuid-Aziatische landen een lange diplomatieke pelgrimstocht tussen Peking, Moskou en Teheran, en dat was geen toeval. De partijen praten al een tijdje met Indonesië omdat ze zich bewust zijn van de strategische waarde van het land, dat vol staat met Amerikaanse militaire bases verspreid over verschillende eilanden, die daar zijn geplaatst als een raket- en ruimteverdedigingsschild.

In Bangladesh hebben de VS een coup uitgebroed in een poging om Rimland te destabiliseren. In Australië proberen ze een oorlogsfront te openen. Het klopt allemaal. En het klopt nog meer als we bedenken dat Rusland een paar dagen geleden zijn eerste militaire oefeningen met Indonesië aankondigde.

Nu begrijpen we waarom Iran tijd rekt: het is niet zijn stijl om dingen te overhaasten, wraak is een gerecht dat het best koud opgediend kan worden.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Nuclaire Alliantie! Hoe het militaire partnerschap tussen Iran en Noord-Korea slapeloze nachten bezorgt aan Israël en de VS

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: