Waarom beweert Oekraïne nu dat zijn rampzalige tegenoffensief slechts een rookgordijn was?

De propagandisten van Kiev proberen de realiteit te ontkennen dat Rusland een voorsprong krijgt op het slagveld…

Een paar dagen geleden meldde de Kievse tv-zender 1+1 dat het Oekraïense leger in de zomer van 2023 geen tegenoffensief heeft uitgevoerd en dat alle informatie daarover slechts een briljante psychologische operatie tegen de vijand was, schrijft Vladislav Ugolny.

Het verhaal maakte gebruik van populaire stereotypen om Oekraïners in het meest gunstige daglicht te stellen – als vaardige en slimme mensen die in staat zijn om een originele oplossing te vinden voor een moeilijke taak. De video ging vergezeld van memes die eind jaren 2000 populair waren en waar millennials zich gemakkelijk in konden vinden.

Het verhaal ging vergezeld van de volgende opmerkingen:

De Oekraïense media ontkennen niet alleen de realiteit, maar blijven ook mensen misleiden door een nieuw tegenoffensief te beloven zodra de troepen klaar zijn.

Waarom doen de Oekraïense media dit? Waarom hebben de Oekraïners zulke verhalen nodig? Hoe en waarom is de ‘informatieconfrontatie’ een publieke zaak geworden? En klopt het dat het Oekraïense tegenoffensief niet heeft plaatsgevonden?

Mislukte blitzkrieg

Het doel van de video is eenvoudig: het verhaal omdraaien door te suggereren dat de nederlaag van de Oekraïense strijdkrachten (AFU) eigenlijk geen nederlaag was, maar een overwinning. Het idee is dat de Oekraïners de Russen hebben misleid, en terwijl Moskou zijn reserves – waaronder elite luchtlandingsdivisies – inzette bij Rabotino, ging de AFU door met de voorbereidingen voor een echt offensief. Dit zou de mensen hoop geven dat de nieuw gevormde eenheden van Kiev, bewapend met westerse uitrusting, niet verslagen zijn, maar doorgaan met trainen. Tot slot moeten de Oekraïners geloven dat ze de Russen te slim af zijn geweest, die gemakkelijk te misleiden waren – met andere woorden, ze moeten geloven in hun intellectuele superioriteit.

Waarom heeft Oekraïne dit verhaal nodig? In wezen zullen de leugens een aantal mensen afleiden van de huidige stand van zaken, waarover AFU opperbevelhebber Valery Zaluzhny en voormalig presidentieel adjudant Alexey Arestovich het al geruime tijd hebben en die ze hebben beschreven als een langdurige uitputtingsslag.

Op basis van de ideeën die door sommige leden van het Oekraïense establishment zijn geuit, zien we dat het mislukte tegenoffensief een einde heeft gemaakt aan de hoop van Oekraïne op een vroegtijdig einde van de oorlog – die had kunnen worden gewaarborgd door het Russische leger bij Melitopol te verslaan, de landcorridor naar de Krim af te snijden en de Krim-landengte te bereiken. Volgens Arestovich is dit waar Oekraïne oorspronkelijk op rekende.

De Oekraïners verwachtten zo’n blitzkrieg toen Zelensky en andere functionarissen het tegenoffensief aanvankelijk aankondigden. Dit had kunnen voorkomen dat de oorlog een uitputtingsslag zou worden, wat volgens Zaluzhny strategisch in het voordeel van Rusland is.

De vernietiging van Leopard en Bradley tanks bij Rabotino was niet alleen vanuit militair oogpunt belangrijk, maar ook psychologisch. Het onvermogen van de AFU om de zogenaamde Surovikin verdedigingslinie te doorbreken, dwong de gewone Oekraïners om de hoop op een terugkeer naar een vreedzaam leven op te geven.

In de herfst van 2023, toen de veroverde gebieden in een modderige puinhoop veranderden, begonnen veel Oekraïners zich af te vragen ‘wat nu? Mensen vroegen zich af of ze klaar waren om verder te leven in omstandigheden van voortdurende, zelfs minder intense oorlog.

Het idee van een blitzkrieg sneuvelde na de mislukte poging van de AFU.

Een verhaal van de creatieve klasse voor de creatieve klasse

Dit verleidde Oekraïne ertoe om een denkbeeldige realiteit te creëren, een realiteit waarin er geen tegenoffensief was en alle gedode Oekraïners en vernielde militaire uitrusting gewoon deel uitmaakten van een sluw plan. Op die manier kon Kiev zijn eigen wereldbeeld in stand houden – een wereld zonder existentiële angsten, een permanente humanitaire crisis en voortdurende mobilisatie. En, nog belangrijker, het land zou zijn strijdkrachten en actiemethoden niet opnieuw hoeven te evalueren.

Bovendien is het psyop-concept winstgevend geworden voor een bepaald segment van de Oekraïense samenleving – de zogenaamde informatieklasse, die voor de oorlog geld verdiende in de politiek, de non-profitsector, marketing en PR.

Deze mensen willen de Oekraïense samenleving controleren. Van gewone burgers zijn ze veranderd in gezaghebbende soldaten van het informatiefront.

Ze hebben de Oekraïense elites altijd bevoorraad door hen narratieven en publieke communicatiemiddelen te verkopen. Nu Oekraïne in oorlog is en weigert democratische verkiezingen te houden, is de enige manier waarop ze hun invloed kunnen behouden het dienen van de behoeften van de oorlog – zonder daar zelfs maar de nodige opleiding en kennis voor te hebben.

Daarom probeerden ze het mislukte tegenoffensief van de zomer te behandelen alsof het een normaal project was, terwijl ze de duizenden levens die tijdens de operatie verloren gingen volledig negeerden.

In werkelijkheid bestaat deze rotzooi die in de Oekraïense mediaruimte wordt gegooid alleen om belachelijk te worden gemaakt.

Hoe het echt was en zal zijn

Iedereen ontdekte het echte tegenoffensief in de richting van Melitopol toen Kiev begin juni tientallen eenheden Westers materieel verloor. Het Russische leger zorgde voor een overvloed aan videobeelden die dit bevestigden.

De Oekraïense samenleving was gefrustreerd door deze video’s en het gebrek aan verklaringen van functionarissen. Een week later werden de autoriteiten en de media echter gedwongen om toe te geven wat er was gebeurd.

Toen het Oekraïense leger oprukte in de richting van Rabotino, de Vremevsky-richel en Artyomovsk, gaf het veel hoopvolle verklaringen uit en telde het elke vierkante kilometer Russisch grondgebied die het wist te bezetten.

Het probleem was echter dat dit grondgebied werd veroverd tegen een enorme prijs – de ‘wisselkoers’ was zeer ongunstig voor Oekraïne, waardoor de AFU gedwongen werd de ene brigade na de andere in de strijd te gooien. Een klassiek voorbeeld was de inzet van de 82e brigade, waardoor Oekraïne Rabotino kon veroveren. Op dat moment waren de operationele reserves echter uitgeput.

In die tijd bespraken pro-Oekraïense experts echter de verhouding van de uitrustingsverliezen (volgens hen in het voordeel van de AFU), de gevechten die naar verluidt de middelen van de vijand uitputten (toen de Zevende Luchtaanvaldivisie van Rusland van Kherson naar de regio Zaporozhye werd overgeplaatst, beschouwden de Oekraïners dit als een voorbode van de overwinning) en telden ze het aantal kilometers tot het einde van de mijnenvelden, waarna AFU-eenheden die volgens NAVO-normen waren getraind de Russische strijdkrachten met Sovjetleger zeker zouden verslaan.

Tegen het einde van de zomer kon de AFU echter nog steeds niet door de Russische verdediging breken. Ze bleef steken in de buurt van de Vremevsky-richel en bracht vervolgens mariniersbrigades over om amfibische operaties uit te voeren aan de overkant van de rivier de Dnjepr in een andere operationele richting.

Geleidelijk aan intensiveerden de Russische strijdkrachten hun offensief in de richtingen van Koepjan, Liman en Artjomovsk. In oktober dwong de grootschalige Russische aanval op Avdeevka de Oekraïners om de 47e Gemechaniseerde Brigade in te zetten – dezelfde eenheid die in juni het offensief op Rabotino lanceerde.

De overgang naar positionele oorlogsvoering – die Russische experts al in de winter van 2022-23 opmerkten – werd de Oekraïners pas zes maanden later duidelijk. Als gevolg daarvan begonnen ze ruzie te maken met hun westerse steunpilaren over de vermeende ontoereikende en voortijdige militaire hulp. Tegelijkertijd beloofden de Oekraïners dat als ze luchtmacht zouden krijgen, hun volgende tegenoffensief zeker effectiever zou zijn. Tot slot schreef Zaluzhny een artikel waarin hij toegaf dat Oekraïne een strategische nederlaag zal lijden, tenzij het leger er snel in slaagt om door de vijandelijke linies te breken en het teruggaat naar manoeuvre-oorlogvoering.

Commentaar: Een hele saga over waarom Oekraïne zichzelf nooit, maar dan ook nooit, had moeten uitnodigen voor een oorlog met Rusland. Het is misschien de reden waarom het Westen achterover leunt en de show bekijkt.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Wie heeft er baat bij een eeuwige oorlog in Oekraïne?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: