Vraag niet wat jouw land voor jou kan doen – vraag wat jij voor Israël kunt doen

Is het redelijk dat hooggeplaatste Zweedse politici publiekelijk wedijveren om te zien wie het meest pro-Ethiopische beleid kan voeren, regelmatig op reis gaan om hun onderdanigheid aan het Ethiopische regime te tonen en zelfs verklaren dat iedereen die Zweeds staatsburger wil worden eerst een loyaliteitsverklaring aan de Ethiopische staat moet ondertekenen?

Moeten we verwachten dat Zweedse politici meer energie steken in het bevestigen dat ze vechten voor het Ethiopische volk en de belangen van Ethiopië, dan in het verdedigen van de belangen van Zweden en het Zweedse volk? schrijft Isac Boman.

Gelukkig heeft de Ethiopische lobby geen grote invloed in Zweden en is het niet gebruikelijk dat Zweedse leiders naar Addis Abeba reizen om trouw te zweren aan de opvolger van Haile Selassie.

Helaas zijn er andere landen die wel dit soort invloed hebben op Zweedse politici.

In tegenstelling tot veel van de retoriek die de publieke sfeer in Zweden kenmerkt, gaat dit niet over Rusland, maar over Israël.

“Vraag niet wat jouw land voor jou kan doen – vraag wat jij voor Israël kunt doen,” lijkt een leidende mentaliteit te zijn, vooral onder de vertegenwoordigers van de regeringspartijen, die vaak bizarre vormen aanneemt.

De Europarlementariër en “ster” van de Christen Democraten, Alice Teodorescu Måwe, is een van de meest spectaculaire voorbeelden van deze ideologische trend. Afgaande op haar optredens op televisie en social media is het vaak onduidelijk of ze de Zweedse of Israëlische kiezers in Brussel vertegenwoordigt.

Naast het bagatelliseren van de genocide van het Israëlische regime in Gaza, heeft ze ook geëist dat “iedereen die Zweeds staatsburger wil worden ook het bestaansrecht van de staat Israël moet erkennen en ook van plan moet zijn om de joods-christelijke waarden te omarmen waarop de Zweedse democratie is gebaseerd.”

Joar Forssell van de Liberalen is een andere politieke figuur die dezelfde lijn heeft vertegenwoordigd. Hij vond de voortdurende genocide in Gaza een geschikt moment om te lobbyen voor de verkoop van wapens aan Israël door Zweden. “Israël is een democratie met het recht om zichzelf te verdedigen” is de slogan die vaak een alibi lijkt te zijn om alle bedenkingen opzij te zetten, zowel bij de Zweedse wetgeving als bij de geaccepteerde internationale wetgeving.

Onbeantwoorde liefde

De christendemocraten en de liberalen wedijveren al lange tijd om te zien wie de meest pro-Israëlische partij van Zweden is. Recentelijk hebben ze ook stevige concurrentie gekregen van de Zweden Democraten, die er prat op gaan dat ze nu erkend zijn als de derde meest pro-Israël partij in het hele Europese Parlement.

Tegelijkertijd is het zeer twijfelachtig of Benjamin Netanyahu’s Likud-partij, of zijn regeringscollega’s in de Joodse macht en de religieuze zionistische partij, echt Teodorescu’s mening delen dat we allemaal dezelfde “joods-christelijke” waarden delen. Het aanbidden van Israël door de Zweden Democraten is vooral gênant omdat het zo volledig onbeantwoord blijft, waarbij Israëlische functionarissen de partij consequent blijven wegzetten als “nazistisch” en “antisemitisch”.

Onlangs eiste de ambassadeur van Israël bijvoorbeeld dat de Zweden Democraten “zich moeten verontschuldigen voor alles wat ze hebben gedaan, aan de slachtoffers van de Holocaust en voor de herinnering aan de Holocaust,” en dat er nog meer moet worden gedaan “om antisemitisme te bestrijden” voordat er ook maar enige vorm van relatie kan worden overwogen. De Israëli’s lijken zelfs niet te zijn gerustgesteld door het feit dat het parlementslid van de partij, Alexander Christiansson, in mei nog op de knieën ging voor een groep Joodse kolonisten.

Het nationaal conservatieve Zweedse kabinet heeft tot nu toe weinig interesse getoond in het beschermen van de belangen van het Zweedse volk in de praktische politiek. Het wekt eerder de indruk dat het zionisme dient als een soort substituut voor het gebrek aan patriottisme voor de eigen natie.

De VN en Thunberg

Tegelijkertijd is de houding van de Zweedse regering ten opzichte van Israël niet uniek in het Westen. Het Israëlische regime van zijn kant verklaart herhaaldelijk dat het verwacht dat deze speciale uitzonderingsbehandeling wordt gehandhaafd door alle landen en internationale instellingen. Of het staat 100 procent aan de kant van Tel Aviv, in alle contexten, of het wordt beschouwd als een gezworen vijand.

Toen het ICC een arrestatiebevel uitvaardigde tegen de heer Netanyahu voor Israëlische oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid, werd het hof beschreven als “antisemitisch.” Hetzelfde gold toen de secretaris-generaal van de VN relatief milde kritiek uitte op de escalatie van Israël in de richting van Iran met een voorzichtige oproep tot terughoudendheid en diplomatie in plaats van meer bommen.

De pro-Israël lobby heeft zijn sterkste positie in de Verenigde Staten, waar een recent opvallend voorbeeld het bewijs is dat de in Washington gevestigde Israëlische lobby-organisatie AIPAC (American Israel Public Affairs Committee) een zeer sterke invloed heeft op veel Amerikaanse congresleden, wat ook het verklaarde doel van de organisatie is. De organisatie werd in 1954 opgericht door een Israëlische regeringslobbyist, Isaiah Cohen, om te proberen kritiek op Israël tegen te gaan na het zogenaamde Qibya bloedbad, waarbij naar schatting 69 Palestijnse burgers werden gedood, waarvan tweederde vrouwen en kinderen.

In de context van de VS is het veroordelen van de voortdurende Israëlische oorlogsmisdaden in Gaza blijkbaar genoeg om je op een lijst van “de ergste antisemieten ter wereld” te plaatsen – iets wat zowel Greta Thunberg als de veelgeprezen acteur John Cusack hebben ervaren.

Zou dezelfde houding gelden voor bijvoorbeeld een pro-Russische lobbyorganisatie in de VS, opgericht namens het Kremlin?

Met twee maten meten is de kern van extreemrechts extremisme

Niemand is er tot nu toe in geslaagd om in detail uit te leggen waarom deze dubbele standaarden zouden moeten blijven gelden voor verschillende naties en gemeenschappen, en waarom Israël een speciale status zou moeten hebben die niemand anders op aarde heeft.

Een van de gemeenplaatsen die terugkomen is dat Israël “de enige democratie in het Midden-Oosten” is, iets dat in een seculier Zweden waarschijnlijk een beter verkoopargument is dan de evangelische overtuiging dat de Joden Gods uitverkoren volk zijn en het rechtmatige meesterras op aarde.

Regels, wetten en morele principes die alleen gelden voor sommige gemeenschappen en niet voor andere, is een van de meest voorkomende definities van etnisch rechts-extremisme. Is het echt onredelijk om te denken dat dezelfde normen zouden moeten gelden voor alle etnische groepen en naties, of het nu Ethiopiërs, Koreanen, Zweden of Israëli’s zijn?

Is het echt een onredelijk idee dat dezelfde normen zouden moeten gelden voor alle gemeenschappen en naties?

Het is de hoogste tijd om vraagtekens te zetten bij de vreemde opvattingen waarmee Israël wordt omringd en bij de kruiperige houding ten opzichte van de Israëlische lobby die door veel van onze politieke vertegenwoordigers wordt vertolkt.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Hoe triest het is om te zien hoe Amerika zijn moraliteit opgeeft en degradeert tot het kwaad

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: