Noem ze lastposten of opdringers – of gewoon Rottweilers – de Israëlische diplomaten hebben in de loop der tijd bekendheid verworven als een uniek ras in het internationale circuit die geen tijd of geduld hebben voor subtiliteiten of fatsoen wanneer Tel Aviv hen opdraagt om voor de halsslagaderen te gaan van het gastland waar ze zijn aangesteld, schrijft M.K. Bhadrakumar.
De drempel werd gezet door niemand minder dan premier Benjamin Netanyahu toen hij in 2015 van de wetgevers op de Hill in Washington een uitnodiging loskreeg om de VS te bezoeken, buiten het geëigende kanaal van president Barack Obama om, en een gezamenlijke zitting van het Congres toe te spreken – wat hij vervolgens met veel elan deed om Obama’s onderhandelingen met Teheran over de nucleaire deal te ondermijnen.
Het was een schaamteloze inmenging in het politieke systeem van de VS. Netanyahu kleineerde niet alleen Obama en liet zien dat zijn invloed bij de machthebbers in Washington groter was dan die van de president, maar dicteerde het Witte Huis ook het beleid van de VS ten aanzien van Iran. Hij kwam ermee weg omdat hij, terecht, inschatte dat de Amerikaanse politieke elites op de loonlijst stonden van de Israël Lobby.
De bovenstaande episode komt in me op bij het zien van de mediaberichten over opmerkingen van de Israëlische ambassadeur in New Delhi Naor Gilon die publiekelijk eiste dat het Indiase beleid ten aanzien van Palestina zou veranderen door Hamas te verbieden als een “terroristische” organisatie.
Gilon is een carrièrediplomaat met een staat van dienst van bijna 35 jaar en het is onwaarschijnlijk dat hij onwetend was over fatsoen. Het is denkbaar dat Delhi zijn demarche over Hamas blokkeerde en dat hij besloot om zijn strijd te verbinden met de diepgewortelde Israëllobby in de Indiase media.
Dit zijn tijden waarin de Israëlische diplomatie wanhopig een succesverhaal nodig heeft, aangezien de reputatie van het land in de modder zit na zijn barbaarse wreedheid in Gaza. De perceptie dat Israël genocide pleegt en zich schuldig maakt aan etnische zuiveringen wint terrein. Alles wijst erop dat Israël op het punt staat om de volgende fase van zijn militaire operatie te beginnen zodra de “humanitaire pauze” is afgelopen.
Tenzij Israël onder Amerikaanse druk van koers verandert, wat onwaarschijnlijk lijkt, ligt een langdurige confrontatie met Hamas in het verschiet. Maar westerse druk ontbreekt. De ministers van Buitenlandse Zaken van de G7 beperkten zich dinsdag in hun gezamenlijke verklaring tot steun voor “verdere verlenging van deze pauze en toekomstige pauzes als dat nodig is om de hulp op te voeren en de vrijlating van alle gijzelaars te vergemakkelijken.”
De verklaring riep echter niet op tot een permanent staakt-het-vuren en benadrukte aan de andere kant opnieuw de toewijding van de G7 aan “het recht van Israël om zichzelf en zijn volk te verdedigen, in overeenstemming met het internationaal recht, terwijl het probeert een herhaling van de aanvallen van 7 oktober te voorkomen.”
Ondanks alle bravoure heeft het Israëlische leger zich tot nu toe niet goed gemanifesteerd en lijdt daaronder. Maar dat is niet verwonderlijk, want Hamas geniet massale steun in Gaza. Daarom ligt er een periode van extreem geweld in het verschiet. En Israël roept bevriende landen op om op te staan en mee te tellen in de volgende fase van de oorlog tegen Hamas – India is er daar één van.
Israël onder Netanyahu heeft een zeer controversieel verleden tegenover Hamas. Twee voormalige premiers, Ehud Olmert en Ehud Barak, hebben onlangs interviews gegeven aan prominente westerse media waarin ze beweerden dat Netanyahu verantwoordelijk is voor de opkomst van Hamas, omdat hij de beweging met Qatarese fondsen heeft gefinancierd. Een voormalige Israëlische generaal die de leiding had over de bezetting van Gaza heeft zelfs toegegeven geld aan Hamas te hebben gegeven.
Deze verbluffende onthullingen van verantwoordelijke mensen laten zien dat Netanyahu een man uit vele delen is. Als ambassadeur Gilon eist dat Delhi Hamas tot terroristische organisatie verklaart, hangt het ervan af naar welke factie van Hamas hij verwijst.
Vreemd genoeg heeft het Hebreeuws-talige dagblad dat in Israël wordt uitgegeven onder de naam Ma’ariv Hashavu’a zojuist een sensationeel rapport gepubliceerd waarin staat dat Netanyahu tussen 2011 en 2023 ten minste zes plannen heeft afgewezen die door de Israëlische inlichtingendienst Shin Bet waren gepresenteerd – tijdens de respectievelijke ambtstermijnen van Yoram Cohen, Nadav Argaman en het huidige hoofd, Ronen Bar – om de leider van de Hamasstrijders in Gaza Yahya al-Sinwar (die blijkbaar de aanval op 7 oktober leidde) en andere hooggeplaatste leden van de Palestijnse beweging uit te schakelen.
Op dinsdag bevestigde de voormalige Israëlische minister van Defensie Avigdor Liberman de juistheid van dit rapport. Volgens Liberman was Netanyahu degene die Sinwar en andere leiders van Hamas “immuniteit” verleende en zich verzette tegen pogingen om hen te neutraliseren. “Ik zeg dit niet als louter speculatie, maar als iemand met persoonlijke kennis van de zaak,” verklaarde hij.
Netanyahu heeft inderdaad een dubieuze staat van dienst als het gaat om het systematisch versterken van Hamas om de verdeeldheid tussen de Palestijnse facties te verdiepen met een agenda om de Palestijnse Autoriteit en haar president Mahmoud Abbas te verzwakken. Zijn bijbedoeling is om elk vredesproces te vertragen en zo tijd te winnen voor de voltooiing van het Groot-Israëlische project.
Ben Caspit, een vooraanstaand journalist in Israël die vorige week het Ma’ariv rapport schreef, schat dat Netanyahu Hamas ziet als een “schat” die hem zal helpen om de tweestatenoplossing te dwarsbomen. Caspit herinnerde eraan dat de eerste gunst die Netanyahu Hamas aanbood de gevangenenruil was in 2011 waarbij de Israëlische soldaat Gilad Shalit werd vrijgelaten in ruil voor 1.027 Palestijnse gevangenen – waaronder Sinwar.
Het is duidelijk dat India zich verre moet houden van Netanyahu’s streken met Hamas. De politieke leiding van Hamas in Doha is betrokken bij de drie geheime besprekingen op dinsdag tussen de bezoekende CIA-directeur en Mossad-chef aan de ene kant en de Qatarese bemiddelaars aan de andere kant over een verlengde stopzetting van de vijandelijkheden in Gaza.
De vreselijke schoonheid van verzetsbewegingen is dat ze nooit sterven. Uiteindelijk zou Hamas wel eens een prominente rol kunnen spelen in een toekomstig Palestina, net zoals het African National Congress (ANC), dat van 1960 tot 1990 een verboden organisatie was, dat uiteindelijk deed in het Zuid-Afrika van na de apartheid. (Het ANC had vanaf de jaren 1960 een vertegenwoordigingskantoor in New Delhi!)
Het is een publiek geheim dat Netanyahu – met stilzwijgende steun van de VS en heimelijke deelname van Egypte en Jordanië – het houden van parlementsverkiezingen op de Westelijke Jordaanoever in mei 2021 saboteerde uit angst dat de Fatah-beweging een zekere nederlaag zou lijden door toedoen van Hamas. Opiniepeilingen wezen op een waarschijnlijke verpletterende overwinning voor Hamas. (Zie het Carnegie-rapport met de titel Postponed Palestinian Elections: Causes and Repercussions)
Gilon is wel heel slim om van India een wederkerige maatregel te eisen voor Israëls recente verbod op de Pakistaanse terreurgroep Lashkar-e-Taiba. De analogie is belachelijk. Lashkar-e-Taiba is een islamitische terreurorganisatie uit Pakistan die actief is in India en Afghanistan. Het begon in de late jaren 1980 als een militante vleugel van Markaz-ud-Dawa-wal-Irshad, een islamistische organisatie die beïnvloed werd door de Wahhabi-sekte van de soennitische islam en uiteindelijk streefde naar een islamitische heerschappij over het hele Indiase subcontinent.
Hamas daarentegen is een inheemse Palestijnse beweging die zich uitsluitend richt op het beëindigen van de Israëlische bezetting. Hamas promoot het Palestijnse nationalisme in een islamitische context. Het bevestigt dat de rol van de Palestijnse Autoriteit zou moeten bestaan uit het dienen van het Palestijnse volk en het waarborgen van hun veiligheid, hun rechten en hun nationale project. Hamas benadrukt de noodzaak van het behoud van de onafhankelijkheid van de Palestijnse nationale besluitvorming en de mondigheid van het Palestijnse volk.
Als er al een analogie moet worden gemaakt, dan is die met Sinn Fein in Noord-Ierland en zijn militante vleugel die bekend staat als het Ierse Republikeinse Leger. Het feit dat de vrede in Noord-Ierland al een kwart eeuw standhoudt sinds het Goede Vrijdagakkoord van 1998 geeft een sprankje hoop voor Palestina dat de last van de geschiedenis toch nog kan worden opgeheven. Als beschavingsstaat zou India alleen moeten handelen met een diep historisch besef.
En dus is het Midden-Oosten nog steeds een groot kruitvat.
Groot-IsraHell komt er never nooit niet.
Ukraine word gedecimeerd tot een land zonder haven.
Geen haven,geen ontwikkeling/rijkdom.
Lelijke terugslag voor de Zionisten.
Nou nog netanyahu voor het gerecht en de wereld kan een stukje beter worden.
Intussen zijn twee woorden door de Khazaren-vrijmetselaars in wat ooit Israël was gemilitariseerd: antisemitisme en hamas. Ze hoeven het maar te roepen en ze kunnen doen en laten waar ze zin in hebben, tot de meest schandalige misdaden aan toe.