Israëls grondoorlog raadsel

Tel Aviv mag zijn bombardementen op Gaza dan wel opvoeren na de wapenstilstand, maar dit verhult het feit dat zijn grondinvasie ongekende gevaren tegemoet gaat.

Voor de schemering op 26 november begonnen strijders van de militaire vleugel van Hamas, de Al-Qassam Brigades, met het overdragen aan het Internationale Rode Kruis van een aantal Israëlische gevangenen die tijdens de Al-Aqsa Flood operatie op 7 oktober waren meegenomen. De overdracht van deze vrouwen en kinderen vond plaats in de Gazastrook te midden van wat een veiligheidsoptocht leek. Al-Qassam strijders arriveerden in voertuigen met vierwielaandrijving en stelden zich op rond de locatie, in volledige uniformen en met wapens. Omringd door burgers die het verzet toejuichten, werd de overdracht van de Israëlische gevangenen soepel en rustig uitgevoerd, schrijft Hasan Illaik.

Deze gebeurtenis vond plaats op het Palestinaplein in Gaza Stad op de derde dag van de wapenstilstand die volgde op een 49 dagen durende oorlog. Tijdens de oorlog werd Gaza City onderworpen aan een verstikkende belegering en een ongekende Israëlische lucht- en artillerieaanval, niet gezien sinds tenminste 1982.

Het overdrachtsproces op het Palestinaplein vond ook plaats meer dan een maand nadat het Israëlische leger zijn grondoperatie begon, waarmee het Gaza Stad en alle gebieden ten noorden van de Strook wil bezetten, ze vernietigen en de bevolking permanent verplaatsen. Maar het beeld van Al-Qassam strijders die op 26 november zelfverzekerd de wacht hielden op het Palestinaplein, suggereerde aan alle aanwezigen dat ze ongedeerd waren gebleven door de oorlog van Israël.

De strijders vervoerden de Israëlische gevangenen van hun verschillende schuilplaatsen en afgesproken ophaalplaatsen naar het plein, terwijl ze ervoor zorgden dat deze schuilplaatsen niet ontdekt zouden worden. Iemand gaf het bevel en anderen voerden het naadloos uit, in een zeer zichtbaar geografisch gebied van minder dan 150 vierkante kilometer. Houd in gedachten dat Israël en de VS de afgelopen zes weken enorme inlichtingenbronnen hebben ingezet om het enorme netwerk van Hamas-tunnels op te sporen en de verblijfplaats van de gevangenen te achterhalen.

Dit beeld onthult in grote mate de resultaten van Israëls grondoperatie: slachtpartijen onder burgers en vernietiging van infrastructuur in overvloed, maar met weinig schade aan de militaire structuur van het Palestijnse verzet. Een aantal leiders is weliswaar gedood – meest recentelijk de noordelijke commandant en militair raadslid Ahmed al-Ghandour van Al-Qassam – maar het commando- en controlesysteem draait nog steeds efficiënt door.

Israël’s grenzen aan de grond

Een ander bewijs hiervoor is het onvermogen van het bezettingsleger om ongehinderd door te dringen in het hele noorden van Gaza. Israël laat zijn grondbewegingen voorafgaan door intense luchtaanvallen en vervolgens door artilleriebeschietingen. Nadat het alles op zijn pad heeft vernietigd, beginnen zijn tanks op te rukken. Het is bijna onmogelijk om de tanks te confronteren als ze binnenkomen, omdat het luchtvuur ruimtes van 500 meter voor hen vrijmaakt, terwijl artilleriegranaten de weg vrijmaken op 150 meter voor de grondtroepen.

Waar mogelijk lanceren de verzetsstrijders echter antipantserraketten – Cornet, Conkurs of soortgelijke types – met een bereik van meer dan duizend meter. Nadat de tanks hun aangewezen doel hebben bereikt, komen de verzetsstrijders als geesten van onder de grond of uit het puin tevoorschijn en vuren anti-tank granaten op hen af, meestal zelfgemaakte granaten van Al-Yassin, met een bereik van minder dan 150 meter. Of een strijder nadert de Israëlische tanks fysiek en plaatst een kleefbom die op dezelfde manier ontploft als een handgranaat.

Daar houdt het verzetswerk niet op. Als de tanks zich niet terugtrekken en de bezettingssoldaten zich vestigen, worden ze aangevallen met machinegeweervuur of explosieven. De Palestijnse strijders filmen veel van deze operaties en de beelden worden geleverd aan de operationele kamer, die beslist wat er gepubliceerd wordt.

Het is duidelijk dat het commando- en controlesysteem van het verzet nog steeds effectief werkt.

Groter dan de oorlog van 1973?

De Israëlische grondoperatie in de noordelijke Gazastrook begon na drie weken van voorbereidende luchtaanvallen en voorbereiding door de invasietroepen.

Meer dan 100.000 soldaten werden gemobiliseerd rond de Gazastrook, die een totale oppervlakte heeft van ongeveer 360 vierkante kilometer.

De meeste van deze troepen behoren tot de reguliere strijdkrachten en Israël riep nog eens 300.000 reservesoldaten en officieren op – meer dan het aantal reservisten dat Rusland opriep om aan een front van 1.500 km te vechten. In het noorden van Gaza heeft Israël tot nu toe zijn reguliere (niet-reserve) gevechtsbrigades en bataljons ingezet: Golani Brigade, Nahal Brigade, Givati Brigade, Paratroepers, Speciale Operatiemacht “Shayetet 13,” Speciale Staf Operatie Eenheid (Sayeret Matkal), enzovoort. Alle reguliere strijdkrachten die het bezettingsleger kon oproepen, zijn sinds het begin van de vierde week van de oorlog volledig ingezet in de Gazastrook.

Daarnaast heeft Israël de helft van zijn artillerievoorraad gemobiliseerd, de helft van zijn luchtmacht en duizend pantservoertuigen, waaronder tanks en troepentransportschepen.

Schattingen van het Palestijnse verzet suggereren dat het totale aantal reguliere en reservetroepen dat is ingezet aan de grenzen van de Gazastrook en daarbinnen, groter is dan het aantal Israëlische troepen dat in 1973 deelnam aan de tegenaanvallen op het Syrische en Egyptische front.

In deze oorlog hebben de Israëliërs niet geprobeerd Gaza binnen te dringen vanaf de “traditionele assen”, dat wil zeggen, vanuit het oosten naar de Shuja’iya buurt in Gaza Stad. Hun invasie begon in plaats daarvan in het centrum van de Strook, in het gebied dat “Wadi Gaza” wordt genoemd met een lage bevolkingsdichtheid en stedelijke dichtheid, wat betekent dat het vermogen van het verzet om er het hoofd aan te bieden ook laag is.

Het bezettingsleger was in staat om dit gebied binnen te dringen, van oost naar west, waardoor het noorden van de Strook effectief werd afgesneden van het zuiden. Tot de wapenstilstand van kracht werd, voerden verzetsstrijders echter nog steeds operaties uit tegen Israëlische troepen, vooral in het Juhr al-Dik gebied.

De andere as van de invasie lag in de gebieden Beit Lahia en Beit Hanoun in het noorden van Gaza. Vanaf 24 november, toen er een tijdelijke wapenstilstand werd afgekondigd, was het bezettingsleger niet in staat om het gebied onder controle te krijgen en werd het nog steeds geconfronteerd met dodelijke acties van verschillende verzetsgroepen.

De derde en belangrijkste as van opmars ligt in het westen van Gaza, langs de kustlijn van de noordelijke Strook. Israëlische tanks rukten op vanuit het noorden en vanuit het midden, langs de Middellandse Zeekust, om helemaal door te dringen tot het Al-Shifa Ziekenhuis en andere regeringscentra, zoals het gebouw van de Wetgevende Raad.

Gaza Strand… het zwakke punt van het verzet

Langs de kustlijn zijn er geen defensieve weerstandstunnels, vanwege de aard van het land, het gebrek aan bevolking en infrastructuur, en de mogelijkheid dat zeewater in de tunnels lekt. Het meeste dat het verzet in deze as defensief had kunnen bereiken, was het afslaan van marinelandingen – niet het stoppen van de opmars van tanks of de verwoestende luchtaanvallen die eraan voorafgingen.

Het belangrijkste knooppunt in deze as is het Beach kamp, dat het bezettingsleger niet heeft kunnen betreden vanwege de woestheid van het verzet daar.

Tot nu toe heeft Tel Aviv de dood van meer dan 70 soldaten en officieren erkend, met honderden gewonden. Palestijnse verzetsbronnen bevestigen dat de eigenlijke confrontatie met de Israëlische troepen pas begon nadat ze het Shifa Medisch Complex waren binnengegaan.

De frequentie en intensiteit van de Israëlische lucht- en artilleriebeschietingen stellen verzetsstrijders niet in staat om de opmars van de bezetting af te slaan, omdat de overweldigende vuurkracht de meeste voor tanks of infanterie bedoelde IED’s tot ontploffing brengt en ingangen naar tunnels blokkeert of vernietigt.

Om deze reden wacht het verzet op een pauze in de bombardementen, de binnenkomst van tanks en de heropening van de tunnels om met de operaties te beginnen. In dit stadium wachten de strijders tot de Israëlische infanterie uit hun pantservoertuigen komt om hen aan te vallen. Dit is al gebeurd bij een aantal operaties in de noordelijke en westelijke assen van de bewegingen van de bezettingstroepen.

Tot nu toe heeft het verzet bevestigd dat het meer dan 300 Israëlische pantservoertuigen heeft beschadigd en vernietigd. Sommigen werden uit dienst genomen, terwijl anderen in het veld worden onderhouden voor hergebruik. De bronnen bevestigen verder aan The Cradle dat het aantal slachtoffers onder de Israëlische troepen, zowel doden als gewonden, vele malen groter is dan wat Tel Aviv heeft aangekondigd.

Waar nu naartoe?

Vóór de wapenstilstand van 24 november had het bezettingsleger zijn mogelijkheden om op de grond te manoeuvreren uitgeput, omdat het al het grootste deel van zijn reguliere strijdkrachten in de noordelijke en westelijke assen had ingezet.

Het zal naar innovatieve oplossingen moeten zoeken als het wil doorstoten naar dichtbevolkte gebieden in het noorden van Gaza, zoals het vluchtelingenkamp Jabalia, de wijken Al-Zaytoun en Al-Shuja’iya, het strandkamp Al-Shati en andere vitale plaatsen waar de Israëli’s niet zijn doorgedrongen. Deze gebieden zijn de ground zero van het Palestijnse verzet, waar deze strijdkrachten zichzelf – en hun tunnelinfrastructuur – hebben voorbereid op felle en langdurige confrontaties.

De belangrijkste reden waarom de bezettingsregering instemde met een korte wapenstilstand is dat haar grondinvasie deze muur had geraakt – naast andere factoren zoals de druk van de VS om Amerikaanse gevangenen vrij te laten. Simpel gezegd moet het Israëlische leger zijn plannen opnieuw bekijken en nieuwe strategieën ontwikkelen om vooruitgang te boeken in het veld.

Het is belangrijk om op te merken dat normen die gelden in reguliere gewapende conflicten, zoals in Oekraïne, Syrië, Irak of Soedan, niet noodzakelijkerwijs van toepassing zijn op de Gazastrook. Als op een controlekaart te zien is dat het Oekraïense leger een regio controleert, heeft het Russische leger zich daaruit teruggetrokken, en omgekeerd.

In Gaza betekent een kaart waarop het Israëlische leger in een gebied te zien is niet noodzakelijkerwijs dat de Palestijnse verzetsstrijdkrachten zich hebben teruggetrokken, omdat die geen gepantserde voertuigen of traditionele formaties hebben om zich uit door de vijand overvallen gebieden terug te trekken. De strijders verdwijnen gewoon ondergronds om te wachten tot de bezettingssoldaten uit hun tanks en dergelijke tevoorschijn komen.

Het komt erop neer dat de kaarten die momenteel door regeringen, media en denktanks worden verspreid en die Israëls veldopmars in Gaza weergeven – accuraat of niet – niet Israëls controle over de grond illustreren, maar eerder de diepte van zijn invallen.

Aan het einde van de wapenstilstand, zelfs als die verder wordt verlengd, zal Tel Aviv zijn grondoperatie hervatten. Het zal eerst het veld klaarmaken met nog heviger luchtbombardementen dan voorheen, bedoeld om de meer dan 700.000 burgers die nog in de noordelijke Gazastrook wonen te verdrijven en om het moreel van de verzetsstrijders te beïnvloeden.

Er wordt ook verwacht dat de laatste de realiteit op de grond goed heeft bestudeerd, zijn verdedigingsplannen heeft aangepast, zijn doelen zorgvuldig heeft bepaald en zijn verdedigingslinies heeft gereorganiseerd om de vijand met grotere doeltreffendheid te bestrijden en hem de grootst mogelijke verliezen toe te brengen.

Het doel van Israël is om het verzet in het noorden van Gaza te verpletteren als voorbereiding op de volgende fase van de oorlog in het zuiden – die anders kan worden uitgevochten, zowel strategisch als tactisch. Wat het verzet wil, is de vijand dwingen de oorlog te stoppen.

Vanaf het begin heeft Tel Aviv twee doelen gesteld voor haar oorlog in het algemeen en voor haar grondoperatie in het bijzonder: het verzet vernietigen en de gevangenen bevrijden. De scène van 26 november op het Palestinaplein, in het hart van Gaza-stad, toonde ons een verzet dat nog steeds intact was en in staat om een prijs van Israël te eisen.

Dagen later is de bezettingsregering nog steeds boos over het feit dat Israëlische gevangenen werden vrijgelaten volgens voorwaarden die voornamelijk door het verzet waren gedicteerd: militaire operaties moesten worden bevroren (en zwaar gecontroleerd), Palestijnse gevangenen werden bevrijd uit Israëlische detentie en hulp begon terug te stromen naar de belegerde Gazastrook.

Vijftig dagen na de onthutsend disproportionele oorlog van Israël tegen Gaza is het Palestijnse verzet nog steeds in staat om zijn wil op te leggen – ondanks de ongekende slachting van meer dan 20.000 burgers door het bezettingsleger, de ontheemding van honderdduizenden anderen en de grootschalige vernietiging van woonhuizen, ziekenhuizen en scholen.

Als het conflict in de komende dagen hervat wordt en de oorlog tussen de troepen echt begint, kan het verzet een nog hogere prijs van Israël eisen, een prijs die de Israëli’s niet kunnen tolereren.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

ISRAËL CONFLICT DOSSIER

Sociopaat Netanyahu houdt vol dat Israël geen kinderen doodt na aanvallen waarbij meer dan 4000 kinderen werden vermoord

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: