
De Amerikaanse president Donald Trump werd deze week ingehuldigd voor een tweede niet-opeenvolgende termijn in het Witte Huis, en onder een wervelwind van uitvoeringsbesluiten benadrukte hij dat het beëindigen van het conflict in Oekraïne een prioriteit zou zijn voor zijn regering.
Hij zal misschien niet binnen 24 uur een oplossing bereiken, zoals hij tijdens zijn verkiezingscampagne had beloofd, maar hij toont een welkome bereidheid om het te proberen, schrijft Strategic Culture Foundation.
Fair play voor Trump. Hij is tenminste bereid om diplomatiek met Rusland om te gaan – in tegenstelling tot zijn voorganger Joe Biden en de Democratische presidentskandidaat Kamala Harris. De regering Biden liet de oorlog in Oekraïne roekeloos escaleren tot het punt waarop een rampzalige nucleaire confrontatie met Rusland groot gevaar liep. In tegenstelling tot het establishment in Washington is Trump niet behept met een beledigende houding tegenover de Russische president Vladimir Poetin of het Russische volk.
Als Trump echter serieus is over het beëindigen van de drie jaar durende oorlog in Oekraïne, dan zal zijn regering begrip moeten tonen voor de wortels van het conflict. Toegegeven, zo’n begrip is misschien een grote vraag gezien het soort havikistische figuren in het kabinet van Trump en de overvloed aan historisch ongeletterde Russofoben in Washington.
Deze week vond er weer een presidentiële inauguratie plaats. Twintig jaar geleden, op 23 januari 2005, werd Viktor Joesjtsjenko president van Oekraïne na de door de VS gesponsorde Oranje Revolutie. Dit artikel van de in Odessa geboren journalist Petr Lavrenin geeft een gedetailleerd overzicht van de gebeurtenissen en de sinistere gevolgen. Gevolgen die hebben geleid tot het huidige conflict in Oekraïne en de mogelijk catastrofale spanningen tussen de Verenigde Staten en Rusland.
De Oekraïense verkiezingen van twintig jaar geleden waren slechts een van de vele zogenaamde kleurenrevoluties in de landen van de voormalige Sovjet-Unie waarbij Amerikaanse financiën en inlichtingendiensten heimelijk werden ingezet om verkiezingen te winnen voor pro-westerse partijen en zo buurland Rusland in de problemen te brengen.
Oekraïne was altijd een geliefd doelwit voor het Amerikaanse imperialisme om er een katapult tegen Rusland van te maken, zoals strategen uit de Koude Oorlog zoals Zbigniew Brzezinski hadden aanbevolen.
De voorloper van de gebeurtenissen in Oekraïne was de Rozenrevolutie in Georgië in 2003. De door het Westen gesteunde kandidaat Mikhail Saakashvili won de macht en oriënteerde de voormalige Sovjetrepubliek onmiddellijk in de richting van de Europese Unie en de NAVO. Die kleurenrevolutie speelt vandaag nog steeds, waar door het Westen gesteunde oppositiepartijen de verkiezing van de Georgische Droompartij eind vorig jaar aanvechten, wiens overwinning gebaseerd was op een platform dat vriendelijkere relaties met Rusland nastreefde.
In een vergelijkbaar patroon van buitenlandse inmenging werden de Oekraïense presidentsverkiezingen in 2004 gewonnen door de pro-Russische kandidaat Viktor Janoekovitsj. Het resultaat werd omstreden door de door de VS gesteunde Oranje Revolutie die werd gemobiliseerd om rivaal Viktor Joesjtsjenko te steunen. Naar verluidt sloegen groepen uit de burgermaatschappij, gefinancierd door USAID (American International Development, een bekende dekmantel voor CIA-financiering) en de pro-westerse miljardair George Soros, tenten op en bezetten overheidsgebouwen in Kiev totdat de door het Westen gesteunde kandidaat Joesjtsjenko zegevierde door middel van publieke ongeregeldheden en een daaropvolgende verkiezingsronde. Er is een duidelijke echo van de huidige tactiek in Georgië om de verkiezing van de Droom-partij ongedaan te maken.
Zoals het artikel van Lavrenin duidelijk maakt, was de inauguratie van Joesjtsjenko een noodlottig keerpunt voor Oekraïne. De nieuwe president ontpopte zich als een soort bedrieger en voerde een controversieel beleid dat tot verdeeldheid leidde en opruiende reacties opriep. De voormalige centrale bankier maakte van het land een vijand van Rusland. Hij schudde zijn eerdere imago van gematigde en vereniger van zich af om een beleid te gaan voeren dat grote delen van de Oekraïense samenleving polariseert en van zich vervreemdt. (Echo’s van de zittende verlopen president Zelensky die zijn vredescampagne verloochende na zijn verkiezing in 2019).
Met Joesjtsjenko’s dubieuze opkomst aan de macht volgde vervolgens een jarenlang programma van onderdrukking van de Russische cultuur en taal, verheerlijking van nazi-collaborateurs en oriëntatie van Oekraïne op NAVO- en EU-lidmaatschap.
Het beleid van Joesjtsjenko zorgde ervoor dat zijn populariteit kelderde. Uiteindelijk verloor hij de presidentsverkiezingen in 2010 van zijn voormalige rivaal Viktor Janoekovitsj.
De radicale nationalistische politiek, de rehabilitatie van nazi-elementen en de russofobie die Joesjtsjenko had ontketend, zouden echter in 2014 opnieuw de kop opsteken onder het mom van de Maidanrevolutie om de regering van Janoekovitsj met geweld omver te werpen. Janoekovitsj had de dynamiek naar het lidmaatschap van de NAVO en de EU vertraagd en streefde naar een meer evenwichtige relatie met Moskou.
De door de CIA gesteunde staatsgreep van 2014 bracht Petro Porosjenko (een voormalig lid van de regering Joesjtsjenko) en vervolgens de voormalige komiek Vladimir Zelensky aan de macht. Porosjenko en Zelensky versterkten het beleid om de Russische culturele identiteit te onderdrukken en het land te veranderen in een neonazistische halteplaats voor de vijandigheid van de NAVO tegenover Rusland. De vijandigheid begroef vredesinitiatieven zoals de Minsk-akkoorden die Moskou in 2014 en 2015 had onderschreven.
De weg naar een proxyoorlog tegen Rusland gaat terug tot de Oranje Revolutie die de CIA in 2004 had ontketend en die leidde tot de inhuldiging van Viktor Joesjtsjenko, deze week 20 jaar geleden.
Zoals Lavrenin schrijft: “Tegen de tijd van de presidentsverkiezingen in 2010 was Oekraïne diep verdeeld over culturele, taalkundige en nationale kwesties. Een tikkende tijdbom was al in 2004 in gang gezet toen Joesjtsjenko’s team ervoor koos om radicale nationalisten en neonazi’s te steunen. Deze strategie bezorgde hem een tactische overwinning, maar leidde het land uiteindelijk naar een strategische nederlaag.”
Je zou denken dat president Trump een open geest zou moeten hebben over de snode inmenging in verkiezingen door het Amerikaanse inlichtingenapparaat en de deep-state krachten van Washington. Hij heeft immers herhaaldelijk geklaagd dat zijn eigen verkiezingscampagnes in 2016, 2020 en 2024 actief werden tegengewerkt door vijanden van de deep-state. Als deze krachten in staat zijn om Amerikaanse verkiezingen te saboteren, wat zouden ze dan nog meer doen in het buitenland?
Deze week zei Trump ook dat hij alle geheime staatspapieren zou vrijgeven met betrekking tot de moord op president John F Kennedy in 1963, diens broer en voormalig presidentskandidaat Robert F Kennedy, en burgerrechtenactivist Martin Luther King, beide in 1968. De implicatie is dat Trump zich ervan bewust is dat Amerikaanse deep-state actoren betrokken waren bij deze moorden.
Trump lijkt dus open te staan voor de sinistere schuld van het Amerikaanse politieke establishment in buitenlandse en binnenlandse aangelegenheden.
Als hij het conflict in Oekraïne echt wil oplossen en een duurzame vrede met Rusland wil creëren, dan kunnen Trump en zijn beste adviseurs de gedocumenteerde geschiedenis die aan de oorlog voorafging bestuderen. Hij zou dan kunnen inzien dat de kritiek van Rusland op het NAVO-expansiedrang en de destabilisatie van Oekraïne volkomen terecht is en moet worden verholpen.
Wil een robuuste vrede slagen, dan moet deze gebaseerd zijn op een even robuust uitgangspunt van rechtvaardigheid, eerlijkheid en respect.
Trump kan ook een beroep doen op onafhankelijk denkende diplomaten zoals de voormalige Amerikaanse ambassadeurs Jack Matlock en Chas Freeman en geleerden zoals professor John Mearsheimer, die allen het nefaste beleid van NAVO-expansie in het algemeen en via Oekraïne in het bijzonder betreurden als een recept voor een conflict met Rusland.
De bron van de geschiedenis is er om te helpen dit en andere conflicten op te lossen. De vraag is: zijn Trump en zijn assistenten bereid om hiervan te leren en ernaar te handelen?
In de komende maanden zal duidelijk worden of Trump een meer diplomatiek beleid kan voeren voor vrede met Rusland of dat hij gewoon het zoveelste instrument is van het Amerikaanse imperialisme dat onherroepelijk is ingesteld op oorlog tegen Rusland – en elke andere vermeende rivaal.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
‘Weirdo’ Zelensky smeekte om inhuldigingsuitnodiging – Trump Jr.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Onderschat niet onze onnavolgbaar Belgisch genie Guy Verhofstadt die samen met zijn Hollandse collega op het Maidanplein stond te krijsen voor de staatsgreep. Er was ook de roestige vastheid Herman Van Rompuy die zich ’s anderdaags naar Kiev haastte om het Europees associatieverdrag – dat eigenlijk een annexatie was, verworpen door een democratisch verkozen regering en indruiste tegen de grondwet – gauw gauw te doen tekenen door de staatsgreepjunta. Samen met Boris Johnson en “onze oorlog”-Rutte zijn het criminelen.
Timmermans de haat kabouter!!!
Al gemerkt dat het een tactiek is van Trumpf om wat onvermijdelijk staat te gebeuren (hier de instorting van de U.A.) voor te zijn met een gespeelde visionaire verklaringen over een aanpak om elegant de aanstaande onontkoombare hobbel te nemen en als een geniaal stoere Trumpf beleid te verkopen?
😁 Geniaal Trumpf fff..👍
Ja, voordat Trump zegt, we hebben verloren, moet er nog heel wag Triumph ad amerikaanse wilgen worden gehangen.
Trumpf is een zionist, en keurt nu alweer nog meer bommen voor Israël goed, terwijl er in Gaza geen gebouw meer overeind staat….. 7 oktober was nep!
7 oktober was idd nep. Israel is meerdere malen gewaarschuwd door o.a. Egypte dat er een inval op handen was maar hebben het gewoon late gebeuren om een smerige reden te hebben om deze genocide onder het mom van zelfverdediging uit te voeren. De Israëlische veiligheidsdienst is een van de besten ter wereld en zouden dat niet geweten hebben?? Ondenkbaar!!