Trump, Orban, Poetin: Waarom zijn alle ‘dictators’ belust op vrede?

Een van de grootste kluchten van deze moderne tijd is dat degenen die het hardst schreeuwen over democratie en mensenrechten precies dezelfde mensen zijn die bij elke gelegenheid internationale normen schenden.

In het juninummer van The New Republic, een links georiënteerd Amerikaans politiek tijdschrift, stond een fronsende Donald Trump op de cover met een Hitlersnorretje boven een onderschrift dat luidde: “Amerikaans fascisme, hoe het eruit zou zien, schrijft Robert Bridge.

“We kozen de afbeelding van de omslag, gebaseerd op een bekende campagneposter van Hitler uit 1932, met een precieze reden: dat iedereen die teruggevoerd wordt naar het Duitsland van 1932 heel, heel gemakkelijk de excessen van Herr Hitler had kunnen wegverklaren en ervan overtuigd was geraakt dat zijn critici overdreven waren,” legde de redactie uit in een bericht op X (voorheen Twitter). “Immers, [Hitler] bracht 1932 door met campagne voeren, onderhandelen, interviews geven – een meestal normale politicus zijn. Maar hij en zijn mensen hadden altijd al gezworen dat ze de instrumenten van de democratie zouden gebruiken om de democratie te vernietigen, en pas nadat hij aan de macht was gekomen, zag Duitsland het volle gezicht van zijn beweging.”

We chose the cover image, based on a well-known 1932 Hitler campaign poster, for a precise reason: that anyone transported back to 1932 Germany could very, very easily have explained away Herr Hitler’s excesses and been persuaded that his critics were going overboard. After all,… pic.twitter.com/x79Rkh86O1

— The New Republic (@newrepublic) July 7, 2024

Er is echter een probleem met het nerveuze handwringen van het tijdschrift: Trump heeft al een termijn van vier jaar als leider van de VS gediend en in die periode was er geen zichtbaar teken van fascistische ganzenpas door Main Street. In feite is juist het tegenovergestelde waar. Terwijl Adolf Hitler op 1 september 1939 Polen binnenviel en zo de Tweede Wereldoorlog uitlokte, ging Trump de geschiedenisboeken in als de eerste Amerikaanse opperbevelhebber in de moderne tijd die een militair conflict uit de weg ging. Nu hij voor de tweede keer campagne voert, met de onverzadigbare defensie-industrie die haar lippen aflikt voor meer winst, heeft de Republikeinse koploper verklaard dat hij het conflict tussen Oekraïne en Rusland binnen 24 uur zal beëindigen als hij herkozen wordt.

Als je bedenkt dat de ‘democratie’ vandaag de dag voornamelijk werkt in opdracht van het militair-industrieel complex en andere gerelateerde zakelijke belangen, is het gemakkelijker te begrijpen hoe Trump in de media, die in handen zijn van het bedrijfsleven, wordt beschreven als een existentiële bedreiging voor de Amerikaanse republiek. Vrede is het laatste waar Washington aan denkt, en Rusland begrijpt dat beter dan welk land ook.
In 2008 hield de “dictator” Vladimir Poetin zijn nu beroemde toespraak op de Veiligheidsconferentie van München, waar hij zijn westerse collega’s waarschuwde voor de gevaren van militaire expansie.

“De uitbreiding van de NAVO… is een ernstige provocatie die het niveau van wederzijds vertrouwen doet dalen. En we hebben het recht om te vragen: tegen wie is deze uitbreiding bedoeld? En wat is er gebeurd met de garanties die onze westerse partners hebben gegeven na de ontbinding van het Warschaupact? Waar zijn die verklaringen vandaag? Niemand herinnert zich ze nog.

Ondanks de expliciete waarschuwing van Poetin voegde de NAVO nog zes leden toe aan het bondgenootschap, wat het totale aantal op 32 bracht, met Oekraïne, dat de belangrijkste rode lijn van Moskou negeert, als nummer 33. Iedereen die beweert dat dit slechts een “defensieve alliantie” is, zou er goed aan doen zich af te vragen hoe Amerika zou reageren als heel Latijns-Amerika en de grensstaat Mexico zich zouden aansluiten bij een militaire alliantie onder leiding van Moskou. Het behoeft geen betoog dat we dan al tot onze knieën in het bloedvergieten zouden zitten. Toch wordt Rusland verondersteld een eindeloze militaire invasie tegen zijn grens te accepteren.

Dit was zeker niet de laatste keer dat Rusland probeerde een vredesakkoord met Washington te sluiten. Bijna acht jaar na de Maidanrevolutie van 2014, en maanden voordat Moskou begon met zijn speciale militaire operatie in Oekraïne, bracht het Kremlin zijn plan voor vrede op het continent uit. Het ontwerpverdrag riep de VS en Rusland onder andere op om geen troepen in te zetten in regio’s waar ze als een bedreiging voor elkaars nationale veiligheid zouden kunnen worden gezien, evenals een verbod op het sturen van hun troepen en militaire hardware naar gebieden waar ze elkaars grondgebied zouden kunnen aanvallen. Het verdrag was ook bedoeld om de plaatsing van middellangeafstandsraketten in Europa te verbieden. Als de westerse machten hadden ingestemd met het plan – het haalde nauwelijks de krantenkoppen in de NAVO-landen – is het niet moeilijk om je een decennialange vrede tussen oost en west voor te stellen, het allerlaatste wat Washington wil.
I

n plaats daarvan plaatsten de VS en hun Europese marionetten Rusland in een onmogelijke positie met betrekking tot de voortdurende militarisering en nazificatie van Oekraïne, waardoor het gedwongen werd te reageren zoals elk ander land dat bezorgd is over zijn nationale veiligheid zou doen.

Dit brengt ons bij de derde favoriete boeman van het Westen, de Hongaarse premier Viktor Orban, die heeft durven verklaren dat zijn land overwegend christelijk en conservatief is en het volste recht heeft om dat te blijven. Orban, wiens land nu het roulerend voorzitterschap van de Raad van de EU bekleedt, ging op vredestournee met tussenstops in Moskou, Kiev, Peking en Washington (waar hij meer dan één havik van zijn stuk bracht door Trump te bezoeken in Mar-a-Lago in plaats van Biden in DC). De frustratie van Brussel toen het toekeek hoe de Hongaarse “tiran” zich uitsprak voor een vermindering van de wapenverkoop was lachwekkend, zo niet ronduit pathetisch.

“Hongarije heeft de reizen gepresenteerd als een ‘vredesmissie’ om te helpen onderhandelen over een staakt-het-vuren voor de oorlog in Oekraïne. Orban beschouwt zichzelf misschien als een van de weinigen die met beide partijen kan praten – maar in werkelijkheid heeft hij geen mandaat om dat te doen,” schreef Armida van Rij, een senior research fellow bij Chatham House, een Europese denktank. De vraag blijft echter, wie zal zich uitspreken voor vrede als het niet Trump, Poetin en Orban zijn? Het antwoord tot nu toe is niemand.

Hoewel er naast Trump, Poetin en Orban zeker andere staatslieden op het internationale toneel zijn die zich sterk kunnen maken voor vrede, begint de tijd te dringen om die kritische stemmen te horen.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Orban: “Het huidige politieke systeem in Europa zal instorten”

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: