Trump en Poetin – Een vergelijking

Trump en Poetin derangement syndroom. Trump ontsporingssyndroom? Er is ook het Poetin ontsporingssyndroom. We horen er nooit iets over omdat Poetin zo weinig verdedigers heeft in het Westen. Maar het is net zo ontspoord.

Irrationele haat tegen Trump is, ja, “ontsporing” – omdat “links”, dat voornamelijk bestaat uit centrumrechtse demi/semi/hemi/hybride liberalen, hem haat om meestal de verkeerde redenen – samengevat in een vage notie van giftig “populisme,” schrijft Julian Macfarlane.

Trump is inderdaad een “populist.” Maar “giftig” om andere redenen.

In feite is “populisme” een nietszeggend epitheton omdat alle politici, links of rechts, goed of slecht, op de een of andere manier “populisten” zijn – allemaal beweren ze het “volk” te vertegenwoordigen.

De vraag is altijd: “welk volk”?

Wie ZIJN het “volk”?

Trump vertegenwoordigt niet het gewone volk – de “deplorables,” die beklagenswaardige mensen die voor hem de gevangenis in gingen na het Capitool Verkiezingsfestival van 6 januari in een karikatuur van gerechtigheid georkestreerd door Democraten, die geen sympathie voor hen hadden omdat ze niet hun volk waren. Hij heeft ze geen gratie verleend omdat hij om onrecht gaf – alleen om Biden de vinger te geven.

The Donald vertegenwoordigt de rijken – techmiljardairs, zionisten en vastgoedmagnaten. Dit zijn de echte mensen voor hem. Losers tellen niet mee.

Populisme is niet altijd – maar kan zeer selectief en discriminerend zijn.

Maar Trump is beide. Duidelijk. En de Democraten ook. Duidelijk. En de Verenigde Staten van Amerika als cultuur. Duidelijk.

Wie runt het gekkenhuis? Ze zijn allemaal gek.

Eén natie onder God? En welke God is dat?

Het kind is de vader van de man?

Toch streven mensen als Trump naar een zekere onschuld. Het is niet hun schuld dat miljoenen mensen sterven. Wat hun karakter betreft – zo zijn ze geboren,

Trump zegt over zichzelf:

Als ik naar mezelf kijk in de eerste klas en ik kijk naar mezelf nu, dan ben ik in principe hetzelfde. Het temperament is niet zo verschillend.

Zoals ik al eerder heb gezegd, met Wordsworth als citaat, “het kind is de vader van de man”.

Wat je was toen je 6 was, is vaak een indicatie van wat je zult worden, omdat je basispersoonlijkheid wordt bepaald tussen 2 of 3 jaar oud en 5 of 6. Dat kan goed of slecht zijn. Genetica, epigenetica, familierelaties en omgeving spelen allemaal een rol. Onthoud dat ik zei dat karakter uit de kindertijd “vaak indicatief” is voor de identiteit van een volwassene – veel mensen veranderen later ten goede. Of worden veel, veel slechter.

Trump was een slecht opgevoed kind. En nu een slecht gedragen volwassene.

“Trump ontsporing” is daarom niet geheel zonder basis, zijn demonisering is verdiend.

Poetins veerkracht

Het Poetin ontsporingssyndroom is anders. Hij wordt niet gedemoniseerd omdat hij zwak of kwaadaardig is of zelfs een bedreiging vormt, maar omdat hij een voorbeeld is voor een natie die het Westen wil vernietigen.

Het Westen heeft geprobeerd hem aan de schandpaal te nagelen omdat hij Rusland weer groot heeft gemaakt. Maar Poetin is veerkrachtig en dat is hij altijd geweest. Hij is een overlever.

In tegenstelling tot Trump is hij opgegroeid in een arbeidersgezin.

Het appartement van de Poetins, dat ze deelden met twee andere gezinnen, lag op de bovenste verdieping van een smerig, vervallen gebouw van vijf verdiepingen. Er was geen centrale verwarming – elke kamer had een houtkachel – geen warm water en geen badkamer. De familie ging één keer per week naar de openbare badhuizen. Tussendoor verwarmden ze water in de gedeelde keuken en wasten ze zich zo goed mogelijk. Het was primitief. Maar Poetin zou later zeggen dat hij zich “nooit achtergesteld of ellendig heeft gevoeld.” Het was de manier waarop iedereen leefde en de volwassenen hadden allemaal veel ergere dingen meegemaakt.

Poetin was een man van het volk. Hij kan hun pijn delen.

Een gouden lepel in zijn reet

Trump deelt niets.

In tegendeel, hij werd geboren in een bevoorrechte positie met een gouden lepel in zijn reet – hij groeide op in de enclave Jamaica Heights in Queens.

Volgens The Guardian had het 23 kamers tellende “Gone with the Wind mansion,” zoals buren het noemden, waar hij het grootste deel van zijn jeugd woonde met zijn ouders en vier broers en zussen, een zwembad, een kok en een chauffeur, en twee Cadillac cabrio’s op de oprit. De auto’s waren eigendom van de vader van Trump, Fred Trump, die natuurlijk een fortuin vergaarde in de vastgoedsector waardoor de jongere Trump zijn eigen lucratieve carrière kon starten.

Trump had drie oudere broers en zussen en een jongere zus. Zijn koude, autoritaire vader was er niet veel omdat hij zich concentreerde op het opbouwen van zijn fortuin. Vanaf zijn schooltijd was Trump een agressieve pestkop die andere kinderen in elkaar sloeg met de hulp van vrienden. Hij gebruikte allianties.

Hij had een enorm gevoel van aanspraak. Hij misdroeg zich voortdurend en was manipulatief, zijn leraren hadden een hekel aan hem, zo erg zelfs dat zijn vader hem uiteindelijk naar een militaire academie stuurde, wat de dingen alleen maar erger leek te maken.

Hij stelt zijn tijd op de academie gelijk aan militaire dienst, LOL.

Donald Trump leerde van jongs af aan dat er maar twee soorten mensen op deze wereld zijn: winnaars – of “moordenaars” – en verliezers.

Het was een les die hij kreeg van zijn vader, Fred, een strenge en veeleisende projectontwikkelaar. Donald was vastbesloten om een “moordenaar” te worden.

Hij leerde het systeem te manipuleren – om te winnen.

Poetin – liefde en eer

Poetin was daarentegen enig kind, geliefd door zijn beide ouders. Omdat zijn ouders allebei werkten, hielpen de andere gezinnen – die Joods waren – in hun gemeenschapshuis ook om voor hem te zorgen. Hij hoefde nooit te concurreren om liefde of zorg.

Maar hij was klein voor zijn leeftijd en een doelwit voor pesterijen – het omgekeerde van de Donald.

Hij kon met iedereen vechten… Hij was niet bang. Het kwam nooit bij hem op dat de andere jongen sterker was en hem in elkaar zou kunnen slaan …

Het gebrek aan angst is opmerkelijk, net als de bereidheid om agressie uit te dagen. Poetin had eergevoel. Hij deinsde niet terug. En dat zie je vandaag de dag ook.

Er zijn twee soorten angst bij kinderen. De ene wordt gecreëerd door fysieke dreiging en pijn. De andere is algemeen en emotioneel – soms als gevolg van misbruik – maar vaker als gevolg van problemen in de familieconstellatie, wanneer een kind moet concurreren om de liefde van een of beide ouders, wat leidt tot onderdrukte woede en reactieve of proactieve agressie.

Deze angst kan chronische gedragssymptomen veroorzaken als gevolg van een veranderde neurochemische respons in de hersenen, gemedieerd door genetische factoren.

Het insulaire karakter van Trump

Zulke kinderen kunnen pestkoppen worden – ze zoeken dominantie en vormen allianties met anderen.

Het gedrag wordt verergerd door dreiging. En het geweten wordt aangetast.

Tegenwoordig zien de meeste mensen Queens als een multicultureel, kosmopolitisch centrum. Maar de Queens waarin ik ben opgegroeid – de Queens die Donald J. Trump heeft gevormd – was verre van een tolerante smeltkroes. In de jaren 1960 en 1970 was Queens een stadsdeel dat werd gekenmerkt door tribalisme, rassenscheiding en sluimerende wrok. En het zijn precies deze gevoelens die Donald Trump heeft gekanaliseerd in zijn presidentiële campagne. Hij roept een beeld op van een land dat geen controle meer heeft en bezig is ten onder te gaan aan criminaliteit, geweld en gevaar in de binnenstad.

Voor veel mensen aan beide zijden van het gangpad klinkt de retoriek van Trump niet alleen beledigend, maar ook vreemd retro-Archie Bunker die in zijn luie stoel zijn mond voorbij praat (naar welke “binnensteden” verwijst hij precies?).

Trump groeide op in een eiland van rijkdom en invloed aan de rand van een dreigende zee van have-nots – de “gemene straten” die Poetin moest overleven. Daar kon Donalds privilege hem niet beschermen, noch had hij de moed om alleen te vechten.

Hij leeft nog steeds op een eiland van rijkdom. Hij heeft altijd zijn bondgenoten, vroegere aanvalshonden zoals Bolton en Haley die zich omdraaiden en hem beten. Nu gedragen zijn bondgenoten zich beter – tot nu toe. Hoe lang zal het duren voordat ook zij zich tegen hem keren?

Hij is nog steeds agressief reactief en proactief, op zoek naar dwang en afpersing en anderen uit balans brengen – wat “de kunst van het onderhandelen” is – manipulatie – noch eerlijk noch eervol.

Zijn gemeenschap – zijn “mensen”  – zijn nog steeds de rijken en machtigen en hij kijkt nog steeds neer op zwakheid omdat hij het ziet als iets om uit te buiten en hij vreest wat hij niet begrijpt. Zijn nativisme is een projectie van emotioneel isolement, net als zijn grandioosheid.

Macht, macht, macht

Zijn wereld is een hiërarchie van macht. Als je ook macht hebt, kun je een bondgenoot zijn. Als je geen bondgenoot bent, ben je een vijand. “Met mij – of tegen mij.” Als je geen macht hebt, heb je geen waarde, behalve als dienaar. Anders ben je overbodig of een soort sociaal afval.

Zionisten hebben macht – ze zijn vrienden. Palestijnen hebben geen macht. Daarom zijn ze overbodig. Daarom moet Gaza de Nieuwe Amerikaanse Rivièra worden. Een paar Palestijnen kunnen blijven – als bedienden. De rest kan vluchten – of sterven.

Het gaat Trump dus allemaal om verrijking. Misschien denkt hij dat iemand daarom van hem zal houden.

MAGA? Het gaat er niet om de Amerikaan groot te maken – het gaat erom die jongen, nummer 4 van de 5 groot te maken. Niet dat hij dat ooit is geweest.

Poetins idealisme

Poetin daarentegen is een en al dienstbaarheid. Hij wil een verschil maken.

Boeken en programma’s over spionage zoals Het Schild en het Zwaard spraken tot mijn verbeelding,” legde hij later uit. “Wat me het meest verbaasde was hoe de inspanning van één man kon bereiken wat hele legers niet konden. Eén spion kon beslissen over het lot van duizenden mensen.”

Hij ging bij de KGB omdat het paste bij zijn doelen en zijn karakter – en het allerbelangrijkste, zijn verbeelding en idealen:

Zijn karakter paste bij het soort werk dat de KGB deed. Hij hield ervan om op de achtergrond te blijven en anderen te observeren in plaats van zelf in het middelpunt van de belangstelling te staan. Hij was gedisciplineerd en pragmatisch.

De meeste mensen zeggen dat hij nogal verlegen is.

Dat klinkt niet als Trump. Die aandacht zoekt.

Maar Poetin is ook een populist. Zijn “volk” zijn alle volkeren van Rusland. En die mensen herkennen dat en houden van hem.

Je hoeft geen psychologie te studeren om mensen als Trump of Poetin te begrijpen. Kijk gewoon. Denk en voel.

“Ik zie dus ik denk dus ik ben.”

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Poetin: Lessen uit de kindertijd

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: