Strategische denkers die waarschuwden voor uitbreiding van de NAVO

“Ik denk dat dit het begin is van een nieuwe koude oorlog. Ik denk dat de Russen geleidelijk heel ongunstig zullen reageren en dat het hun beleid zal beïnvloeden. Ik denk dat het een tragische vergissing is. Er was geen enkele reden voor. Niemand bedreigde iemand anders.

Natuurlijk zal er een slechte reactie van Rusland komen, en dan zullen [de NAVO-uitbreiders] zeggen dat wij u altijd gezegd hebben dat de Russen zo zijn – maar dit is gewoon verkeerd.”

“Als Oekraïne wil overleven en gedijen, moet het niet de voorpost van een van beide partijen tegen de andere zijn – het moet functioneren als een brug tussen beide. Het Westen moet begrijpen dat Oekraïne voor Rusland nooit zomaar een vreemd land kan zijn.

Zelfs beroemde dissidenten als Aleksandr Solzjenitsyn en Joseph Brodsky hielden vol dat Oekraïne een integrerend deel uitmaakte van de Russische geschiedenis en zelfs van Rusland.

Oekraïne zou niet bij de NAVO moeten komen.”

“Rusland is een grote mogendheid en het heeft er absoluut geen belang bij dat de Verenigde Staten en zijn bondgenoten een groot stuk onroerend goed van groot strategisch belang aan zijn westelijke grens inpikken en bij het Westen inlijven.

Dit zou de Verenigde Staten van Amerika nauwelijks moeten verbazen, want u weet allen dat wij een Monroe-doctrine hebben. De Monroe-doctrine zegt dat het westelijk halfrond onze achtertuin is en dat niemand uit een verafgelegen gebied militaire troepen naar het westelijk halfrond mag verplaatsen.

U herinnert zich hoe wij uitzinnig werden bij het idee dat de Sovjets militaire troepen naar Cuba zouden sturen. Dit is onaanvaardbaar. Niemand zet militaire troepen op het westelijk halfrond. Dat is waar de Monroe-doctrine om draait.

Kunt u zich voorstellen dat over 20 jaar een machtig China een militaire alliantie vormt met Canada en Mexico en Chinese strijdkrachten naar Canadees en Mexicaans grondgebied verplaatst en dat wij daar gewoon staan en zeggen: dat is geen probleem?

Het hoeft dus niemand te verbazen dat de Russen apoplectisch waren over het idee dat de VS Oekraïne aan de westelijke kant van het grootboek zou plaatsen. … Maar wij hebben onze pogingen om Oekraïne bij het Westen te laten horen niet gestaakt.

Het Westen leidt Oekraïne op het hoofdpad en het eindresultaat is dat Oekraïne de vernieling in zal gaan […] Wat wij doen is in feite die uitkomst aanmoedigen.

Als u bedenkt dat deze mensen in Washington en de meeste Amerikanen al moeite hebben om met de Russen om te gaan, dan kunt u niet geloven hoeveel problemen wij met de Chinezen gaan krijgen.”

“Als de NAVO het belangrijkste instrument moet zijn om het continent te verenigen, dan is de enige manier waarop ze dat kan doen, logischerwijs door uit te breiden tot alle Europese landen. Maar dat lijkt niet het doel van de regering te zijn, en zelfs als dat zo is, is de manier om het te bereiken niet door geleidelijk nieuwe leden toe te laten.

De uitbreiding van de NAVO was de grootste strategische blunder die sinds het einde van de Koude Oorlog is begaan.

In plaats van de veiligheid van de Verenigde Staten, haar bondgenoten en de naties die tot het bondgenootschap willen toetreden te verbeteren, zou zij wel eens een reeks gebeurtenissen kunnen aanmoedigen die de ernstigste bedreiging van de veiligheid van deze natie [Rusland] zou kunnen opleveren sinds de ineenstorting van de Sovjet-Unie.

Als de NAVO het voornaamste instrument moet zijn om het continent te verenigen, dan kan zij dat logischerwijze alleen doen door zich uit te breiden tot alle Europese landen. Maar dat lijkt niet het doel van de regering te zijn, en zelfs als dat wel zo is, dan is de manier om het te bereiken niet door nieuwe leden toe te laten.”

“Ik vreesde dat de uitbreiding van de NAVO ons op dit ogenblik in een achteruitgang zou duwen. Ik geloofde dat een terugval hier de positieve betrekkingen die wij zo moeizaam en geduldig hadden ontwikkeld in de opportunistische periode na de Koude Oorlog, zou kunnen verkwanselen.

Ik geloofde dat wij meer tijd nodig hadden om Rusland, de andere grote kernmogendheid, in de westerse veiligheidskring op te nemen. De allerhoogste prioriteit was voor mij duidelijk.

Toen ik bedacht dat Rusland nog steeds een enorm kernwapenarsenaal had, stelde ik een zeer hoge prioriteit aan de instandhouding van die positieve relatie, vooral met het oog op een eventuele toekomstige vermindering van de kernwapendreiging.”[i]

“Het idee dat Oekraïne zou kunnen toetreden tot een Westers militair bondgenootschap zou voor elke Russische leider volstrekt onaanvaardbaar zijn. Dit gaat terug tot 1990, toen de Sovjet-Unie ineenstortte. Er was een vraag over wat er met de NAVO moest gebeuren. Gorbatsjov stemde ermee in dat Duitsland verenigd zou worden en lid zou worden van de NAVO. Dat was een zeer opmerkelijke concessie, met als tegenprestatie dat de NAVO geen centimeter naar het oosten zou uitbreiden.

Wat gebeurde er. De NAVO lijfde onmiddellijk Oost-Duitsland in. Daarna breidde Clinton de NAVO uit tot aan de grenzen van Rusland. De nieuwe Oekraïense regering stemde voor toetreding tot de NAVO. President Porosjenko beschermde Oekraïne niet, maar dreigde het met een grote oorlog.”

“De VS zouden niet erg gelukkig zijn als Mexico zich zou aansluiten bij een door China geleid militair bondgenootschap, evenmin als zij tevreden waren toen het Cuba van Fidel Castro zich 60 jaar geleden aansloot bij de USSR. Noch de VS, noch Rusland willen het leger van de ander voor hun deur hebben.

Het was bijzonder roekeloos van president George W Bush om in 2008 de deur open te zetten voor het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne (en Georgië).

Rusland is al lang bang voor invallen uit het westen, of die nu door Napoleon, Hitler of recentelijk de NAVO werden gepleegd.

Oekraïne moet ernaar streven te lijken op de niet-NAVO leden van de EU: Oostenrijk, Cyprus, Finland, Ierland, Malta en Zweden.”