Oorlog is nooit een oplossing; er zijn altijd alternatieven die nagestreefd hadden kunnen – en moeten – worden door degenen die belast zijn met het lot van de mondiale samenleving, voordat het bevel werd gegeven om de jeugd van een natie te laten vechten en sterven. Elke nationale leider die zijn of haar gewicht waard is, zou alle andere mogelijkheden moeten benutten om de problemen van zijn of haar land op te lossen, schrijft Scott Ritter.

De aankondiging van de Russische president Vladimir Poetin woensdag, in een televisietoespraak tot het Russische volk, dat hij opdracht geeft tot de gedeeltelijke mobilisatie van 300.000 militaire reservisten ter aanvulling van ongeveer 200.000 Russische personeelsleden die momenteel betrokken zijn bij gevechtsoperaties op het grondgebied van Oekraïne, lijkt, als het in een vacuüm wordt bekeken, het tegenovergestelde van het zoeken naar een alternatief voor oorlog.

Deze aankondiging werd tegelijk gedaan met een aankondiging dat er referenda mogen worden gehouden op het grondgebied van Oekraïne dat momenteel door Russische troepen wordt bezet over de vraag of deze gebieden bij de Russische Federatie moeten worden gevoegd.

Op zichzelf beschouwd lijken deze acties een frontale aanval te zijn op het internationaal recht zoals gedefinieerd in het Handvest van de Verenigde Naties, dat daden van agressie door een natie tegen een andere natie met als doel het innemen van grondgebied door middel van wapengeweld verbiedt. Dit zei de Amerikaanse president Joe Biden enkele uren na de aankondiging van Poetin tijdens de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.

“Een permanent lid van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties is zijn buurland binnengevallen en heeft geprobeerd een soevereine staat van de kaart te vegen”, aldus Biden. “Rusland heeft schaamteloos de grondbeginselen van het Handvest van de Verenigde Naties geschonden.”

De geschiedenis is echter een harde meesteres, waar feiten onverenigbaar worden met de perceptie. Wanneer het narratief van Biden door het prisma van de historische feiten wordt bekeken, wordt het omgedraaid. De realiteit is dat de VS en hun Europese bondgenoten sinds de ineenstorting van de Sovjet-Unie eind 1991 hebben samengespannen om Rusland te onderwerpen in een poging ervoor te zorgen dat het Russische volk nooit meer een geopolitieke uitdaging kan aangaan tegen een Amerikaanse hegemonie die wordt gedefinieerd door een “op regels gebaseerde internationale orde” die de wereld is opgelegd in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog.

Decennialang vormde de Sovjet-Unie een dergelijke bedreiging. Met haar ondergang waren de VS en haar bondgenoten vastbesloten om het Russische volk – de Russische natie – nooit meer toe te staan zich op een soortgelijke manier te manifesteren.

West-Duitsland trad in 1955 toe tot de NAVO, wat leidde tot de vorming van het rivaliserende Warschaupact tijdens de Koude Oorlog. (Bundesarchiv, CC BY-SA 3.0, Wikimedia Commons)

Toen Poetin sprak over de noodzaak van “noodzakelijke, dringende stappen om de soevereiniteit, veiligheid en territoriale integriteit van Rusland” te beschermen tegen “het agressieve beleid van sommige westerse elites die met alle middelen proberen hun suprematie te handhaven,” had hij deze geschiedenis in gedachten.

Het doel van de VS en hun westerse bondgenoten, zo verklaarde Poetin, was “ons land te verzwakken, te verdelen en uiteindelijk te vernietigen” door een beleid af te kondigen dat erop gericht was “Rusland zelf uiteen te laten vallen in een veelheid van regio’s en gebieden die elkaars doodsvijanden zijn.”. Volgens Poetin heeft het door de VS geleide Westen “doelbewust aangezet tot haat tegen Rusland, met name in Oekraïne, waarvoor zij het lot van een anti-Russisch bruggenhoofd hebben bestemd.”

De derde bewegingswet van Newton, dat er voor elke actie een gelijke en tegengestelde reactie is, geldt ook voor de geopolitiek.

Op 24 februari gaf Poetin het bevel aan de Russische strijdkrachten om in Oekraïne een zogeheten “speciale militaire operatie” (SMO) uit te voeren. Poetin verklaarde dat dit besluit in overeenstemming was met artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties en de beginselen van collectieve preventieve zelfverdediging zoals gedefinieerd in het internationaal recht.

  Patrick Lawrence: De oorlog die we eindelijk mogen zien

Het doel van deze operatie was om de onlangs onafhankelijke republieken Lugansk en Donetsk (samen de Donbass-regio genoemd) te beschermen tegen een dreigend gevaar van een opeenhoping van Oekraïense strijdkrachten die volgens Rusland klaar stonden om aan te vallen.

Het verklaarde doel van de SMO was het grondgebied en de bevolking van de republieken Lugansk en Donetsk te beschermen door de dreiging van het Oekraïense leger uit te schakelen. Om dit te bereiken had Rusland twee hoofddoelstellingen voor ogen: demilitarisering en denazificatie.

Demilitarisering van Oekraïne zou worden bereikt door de eliminatie van alle infrastructuur en organisatorische structuren die verbonden zijn met de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO); denazificatie zou een soortgelijke uitroeiing inhouden van de verfoeilijke ideologie van de Oekraïense ultranationalist Stepan Bandera, die verantwoordelijk was voor de dood van honderdduizenden Joden, Polen en etnische Russen tijdens de Tweede Wereldoorlog en in een decennium van anti-Sovjetverzet na de oorlog.

Stepan Bandera fakkeloptocht in Kiev, 1 januari 2020. (A1/Wikimedia Commons)

Vanaf 2015 trainde en rustte de NAVO het Oekraïense leger uit om het op te nemen tegen pro-Russische separatisten die de macht hadden gegrepen in de Donbass na de afzetting van de pro-Russische Oekraïense president Victor Janoekovitsj in een gewelddadige opstand, bekend als de “Maidanrevolutie”, aangevoerd door rechtse Oekraïense politieke partijen die trouw beleden aan de nagedachtenis van Stepan Bandera.

Oekraïne streefde sinds 2008 naar het lidmaatschap van de NAVO en legde dit doel vast in zijn grondwet. Hoewel Oekraïne in 2022 nog steeds geen lid was, maakte de mate van betrokkenheid van de NAVO bij de Oekraïense strijdkrachten het land de facto tot een uitbreiding van het NAVO-bondgenootschap.

Rusland zag de combinatie van het NAVO-lidmaatschap met de anti-Russische houding van de Oekraïense regering na de Maidan, die verbonden was met de ideologie van Bandera, als een bedreiging voor zijn nationale veiligheid. De SMO was bedoeld om die bedreiging weg te nemen.

Twee fasen van de Russische operatie

Gedurende ruwweg de eerste zes maanden kon de Russische militaire operatie worden onderverdeeld in twee verschillende fasen. De eerste was een blitzkrieg-achtige inspanning om het Oekraïense leger en de Oekraïense regering tot onderwerping te dwingen. Als dat niet lukte, was het de bedoeling het slagveld zodanig vorm te geven dat de Oekraïense troepen die zich in de buurt van de Donbass-regio hadden verzameld, werden geïsoleerd voordat zij in de tweede fase, die op 25 maart begon, door het Russische leger zouden worden aangevallen.

Fase twee van de SMO, de “slag om de Donbass”, speelde zich af in april, mei, juni en juli, en omvatte wrede, gehaktmakende oorlogsvoering in stedelijk terrein en tussen defensieve versterkingen die de Oekraïense troepen in de loop van de afgelopen acht jaar hadden aangelegd.

Rusland boekte langzame, pijnlijke overwinningen, in een uitputtingsslag waarbij Rusland de Oekraïense strijdkrachten verschrikkelijke verliezen toebracht. De omvang van de schade die Rusland aan het Oekraïense leger toebracht, was zo groot dat eind juli bijna de hele voorraad wapens uit het Sovjettijdperk die Oekraïne aan het begin van de SMO bezat, was vernietigd, samen met meer dan 50 procent van de actieve militaire component.

Normaal gesproken zou elke professionele militaire analist bij de beoordeling van het aantal slachtoffers van deze omvang terecht concluderen dat Rusland in feite zijn doel van demilitarisering had bereikt, wat logischerwijs had moeten worden gevolgd door de overgave van de Oekraïense regering op voorwaarden die zouden hebben geleid tot het soort fundamentele politieke veranderingen die nodig zijn om het Russische doel van denazificatie te verwezenlijken en daarmee de Oekraïense neutraliteit veilig te stellen.

  Gevolgen van de oorlog in Oekraïne voor Geopolitieke* verhoudingen
Tsjetsjeense Kadyrovieten naast Russische reguliere troepen en separatistische militieleden in de Donbass in juni. (CC BY 3.0, Wikimedia Commons)

Maar juist de krachten die Poetin in zijn mobilisatietoespraak had beschreven, spanden samen om hun anti-Russische agenda te bevorderen door tientallen miljarden dollars aan militaire hulp te geven (in een paar maanden tijd meer dan het hele jaarlijkse defensiebudget van Rusland), niet om een Oekraïense overwinning te bevorderen, maar om een strategische Russische nederlaag te bespoedigen.

“Terwijl ooit de primaire westerse doelstelling de verdediging tegen de [Russische] invasie was,” merkte journalist Tom Stevenson op in een opiniestuk in The New York Times, “is het de permanente strategische uitputting van Rusland geworden.”

De verstrekking van militaire hulp op deze schaal was een game changer, een die de Russische strijdkrachten die verantwoordelijk waren voor de uitvoering van de SMO niet konden overwinnen. Deze nieuwe realiteit manifesteerde zich in de eerste helft van september, toen Oekraïne een groot tegenoffensief lanceerde waarbij de Russische troepen werden verdreven van het grondgebied van de regio Charkov, dat sinds het begin van de SMO was bezet.

Nieuw dreigingsparadigma

President van Rusland Vladimir Poetin met minister van Defensie van Rusland Sergej Sjoigu na kransleggingen bij het Graf van de Onbekende Soldaat in juni. (Kremlin.ru, CC BY 4.0, Wikimedia Commons)

Hoewel Rusland erin slaagde zijn verdediging te stabiliseren en het Oekraïense offensief uiteindelijk een halt toe te roepen, waarbij het enorme aantallen slachtoffers maakte onder de aanvallende troepen, was de realiteit dat Rusland in Oekraïne werd geconfronteerd met een nieuw dreigingsparadigma, waarbij het Russische leger vocht tegen een gereconstrueerd Oekraïens leger dat de facto een proxy was geworden van het door de VS geleide NAVO-bondgenootschap.

Geconfronteerd met deze nieuwe realiteit deelde Poetin het Russische volk mee dat hij het “noodzakelijk achtte de volgende beslissing te nemen, die volledig beantwoordt aan de bedreigingen waarmee wij worden geconfronteerd: om ons vaderland, zijn soevereiniteit en territoriale integriteit en de veiligheid van ons volk en de bevolking te verdedigen en de bevrijde gebieden veilig te stellen, acht ik het noodzakelijk het voorstel van het ministerie van Defensie en de generale staf om een gedeeltelijke mobilisatie in de Russische Federatie in te voeren, te steunen.”

De VS en haar NAVO-bondgenoten zouden er goed aan doen na te denken over de les die besloten ligt in Hosea 8:7 – Want zij hebben de wind gezaaid, en zij zullen de wervelwind oogsten.

Of, anders gezegd, de Derde Wet van Newton is terug met wraak.

Het besluit van Poetin om een gedeeltelijke mobilisatie van het Russische leger te gelasten, in combinatie met het besluit om de referenda in de Donbass en bezet Oekraïne te houden, verandert de SMO radicaal van een operatie met een beperkte reikwijdte in een operatie die verband houdt met de existentiële overleving van Rusland. Zodra de referenda zijn gehouden en de resultaten zijn doorgegeven aan het Russische parlement, wordt wat nu het grondgebied van Oekraïne is, in één klap onderdeel van de Russische Federatie – het Russische thuisland.

Alle Oekraïense troepen die zich op het grondgebied van de bij Rusland in te lijven regio’s bevinden, zullen worden beschouwd als bezetters; en Oekraïense beschietingen van dit grondgebied zullen worden behandeld als een aanval op Rusland, die een Russische reactie uitlokt. Terwijl de SMO was opgezet om de Oekraïense civiele infrastructuur te beschermen en het aantal burgerslachtoffers te beperken, zal een militaire operatie na de SMO zijn opgezet om een actieve bedreiging voor Moeder Rusland zelf te vernietigen. De handschoenen gaan uit.

VS en NAVO staan voor een besluit

7 april 2021: Een erewacht in Oekraïne tijdens een bezoek van een militair comité van de NAVO. (NAVO)

De VS en de NAVO, die zich hebben verbonden tot een programma om Rusland bij proxy te verslaan, moeten nu beslissen of zij hun politieke en materiële steun aan Oekraïne voortzetten, en zo ja, in welke mate. Blijft het doel de “strategische nederlaag” van Rusland, of wordt de hulp alleen bedoeld om Oekraïne te helpen zichzelf te verdedigen?

  Tucker wijst het exacte moment aan waarop Joe Biden de dood van honderdduizenden Oekraïners veroorzaakte...

Dit zijn twee totaal verschillende doelstellingen.

Het ene maakt de verdere uitputting mogelijk van elke Russische troepenmacht die vanaf Russisch grondgebied macht wil projecteren in Oekraïne, maar respecteert daarbij de realiteit, zo niet de legitimiteit, van de Russische inlijving van de bezette Donbass en Zuid-Oekraïense gebieden in de Russische Federatie.

De andere blijft vasthouden aan het huidige beleid van de Oekraïense regering en haar westerse bondgenoten om Rusland uit de Donbass, het bezette Oekraïne en de Krim te verdrijven. Dit betekent een aanval op Moeder Rusland. Dit betekent oorlog met Rusland.

Rusland van zijn kant beschouwt zichzelf al in een oorlog met het Westen. “We zijn daadwerkelijk in oorlog met… de NAVO en met het collectieve Westen,” zei de Russische minister van Defensie Sergei Shoigu in een verklaring die volgde op Poetin’s aankondiging over de gedeeltelijke mobilisatie.

“We bedoelen niet alleen de wapens die in enorme hoeveelheden worden geleverd. Natuurlijk vinden we manieren om deze wapens tegen te gaan. We hebben natuurlijk de westerse systemen in gedachten die er zijn: communicatiesystemen, informatieverwerkingssystemen, verkenningssystemen en satellietinformatiesystemen.”

In deze context is de Russische gedeeltelijke mobilisatie niet bedoeld om het Oekraïense leger te verslaan, maar om de strijdkrachten van de NAVO en het “collectieve Westen” die in Oekraïne zijn verzameld te verslaan.

En als deze NAVO-middelen zodanig worden geconfigureerd dat zij volgens Rusland een bedreiging vormen voor het Russische thuisland…

“Natuurlijk,” zei Poetin in zijn toespraak over de gedeeltelijke mobilisatie, “als de territoriale integriteit van ons land wordt bedreigd, zullen wij alle middelen gebruiken die ons ter beschikking staan om Rusland en ons volk te verdedigen,” een rechtstreekse verwijzing naar het Russische kernarsenaal.

“Dit is geen bluf”, benadrukte Poetin. “De burgers van Rusland kunnen er zeker van zijn dat de territoriale integriteit van ons vaderland, onze onafhankelijkheid en onze vrijheid, ik herhaal het nog maar eens, met alle middelen die ons ter beschikking staan zullen worden beschermd. En degenen die ons proberen te chanteren met kernwapens moeten weten dat de windroos (NAVO-logo) ook kan omdraaien.”

Dit is waar de wereld is beland – een waanzinnige stormloop op de nucleaire apocalyps, gebaseerd op de irrationele uitbreiding van de NAVO en een door overmoed gekenmerkt russofoob beleid, schijnbaar onwetend van de realiteit dat het Oekraïne-conflict nu een zaak van existentieel belang is geworden voor Rusland.

De VS en hun bondgenoten in het “collectieve Westen” moeten nu beslissen of de voortzetting van een decennialang beleid om Rusland te isoleren en te vernietigen voor hen een zaak van existentieel belang is, en of de voortdurende steun aan een Oekraïense regering die weinig meer is dan de hedendaagse manifestatie van de haatdragende ideologie van Stepan Bandera, het leven van hun respectieve burgers en dat van de rest van de wereld waard is.

De doemsdagklok staat letterlijk één seconde voor middernacht en wij in het Westen kunnen alleen onszelf de schuld geven.

Scott Ritter is een voormalig inlichtingenofficier van het U.S. Marine Corps die gediend heeft in de voormalige Sovjet-Unie om wapenbeheersingsverdragen uit te voeren, in de Perzische Golf tijdens operatie Desert Storm en in Irak om toe te zien op de ontwapening van massavernietigingswapens. Zijn meest recente boek is Disarmament in the Time of Perestroika, gepubliceerd door Clarity Press.


Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Dr. Coleman: De “Dodenfase” (Twaalf feiten)



Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over:

Vorig artikelErger dan de Apenpokken? Meerdere gevallen van huidziekten na COVID-19 vaccinatie verschijnen in medische tijdschriften
Volgend artikelTrump waarschuwt voor Derde Wereldoorlog
Frontnieuws
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, zogenaamde celebrity influencers of politici.

7 REACTIES

  1. Hoe belangrijk is onze solidariteit met die Oekrainers nog? Ik word op mijn werk geconfronteerd met 20% omzetdaling en ook nog talloze faillisementen en de rente en schaarste en prijzen zullen de komende tijd alleen maar stijgen. Weg met de huidige regenten.. zij staan een vredesproces in de weg, omdat voor hen de oorlog moet voortduren om.hun eigen falen te maskeren. Daarom.wordt elke oppositie (zoals Trump) op oneerlijke wijze bestreden en de hoge ambtenaren laten dat toe

  2. “Oorlog is nooit een oplossing; er zijn altijd alternatieven die nagestreefd hadden kunnen – en moeten – worden door degenen die belast zijn met het lot van de mondiale samenleving, voordat het bevel werd gegeven om de jeugd van een natie te laten vechten en sterven”.

    Oorlog bleek altijd al een oplossing voor bepaalde problemen, dat heeft men zelf kunnen constateren er is genoeg historisch besef bij de historici die het allemaal keurig netjes hebben bijgehouden en er zijn dikke omslagwerken geschreven over elke oorlog en zijn aanleiding, Scott Ritter leutert ook maar door als een gebed zonder eind, natuurlijk vindt zijn werk gretig aftrek bij zijn lezers, naar mijn mening verspreidt hij desinformatie van een hoog niveau, einde bericht.

    • Je maait al het gras voor mijn voeten weg Adriaan.
      Oorlog is voor de elite altijd de oplossing voor hun problemen.
      Intelligente en wakkere/bewuste mensen kun je in die omstandigheden ook meteen opruimen en bestempelen als collaboreurs.
      Het geldsysteem resetten en weer meer macht naar zich toetrekken.

      • Het is steeds de zelfde beproefde formule die altijd schijnt te werken.
        Als er een keer genoeg schapen wakker worden dan pas zal het stoppen.

  3. Wereldbetoging organiseren… tegen oorlog algemeen.
    Waarom hebben we politiekers? Om te zorgen dat er geen oorlog komt.
    Dat onze kinderen, ouders, vrienden, en alle mensen in rust kunnen leven.
    Nu is de wereld in oorlog georkestreerd in Oektaïne, door een doorgedraaide machtswellustigen.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in