“Rusland bluft” zou wel eens een Wereld-eindigende vergissing kunnen zijn, waarschuwt expert

Voordat je all-in gaat en het huis inzet op een pokerhand, in de overtuiging dat je tegenstander bluft, kun je maar beter hopen dat je oordeel goed is. Je moet weten dat het niet vervormd is door zelfbedrog, wensdenken of projectie. Je kunt er ook maar beter voor zorgen dat de kosten-batenanalyse het risico rechtvaardigt, dat je je huis niet inzet tegen een illusie.

Natuurlijk, verlies de hand en je kunt nog een dag vechten. Dit is niet het geval met onze betrokkenheid bij de oorlog tussen Rusland en Oekraïne en onze veronderstelling dat Vladimir Poetin alleen maar praat en niets doet. En nu we dichter bij een nucleaire oorlog komen, is een analist op het gebied van buitenlands beleid een van de laatsten die waarschuwt voor de dreigementen van Moskou: “Rusland bluft niet,” schrijft Selwyn Duke.

In The National Interest klaagt expert op het gebied van internationale zaken Benjamin Giltner dat nu het Oekraïne-conflict zijn derde jaar ingaat, alle betrokken partijen vastbesloten lijken om te escaleren. “In zijn jaarlijkse ‘State of the Nation’-toespraak,” zegt Giltner, “waarschuwde president Vladimir Poetin de NAVO-landen dat ze ‘uiteindelijk moeten begrijpen dat dit alles echt een conflict dreigt met het gebruik van kernwapens, en dus de vernietiging van de beschaving,’ als ze doorgaan met het bewapenen van Oekraïne en overwegen troepen te sturen.”

Om ons te vertellen dat we ons geen zorgen hoeven te maken, zegt Giltner, zijn mensen zoals de gepensioneerde Amerikaanse legergeneraal Ben Hodges, ex-parlementslid Adam Kinzinger (een mogelijke sociopaat) en NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg. Zijn dit de meesterpokeraars die we het huis van de beschaving moeten laten verwedden?

Houd er rekening mee dat onze betrokkenheid bij Oekraïne ongekend is. De USSR stuurde 200.000 troepen naar Hongarije in 1956 en rolde tanks naar Tsjecho-Slowakije in ’68; in geen van beide gevallen stuurden we miljarden aan wapens naar de Hongaren en Tsjechen, gaven we logistieke steun, of stonden we hen toe Sovjetgebied te bestoken met NAVO-wapens en overwogen we Westerse troepen te sturen om op de grond te vechten.

Als je destijds aan Westerse leiders had gevraagd: “Waarom niet?”, dan hadden ze je in een dwangbuis gestopt. Natuurlijk, de Sovjets waren slecht, tiranniek en vielen soevereine naties binnen. Maar rondstampen in de achtertuin van, en in wezen een oorlog voeren tegen, een ander land dat de wereld kon vernietigen met kernwapens was een rode lijn die we nooit zouden overschrijden.

Tot nu.

Natuurlijk worden we gerustgesteld dat Poetin “Veel geschreeuw en weinig wol” is, maar Giltner noemt dit dwaasheid. “Zoals de beroemde militaire en nucleaire strateeg Bernard Brodie uitlegde, bluffen landen … meestal niet als ze dreigen,” schrijft hij. Kijk maar naar de geschiedenis.

Toen admiraal Isoroku Yamamoto de aanval op Pearl Harbor bedacht, geloofde hij dat de aanval “het moreel van Amerika zou vernietigen en Amerika ervan zou weerhouden om de Japanse machtsuitbreiding in de Stille Oceaan tegen te gaan,” legt Giltner uit. “Uiteindelijk wilden Japanse militaire denkers Pearl Harbor gebruiken als een manier om de Verenigde Staten te dwingen tot een onderhandelingsakkoord met Japan.” In plaats daarvan trok het ons de Tweede Wereldoorlog in – het laatste wat de Japanners wilden.

Dan was er nog de Koreaanse Oorlog. “In 1950 duwde generaal Douglas MacArthur, de leider van het VN-commando, door Amerika geleide troepen het Koreaanse schiereiland op in een verbluffende tegenaanval op het Noord-Koreaanse leger,” schrijft Giltner. MacArthur was van plan om een totale overwinning te behalen door het schiereiland op te stoten naar de geografische grens tussen Korea en China, de rivier de Yalu – ondanks de waarschuwingen van Peking voor een dergelijke actie. En hoewel MacArthur er zeker van was dat China zich niet in het conflict zou mengen, “bleek deze inschatting onjuist, met Chinese troepen die Korea binnenstroomden in oktober 1950, wat een van de keerpunten in de Koreaanse oorlog markeerde,” herinnert Giltner ons eraan.

Tot slot was er de Cubaanse Raketcrisis in 1962. Terwijl de toenmalige president John F. Kennedy de USSR waarschuwde voor een agressieve inval in onze achtertuin, geloofde de Sovjet-premier Nikita Chroesjtsjov dat Kennedy een zwakke leider was die blufte en stuurde hij kernraketten voor de middellange afstand naar Cuba. Het resultaat was een gespannen periode van 13 dagen waarin Kennedy een zeeblokkade van het eiland instelde en een nucleaire oorlog nabij leek.

Chroesjtsjov trok zich uiteindelijk terug. Maar wat als hij in plaats daarvan was geëscaleerd en zijn eigen vloot had gestuurd om onze marine voor Cuba te confronteren? Dit is analoog aan, zoals we horen praten over, het sturen van NAVO-troepen naar Oekraïne.

Om het nog erger te maken en terug te grijpen op mijn voorbeelden uit 1956 en ’68: Oekraïne betekent meer voor Rusland dan Hongarije en Tsjecho-Slowakije ooit deden. In feite is het voor Moskou wat Taiwan is voor China.

Dat wil zeggen, net zoals Beijing Taiwan als een deel van China beschouwt, beschouwt het Russische leiderschap Oekraïne als een deel van Rusland. (In feite was het dat eeuwenlang. Bovendien vertrouwt Moskou op een pijpleidingensysteem dat door Oekraïne loopt om zijn belangrijkste industrie te faciliteren: de energieproductie). Een andere overeenkomst is dat onze regering zich zorgen maakt over een invasie van Taiwan door Beijing. Ga maar na:

Wat als we zouden voorstellen om Taiwan toe te laten tot de NAVO (ik weet dat de nadruk ligt op de “Noord-Atlantische Oceaan”, maar ik wil iets duidelijk maken)?

Zouden we verbaasd zijn als dit zou leiden tot Chinese militaire actie?

Nou, dat is precies wat er gebeurde met Oekraïne. Zoals geopolitiek analist Brandon J. Weichert het onlangs verwoordde, zijn de huidige spanningen en de angst voor WO III allemaal te wijten aan het feit dat globalisten “jarenlang de uitbreiding van een NAVO alliantie hebben gesteund die steeds meer werd gezien als een directe bedreiging voor de Russische Federatie.” Kijk eens naar de geschiedenis:

In 1990 beloofde toenmalig staatssecretaris James Baker de hervormingsgezinde Sovjetleider Michail Gorbatsjov dat de NAVO zich “geen centimeter naar het oosten” zou uitbreiden. Als gevolg daarvan trok de USSR het Rode Leger terug binnen de traditionele Russische grenzen en liet haar rijk uiteenvallen in 15 landen. Het resultaat?

De NAVO verdubbelde het aantal lidstaten, waardoor er een mand vol aan de grenzen met Rusland kwam te staan, waaronder, recentelijk, Finland.

Desondanks bleef Poetin in de jaren 2000 toenadering zoeken tot de VS, zoals hier wordt uitgelegd. Hij werd elke keer afgepoeierd.

Bovendien overschreden de globalisten toen een andere rode lijn: Ze begonnen te praten over het opnemen van Ruslands “Taiwan”, de Oekraïne, in de NAVO.

Is het huidige conflict een verrassing?

Misschien dachten onze genieën op het gebied van buitenlands beleid dat Poetin blufte met zijn waarschuwingen voor Oekraïne/NAVO. Misschien kon het ze niet schelen. Maar nu krijgen we te horen dat hij weer bluft.

Maar er is hier een les uit de ’62 Raketcrisis. Zoals Giltner opmerkt, terwijl de Sovjetraketten de nucleaire balans van de supermachten op dat moment niet veranderden, “bedreigden ze de geloofwaardigheid van Amerika’s vastberadenheid”. Wat denk je dat Moskou denkt dat terugtrekken in Oekraïne zou doen aan de geloofwaardigheid van de Russische vastberadenheid?

Je kunt niet als een Jurassic Park T-Rex in de achtertuin van een andere grootmacht rondstampen, omdat die natie zich voor haar eigen deur niet kan terugtrekken. Dit is de helft van de reden waarom de Servische president Aleksandar Vučić onlangs waarschuwde dat ons “een echte ramp” te wachten staat. Het “Westen kan het zich niet veroorloven om te verliezen in Oekraïne omdat het de geopolitieke situatie van de Verenigde Staten en de NAVO verder zal verzwakken”, citeerde The Balkan hem vorige maand. “Aan de andere kant, ‘als Poetin de oorlog verliest, zal hij persoonlijk alles verliezen…’ Voor beide partijen staat alles op het spel.”

Maar is dit echt waar? Voor de invasie van Poetin noemden onze mainstream media Oekraïne het meest corrupte land van Europa. Dus is een kernoorlog echt een aanvaardbaar risico om te controleren welke kleptocraat er regeert?

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Poetins waarschuwing aan de westerse leiders: ‘Oorlog is geen stripverhaal’

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: