Volgens het geschrift ‘Indian Slavery In Colonial Times Within The Present Limits Of The United States’ (Pdf) van Almon Lauber, dat in 1913 werd gepubliceerd door de Faculty of Political Science at Columbia University, werden slavernij en slavenhandel bijna overal beoefend onder de ‘Native’ indianen, voordat de blanke man uberhaupt een voet op het Noord-Amerikaanse continent zette:
Individuele gevallen van slavernij kwamen voort uit andere oorzaken. De indianen waren verstokte gokkers, en als er niets anders overbleef, zetten zowel mannen als vrouwen zichzelf niet zelden in om als slaven te dienen in geval van verlies. Deze slavernij was soms voor het leven, en soms voor zo’n korte periode als een jaar of twee. In geval van hongersnood verkochten de indianen zelfs hun kinderen om aan voedsel te komen.
De slaven die het bezit waren van een willekeurige indianenstam werden vaak meer verkregen door ruilhandel met andere stammen. Dit intertribal, hoewel waarschijnlijk niet gebruikelijk, was blijkbaar verstrekkend. Vanwege de zwerfgewoonten van de indianen en hun gewoonte om goederen te ruilen met andere stammen, werden koperartikelen verspreid over het noordwesten, vooral in Wisconsin. De Illinois indianen bezaten slaven die afkomstig waren van de zeekust, waarschijnlijk Florida. De Illinois ruilden hun slaven ook met die van Ottawa voor geweren, kruit, ketels en messen, en met de Irokezen om vrede te verkrijgen. Jacques Marquette (1673) trof bij de Arkansas-indianen, messen, kralen en bijlen aan die deels uit Illinois en deels uit de verder naar het oosten gelegen indianen waren verkregen. De jezuïet Grelon vertelt dat hij in het Mongools Tartarije een Huron-indianen vrouw ontmoette die hij in Amerika had gekend.
De overgang van de methode van het verkrijgen van slaven door middel van daadwerkelijke oorlogsvoering en ruilhandel naar die van louter slaveninvallen was een makkelijke. Het verlangen om de reputatie van een bekwame jager en, nog meer, van een dappere krijger te verwerven en zo de achting en het respect van zijn stamleden te winnen, was inherent aan de inheemse indianen. Een dappere krijger zijn, was een echte man zijn. De indiaan wilde zo graag de naam “dapper” verwerven, dat hij zonder aarzelen de ontberingen onderging om slaven of scalpen te verkrijgen als bewijs van zijn kwalificaties voor de titel. Dit middel om slaven te verkrijgen werd gebruikt door de sterkere stammen zoals de Illinois en de Irokezen.
De slaven die door de Illinois werden geruild, werden over het algemeen in het territorium buiten de Mississippi verkregen. Dit konden de Illinois beter doen na de komst van de blanken, want zij werden door hen voorzien van geweren, terwijl de indianen naar het westen toe geen wapens van dit type hadden. Een van de belangrijkste bronnen waaruit deze slaven werden verkregen was de Pawnee natie. In 1719 schreef Du Tisne aan Bienville, de commandant van New Orleans, dat de Pawnee bang voor hem waren toen hij bij hen aankwam, omdat hun buren, de Osage, hen hadden doen geloven dat het zijn bedoeling was om hen in de val te lokken en tot slaaf te maken.
Dezelfde praktijk werd gevolgd door de andere noordelijke stammen. La Jeune trof in 1632 slaven onder de Algonquin aan. De indianen in het gebied van de Grote Meren hadden in 1646 een jonge Eskimo als slaaf. Tonti ontdekte Iroquois-slaven onder de Huron en Ottawa. De Nederlandse zeevaarder Hendrickson stuitte in 1616 op indianen met indiaanse slaven in het Schuylkill River landgebied.
En toch staan onze door de overheid gesubsidieerde marxistische indoctrinatiecentra – ook wel ‘scholen’ genoemd – erop dat de ‘edele’ indianen moreel superieur waren aan de kwaadaardige, hebzuchtige blanke man die op tientallen miljoenen van hen ‘genocide’ pleegde terwijl hij hen blindelings beroofde.
De indianen zouden hun eigen moeders en dochters ruilen voor een handvol kralen als het hen uitkwam, zoals het geschrift van Lauber duidelijk maakt.
Lees het Narrative of the Captivity and Restoration of Mrs. Mary Rowlandson of Mary Rowlandson, een jonge blanke vrouw die in 1675 tijdens een indiaanse inval in Massachusetts werd ontvoerd – en u zult snel worden ontnuchterd over om het even welk romantisch idee van de “edele” indiaan.
Captivity narratives bevat een schat aan ooggetuigenverslagen uit de eerste hand over hoe het voor de blanke kolonisten was om met deze “edele” wilden in contact te komen – E.F. Abbott’s verhaal over het gevangenschap van Mary Jemison is vooral verhelderend.
De blanke man noemde hen niet voor niets “wilden” – en dat kwam niet door “racisme” – maar door het observeren van hun vaak sadistische en onmenselijke gedrag, schrijft de The Truth Seeker.
En, nee, de indianen gedroegen zich niet op deze manier als reactie op de manier waarop de blanke man hen behandelde – “de duivel liet hen het doen” excuus.
Dat ze enige scrupules zouden hebben tegen de handel in slaven is lachwekkend – ze hebben zeker geen slavernij geleerd van de blanke man.
Maar aangezien niets van dit alles past in het officiële kosjere verhaal van “White Man Bad, Red Man Good” dat op scholen wordt gepromoot, wordt deze realiteit vrijwel genegeerd.
Duizenden nakomelingen van zwarte slaven werden meer dan 170 jaar geleden naar Oklahoma gebracht door indiaanse slavenhouders. De Cherokee natie stemde na de burgeroorlog om de slaven-afstammelingen toe te laten tot de stam. Maar recentelijk heeft het ‘Hooggerechtshof’ van de stam besloten dat een beslissing van de stam uit 2007 om de zogenaamde ‘Freedmen’ (voormalige negerslaven) uit de stam te schoppen, kan worden gehandhaafd.
Mooi artikel, hopelijk ontwaken zo meer MSM slapers.
Indiaanse stammen gingen pas samenwerken toen hun leefgebieden bedreigd werden door blanke kolonisten en het engelse en franse leger. Daarvoor bevochten ze elkaar tot de dood. Ook pleegde een stam, zoals gezegd in hun orale geschiedenis, op de reuzen die in Amerika eerder dan hen leefden.
Dat gezegd hebbende praat het de genocide door Columbus en het gedrag van de RK kerk die indianen als beesten zag en babies levend in een brandend vuur gooiden niet goed.