Polen’s positie als het “volgende Oekraïne”

Terwijl de westerse regeringen en de westerse media zich blijven vastklampen aan de hoop op een uiteindelijke “overwinning” van de troepen van Kiev in Oekraïne, wordt de “frontlinie” stilletjes terugverlegd naar het westen van Oekraïne en zelfs naar Polen net over de grens. Recente toezeggingen van de NAVO en wapenleveranties dit jaar en volgend jaar lijken in de richting te gaan van het gebruik van Polen als de volgende stormram die de door de VS geleide NAVO tegen Rusland zal gebruiken, schrijft Brian Berletic.

Meer onmiddellijk zou Polen als springplank kunnen dienen voor een NAVO-invasie in Oekraïne, niet noodzakelijk om de Russische strijdkrachten rechtstreeks te confronteren, maar om een “bufferzone” in West-Oekraïne in te stellen, zoals de VS en het door de NAVO geleide Turkije in Syrië hebben gedaan.

De opbouw van wapens gaat door

Polen is al sinds begin februari 2022 het toneel van een opbouw van Amerikaanse troepen. De Amerikaanse staatsmedia Radio Free Europe/Radio Liberty hebben in hun artikel “US Soldiers Arriving In Europe To Reinforce NATO Amid Russian Buildup” van 5 februari 2022 gewezen op de inzet van Amerikaanse troepen in Europa en in het bijzonder in Polen, en op de inzet van Amerikaanse troepen vanuit Duitsland in Roemenië, dat ook een grens heeft met Oekraïne.

Een recent artikel van Reuters, getiteld “US to boost military presence in Europe as NATO bolsters its eastern flank”, wijst hierop:

De Amerikaanse president Joe Biden heeft woensdag meer Amerikaanse troepen, oorlogsvliegtuigen en oorlogsschepen aan Europa toegezegd, terwijl de NAVO het eens werd over de grootste versterking van haar afschrikkingsmiddelen sinds de Koude Oorlog, als reactie op de Russische invasie in Oekraïne.

In het artikel werd ook Polen specifiek genoemd, met de vermelding:

De Verenigde Staten zullen ook een nieuw permanent hoofdkwartier van het leger in Polen vestigen, hetgeen onmiddellijk werd toegejuicht door de Poolse president Andrzej Duda, aangezien Warschau al lang een permanente militaire basis van de VS op zijn grondgebied wenst. “Dit is een feit dat onze veiligheid enorm versterkt in de moeilijke situatie waarin wij ons bevinden,” zei Duda.

Men mag niet vergeten dat soortgelijke overwegingen ertoe hebben bijgedragen dat de betrokkenheid van de VS-NAVO bij Oekraïne sinds 2014 is toegenomen, wat uiteindelijk de huidige crisis heeft uitgelokt, in plaats van het gevoel van “veiligheid” te versterken.

Polen is zowel geografisch als politiek de meest logische plaats voor deze opbouw. De huidige Poolse regering heeft laten zien dat zij bereid is een centrale rol te spelen in de proxy-oorlog van Washington met Rusland, zowel wat betreft de steun aan Oekraïne als wat betreft de russofobe retoriek die gebruikt wordt om de voortdurende westerse betrokkenheid politiek te rechtvaardigen.

In een recent artikel met de titel “Polen ontvangt eerste levering van M1 Abrams tanks van Amerikaanse makelij”, verwijzen de Turkse staatsmedia naar de eigen militaire opbouw van Polen. Polen biedt niet alleen onderdak aan een groeiend aantal Amerikaanse troepen, maar koopt ook de nieuwste en modernste wapens die de VS en zijn bondgenoten op de markt hebben. In het artikel staat:

Op 5 april ondertekende het land een contract ter waarde van bijna 4,75 miljard dollar om 250 MA12 SEP hoofdgevechtstanks van de VS te kopen, na een overeenkomst met Washington in december 2020 voor 32 F-35 jets.

Ook werd bekendgemaakt dat Polen een overeenkomst met de VS heeft gesloten voor de aankoop van nog eens 116 gebruikte M1 Abrams tanks.

De Abrams tanks zullen worden ingezet in de buurt van Polen’s oostgrens “om een agressor af te schrikken”, benadrukte Błaszczak, volgens PAP.

Het artikel vermeldt ook dat Polen HIMARS (High Mobility Artillery Rocket Systems) raketsystemen, Turkse Bayraktar drones en extra hoofdgevechtstanks van Zuid-Korea heeft gekocht.

 NAVO’s papieren tijger in Oost-Europa

De eens zo geroemde wapensystemen van de VS en zijn bondgenoten hebben het de laatste jaren zwaar te verduren gehad: de door Saoedi-Arabië ingezette M1 Abrams werden in Jemen overklast en vernietigd, en meer recentelijk heeft de Russische luchtverdediging de Turkse Bayraktar drones in het Oekraïense luchtruim uitgeschakeld, terwijl Russische lange-afstandswapens op Oekraïense slagvelden door de VS gebouwde HIMARS beginnen op te jagen en te vernietigen.

Het is duidelijk dat deze wapensystemen niet zo formidabel zijn als wordt geadverteerd. Het geheim van hun succes was tot voor kort het vermogen van Washington om zijn tegenstanders zorgvuldig uit te kiezen, door vijandelijkheden te vermijden met naties of organisaties die de illusie van militaire superioriteit die de Verenigde Staten trachten te cultiveren, kunnen ondermijnen.

Het verlies van M1 Abrams in Jemen door Saudi-Arabië was zo verontrustend dat de Amerikaanse beleidsmakers zich afvroegen of het wel verstandig was om voor vervangers te zorgen. Het Brookings Institution heeft daar in 2016 op gewezen in een stuk getiteld “Is het verkopen van tanks aan Saoedi-Arabië wel zo’n goed idee?”:

Het Ministerie van Buitenlandse Zaken heeft het Congres deze week in kennis gesteld van de aanstaande verkoop van 153 M1A2 Abrams hoofdgevechtstanks en twintig zware gepantserde bergingsvoertuigen, alsmede diverse munitie, wapens en andere uitrusting, aan het Saoedische leger. In de kleine lettertjes van het memo staat dat twintig van de Abrams tanks bedoeld zijn om in de strijd vernietigde tanks te vervangen. De enige plaats waar Saoedische tanks in gebruik zijn, is langs de Saoedisch-Jemenitische grens in het zuidwesten van het koninkrijk, waar Houthi-rebellen verrassend effectief zijn geweest in het aanvallen van doelen binnen Saoedi-Arabië sinds de oorlog zestien maanden geleden begon. Waarschijnlijk zijn er meer dan slechts 20 Saudische tanks beschadigd. Het koninkrijk heeft een inventaris van 400 Abrams tanks.

Intussen hebben in Oekraïne zelfs pro-Westerse media-organisaties zoals Al Jazeera de beperkingen van hype-wapens zoals de in Turkije gebouwde Bayrakter erkend in hun artikel “What do we know about Ukraine’s use of Turkish Bayraktar drones?”. In het artikel staat:

“… welke invloed zouden drones in Oekraïne kunnen hebben, gezien de sterkte van de Russische strijdkrachten?

Dat zal sterk afhangen van de Russische luchtverdediging. Drones zoals de TB2 zijn kwetsbaar voor luchtverdedigingssystemen. Om doeltreffend te zijn, moeten zij vakkundig gebruikt worden, in coördinatie met andere elektronische oorlogsvoeringssystemen die de vijandelijke radar “verblinden”, en door middel van de juiste tactiek,” zei [Mauro Gilli, senior onderzoeker militaire technologie en internationale veiligheid aan de ETH Zürich].

Tegen bekwame vijanden zullen deze technologieën en tactieken echter misschien niet volstaan. In Libië hebben de Russische strijdkrachten doeltreffende manieren gevonden om de Turkse tactieken tegen te gaan en hun drones neer te schieten. Hetzelfde [is waargenomen] in Syrië en Nagorno-Karabach,” voegde hij eraan toe.

Nu Reuters begin juli bericht heeft over de vermeende vernietiging van twee Oekraïense HIMARS van Amerikaanse makelij, en Newsweek half juli berichtte over de vermeende vernietiging van nog een HIMARS, blijkt het nieuwste “wonderwapen” dat door de westerse regeringen en hun media worden aangeprezen, even kwetsbaar en ontoereikend te zijn als andere onlangs aangeprezen geavanceerde westerse wapens.

De opbouw van al deze geavanceerde systemen in Polen wordt door de leiding van de NAVO en de westerse media weliswaar aangeprezen als noodzakelijk tegen “agressie”, maar is het zoveelste substituut voor de absolute grondbeginselen die werkelijk ten grondslag liggen aan de nationale en regionale veiligheid.

Wat Polen nodig heeft voor echte veiligheid

De Russische Federatie heeft niet alleen laten zien dat zij deze grondbeginselen begrijpt, maar zij heeft ze ook in praktijk gebracht. Zelfs westerse commentatoren beginnen er nota van te nemen.

Een in juni 2022 door het Royal United Services Institute (RUSI) gepubliceerd stuk, getiteld, “The Return of Industrial Warfare,” wordt overtuigend betoogd dat betrekkelijk alledaagse munitie en militair materieel die in grote hoeveelheden worden geproduceerd, veel belangrijker zijn voor de overwinning op het slagveld dan een focus op “efficiëntie” door middel van gesofisticeerde precisiemunitie die in betrekkelijk kleine hoeveelheden wordt geproduceerd. Als voorbeelden werden eenvoudige munitie voor kleine vuurwapens en conventionele artilleriegranaten gegeven – munitie die absoluut noodzakelijk is, in grote hoeveelheden nodig is en een veel groter effect heeft op het slagveld dan de high-tech wapens die het Westen aan Oekraïne levert.

Men zou ook kunnen aanvoeren dat de diplomatie en de economische samenwerking van de Russische Federatie met Europa vóór de huidige gebeurtenissen in Oekraïne het vermogen en/of de wil van althans sommige Europese staten om Washington te volgen op het pad van gevaarlijke escalatie, hebben verminderd.

Bovenal hebben Polen en andere Europese naties (als nationale veiligheid inderdaad een prioriteit is) een onafhankelijk buitenlands beleid nodig – een beleid dat de beste belangen van de staat in kwestie weerspiegelt, niet die van een ongekozen bureaucratie die zwaar beïnvloed wordt door een klein handjevol bedrijfs- en financiële belangen, niet alleen in Europa, maar ook aan de overkant van de Atlantische Oceaan in Washington en op Wall Street.

Er zij op gewezen dat onder dit selecte handjevol speciale belangen ook wapenfabrikanten zijn, die vooral gedijen wanneer conflicten, en niet vrede en stabiliteit (of welvaart voor alle anderen), de overhand krijgen.

Een focus op deze laatste factoren zou de noodzaak om zich sterk op militaire factoren te richten kunnen overschaduwen.

Een andere sleutel tot regionale veiligheid is het bevorderen van regionale stabiliteit. De rol van Europa in het bijstaan of zelfs maar apathisch blijven tegenover de politieke inmenging van de VS langs en ver over de grenzen van de Europese Unie heeft de instabiliteit gecreëerd die in de eerste plaats voortdurende militaire uitgaven vereist. Of het nu gaat om de stroom vluchtelingen die de door NAVO-agressie gedecimeerde naties in het Midden-Oosten en Noord-Afrika ontvluchten, of om een verslechterende sociaal-economische crisis na door de VS gesponsorde regimewisselingen in Oost-Europa, het onvermogen van Europa om de “oorzaken” van de crises waarmee het geconfronteerd wordt aan te pakken, leidt tot steeds grotere investeringen in het aanpakken van de dringende “gevolgen” die daarop volgen.

Terwijl ze zich op niets van dit alles concentreert en recente beleidsbeslissingen presenteert als het versterken van de veiligheid voor het Poolse volk, escaleert de huidige Poolse leiding in plaats daarvan de spanningen nog verder namens Washington, terwijl ze vertrouwt op wapensystemen en een strategische aanpak die op het ogenblik op de slagvelden van Oekraïne en elders jammerlijk inadequaat blijken te zijn.

Alleen de tijd zal leren of de Poolse en andere Europese leiders doorgaan op deze zelfdestructieve weg, waarbij zij, samen met Oekraïne, de volle lading dragen van de proxy-oorlog van Washington tegen Rusland, of dat zij ervoor kiezen om daadwerkelijk veiligheid, stabiliteit en welvaart na te streven. Kiezen zij voor het laatste, dan zullen zij waarschijnlijk ontdekken dat zij geen massale investeringen in militaire middelen voor conflictoplossing nodig hebben, aangezien de “vijanden” waartegen zij die middelen willen gebruiken waarschijnlijk meer geïnteresseerd zijn in handel.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

De binnenste kring van de Oekraïense president koopt voor miljoenen € herenhuizen in Zwitserland

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: