De G7 en de daaropvolgende Zwitserse ‘Bürgenstock Conferentie’ kunnen – achteraf gezien – worden gezien als een voorbereiding op een langdurige oorlog in Oekraïne. De drie belangrijkste aankondigingen van de G7 – het 10-jarige veiligheidspact voor Oekraïne; de $50 ‘miljard Oekraïne-lening’; en de inbeslagname van de rente op bevroren Russische fondsen – maken het duidelijk. De oorlog staat op het punt te escaleren, schrijft Alastair Crooke.
Deze standpunten waren bedoeld om het westerse publiek voor te bereiden op de gebeurtenissen. En voor het geval er nog twijfels waren, was de zinderende strijdlust jegens Rusland van de Europese verkiezingsleiders duidelijk genoeg: Ze wilden een duidelijk beeld geven van een Europa dat zich op oorlog voorbereidt.
Wat ligt er dan in het verschiet? Volgens de woordvoerder van het Witte Huis, John Kirby: “Het standpunt van Washington over Kiev is “absoluut duidelijk”:
“Eerst moeten ze deze oorlog winnen.”
“Ze moeten eerst de oorlog winnen. Dus, nummer één: We doen er alles aan om ervoor te zorgen dat ze dat kunnen doen. Als de oorlog dan voorbij is … zal Washington helpen bij het opbouwen van de militaire industriële basis van Oekraïne.”
Alsof dat nog niet duidelijk was, werd de intentie van de VS om de oorlog te verlengen en tot diep in Rusland te voeren onderstreept door nationaal veiligheidsadviseur Jake Sullivan: “De toestemming voor het gebruik van Amerikaanse wapens door Oekraïne voor grensoverschrijdende aanvallen strekt zich uit tot overal van waaruit Russische troepen de grens overkomen.” Hij bevestigde ook dat Oekraïne F-16’s kan gebruiken om Rusland aan te vallen en door de VS geleverde luchtverdedigingssystemen kan gebruiken “om Russische vliegtuigen neer te halen – zelfs als ze zich in het Russische luchtruim bevinden – als ze op het punt staan in het Oekraïense luchtruim te schieten.”
Hebben Oekraïense piloten de vrijheid om ‘de intentie’ van Russische gevechtsvliegtuigen te beoordelen? Verwacht dat de parameters van deze ‘autorisatie’ snel breder zullen worden – dieper naar luchtmachtbases van waaruit Russische jachtbommenwerpers opstijgen.
In het besef dat de oorlog op het punt staat radicaal te veranderen – en extreem gevaarlijk – heeft president Poetin (in zijn toespraak voor het bestuur van het ministerie van Buitenlandse Zaken) gedetailleerd uiteengezet hoe de wereld op dit cruciale punt is aanbeland – een punt dat zich zou kunnen uitstrekken tot nucleaire uitwisselingen.
De ernst van de situatie zelf vereiste het doen van één ‘laatste kans’ aan het Westen, waarvan Poetin nadrukkelijk zei dat het “geen tijdelijk staakt-het-vuren voor Kiev was om een nieuw offensief voor te bereiden; het ging ook niet om het bevriezen van het conflict”; maar zijn voorstellen gingen over de definitieve voltooiing van de oorlog.
“Als Kiev en de westerse hoofdsteden het, zoals voorheen, weigeren – dan is dat uiteindelijk hun zaak,”, zei Poetin.
Voor alle duidelijkheid: Poetin had vrijwel zeker nooit verwacht dat de voorstellen in het Westen anders zouden worden ontvangen dan met de hoon en spot waarmee ze in feite werden ontvangen. Poetin zou er ook geen moment op vertrouwen dat het Westen zich niet aan een overeenkomst zou onttrekken, mocht er toch een regeling op deze basis worden getroffen.
Als dat zo is, waarom heeft president Poetin dan afgelopen weekend een dergelijk voorstel gedaan, als het Westen niet te vertrouwen is en zijn reactie zo voorspelbaar was?
Misschien moeten we op zoek gaan naar de Matroesjka pop die zich aan de binnenkant nestelt, in plaats van ons te fixeren op de buitenkant: Poetins ‘definitieve voltooiing’ zal waarschijnlijk niet op geloofwaardige wijze worden bereikt door een rondreizende vredesmakelaar. In zijn toespraak tot het ministerie van Buitenlandse Zaken verwerpt Poetin middelen als een ‘staakt-het-vuren’ of ‘bevriezing’. Hij is op zoek naar iets permanents: een regeling die ‘stevige benen’ heeft; een die duurzaam is.
Een dergelijke oplossing – zoals Poetin al eerder heeft laten doorschemeren – vereist de totstandkoming van een nieuwe veiligheidsarchitectuur in de wereld; en als dat zou gebeuren, dan zou een volledige oplossing voor Oekraïne als impliciet onderdeel deel uitmaken van een nieuwe wereldorde. Dat wil zeggen, met de microkosmos van een Oekraïense oplossing die impliciet voortvloeit uit de macrokosmos overeenkomst tussen de VS en de ‘Heartland’ machten – het regelen van de grenzen naar hun respectieve veiligheidsbelangen.
Dit is nu duidelijk onmogelijk, omdat de VS in hun psychologische mindset vastzitten in het tijdperk van de Koude Oorlog van de jaren zeventig en tachtig. Het einde van die oorlog – de schijnbare overwinning van de VS – legde de basis voor de Wolfowitz Doctrine van 1992 die de Amerikaanse suprematie ten koste van alles in een post-Sovjetwereld benadrukte, samen met het “uitroeien van rivalen, waar ze ook opduiken.”
“In samenhang hiermee bepaalde de Wolfowitz Doctrine dat de VS … een door de VS geleid systeem van collectieve veiligheid en de creatie van een democratische vredeszone zouden inluiden”. Met Rusland daarentegen werd anders omgegaan – het land viel van de radar. Het werd onbelangrijk als geopolitieke concurrent in de ogen van het Westen, omdat zijn gebaren van vreedzame offers werden afgepoeierd – en de garanties die het kreeg met betrekking tot de uitbreiding van de NAVO werden verspeeld.
Moskou kon niets doen om zo’n poging te voorkomen. De opvolger van de machtige Sovjet-Unie was niet zijn gelijke en werd dus niet belangrijk genoeg geacht om betrokken te zijn bij de mondiale besluitvorming. Toch wordt Rusland, ondanks zijn afgenomen omvang en invloedssfeer, nog steeds beschouwd als een belangrijke speler in internationale aangelegenheden.”
Rusland is tegenwoordig een vooraanstaande speler op het wereldtoneel, zowel op economisch als op politiek gebied. Toch is er voor de heersende klasse in de VS geen sprake van een gelijke status tussen Moskou en Washington. De mentaliteit van de Koude Oorlog ademt nog steeds het ongegronde vertrouwen dat het Oekraïne-conflict op de een of andere manier zou kunnen leiden tot de ineenstorting en het uiteenvallen van Rusland.
Poetin daarentegen keek in zijn toespraak vooruit naar de ineenstorting van het Euro-Atlantische veiligheidssysteem – en naar de opkomst van een nieuwe architectuur. “De wereld zal nooit meer dezelfde zijn,” zei Poetin.
Impliciet liet hij doorschemeren dat zo’n radicale verschuiving de enige manier zou zijn om op een geloofwaardige manier een einde te maken aan de oorlog in Oekraïne. Een overeenkomst die voortkomt uit het bredere kader van consensus over de verdeling van belangen tussen het Rimland en het Heartland (in Mackinder-eske taal) zou de veiligheidsbelangen van elke partij weerspiegelen – en niet worden bereikt ten koste van de veiligheid van anderen.
En om duidelijk te zijn: als deze analyse klopt, heeft Rusland misschien niet zo’n haast om de zaken in Oekraïne af te ronden. Het vooruitzicht van zo’n ‘wereldwijde’ onderhandeling tussen Rusland, China en de VS is nog ver weg.
Het punt is dat de collectieve westerse psyche nog niet voldoende is veranderd. Moskou gelijkwaardig behandelen blijft voor Washington uit den boze.
Het nieuwe Amerikaanse narratief is geen onderhandelingen met Moskou nu, maar misschien wordt het mogelijk ergens begin volgend jaar – na de Amerikaanse verkiezingen.
Poetin zou wel eens opnieuw kunnen verrassen – door niet op het vooruitzicht te springen, maar het af te wijzen; door in te schatten dat de Amerikanen nog steeds niet klaar zijn voor onderhandelingen over een ‘volledig einde’ van de oorlog – vooral omdat dit nieuwe narratief samenvalt met geruchten over een nieuw Oekraïne-offensief dat zich aftekent voor 2025. Natuurlijk zal er het komende jaar waarschijnlijk veel veranderen.
De documenten die een nieuwe veiligheidsorde schetsen, zijn echter al in 2021 door Rusland opgesteld – en naar behoren genegeerd in het Westen. Rusland kan het zich misschien veroorloven om militaire gebeurtenissen in Oekraïne, Israël en op financieel gebied af te wachten.
Ze gaan in ieder geval allemaal in Poetins richting. Ze zijn allemaal met elkaar verbonden en hebben het potentieel voor een grote metamorfose.
Eenvoudig gezegd: Poetin wacht op de vorming van de Amerikaanse tijdgeest. Zowel in Sint-Petersburg als vorige week op het ministerie van Buitenlandse Zaken leek hij er veel vertrouwen in te hebben.
De achtergrond van de Oekraïne-aandacht van de G7 leek meer verkiezingsgerelateerd dan echt: dit impliceert dat de prioriteit in Italië lag bij de verkiezingsoptiek en niet bij de wens om een volledige oorlog te ontketenen. Maar dit kan verkeerd zijn.
Russische sprekers tijdens deze recente bijeenkomsten – met name Sergei Lavrov – lieten in grote lijnen doorschemeren dat het bevel voor een oorlog met Rusland al was gevallen. Europa lijkt zich, hoe onwaarschijnlijk ook, op te maken voor oorlog – met veel gepraat over militaire dienstplicht.
Zal dit allemaal overwaaien met het verstrijken van een hete verkiezingszomer? Misschien.
De komende fase zal waarschijnlijk een westerse escalatie inhouden, met provocaties binnen Rusland. Rusland zal fel reageren op elke overschrijding van de (echte) rode lijnen door de NAVO, of op elke valse vlag-provocatie (die nu alom wordt verwacht door Russische militaire bloggers).
En hierin schuilt het grootste gevaar: in de context van escalatie vormt de Amerikaanse minachting voor Rusland het grootste gevaar. Het Westen zegt nu dat het noties van een vermeende nucleaire uitwisseling beschouwt als ‘bluf’ van Poetin. De Financial Times vertelt ons dat de nucleaire waarschuwingen van Rusland ‘aan slijtage onderhevig zijn’ in het Westen.
Als dit waar is, dan zien westerse functionarissen de realiteit volkomen verkeerd. Alleen door de Russische nucleaire waarschuwingen te begrijpen en serieus te nemen, kunnen we het risico uitsluiten dat er kernwapens in het spel komen, terwijl we de escalatieladder opgaan met tit-for-tat maatregelen.
Ook al zeggen ze dat ze denken dat het bluf is, toch hypen Amerikaanse figuren het risico van een nucleaire uitwisseling. Als ze denken dat het bluf is, lijkt dit gebaseerd te zijn op de veronderstelling dat Rusland weinig andere opties heeft.
Dit zou onjuist zijn: er zijn verschillende escalerende stappen die Rusland op de ladder kan zetten, voordat het het stadium van tactische kernwapens bereikt: Handels- en financiële tegenaanval; symmetrische levering van geavanceerd wapentuig aan westerse tegenstanders (overeenkomend met Amerikaanse leveringen aan Oekraïne); het afsnijden van de elektriciteitsdistributie vanuit Polen, Slowakije, Hongarije en Roemenië; aanvallen op munitieovergangen aan de grens; en een voorbeeld nemen aan de Houthi’s die verschillende geavanceerde en kostbare Amerikaanse drones hebben neergehaald, waardoor Amerika’s infrastructuur voor inlichtingen, bewaking en verkenning (ISR) wordt uitgeschakeld.
Laten we duidelijk zijn het is de VS die zijn marionetten opdracht geeft om de Russen aan te vallen. Een strand met onschuldige burgers. Zo laag zijn de Westerse, NAVO idioten gezakt. Iedereen, buiten Putin zelf, willen nucliaire bommen gebruiken. De NAVO landen hebben geen idee in welk westpen nest zij zich hebben gestort?
Ofwel?
Soort kamikaze gedrag. Geen respect voor leven in het algemeen. Onvermogen om een bestaan op aarde te handhaven. Een verregaande vorm van degeneratie.
Westerse techno fascisten (betaald door oa Gr.Br./ VS leger/DOD uit de schatkisten van onwetende volken..) verafgoden hun robotjes, andere machientjes en raketjes. En deze plastic poppenkast wordt eindeloos op de markt gegooid. En door de Beeld Religie eindeloos ingepompt.
Er is iets fundamenteel mis met deze mensen. Naar mijn onbescheiden mening.
Een curieuze vorm van afzondering/isolement, zelfhaat (vervang mij/ons maar door een machine….ik ben niks waard), een onvermogen om zich te verbinden met mensen cq natuur. Of waardevolle cultuur.
Ik zie deze hang naar zelfvernietiging als vergelijkbaar met substantie verslaafden: alcohol, andere drugs,
porno, koop seks, bingen en vasten, shoppen en verzamelen, over-sporten, gokken etc.
Deze mensen kunnen amper leven EN ze kunnen niet stoppen met leven.
Laat al deze beschadigde mensen serieus ontwennen. In afkick centra voor oorlogsverslaving en zelfvernietiging. Ipv. Total Krieg.
ik zou enkele nukes op de VS lanceren zoals zij destijds op Japan hebben gedaan , dan ze zouden weten dat Rusland het meent.
met het opschrift ben ik niet akkoord het is de oorlog van de VS tegen Rusland.
Europa en de VS moeten zich voorbereiden op een grote oorlog maar Rusland is er reeds klaar voor , hoedan ook de westerse landen blijven op grote achterstand.
Ik zeg come on mister ome vladimir , mijn geld gaat naar u
Pete, Vladimir de Grote is een van de rijkste lieden ter wereld, door Gazprom, en heeft uw stuivers niet nodig. Het enige dat hij nog niet genoeg bezit is aanzien en macht.
Het vuile, smerige hypocriete Westen met haar krankzinnige politiek. Het zgn democratische Westen is failliet, gewoon failliet. Alleen usa met een staatsschuld van 34,5 biljoen dollars. En iedere 100 dagen komt er 1 biljoen bij. En datzelfde geldt ook voor Europa, waar bijna alle EU landen de 60% norm overschreden hebben, zelfs dik overschreden is. En dan de waanzin in Brussel met haar 14e sanctie. Hoe stom kun je zijn om dat uit te voeren. Alles wordt gedaan om Europa naar de donder te helpen door de Brusselse bende en de west Europese regeringen in opdracht van de “usa vrienden”. Onthoudt de uitspraak van de denktank Statfor onder Obama: een alliantie tussen Duitsland en Rusland moet ten allen tijde voorkomen worden. En daarmee is alles gezegd. Usa wenst geen sterk Europa. En als Europa voor de derde keer plat gebombardeerd is, dan kan usa weer “ helpen” met een tweede Marshallplan en er weer dik geld aan verdienen. De smerige hebzucht van die yankees.
Tip voor Brussel en de zgn Europese regeringen (beiden de usa marionetten):
flikker de yankees uit Europa, maak een eigen beleid zonder usa, Streef naar vrede met Rusland en bouw gezamenlijk een sterk continent op.
Dat zal niet gebeuren zo lang deze usa Marionetten er zitten. Het gewone volk interesseert deze gasten NIETS. Hun egootje, hun macht over het volk is toch veel belangrijker. Bij de oprichting van de EU is het volk welvaart en vrede beloofd en wat is het verdomme geworden: oorlog en armoede door de krankzinnige sancties , die de deindustralisatie in gang gezet hebben. En dat alles door de bevelen van die hebzuchtige machtgeile psychopaten in usa uit te voeren.
Is het geld? Chantage? Beiden? Dat dit gebeurt.
Nieuwe NAVO Chef over Putin en BRIX : https://www.youtube.com/watch?v=ingnYyhD2EA