Op de rand van een nucleaire afgrond

Twee dagen nadat Rusland Oekraïne had aangevallen en de dag voordat Vladimir Poetin Rusland op nucleair alarm zette, schreef ik een artikeltje waarvan de eerste zin luidde:

Het was een intuïtie, gebaseerd op mijn kennis van de geschiedenis van de VS/Rusland, met inbegrip van de door de VS geënsceneerde staatsgreep in Oekraïne in 2014, en een lezing van de actualiteit. Ik noem het intuïtie, maar toch is het gebaseerd op een levenslange studie en onderricht in politieke sociologie en het schrijven tegen oorlog, schrijft Edward Curtin.

Ik ben geen Ruslandgeleerde, maar gewoon een schrijver met een sociologische, historische en artistieke verbeelding, hoewel mijn eerste academische studie aan het eind van de jaren zestig een scriptie was over kernwapens en waarom die misschien ooit nog eens gebruikt zouden worden.

Het klinkt mij niet langer hyperbolisch in de oren dat waanzinnigen in het wegkwijnende VS-imperium, als ratten in een zinkend schip, hun toevlucht zouden kunnen nemen tot het gebruik van kernwapens als eerste aanval, wat het officiële VS-beleid is.

Mijn maag kronkelt bij die gedachte, ondanks wat de meeste deskundigen zeggen: dat de kans op een kernoorlog gering is. En ondanks wat anderen zeggen over de oorlog in Oekraïne: dat het een opzettelijke afleiding is van de Covid-propaganda en de Grote Reset (hoewel ik het ermee eens ben dat het dat doel bereikt).

Mijn gevoel zegt me van niet; het is nu zeer reëel, sui generis, en zeer, zeer gevaarlijk.

De eminente geleerde Michel Chossudovsky van Global Research is het ermee eens dat we heel dicht bij het ondenkbare zijn.

In een recente historische analyse van de betrekkingen tussen de VS en Rusland en kernwapens, schrijft hij het volgende, alvorens de recente verklaring van Vladimir Poetin over deze kwestie aan te halen. “De verklaring van Vladimir Poetin op 21 februari 2022 was een reactie op de dreigementen van de VS om preventief kernwapens in te zetten tegen Rusland, ondanks de “geruststelling” van Joe Biden dat de VS niet zouden overgaan tot een “A first strike” kernaanval tegen een vijand van Amerika”:

“Laat mij [Poetin] uitleggen dat de strategische planningsdocumenten van de VS de mogelijkheid bevatten van een zogenaamde preventieve aanval op vijandelijke raketsystemen. En wie is de voornaamste vijand voor de VS en de NAVO? Ook dat weten wij. Het is Rusland. In NAVO-documenten wordt ons land officieel en rechtstreeks uitgeroepen tot de grootste bedreiging voor de Noord-Atlantische veiligheid. En Oekraïne zal dienen als vooruitgeschoven springplank voor de aanval.” – (Toespraak Poetin, 21 februari, 2022 bold toegevoegd)

Poetin heeft volkomen gelijk. Het is de reden waarom hij de kernmachten van Rusland in volle staat van paraatheid heeft gebracht. Alleen de onwetenden van de geschiedenis, waartoe helaas ook de meeste Amerikanen behoren, weten dit niet.

Ik geloof dat wij vandaag sinds de Cubaanse Raketcrisis van oktober 1962 in het grootste gevaar verkeren voor een kernoorlog, iets wat ik mij als tiener levendig herinner. Dezelfde gevoelens keren terug. Ontzetting. Ongerustheid. Ademloosheid.

Ik denk niet dat deze gevoelens misplaatst zijn en ook niet dat zij gewoon een emotionele reactie zijn. Ik probeer verder te schrijven aan andere projecten die ik begonnen ben, maar voel mij belemmerd. De mogelijkheid van een atoomoorlog, opzettelijk of per ongeluk, obsedeert mij.

Om deze maagkerende mogelijkheid in de context van Oekraïne te kunnen vatten, moeten wij alle gepraat over moraal, rechten, internationaal recht terzijde schuiven, en denken in termen van grootmachtpolitiek, zoals John Mearsheimer zo duidelijk heeft verwoord. Zoals hij zegt, wanneer een grote mogendheid het gevoel heeft dat haar bestaan bedreigd wordt, dan maakt macht terecht.

U kunt de wereldpolitiek eenvoudigweg niet begrijpen zonder op dit niveau te denken. Dat betekent niet dat het gebruik van macht gerechtvaardigd wordt; het is een middel om de oorzaken van oorlogen op te helderen, die lang voor de eerste schoten gelost worden beginnen.

In de huidige crisis over Oekraïne voelt Rusland zich duidelijk existentieel bedreigd door de militaire acties van de VS/NAVO in Oekraïne en in Oost-Europa, waar zij raketten hebben geplaatst die zeer snel tot kernwapens kunnen worden omgebouwd, en die binnen enkele minuten van Rusland verwijderd zijn. (En natuurlijk zijn er overal in West- en Zuid-Europa kernraketten van de VS/NAVO).

Vladimir Poetin heeft het hier al vele jaren over en heeft feitelijk gelijk. Hij heeft herhaald dat dit voor Rusland onaanvaardbaar is en moet ophouden. Hij heeft aangedrongen op onderhandelingen om een einde te maken aan deze situatie.

De Verenigde Staten hebben, ondanks hun eigen Monroe-doctrine, die een andere grote mogendheid verbiedt wapens of strijdkrachten in de buurt van hun grenzen te plaatsen, de oren geblokkeerd en zijn steeds verder gegaan met het opvoeren van wapentuig, waardoor de Russische vrees werd aangewakkerd. Dit feit staat niet ter discussie, maar wordt door de VS/NAVO afgedaan als van weinig belang.

Een dergelijke houding is pure provocatie, zoals iedereen met een greintje historisch besef weet.

De wereld had veel geluk, zestig jaar geleden in oktober, toen JFK en Nikita Chroesjtsjov onderhandelden over het einde van de Cubaanse Raketcrisis, voordat de wereld in vlammen op zou gaan. Kennedy werd natuurlijk hevig onder druk gezet door het leger en de CIA om Cuba te bombarderen, maar hij verzette zich.

Hij verwierp ook de krankzinnige militaire wens om de Sovjet-Unie met kernwapens te bestoken, en noemde zulke mensen krankzinnig; tijdens een vergadering van de Nationale Veiligheidsraad op 12 september 1963, toen de Joint Chiefs of Staff een rapport presenteerden over een nucleaire eerste aanval tegen de Sovjet-Unie die zij voor die herfst wilden, zei hij: “Preemption is not possible for us.”

Een dergelijk leiderschap, samen met het verdrag over het verbod op kernproeven dat hij die maand onder andere met de USSR onderhandelde (dergelijke verdragen zijn nu door de regering van de VS opgezegd), betekende zijn door de CIA georganiseerde moord. Tegenwoordig worden de VS geleid door begoochelde mannen die een politiek van nucleaire eerste aanval omhelzen, wat alles zegt wat men moet weten over het gevaar waarin de wereld verkeert. De VS zijn al heel lang erg ziek van Ruslandhaat.

Na de terreur van de Cubaanse Raketcrisis namen veel meer mensen de dreiging van een kernoorlog ernstig. Vandaag doen nog maar weinigen dat. Het is teruggedrongen tot het “ondenkbare”. In 1962 echter, zoals James W. Douglass schrijft in JFK and the Unspeakable:

“Kennedy zag dat, althans buiten Washington, DC, mensen leefden met een dieper besef van de ultieme keuze waarvoor zij stonden. Nucleaire wapens waren echt. Maar ook het vooruitzicht op vrede was reëel. De Cubaanse Rakettencrisis had de mensen geschokt en hen doen inzien dat er een reële keuze was: zij verkozen vrede boven vernietiging.”

Vandaag is de realiteit van de nucleaire vernietiging in het onbewustzijn verdwenen. Dit ondanks de recente verklaringen van Amerikaanse generaals en de Amerikaanse Oekraïense marionet Zelensky over kernwapens en het gebruik daarvan, die de angst van Rusland extreem hebben aangewakkerd, wat duidelijk opzettelijk is. Het spel is om sommige functionarissen het te laten zeggen en het dan te ontkennen, terwijl je een beleid voert dat in tegenspraak is met je ontkenning. De grenzen blijven verleggen is het beleid van de VS.

Obama-Biden regeerden over de Amerikaanse staatsgreep van 2014 in Oekraïne, Trump verhoogde de wapenverkoop aan Oekraïne in 2017, en Biden heeft het stokje van zijn partner (niet zijn vijand) in dit dodelijkste spel opgepakt. Het is een bi-partijdige Koude Oorlog 2, die heel heet wordt. En het is de reden waarom Rusland, met zijn rug tegen de muur, Oekraïne heeft aangevallen.

Het is duidelijk dat dit precies is wat de VS wilden, anders zouden zij heel anders gehandeld hebben in de aanloop naar deze tragedie. Al het huidige handjeklap is pure hypocrisie, het nihilisme van een kernmacht die nooit één moment bedreigd is, maar wier plannen berekend waren om Rusland aan zijn grenzen te bedreigen.

De propaganda in de media tegen Rusland en Poetin is de meest extreme en omvangrijke propaganda in mijn leven. Patrick Lawrence heeft dit scherpzinnig onderzocht in een recent essay, waarin hij schrijft dat voor hem hetzelfde geldt:

“Veel mensen van verschillende leeftijden hebben de afgelopen dagen opgemerkt dat zij zich in hun leven geen alomvattender, verstikkender spervuur van propaganda kunnen herinneren dan wat ons overspoeld heeft sinds de maanden die aan de Russische interventie voorafgingen. In mijn geval overtreft het het ergste van wat ik mij herinner uit de decennia van de Koude Oorlog.”

Overspoeld is een toepasselijk woord. Lawrence wijst terecht op deze propaganda als cognitieve oorlogsvoering gericht tegen de bevolking van de VS (en de rest van de wereld) en merkt het verband op met het definitieve ontwerp van januari 2021 van een “duivelse” NAVO studie, “Cognitieve Oorlogsvoering” genaamd. Hij citeert het aldus:

“De hersenen zullen het slagveld van de 21e eeuw zijn […] De mens is het betwiste domein. Het doel van de cognitieve oorlogsvoering is om van iedereen een wapen te maken.”

Deze cognitieve oorlogsvoering heeft echter een langere geschiedenis in de speerpuntwetenschap. Voor elk opeenvolgend decennium, te beginnen met de jaren ’90 en een verklaring van president (en ex-directeur van de CIA) George H. W. Bush dat de jaren ’90 het Decade of Brain Research zouden zijn, hebben presidenten extra decenniumlange projecten aangekondigd waarbij de hersenen betrokken zijn, met 2000-2010 als het Decade of Behavior Project, gevolgd door het in kaart brengen van de hersenen, kunstmatige intelligentie, enz. die allemaal georganiseerd en gefinancierd worden door het Office of Science and Technology Project (OSTP) en het Defense Advanced Research Projects Agency (DARPA).

Dit medisch, militair en wetenschappelijk onderzoek heeft deel uitgemaakt van een langetermijnplan om de gedachtenbeheersing van MK-Ultra uit te breiden tot de gehele bevolking onder de dekmantel van de medische wetenschap, en het heeft tegelijkertijd te maken met de ontwikkeling en financiering van het onderzoek van de farmaceutische industrieën naar en de ontwikkeling van nieuwe hersenveranderende medicijnen.

RFK, Jr. heeft de uitgebreide connectie van de CIA met kiem- en geestonderzoek en -promotie gedocumenteerd in zijn boek, The Real Anthony Fauci: Bill Gates, Big Pharma, and the Global War on Democracy and Public Health.  Het is de reden waarom zijn boek verbannen is uit de mainstream media, die het voornaamste werk van de cognitieve oorlogsvoering voor de regering doen. Om het duidelijk te zeggen: deze media zijn de CIA.

En de kwestie van het onderzoek naar en de ontwikkeling van bio-wapens door de VS staat centraal in deze vele zaken, ook in Oekraïne.

Met andere woorden, de cognitieve oorlogsvoering waaraan wij nu onderworpen worden, heeft vele tentakels die verbonden zijn met veel meer dan de fanatieke anti-Russische propaganda over Oekraïne van vandaag. Alle agressie-oorlogen van de VS zijn onder haar auspiciën gepromoot, evenals de leugens over de aanslagen van 11 september 2001, de economische oorlogsvoering door de elites, de COVID-crisis, enz. Het is één geheel.

Neem bijvoorbeeld een boek dat in 2010 geschreven is door David Ray Griffin, een gerenommeerd theoloog die meer dan een dozijn boeken over 9/11 geschreven heeft. Het boek heet Cognitive Infiltration: An Obama Appointee’s Plan to Undermine the 9/11 Conspiracy Theory. Het is een kritiek op professor in de rechten Cass Sunstein, die door Obama benoemd is tot administrateur van het Office of Information and Regulatory Affairs.

Sunstein had een stuk geschreven met een plan voor de regering om de verspreiding van anti-regerings “samenzweringstheorieën” tegen te gaan, waarin hij pleitte voor het gebruik van anonieme regeringsagenten om geheime “cognitieve infiltratie” van deze groepen te gebruiken om ze te breken; om media-organen te gebruiken om hun argumenten in diskrediet te brengen. Hij had het vooral over degenen die het officiële 9/11 verhaal in twijfel trokken, maar zijn punt reikte natuurlijk veel verder. Hij werkte in de traditie van de grote propagandisten.

Griffin nam een scalpel op deze oproep tot cognitieve oorlogsvoering en werd er natuurlijk zelf ook slachtoffer van. Sunstein heeft sindsdien voor de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) gewerkt aan COVID psychologische reacties en andere COVID comités. Het is allemaal één geheel.

De vrouw van Sunstein is Samantha Power, Obama’s ambassadeur bij de Verenigde Naties en extraordinaire oorlogshavik. Zij heeft de vernietiging van Libië door de VS vrolijk gepromoot onder het mom van de “verantwoordelijkheid om te beschermen”, een “humane” dekmantel voor het imperialisme. Nu is zij Biden’s administrateur van het United States Agency for International Development (USAID), een arm van de CIA die over de hele wereld strijkt. Het is allemaal één geheel.

De draaimolen gaat rond en rond.

Ik ben op dit kleine zijspoor gegaan om te benadrukken hoe enorm groot en onderling verbonden de spelers en groepen van Team Cognitive Warfare zijn. Zij staan al geruime tijd aan de leiding van de competitie en hopen dat hun spelplan tegen Team Rusland hen daar zal houden. Tot nu toe zijn zij aan de winnende hand, zoals Patrick Lawrence zegt:

“Kijk eens wat er van ons geworden is. De meeste Amerikanen schijnen deze dingen goed te keuren, of zijn althans niet geprikkeld om er bezwaar tegen te maken. Wij hebben alle gevoel voor fatsoen, voor gewone moraal, voor proportie verloren. Kan iemand naar het rumoer van de afgelopen weken luisteren zonder zich af te vragen of wij van onszelf een natie van grotesken gemaakt hebben?

Het is gebruikelijk op te merken dat in een oorlog de vijand altijd ontmenselijkt wordt. Wij staan nu oog in oog met een andere realiteit: zij die anderen ontmenselijken, ontmenselijken zichzelf nog dieper.”

Misschien zijn de mensen te onwetend om de propaganda te doorzien. Een of andere groep te hebben om te haten is altijd “verheffend”. Maar wij zijn allen verantwoordelijk voor de gevolgen van onze daden, zelfs wanneer die daden gewoon bestaan uit het slikken van de propaganda en het haten van degenen die men zegt te moeten haten. Het is heel moeilijk te aanvaarden dat de leiders van uw eigen land onuitsprekelijke slechte daden begaan en overwegen, en dat zij uw geest willen beheersen. Te bedenken dat zij opnieuw kernwapens zouden kunnen gebruiken is onuitsprekelijk, maar noodzakelijk als wij dat willen voorkomen.

Ik hoop dat mijn vrees ongegrond is. Ik ben het met Gilbert Doctorow eens dat de oorlog tussen Oekraïne en Rusland de schapen van de bokken scheidt, dat er geen middenweg is. Dit is niet om de oorlog en de dood van onschuldige mensen te vieren, maar het vraagt wel om de schuld eerlijk daar te leggen waar zij hoort en niet te proberen beide kanten te hebben.

Mensen als hij, John Mearsheimer, wijlen de zeer gemiste Stephen Cohen, Ray McGovern, Oliver Stone (zie zijn film Ukraine on Fire uit 2016), Scott Ritter, Pepe Escobar, Patrick Lawrence, Jack Matlock, Ted Postol, e.a. snijden allemaal door de propaganda heen en brengen de waarheid tegenover alle leugens.

Zij gaan echter zachtjes om met de vrees voor een atoomoorlog, alsof die enigszins mogelijk maar hoogst onwaarschijnlijk is, alsof hun diepste gedachten onuitspreekbaar zijn, want ze uitspreken zou een daad van moedeloosheid zijn.

De deskundigen zijn het erover eens dat de VS de Russen willen meesleuren in een langdurige guerrilla-oorlog, naar het voorbeeld van de geheime inzet van de mujahideen in Afghanistan in 1979 en daarna. Er zijn bewijzen dat dit al aan het gebeuren is.

Maar ik denk dat de strategen van de VS weten dat de Russen daar te slim voor zijn; dat zij hun lesje wel geleerd hebben; en dat zij zich zullen terugtrekken zodra zij het gevoel hebben dat zij hun doel bereikt hebben.

Daarom is de tijd, vanuit het standpunt van de VS/NAVO, redelijk kort en moeten zij snel handelen, misschien door een valse-vlag-operatie te ondernemen die een drastische reactie rechtvaardigt, of het tempo op een andere manier op te voeren die het gebruik van kernwapens lijkt te rechtvaardigen, misschien in eerste instantie tactisch.

Ik waardeer de inbreng van de Rusland-deskundigen die ik hierboven noemde. Hun deskundigheid overtreft de mijne, maar ik ben het er niet mee eens. Misschien ben ik een opgewonden type; misschien ben ik een van degenen die Patrick Lawrence, met een citaat van Carl Jung, te emotioneel noemt en daarom niet in staat tot helder denken. (Ik zal de kwestie van dit lang gekoesterde maar onjuiste westerse filosofische geloof in de scheiding van emoties en gedachten voor een andere dag laten).

Misschien zie ik niet in dat het voor de hand ligt dat een atoomoorlog voor niemand voordeel oplevert, en dat het dus niet kan gebeuren. Maar Ted Postol, MIT professor in technologie en internationale veiligheid, is het er misschien mee eens dat een opzettelijke kernoorlog zeer onwaarschijnlijk is, maar hij waarschuwt al vele jaren voor een onopzettelijke. Hij heeft op dat punt zeker gelijk en is het waard om naar te luisteren.

Maar hoe dan ook, het spijt mij te moeten zeggen, misschien omdat mijn perspectief dat van een generalist is, en niet van een deskundige, en mijn denken zowel door de kunst als door de sociale wetenschappen en de geschiedenis wordt ingegeven, pikken mijn voelsprieten een zeer verontrustende boodschap op. Een stem zegt mij dat het gevaar vandaag zeer, zeer reëel is. Ze zegt:

Pas op, wij staan aan de rand van een nucleaire afgrond.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Racistische linksen richten zich nu tegen mensen van Russische afkomst wegens geprogrammeerde haat tegen Poetin

Volg Frontnieuws op Telegram