Ontkrachting van 5 populaire (en onjuiste) opvattingen over de Spaanse Griep van 1918

Heeft de Spaanse Griep echt 50 tot 100 miljoen mensen gedood? Duurde de pandemie 2 jaar? Was het griepvirus echt de moordenaar? Voorkwam overheidscensuur dat het publiek hoorde dat er in 1918 een dodelijke ziekte heerste? Droeg iedereen maskers en waren die effectief? Was Philadelphia’s Liberty Loans Parade een ‘superverspreider’? schrijft John Varoli.

Door de moderne desinformatie en propaganda van de media zouden de meeste mensen tegenwoordig “ja” antwoorden op deze vragen. Maar een nadere beschouwing van de feiten en wetenschappelijke gegevens toont de ware realiteit. Mijn historisch onderzoek ontkracht veel gangbare veronderstellingen over de Spaanse Griep die oneerlijk worden gebruikt om de draconische en illegale volksgezondheidsmaatregelen van vandaag te rechtvaardigen.

Het onderstaande artikel is een bijgewerkte versie van het artikel dat ik in de zomer van 2020 publiceerde. Sindsdien heb ik meer feiten en wetenschappelijke gegevens verzameld die mij doen concluderen dat het geaccepteerde narratief over de Spaanse Griep onjuist en vals is.

Nepnieuws is een van de grote plagen van ons tijdperk, en het meeste komt van de persbureaus van grote bedrijven en overheidsinstellingen. Maar ook de academische wereld heeft zich bij hen aangesloten, aangezien het levensonderhoud van historici vaak afhangt van subsidies van diezelfde bedrijven en overheidsinstellingen. Hoe is het mogelijk dat vooraanstaande historici niet hebben kunnen vinden wat ik heb gevonden? De informatie is gemakkelijk beschikbaar, en de gegevens liegen er niet om.

Voor de goede orde: Ik heb geen financiering ontvangen voor dit artikel; ik ben volledig selfsupporting en onafhankelijk. Ik heb geen enkele band met een bedrijf, regering of universiteit. Ik bezit geen aandelen in een farmaceutisch of medisch bedrijf.

Inleiding

Hoewel we in het informatietijdperk leven, leven we ironisch genoeg ook in een nieuw donker tijdperk. Ons tijdperk wordt ontsierd door een oorlog tegen de wetenschap, een oorlog tegen de logica, een oorlog tegen de feiten. Tegenwoordig is het “narratief” koning, gepromoot in de massamedia door bedrijven en regeringen, en blindelings herdrukt door volgzame en gehoorzame “journalisten”.

Vrijheid van denken, onderzoek en debat zijn zeldzaam; en academische integriteit en moed zijn nog moeilijker te vinden. Zij die zich uitspreken tegen het “Narratief” worden door de Neo-Inquisitie op de spreekwoordelijke brandstapel gezet, hun reputaties aangevallen en vernietigd. Het “Narratief” heeft gezegevierd over het collectieve denken van het publiek.

Sinds maart 2020 worden mythen over de Spaanse griep gebruikt om de huidige brute Covid-19 beperkingen te rechtvaardigen. Bijvoorbeeld, hoe lang denkt u dat de Spaanse Griep heeft geduurd? Ik wed dat u zult zeggen “twee jaar”, wat de huidige bedrijfsmedia het publiek hebben voorgehouden. Nou, elke bewering dat de Spaanse Griep “twee jaar” duurde is een leugen.

De historische archieven zijn heel duidelijk – de Amerikaanse en Europese regeringen waren in staat om de Spaanse Griep, die vooral in de herfst van 1918 toesloeg, na enkele maanden onder controle te krijgen. De duivelse Covid-cultici van vandaag hebben een valse narratief over de Spaanse Griep van 1918 gewapend om een valse historische rechtvaardiging te bieden voor hun kwade agenda.

Laten we ook niet vergeten dat de Spaanse Griep toesloeg aan het einde van de Eerste Wereldoorlog, na vier jaar van de ergste verschrikkingen ooit. Toen alle beschikbare middelen in de oorlogsinspanning werden gestoken, bleven de burgers aan beide zijden ondervoed, uitgebuit, uitgeput, blootgesteld aan zeer koude winters in slecht verwarmde huizen, en geconfronteerd met extreme stress; dit alles maakte hun immuunsysteem verzwakt. Als er geen wereldoorlog was geweest, zou er in 1918 geen pandemie zijn geweest.

De komst van een seizoensgriep was slechts de laatste druppel, de druppel die de spreekwoordelijke emmer liet overlopen. Wetenschappers geven tegenwoordig toe dat de griep op zich niet dodelijk was, en dat de meeste slachtoffers van de griep in feite stierven aan een gewone infectie van de luchtwegen, zoals longontsteking, die te wijten was aan de armoede, vervuiling en algemene ellende waarin veel Amerikanen en Europeanen leefden.

Dit artikel is een poging om duidelijkheid te scheppen over de Spaanse griep van 1918. Daarmee wil ik de fundamenten van het valse Covid-19 narratief ontkrachten en ondermijnen, die de Noord-Amerikaanse en Europese regeringen en Big Pharma hebben gepromoot om tientallen miljarden dollars winst te genereren en totalitaire regimes te vestigen in de vorige westerse democratieën.

Omarm uw innerlijke virus: uw leven hangt ervan af

Bacteriën zijn de meest voorkomende levende organismen, die overal in duizelingwekkende aantallen voorkomen. Virussen zijn echter slechts strengen genetische code (DNA of RNA) en leven niet; ze zijn veel talrijker dan bacteriën in de lucht, het water, de bodem en in alle wezens.

In ieder van ons leven ongeveer 40 biljoen bacteriën; voor virussen is dat aantal 400 biljoen. Deze micro-organismen hebben ons nodig om te gedijen. Bacteriën en virussen zijn geen moordmachines; ze zijn niet iets om bang voor te zijn. Ze zijn de fundamentele bouwstenen van het leven. In feite zou het leven op aarde zonder hen onmogelijk zijn.

Wat wij beschouwen als “infectie” is voor een groot deel onderdeel van de symbiotische relatie tussen mensen en micro-organismen. Het idee dat wij ons kunnen verbergen voor en ontsmetten van virussen en bacteriën is pure onzin.

Virussen leveren veel voordeel op, vooral wat betreft genoverdracht en evolutie. Virale genen vormen ongeveer 30% tot 40% van het menselijk genoom. Wij zijn voor een groot deel het product van virussen die onze voorouders duizenden jaren geleden infecteerden. Veel virussen vallen ook bacteriën aan en vernietigen ze, waardoor hun aantal onder controle wordt gehouden. Ik citeer uit The New Yorker: “De strijd tussen virussen en bacteriën is wreed: wetenschappers schatten dat [virale] fagen een biljoen biljoen infecties per seconde veroorzaken en elke 48 uur de helft van alle bacteriën ter wereld vernietigen.” (Een artistieke weergave van virussen die een bacterie aanvallen).

De wetenschap is heel duidelijk – wanneer virussen muteren worden ze minder dodelijk. Als virussen en bacteriën echt zo dodelijk waren als veel mensen ten onrechte denken, dan zou de mens al een eeuwigheid geleden zijn uitgeroeid. Wij leven in een symbiotische relatie met bacteriën en virussen; we hebben elkaar nodig om te overleven.

Van de ongeveer 30 miljoen virussoorten op aarde zijn er slechts enkele tientallen die ziekte veroorzaken; en de kans is groot dat u die nooit in uw leven tegenkomt, met uitzondering van griep. Uw persoonlijke levensstijl, met name uw eetgewoonten, en de chemische stoffen in uw omgeving vormen een veel grotere bedreiging voor uw gezondheid.

De Spaanse griep van 1918

Een van de twee ergste pandemieën in de geschiedenis is de pandemie van 1918, ten onrechte bekend als de ‘Spaanse griep’; (de andere is de builenpest in het midden van 1300). Vóór maart 2020 was de Spaanse griep vooral interessant voor een kleine kring van historici en gezondheidsfunctionarissen. Met het verschijnen van COVID-19 stond de Spaanse Griep echter plotseling in de schijnwerpers, als integraal onderdeel van een vals Covid narratief.

De huidige draconische lockdowns en ongekende schendingen van burgerlijke vrijheden zijn gebaseerd op een gebrekkig computermodel dat in maart 2020 door het Imperial College is gemaakt en dat tientallen miljoenen doden voorspelt. Om dergelijke beweringen kracht bij te zetten, beweerden deze wetenschappers, evenals journalisten die hongerig zijn naar sensatie, dat “50 tot 100 miljoen” waren gestorven bij de Spaanse griep van 1918, die zogenaamd twee jaar duurde.

Als iemand die vele jaren geleden de Spaanse Griep bestudeerde aan de Cornell University in het kader van mijn onderzoek naar het buitenlands beleid van president Wilson, besefte ik al snel dat de “50 tot 100 miljoen doden” vals waren; en dus was ik benieuwd waar het vandaan kwam.

Vanaf het voorjaar van 2020 ging ik terug en bekeek het historisch materiaal – oude kranten, privébrieven, wetenschappelijke artikelen en monografieën, evenals online archieven. (Een enorme hoeveelheid materiaal staat online in de Influenza Encyclopedia, samengesteld door het Center for the History of Medicine van de Universiteit van Michigan).

Veel beweringen over de Spaanse Griep worden gedaan zonder harde feiten. Wilde speculaties en overhaast getrokken conclusies zijn de norm, terwijl auteurs met elkaar wedijveren om te beweren dat de pandemie (ten onrechte) erger was dan zij in werkelijkheid was.

De meeste geleerden leggen geen duidelijk verband tussen de Eerste Wereldoorlog en de pandemie van 1918. We moeten heel duidelijk zijn – als er geen wereldoorlog was geweest, dan was er geen Spaanse Griep geweest.

Helaas is ons begrip van de Spaanse Griep van 1918 in de war geraakt door mythes in de media die als wapen zijn gebruikt voor een 21e eeuw agenda. Ik hoop dat dit artikel een beter inzicht geeft in die tragische gebeurtenissen van een eeuw geleden.

1. Hoe lang duurde de pandemie?

De historische gegevens zijn duidelijk: als u in 1918 leefde, duurde de pandemie ongeveer twee maanden. Men hoeft alleen maar te kijken naar de frequentie van krantenartikelen in de Amerikaanse media over de Spaanse Griep om hiervan overtuigd te raken. Bijna allemaal worden ze gepubliceerd van half september tot half november 1918. Alleen in sommige steden loopt de media-aandacht voor de Spaanse Griep door tot in december, maar meestal om te zeggen dat er een einde aan kwam.

In termen van beperkende sociale maatregelen duurde de pandemie van 1918 slechts één maand in New York City, en minder dan twee maanden in steden als Philadelphia en Washington D.C. In Boston waren beperkende maatregelen van kracht van 25 september tot 21 oktober. In Pittsburgh, de zwaarst getroffen Amerikaanse stad wat betreft het aantal doden per hoofd van de bevolking, duurden de beperkingen zes weken, van 4 oktober tot half november.

Nergens in de VS waren de beperkende maatregelen langer dan twee maanden van kracht; en zeker niet gedurende 12 tot 18 maanden, of zelfs twee jaar. Het is ook duidelijk dat de pandemie niet terugkeerde naar de Amerikaanse steden zodra de beperkende maatregelen op korte termijn werden opgeheven.

Waar komen de beweringen over een pandemie van twee jaar vandaan? Het is gebaseerd op het begrip “griepgolven”, dat in 1921 door Dr. Warren T. Vaughn voor het eerst werd verspreid en vervolgens werd overgenomen door hedendaagse wetenschappers die een patroon in de ontwikkeling van de griep wilden vinden.

Dit idee van “golven” is op zichzelf zeer verdacht en verdient een nadere beschouwing. In 1916-1918 circuleerden er ziektes aan het Europese oorlogsfront: tyfus, roodvonk, longontsteking, cholera, enz. Wat mensen precies trof is moeilijk te zeggen omdat de symptomen vergelijkbaar kunnen zijn en de moderne geneeskunde nog in de kinderschoenen stond. Veel kwalen werden ondergebracht in de categorie “griep”, zonder grondig medisch onderzoek.

Het “golf” narratief was netjes in elkaar gezet en gaat als volgt: terwijl aan het front in Europa de Spaanse griep heerste, dook in het voorjaar van 1918 ook een griep op in een Amerikaanse legerbasis in Kansas, die zich vervolgens verspreidde naar andere legerbases. Deze zogenaamde “eerste golf” was mild, er stierven zeer weinig mensen en niemand dacht er veel over na.

Vervolgens namen Amerikaanse soldaten deze “Kansas-griep” mee naar Frankrijk, waar deze zich naar verluidt verbond met de Spaanse griep aan het front, nog virulenter werd en vervolgens terugkeerde naar de VS; en zo begon de gevreesde “tweede golf”.

Deze gemuteerde Spaanse griep verspreidde zich in de nazomer via de geallieerde scheepvaart over de wereld en vormde de dodelijke “tweede golf”. In oktober en november 1918 kwamen meer dan een half miljoen Amerikanen snel om; wereldwijd stierven er misschien wel 15 miljoen.

De ontsteking produceerde vloeistoffen die de longen overspoelden, en de lichamen van gezonde jonge mensen reageerden zo sterk dat hun immuunsysteem hen letterlijk doodde. Dit past nauwelijks bij de beschrijving van een griep. (De aard van deze ziekte wordt hieronder onderzocht.)

Elke Amerikaanse staat, en zelfs elke stad, had de bevoegdheid om maatregelen te nemen ter bestrijding van de ziekte. New York City had bijvoorbeeld milde beperkingen die een maand duurden, en de stad “… [handelde] om degenen die ziek werden snel te identificeren en te isoleren”. Maar weinig winkels gingen dicht en kinderen bleven naar school gaan.

Al na een maand werden deze maatregelen opgeheven. Maar tegen die tijd waren bijna 20.000 New Yorkers gestorven, wat neerkomt op 450 per 100.000. Hoewel dit verschrikkelijk tragisch is, is het dodental veel lager dan in Washington en Philadelphia, die beide een totale lockdown hadden.

Begin november was de pandemie voorbij in New York City. De mensen waren niet meer verlamd door irrationele angst en kiemfobie. Het leven werd snel weer normaal. Op 11 november gingen New Yorkers en alle Amerikanen de straat op om de overwinning op Duitsland te vieren. Hoewel honderdduizenden mensen de straten overspoelden en geen maskers droegen, was er geen opleving van de griep. (Zie foto)

Als men brieven en kranten uit de herfst van 1918 leest, wordt men getroffen door de afwezigheid van paniek en angst. Misschien is dit te danken aan het stoïcijnse karakter van de Amerikanen. Ze waren welopgevoed en minder irrationeel dan tegenwoordig, en eisten dat hun steden weer open gingen.

En er gebeurde iets vreemds – zodra een stad de beperkingen ophief, nam het virus af. Toch spreken sommige historici tegenwoordig nog steeds van een “derde golf” in februari en maart 1919. Maar dat was een seizoensgriep; en er is weinig wetenschappelijk bewijs om dat in verband te brengen met wat er in de herfst van 1918 gebeurde. In feite steeg de gemiddelde levensverwachting in de VS in 1919 snel en bereikte een recordhoogte van 57,4 jaar!

2. Hoeveel mensen stierven er?

Het totale dodental van de Spaanse Griep is omstreden en bijna onmogelijk vast te stellen. Tijdens de oorlog werden de gegevens niet goed bijgehouden en het was moeilijk te zeggen welke ziekten mensen doodden. Bovendien was er tijdens de Eerste Wereldoorlog veel honger.

“In 1918 stonden de registratie van overlijdensakten en de epidemiologie nog in de kinderschoenen”, aldus Amesh Adalja, senior onderzoeker bij het Johns Hopkins Center for Health Security (NPR, april 2020).

Alex Navarro, assistent-directeur van het Center for the History of Medicine aan de Universiteit van Michigan, waarschuwt bij het bespreken van de sterftecijfers van 1918: “Het is echt maar een gok” (USA Today, april 2020).

India, dat op de №1 plaats staat voor het aantal doden door de Spaanse griep, moeten we nauwkeurig onderzoeken. Laten we ook eens kijken naar andere dichtbevolkte landen, namelijk het keizerlijke China en Rusland.

In de jaren 1920 berekende de Amerikaanse bacterioloog Edwin Oakes Jordan het aantal doden door de Spaanse griep wereldwijd op 21 miljoen. Dat cijfer bleef de standaard tot de jaren 1990, toen revisionistische historici, die graag naam wilden maken, dubieuze berekeningen gebruikten om op mysterieuze wijze uit te komen op een dodental van 25 tot 40 miljoen.

Daarna, in 2002, gingen Johnson en Mueller nog verder met dit “spel met getallen” en kwamen met 50-100 miljoen doden, onder het voorwendsel dat zij zich baseerden op “peer reviewed” bronnen. In de samenvatting van hun artikel staat

“Verder onderzoek heeft geleid tot een consequente opwaartse herziening van het geschatte wereldwijde sterftecijfer van de pandemie, dat volgens een berekening uit 1920 in de buurt van 21,5 miljoen lag. In een artikel uit 1991 werd het sterftecijfer bijgesteld tot 24,7-39,3 miljoen. Dit artikel suggereert dat het om ongeveer 50 miljoen ging. Men moet echter toegeven dat zelfs dit enorme cijfer aanzienlijk lager kan zijn dan de werkelijke tol, misschien wel 100 procent te laag.”

Gretig op zoek naar sensationele details om indruk te maken op hun lezers, grepen journalisten in het voorjaar van 2020 het cijfer van 50 tot 100 miljoen aan en gingen ermee aan de haal. Let wel, de wereldbevolking bedroeg in 1918 1,8 miljard mensen, en 100 miljoen zou ongeveer 5,5% van het totaal zijn geweest.

Als we kijken naar de gegevens en de historische context, dan is er goede reden om zelfs het aantal van 20 miljoen Spaanse griepdoden in twijfel te trekken. Ongeveer 75% van het totale aantal doden wereldwijd, ofwel 15 miljoen, zou zijn gevallen in het door de Britten geregeerde India, maar daar is geen sluitend bewijs voor. In feite beweerden Amerikaanse kranten in het voorjaar van 1919 dat 5 tot 6 miljoen mensen in India aan de griep waren overleden. Zeker, 6 miljoen is een afschuwelijk cijfer, maar het zijn er geen 15 miljoen.

Als de twee dichtstbevolkte landen ter wereld zijn India en China de sleutel tot de berekening van het wereldwijde dodental. In zijn artikel “The Spanish Influenza in China, 1918-1920” zegt auteur Wataru Iijima (Kaapstad, sept. 1998) dat China weinig last had van de Spaanse Griep.

Er zijn inderdaad geen bewijzen voor een groot aantal sterfgevallen door de griep in China, zoals de New York Times eind 1918 meldde. Sommige geleerden noemen China’s traditionele geneeskunde en het feit dat de Chinezen beter bestand zijn tegen ademhalingsziekten als reden waarom China ongedeerd is gebleven.

Westerse revisionisten, zoals Johnson en Mueller, zijn het daar niet mee eens en beweren dat in China tussen de 4 en 9,5 miljoen mensen zijn omgekomen. Maar dit is giswerk; betrouwbaar bewijs ontbreekt. Toch zijn Johnson en Mueller onvermurwbaar, en beweren op bizarre wijze “het ontbreken van bewijs is geen bewijs voor de afwezigheid van ziekte [in China]”.

Wat India betreft: in april 1919 bracht de Britse regering een rapport uit waarin stond dat eind 1918 ongeveer 6 miljoen mensen in India waren gestorven aan de Spaanse Griep. Maar laten we naar de context kijken. Tijdens de hele oorlog, en vooral in 1918, hadden de Britten middelen overgeheveld naar het Europese front. In India heerste hongersnood.

We vermoeden met grote zekerheid dat er geen betere manier was om de imperiale onbekwaamheid te verdoezelen – de vele doden toeschrijven aan een razende mysterieuze ziekte! Hoewel we misschien nooit de volledige waarheid zullen kennen, zijn er veel aanwijzingen dat dit precies is wat er gebeurde.

“De rol van ondervoeding, in relatie tot het bestaan van hongersnood in het noorden, westen en centrum van India kan ook helpen om niet alleen de geografische verdeling van de sterfte binnen India te verklaren, maar ook de positie van India als het land met de hoogste geregistreerde sterfte tijdens de pandemie.” (Mills)

Ook waren de sterftecijfers hoog in het binnenland van India, terwijl de kustgebieden minder zwaar werden getroffen. Dit is zeer vreemd. De Spaanse Griep zou per schip zijn aangekomen; als dat waar was, dan zouden de kustgebieden zeker harder zijn getroffen dan het binnenland.

Welnu, uit de gegevens voor India blijkt dat er in juni 1918 tot mei 1919 in totaal 7,46 miljoen sterfgevallen waren door koortsen en ademhalingsziekten in regio’s waar 75% van de totale bevolking van India woonde. Zelfs als we aannemen dat al die sterfgevallen te wijten waren aan het griepvirus, wat hoogst onwaarschijnlijk is, dan ligt het dodental door de Spaanse griep in India op maximaal 10 miljoen, en zeker niet op 15 miljoen. Dat is een groot verschil.

Toch speculeren veel onderzoekers verder en komen op bizarre wijze tot een nationaal sterftecijfer door griep in India van 17 tot 18 miljoen, ongeveer 6% van de bevolking. Nogmaals, dit is intellectuele oneerlijkheid en niet gebaseerd op feiten.

Helaas is het opblazen van sterftecijfers gebruikelijk bij historisch onderzoek. De reden daarvoor ligt voor de hand – het bepalen van een nieuw en nog hoger dodental voor een tragedie geeft een zeker gevoel van academische “prestatie”.

Vermeldenswaard is ook het werk van historicus David Hardiman. Hij gelooft dat de 18 miljoen stierven in India, maar concludeert dat vele factoren een rol speelden: “[Indiërs] armoede, slechte sanitaire voorzieningen, voeding en watervoorziening, en de chronische malaria die hun energie ontnam en hun immuunsysteem ondermijnde, samen met – op dat moment – een ongediagnosticeerde sikkelcelanemie, maakten hen allemaal bijzonder vatbaar toen de griep in 1918 hun dorpen overspoelde.”

Laten we tot slot kort kijken naar pogingen om de miljoenen doden in de Russische Burgeroorlog te herclassificeren als “Spaanse griepdoden”. Ook hiervoor ontbreekt bewijs. Veel ziekten, vooral cholera en tyfus, kwamen veel voor in Rusland in 1918-1921. Velen stierven ook in het militaire conflict, evenals door politieke onderdrukking en honger. Er is geen bewijs dat de Spaanse griep tijdens de Russische burgeroorlog een belangrijke doodsoorzaak was.

Kortom, elke bewering over 50 tot 100 miljoen doden door de Spaanse Griep moet volledig worden verworpen. Het bewijs geeft aan dat het dodental niet boven de 15 miljoen uitkomt. Zelfs het cijfer van 20 miljoen is onwaarschijnlijk omdat het is afgeleid van de onjuiste veronderstelling dat 15 miljoen mensen alleen in India stierven, wat hoogstwaarschijnlijk niet het geval is.

3. De mythe van de censuur van de Spaanse griep en de effectiviteit van maskers

In onze huidige media heerst de mythe dat de Amerikaanse regering de Spaanse Griep censureerde om de oorlogsinspanning niet te demoraliseren. En dit is dan ook de reden waarom de huidige Amerikanen nog nooit van de Spaanse Griep hadden gehoord, totdat deze in maart 2020 bij het begin van de Covid-uitbraak in de nationale aandacht kwam. Maar ook dit is een totale onwaarheid. Bij het doornemen van de archieven, voornamelijk kranten uit vele steden in het hele land, vond ik letterlijk honderden en honderden artikelen in de Amerikaanse pers over de Spaanse Griep. Er was geen censuur over dit onderwerp. Geen enkele.

Wat de maskers betreft: heel weinig mensen droegen ze, ondanks wat regeringspropaganda om mensen over te halen een masker op te zetten. Zeker, er waren geënsceneerde propagandafoto’s (zie hieronder) en die zien we tegenwoordig vaak herdrukt in onze media. Maar de overgrote meerderheid van de Amerikanen in 1918 droeg nooit maskers. Dit werd mij duidelijk bij het lezen van honderden kranten in steden uit de hele VS in de herfst van 1918 en de vroege winter van 1919. Op gepubliceerde foto’s uit die periode, zelfs op het hoogtepunt van de Spaanse griep, zijn bijna altijd mensen te zien die hun leven leiden, zonder enig soort masker te dragen.

Enkele steden, zoals San Francisco, probeerden een maskerplicht af te dwingen, maar de bevolking verzette zich en slaagde erin de maskerplicht na enkele weken in te trekken.

Niettemin verspreiden de Amerikaanse media vandaag de dag de desinformatie dat iedereen in 1918 een masker droeg. Maar archiefmateriaal maakt heel duidelijk – dat de mensen toen wisten dat maskers niet werkten. In 1919 beslisten Amerikaanse medische autoriteiten zelfs dat maskers nutteloos zijn buiten de steriele ziekenhuisomgeving – en dus droegen Amerikanen nooit meer medische maskers in het openbaar. Niet tot de lente van 2020. (Geënsceneerde maskerpropagandafoto, 1918; welke fotograaf zou er nu aan de voeten van de slagman zitten?)

4. Was het griepvirus echt dodelijk?

Deze vraag is het minst controversieel. De meeste deskundigen zijn het er tegenwoordig over eens dat de Spaanse griep gekenmerkt werd door een gemiddelde virulentie, en dat het niet krachtig genoeg was om op zichzelf te doden. Wat was dan de moordenaar?

Volgens de waarnemingen van medisch personeel stierven in de herfst van 1918 veel mensen snel aan een ademhalingsziekte die ongewone en ondraaglijke symptomen vertoonde. De meesten stierven binnen 6-12 dagen na het vertonen van de symptomen, wat ongekend is voor welke griep dan ook.

Het virus veroorzaakte afwijkende immuunreacties, wat leidde tot overmatige ontsteking. Maar dat was nog niet alles. In de VS bestond een groot percentage van de slachtoffers uit gezonde mannen in de militaire leeftijd. De Amerikaanse troepen werden inderdaad zwaar getroffen, en deze ziekte was verantwoordelijk voor de helft van de Amerikaanse militaire sterfgevallen in de Eerste Wereldoorlog.

Tegenwoordig weten we dat de echte boosdoener een secundaire infectie was – een bacteriële longontsteking. In de woorden van Anthony Fauci: “Het gewicht van het bewijs … van de 1918 grieppandemie pleit voor een scenario waarin virale schade gevolgd door bacteriële longontsteking leidde tot de overgrote meerderheid van de sterfgevallen. In wezen gaf het virus de eerste klap, terwijl de bacteriën de knock-out leverden.”

In 2010 zei de CDC: “Contemporaine rapporten suggereren dat de pathofysiologische effecten van het virus op zichzelf niet rechtstreeks de meeste (of zelfs veel) sterfgevallen tijdens de pandemie hebben veroorzaakt.” Toch wordt dit zelden gemeld in de huidige media, die nog steeds het influenzavirus als enige boosdoener aanwijzen.

Dit roept een andere vraag op: waarom kwam bacteriële longontsteking bij zoveel mensen voor in 1918? Laten we de context bespreken. Ten eerste waren ademhalingsaandoeningen tot halverwege de 20e eeuw de belangrijkste doodsoorzaak in steden, die sterk vervuild waren tot niveaus die wij ons niet kunnen voorstellen. De hoeveelheid giftige industriële en huishoudelijke lucht was duizelingwekkend. Pittsburgh, bijvoorbeeld, was de meest vervuilde stad in de VS, en het is dan ook niet verwonderlijk dat deze stad tijdens de Spaanse Griep het hoogste dodental per hoofd van de bevolking had.

Ten tweede brengt oorlog altijd veel stress en ontbering met zich mee. Stress is een belangrijke oorzaak van ziekte. Microben zijn alomtegenwoordig en leven in “harmonie” met ons tot een punt waarop ons lichaam verzwakt is, ons immuunsysteem aangetast. Dit maakte de Eerste Wereldoorlog tot een perfecte voedingsbodem voor allerlei ziekten. Nogmaals, als er geen oorlog was geweest, was er geen pandemie geweest. Zo simpel is het.

Ten derde was de voorgaande winter (1917/18) een van de koudste ooit; zo koud dat honderden mensen in Amerikaanse steden doodvroren omdat de spoorwegen uitvielen en geen kolen konden leveren aan stedelijke gebieden. Die strenge koude winter verlamde de stadsbewoners nog meer en daarom kunnen we raden dat velen “wandelende longontstekingen” werden, rijp voor de volgende herfst wanneer de kou terugkeerde.

Kortom, het griepvirus was niet de moordenaar in de herfst van 1918. Samen met de stress en ontberingen van de oorlog verzwakte de Spaanse griep alleen de lichamen, waardoor meer dodelijke opportunistische longontstekingsbacteriën in de longen konden gedijen en doden.

5. De mythe van Philadelphia’s Liberty Loans ‘superverspreider’ gebeurtenis

Laten we tot slot nog eens kijken naar een gebeurtenis die tegenwoordig een prominente plaats inneemt in de urban legend – de vermeende ‘superverspreider’-gebeurtenis in Philadelphia op 28 september 1918; bekend als de Liberty Loans Parade.

In maart 2020, toen de COVID zijn furie begon, pontificeerden journalisten over deze voorheen obscure optocht uit 1918 in Philadelphia, waarbij zij het publiek de les leerden alsof het een belangrijke gebeurtenis was in de Amerikaanse geschiedenis. Hun versie gaat als volgt – de Spaanse Griep werd voor het eerst ontdekt in Philadelphia op 19 september, maar de onbekwame en roekeloze stadsautoriteiten gingen door met de Liberty Loans Parade op 28 september. Het virus verspreidde zich vervolgens wild onder de geschatte menigte van 200.000, waarbij velen omkwamen.

In het voorjaar van 2020 werd de volgende zin op grote schaal gepubliceerd in Amerikaanse media en vervolgens opnieuw geplaatst op sociale media: “Binnen 72 uur na de parade was elk bed in de 31 ziekenhuizen van Philadelphia gevuld. In de week tot 5 oktober (1918) waren in Philadelphia ongeveer 2.600 mensen overleden aan de griep of de complicaties ervan.”

Dat lijkt een overtuigend narratief, maar nogmaals, er is geen bewijs. In 2009 werd in een studie, gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America, twijfel uitgesproken over het idee dat de parade van 1918 in Philadelphia een ‘superverspreiding’ was.

“Als we de timing van de daling van de besmettingsgraad juist hebben ingeschat, dan was de parade waarschijnlijk geen belangrijke plaats van overdracht”, aldus de auteurs, die stellen dat het virus al vóór de parade in de stad circuleerde. Ze wijzen er ook op dat de parade buiten plaatsvond; nog een reden om de rol van de parade bij de verspreiding van de ziekte in twijfel te trekken.

Ten slotte is het sterkste bewijs om de vermeende dodelijke rol van de Liberty Loans Parade in twijfel te trekken het feit dat slechts zes weken later, op 11 november, Philadelphia en alle andere Amerikaanse steden massale overwinningsparades hielden, maar dat er toch geen griep opdook. (Foto van de parade).

Conclusie

Het is moeilijk om de complexiteit van de Spaanse Griep te begrijpen. Aan de ene kant is er een enorme hoeveelheid informatie om door te nemen, maar tegelijkertijd ontbreekt vaak hard wetenschappelijk bewijs omdat medisch onderzoek in 1918 nog in de kinderschoenen stond. Bovendien hebben onderzoekers vaak een gepolitiseerde agenda voor de moderne wereld.

Toch zijn de gegevens duidelijk en niet voor discussie vatbaar. Bijna alle sterfgevallen door de Spaanse griep deden zich voor binnen een periode van twee maanden in de herfst van 1918. Sociale beperkingen waren alleen voor die twee maanden van kracht. En zodra de Amerikanen de politici dwongen hun steden weer open te stellen, is de Spaanse Griep nooit meer teruggekeerd. Het historische verslag dat kranten en persoonlijke brieven hebben nagelaten is hier duidelijk over.

De Spaanse Griep dook plotseling op over de hele wereld in de herfst van 1918 en trof zeer hard, kostte miljoenen mensen het leven, maar zakte daarna snel en op mysterieuze wijze weg. Als we de nagedachtenis willen eren van hen die een plotselinge en pijnlijke dood stierven, dan moeten we streven naar een nauwkeurig verslag van wat er werkelijk gebeurde, en hun dood niet als wapen gebruiken om een politieke en sociale agenda in onze moderne tijd te bevorderen.

Bibliografie (geselecteerde werken)

1. Influenza Encyclopedia. University of Michigan. (https://www.influenzaarchive.org/index.html)
2. New York Times. Articles for 1918 and 1919
3. National Institutes of Health. “Bacterial Pneumonia Caused Most Deaths in 1918 Influenza Pandemic.” August 18, 2008 https://www.nih.gov/news-events/news-releases/bacterial-pneumonia-caused-most-deaths-1918-influenza-pandemic

4. Historical Review. Volume 14, Number 8 — August 2008. Republished by the Center for Disease Control. https://wwwnc.cdc.gov/eid/article/14/8/07-1313_article

5. Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. Vol. 106, №51 (Dec. 22, 2009) https://www.jstor.org/stable/40536180?mag=the-1918-parade-that-spread-death-in-philadelphia&seq=1#metadata_info_tab_contents

6. Bulletin of the History of Medicine, Spring 2002, Vol. 76, №1 (Spring 2002). “Updating the Accounts: Global Mortality of the 1918–1920 “Spanish” Influenza”, by Niall Johnson and Juergen Mueller. https://www.jstor.org/stable/pdf/44446153.pdf?refreqid=excelsior%3A4b361f4dbd09bd9bddcdf82f1485d483

7. “The Spanish Influenza in China, 1918–1920”, by Wataru Iijima. Presented in Cape Town. Sept 1998.

8. The Indian Economic and Social Review. March 1, 1986. “The 1918–1919 Influenza Pandemic — The Indian Experience”; by I.D. Mills. https://journals.sagepub.com/doi/pdf/10.1177/001946468602300102

9. National Public Radio. April 2, 2020. “The 1918 Flu Pandemic Was Brutal, Killing More Than 50 Million People Worldwide”. https://www.npr.org/2020/04/02/826358104/the-1918-flu-pandemic-was-brutal-killing-as-many-as-100-million-people-worldwide

10. USA Today. April 25, 2020. “Fact check: Was second wave of Spanish flu worse? Did it kill at least 20 million people?” https://www.usatoday.com/story/news/factcheck/2020/04/25/fact-check-total-deaths-each-spanish-flu-wave-unknown/3024648001/

11. New York Times. April 13, 2018. “Trillions Upon Trillions of Viruses Fall From the Sky Each Day”. https://www.nytimes.com/2018/04/13/science/virosphere-evolution.html

12. The New Yorker. December 14, 2020. “When a Virus Is the Cure” https://www.newyorker.com/magazine/2020/12/21/when-a-virus-is-the-cure

---

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Onthulling: Alleen de “gevaccineerden” stierven tijdens de Spaanse griep van 1918