Oekraïne: Nu begint de oorlog pas echt

De vier regio’s Lugansk, Donetsk, Kherson en Zaporozhye maken nu deel uit van het Russische grondgebied. Het maakt niet uit dat de NAVO en haar getrouwen de opname in diskrediet brengen en het annexatieproces negeren. Immers, de NAVO voerde in 1999 een brute aanvalsoorlog tegen het weerloze Servië en Montenegro, gebruikte grof geweld om Kosovo af te scheiden van Servië en riep Kosovo uit tot onafhankelijke republiek, schrijft Olga Espín.

Deze gebeurtenis vormde een dermate gevaarlijk precedent – er bestaat geen grotere schending van het internationaal recht dan het met geweld afnemen van soeverein grondgebied van een staat – dat veel landen, waaronder Spanje, weigerden de rechtmatigheid ervan te erkennen. Dat deed er niet toe. De NAVO heeft met haar politieke en militaire macht de onafhankelijkheid van Kosovo afgedwongen en dat is nog steeds zo.

Voor Servië blijft het zijn provincie, voor de NAVO is het een soevereine staat waarvan de grenzen worden bewaakt door NAVO-soldaten. Zeker, vanuit het oogpunt van internationaal recht zijn dit illegale handelingen, maar wanneer heeft dit recht er ooit toe gedaan?

Het Internationaal Gerechtshof veroordeelde de VS in 1986 voor agressie tegen Nicaragua en de VS zeiden gewoon “joh”. Zij negeerden het vonnis, trokken zich terug uit het gerechtshof en de oorlog ging door. De NAVO viel twee keer Irak binnen, bezette Afghanistan, vernietigde Libië en wilde doorgaan met Syrië, maar daar dook Rusland op en moest de NAVO haar oorlogsgolf staken. Als de VS en hun bondgenoten het hebben over het respecteren van het internationaal recht, is het alsof Hannibal Lecter het recht op leven verdedigt terwijl hij van onze levers met wijn uit 1857 geniet.

Geen twee feiten zijn gelijk en het zou onverstandig en dwaas zijn om vergelijkingen te maken tussen Kosovo en de officieel door Rusland bezette Oekraïense gebieden, aangezien beide slechts externe elementen gemeen hebben. Kosovo maakte historisch gezien deel uit van Servië, en Servië als zodanig is geboren in Kosovo. Oekraïne was een politieke creatie van de Sovjetmacht, die een staat creëerde waar er nooit een heeft bestaan. Daartoe droeg het historisch Russische gebieden over (de Krim en Nieuw Rusland) en breidde het Oekraïne na de Tweede Wereldoorlog uit met extra gebieden die het van Polen, Hongarije en Roemenië had afgenomen [NB: Nieuw Rusland strekte zich uit van het huidige Moldavië in het westen tot Lugansk in het oosten].

Maar dit gebeurde allemaal in het kader van een idee dat we niet mogen vergeten om deze verschuiving van gebieden te begrijpen: namelijk de diepe overtuiging dat de Sovjet-Unie onsterfelijk was. Vanuit dit perspectief waren territoriale veranderingen niet zo belangrijk toen het uiteindelijk allemaal Sovjetgrondgebied was. Maar dat was niet zo, zoals we weten.

De USSR werd vernietigd, en de vernietiging ervan bracht talloze tragedies met zich mee voor miljoenen mensen die voorheen landgenoten waren geweest en nu in verschillende landen leefden – sommige met opnieuw oplaaiende etnische haat. Miljoenen mensen, voor het merendeel Russen, waren plotseling veranderd in buitenlanders, in vreemden. De Krim werd bewoond door ongeveer 90 procent Russen; in Nieuw-Rusland vormden zij de overgrote meerderheid.

De staatsgreep van 2014 maakte de situatie nog erger, omdat het vooral een anti-Russische staatsgreep was, gericht tegen Rusland en tegen Russen, van taal tot cultuur. De oorlog brak uit en werd een kwaadaardige kanker.

In het hele Sovjet-mozaïek was Oekraïne het meest bijzondere deel. Oekraïne is historisch verbonden met Rusland: het land heeft dezelfde oorsprong als Rusland en maakt al net zo lang deel uit van Rusland als Rusland in zijn verschillende historische processen. Daarom was, is en zal Oekraïne voor Rusland nooit een ander land zijn. Oekraïne is Rusland en vormt samen met Wit-Rusland het Slavische en orthodoxe Rusland, dat de NAVO wil vernietigen. Vandaar de intentie, de vastberadenheid, het besluit om de NAVO uit de Slavische landen te verdrijven. De westerse indringers moeten worden verdreven uit een gebied dat al duizend jaar Russisch en Slavisch is.

U moet dit begrijpen – of het u nu bevalt, niet bevalt of u koud laat – om de psychologie te begrijpen die de oorlog in Oekraïne doordringt. Dit zal helpen om de alliantie op leven en dood tussen Russen en Wit-Russen te begrijpen en dat deze oorlog een lange, lange tijd zal duren, zelfs als de kanonnen zwijgen. Want het zal niet ophouden totdat de indringers uit het Slavische land zijn verdreven. Er kunnen akkoorden worden gesloten, maar die zijn alleen levensvatbaar als het Westen afziet van dit Rusland. Niet dat er een muur moet worden gebouwd, nee, maar gewoon dat de NAVO Oekraïne moet verlaten. Dat het eruit trekt.

Psychologie zal het mogelijk maken te begrijpen waarom Rusland de oorlog voerde zoals het deed, namelijk niet massaal en niet gemakkelijk in te schatten – een feit dat het Westen stompzinnig heeft geïnterpreteerd als de zwakte van Rusland. Dit heeft het Westen ertoe gebracht fout na fout te maken (en te blijven maken), waarbij men niet moet uitgaat van zwakte, maar van een manier om de menselijke en materiële schade voor de Oekraïense (Russische) bevolking zoveel mogelijk te beperken.

Laten we eens kijken naar een kwestie die weinig aandacht heeft gekregen: Rusland heeft in Oekraïne de meest elementaire regels uit de oorlogshandboeken geschonden. Volgens de huidige militaire doctrines is de eerste actie het lanceren van aanvallen die de weerstand en het moreel van de vijand zoveel mogelijk verzwakken. Dit is wat Rusland in de eerste fase van de oorlog deed, maar dan voornamelijk gericht tegen de militaire infrastructuur.

Dankzij de infrastructuur, die tot voor kort nog intact was, konden de Oekraïense regering en de NAVO – haar steunpilaar – het leger reorganiseren, herbewapenen en vrij door West-Oekraïne en een groot deel van het oosten verplaatsen. Het bestaan van deze vrijplaats heeft de massale levering van transatlantische wapens en uitrusting mogelijk gemaakt en het Westen in staat gesteld zich te bewegen alsof het niet bij de oorlog betrokken was. Deze vorm van oorlogsvoering heeft Rusland een zeer hoge prijs gekost. Zeer hoog.

In de Tweede Wereldoorlog – de eerste met massaal gebruik van luchtmacht – bombardeerden de geallieerden vooral fabrieken, communicatiecentra, krachtcentrales, brandstofdepots, loodsen en bruggen in Duitsland, omdat dit de meest effectieve en snelste manier is om de materiële middelen van de vijand te vernietigen, die zonder deze middelen zijn gevechtskracht ziet afnemen.

Vóór de invasie van Irak hebben de VS en hun bondgenoten alles van waarde in het land vernietigd, of het nu een militair doelwit was of niet. De massale en willekeurige bombardementen waren bedoeld om ervoor te zorgen dat de troepen zo weinig mogelijk eigen slachtoffers zouden maken wanneer ze het land binnenkwamen, aangezien de Iraakse infrastructuur was vernietigd. Rusland heeft om te beginnen niet zo’n ravage aangericht. Oekraïne bleef in vrede functioneren en de oorlog bleef beperkt tot door Rusland gecontroleerde gebieden en pro-Russische milities. Militair gezien is dit een absurditeit. De aanvallen met hoge-precisiewapens als reactie op de aanval op de Krimbrug zijn tot nu toe een uitzondering gebleven.

Rusland wijkt dus af van wat de meest elementaire militaire handboeken voorschrijven. Zij heeft geen vliegvelden, spoorwegknooppunten of bruggen over de Dnjepr gebombardeerd. Rusland heeft niet eens de gastoevoer naar Oekraïne afgesneden, wat zo eenvoudig zou zijn als aan wat knoppen draaien om dat gas niet meer te laten stromen en het land lam te leggen. Rusland wilde Oekraïne niet massaal aanvallen, ook al heeft het totale luchtsuperioriteit en uiterst precieze wapens waarmee het gemakkelijk al deze infrastructuur zou kunnen vernietigen.

De NAVO maakte van deze omstandigheid gebruik en stuurde honderden officieren en militaire adviseurs naar Oekraïne. Zij heeft het Oekraïense leger relatief gemakkelijk kunnen omvormen door het onder bevel van NAVO-militairen te plaatsen. De controle van de NAVO over deze strijdkrachten is zo groot dat militaire deskundigen als Scott Ritter (en anderen) het nieuwe Oekraïense leger classificeren als een NAVO-leger.

Bij het zo geprezen tegenoffensief in de regio Charkov werd Rusland verrast door een nieuw type leger, uitgerust met transatlantische wapens en goed op de hoogte van Ruslands zwakke punten aan het oorlogsfront. Dit tegenoffensief markeerde een voor en een na, omdat het de Russische regering deed beseffen – naar onze mening – dat zij ofwel van koers moest veranderen ofwel dat haar militaire strategie op een ramp afstevende. Want het was al niet meer Rusland tegen het Kievse regime, maar de NAVO openlijk tegen Rusland.

Vandaar de radicale verandering. Poetin beval de gedeeltelijke mobilisatie van het land om 300.000 soldaten te rekruteren en er werd besloten om in de door Rusland gecontroleerde gebieden referenda te organiseren om te stemmen over inlijving in de Russische Federatie. Het niveau van de oorlog verhogen van een “gemakkelijke” en rampzalige oorlog naar een oorlog zoals die gevoerd moet worden.

We moeten begrijpen dat deze twee beslissingen een essentieel feit op tafel hebben gebracht: Rusland heeft besloten de weg van de onderhandelingen te verlaten en over te gaan op een beleid van voldongen feiten.

De opneming van de gecontroleerde gebieden in de Russische Federatie betekent dat deze gebieden uitgesloten blijven van onderhandelingen (die uiteindelijk zullen komen).

Samengevat: er wordt niet meer onderhandeld over de Donbass en Nieuw Rusland, dat voor altijd Russisch zal blijven. Wat er ook onderhandeld wordt, het zal gebeuren bij aanvaarding van de oprichting – of helemaal niet.

Anderzijds zal de mobilisatie van 300.000 troepen de oorlog een radicale wending geven. Rusland zal zo’n 500.000 beter uitgeruste en bewapende soldaten ter plaatse hebben. Poetins verklaring dat Rusland al zijn militaire middelen zal gebruiken, voorspelt dat zelfs militaire doelen die eerder van de oorlog waren uitgesloten, zouden kunnen worden aangevallen.

Een van de gevolgen van deze strategiewijziging zou zijn dat West-Oekraïne niet langer als NAVO-vrijplaats zou dienen. En de NAVO zal moeten beslissen of ze escaleert of zich terugtrekt. Van dit besluit zal afhangen hoe groot het risico van een directe confrontatie tussen Rusland en de NAVO is. Als de NAVO besluit te escaleren, valt te verwachten dat Rusland zich niet alleen zal verschansen in de opnieuw ingelijfde provincies, maar zal besluiten de rest van het grondgebied van Nieuw Rusland op te rukken tot Odessa is bereikt.

Een half miljoen soldaten, gesteund door de gehele militaire macht van Rusland, is een zeer ernstige zaak. Het zal misschien twee maanden duren voordat de nieuwe troepenmacht operationeel is. In november zullen de eerste effecten zichtbaar worden.

Het is niet mogelijk de resultaten te voorspellen omdat er veel variabelen zijn. Wat we wel zeker weten is dat de Europese winter vol verrassingen, buskruit en kou zal zitten.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Wat is uw plan om de ergste wereldwijde voedselcrisis in ons bestaan door te komen?

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: