Oekraïne-moeheid neemt toe nu sanctieboemerang Westerse economieen teistert

Op 24 februari klonk het politieke Westen uitgesproken zelfverzekerd in de verwachting dat Rusland terug zou keren naar de rampzalige jaren negentig, met de sociale en economische vooruitzichten van het land schijnbaar aan flarden. De Russische deviezenreserves werden gestolen, de banken werden van SWIFT afgesneden, het westerse luchtruim werd verboden, terwijl alles wat ook maar in de verste verte met Rusland en zijn schitterende beschavingsbijdragen te maken had, effectief “gecanceld” werd. Volgens de Westerse media leek het gedaan te zijn met Rusland. Immers, was de “hele wereld” nu niet ondubbelzinnig tegen het land? Wel, misschien in de hoofden van de Westerse leiders, want die hebben een heel specifiek idee van wat “de wereld” is. De werkelijke wereld heeft niet “het voorrecht” om lid te zijn van deze “eliteclub”, schrijft Drago Bosnic.

Na verloop van tijd begon het politieke Westen echter zijn misplaatste zelfvertrouwen te verliezen. Naarmate het regime in Kiev nederlagen bleef lijden, en ondanks een massale mediacampagne om het als winnend af te schilderen, werden de mensen minder enthousiast. Dit werd nog erger toen de sancties het Westen meer begonnen te treffen dan Rusland zelf. De leiders van het Westen probeerden het narratief te spinnen, door te beweren dat de sancties zogenaamd geen boemerangeffect hadden, maar dat “de onuitgelokte, brute invasie van Rusland” de reden was van ieders problemen. In een recente column in de LA Times beschreef Doyle McManus zijn ervaring na een bezoek aan Europa. De columnist was in Italië om te zien hoe de sancties het leven in Europa beïnvloedden:

De zorgen gaan verder dan de inflatie. De Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken, Luigi Di Maio, waarschuwde onlangs dat de Russische blokkade van de graanexport van Oekraïne een wereldwijde broodoorlog zou kunnen ontketenen, met hongersnood in Afrika en een nieuwe golf van migranten op weg naar Europa tot gevolg. “Het probleem met sancties tegen Rusland is dat ze alleen zullen werken als ze ons ook pijn doen,” merkte Pesciani op.

Natuurlijk moet het valse narratief dat Rusland de Oekraïense havens blokkeert, koste wat kost in leven gehouden worden. Er is maar één “klein” probleem – het bestaat niet. Zoals gewoonlijk neemt de westerse leiding een kwestie en blaast ze opzettelijk buiten proporties op om “nuttige” politieke narratieven in leven te houden. Dit is echter een regelrechte, onvervalste leugen. Slechts één van de vele die uit het politieke Westen komen. Wat zeker waar is, is de komende voedselcrisis en de daaruit voortvloeiende chaos, maar de Europeanen hebben alleen zichzelf de schuld te geven. Zij hebben zich in feite afgesneden van Russische grondstoffen door embargo’s op te leggen, zelfs sancties op te leggen aan derden, maar tegelijkertijd klagen over tekorten en proberen de schuld op Rusland af te schuiven. Natuurlijk mislukt dat. Maar het politieke Westen blijft aandringen, en geeft de wereld zelfs de schuld, alleen maar omdat ze voedsel en andere eerste levensbehoeften uit Rusland probeert te betrekken.

McManus gaat dan verder met het uitleggen van de problemen waarmee de EU te kampen heeft:

Hoewel de notie dat “de pijn in Rusland veel groter is” op zijn best twijfelachtig is, kan Rusland wel degelijk veel meer verdragen. McManus noemde ook de recente peiling van de ECFR (European Council on Foreign Relations) in 10 landen, waaruit blijkt dat de Europeanen vrij pessimistisch zijn over Oekraïne, en voegde eraan toe:

De drie leverden niet wat Zelensky het liefst wilde: snelle levering van nieuwe wapens. Maar zij onderschreven wel de aanvraag van Oekraïne om lid te worden van de EU – een welkome verklaring in Kiev, ook al was die bijna geheel symbolisch. De Russische president reageerde door onmiddellijk de aardgasstroom naar het Westen af te snijden, een herinnering aan het feit dat hij zijn buren economische pijn kan toebrengen wanneer hij maar wil.”

De laatste zin is heel tekenend voor de manier waarop de westerse massamedia feiten (mis)gebruiken. Canada houdt momenteel turbines tegen die nodig zijn om de “Nord Stream” te laten werken. En toch is dat op de een of andere manier “de schuld van Poetin”. McManus richt zich vervolgens op de VS, en stelt de laatste en belangrijkste vraag:

Zelfs in de VS heeft de inflatie de publieke steun voor de oorlog uitgehold. In april bleek uit een opiniepeiling van Associated Press dat een meerderheid van de Amerikaanse kiezers vond dat de VS harde sancties tegen Rusland moest opleggen, zelfs als dat economische pijn voor de VS zou betekenen. In mei was de meerderheid verschoven; 51% zei dat de hoogste prioriteit het beperken van de schade aan de Amerikaanse economie moest zijn. Zoals Gideon Rachman van de Financial Times vorige maand opmerkte, wordt de oorlog in Oekraïne op drie fronten uitgevochten – en het Westen is bij alle drie betrokken. “Het eerste front is het slagveld zelf,” schreef hij. “Het tweede front is economisch. Het derde front is de strijd van de wil. De grootste uitdaging op dat derde front kan deze herfst komen – wanneer de vraag naar verwarmingsbrandstof toeneemt. De inzet zal hoog zijn. Kunnen de Westerse leiders hun volk ertoe brengen economische offers te verdragen ter wille van Oekraïne – of is dat een wedstrijd die alleen Poetin kan winnen?”

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Duitse minister: Opheffing sancties tegen Rusland ondenkbaar ook al sterft een deel van onze bevolking de hongerdood

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: