Lees de afscheidsbrief van Darko voor Zweden – het gezin Darko heeft genoeg van het multiculturalisme

Voor jullie die me hebben gevolgd op Twitter. Jullie waren mijn mentale redding tijdens mijn laatste tijd in Zweden. Twitter werd mijn ventiel en was een bevestiging dat ik niet alleen sta in mijn zorg. Hier is mijn ”final rant”, mijn verklaring en afscheid van Zweden.

Voor jullie die me hebben gevolgd op Twitter. Jullie waren mijn mentale redding tijdens mijn laatste tijd in Zweden. Twitter werd mijn ventiel en was een bevestiging dat ik niet alleen sta in mijn zorg. Hier is mijn ”final rant”, mijn verklaring en afscheid van Zweden.

Heb echter geduld. Ik ben niet gewend aan schrijven.
Here we go.

Afgelopen maandag parkeerde we voor het eerst onze auto op de garage oprit van ons nieuwe huis. We kwamen binnen in een huis vol met verhuisdozen en meubels. We zijn begonnen met ons nieuwe huis in te richten, kennisgemaakt met de buren, het papierenwerk gedaan, enz. De gebruikelijke zaken die bij een grote verhuizing komen kijken.

Mijn familie kwam naar Zweden toen ik klein was. Ik  kan me niet meer zoveel herinneren van de tijd toen we nog in Kroatië woonde. Mijn vroegste herinneringen zijn dat mijn ouders om de beurt ’s avonds naar school gingen om de Zweedse taal te leren, en mijn oudere broers en zussen die geen gelegenheid voorbij lieten gaan om met het leven zuur te maken. Maar wel op een manier dat ik me beschermd voelde.

Mijn vader reed een taxi en mijn moeder was een schoonmaakster. Ik kan me het appartement nog herinneren, de geur van nieuwe gerechten als mijn moeder met eten experimenteerde, het gelach van mijn ouders, en ik herinner mijn schooltijd. Mijn schoolvrienden. Sommigen waren aardig, en sommigen niet. Zoals het gebruikelijk is als een nieuwe leerling in de klas komt.

Ik herinner me nog hoe zenuwachtig ik was, ik herinner me mijn schoolvrienden, het verlangen om in te passen, en de lol die ik heb beleefd met mijn vrienden. Ik weet nog hoeveel moeite ik moest doen om Zweeds te leren. Ik was in het begin niet helemaal … uh … gemotiveerd.

Om een lang verhaal kort te maken. Het ging goed voor onze familie. Mijn vader vond uiteindelijk een baan die bij zijn oorspronkelijke beroepsopleiding aansloot, en mijn moeder ook. Ik en mijn broers en zussen gingen naar school en groeide op.

Achteraf was de Zweedse taal niet zo moeilijk om te leren. Herinneringen aan kamperen, toen mijn vader me geleerd heeft een slaapplaats in het woud te maken, berg klimmen, alle excursies en liefde. We hadden niet veel, maar alles wat we nodig hadden.

Ik herinner me mijn eerste liefde. Een Zweeds meisje genaamd Maria, die rook naar viooltjes, en mijn moeder die de hele tijd haar probeerde met eten vol te proppen. Voor iemand als ik – op die leeftijd – een computernerd, was het überhaupt een wonder dat ik een mooi meisje als haar aan de haak had geslagen.

Ik herinner me de tijd met mijn vrienden in de zomer in de parken in Malmö. Het doorlopen van de lagere school en de middelbare school, met alle angst en bezorgdheid over de toekomst. Meer vriendinnen, minder geklungel, en meer inzicht in het spel tussen mannen en vrouwen.

Hoge school, examens, eigen bedrijf, faillissement, nieuw eigen bedrijf, verkocht, tweede liefde, gevolgd door scheiding, eerste appartement, eerste koophuis, en tot slot de GROTE liefde. De vrouw van mijn leven – ze is mooi en leuk – daagt me intellectueel uit. Ze brengt me terug op aarde als ik overmoedig word, en brengt me omhoog als ik zwak ben.

Kinderen. Familie. Geluk. Huis. Ik kan me herinneren hoe ik haar over de drempel van ons nieuwe huis droeg. Ik herinner me nog dat we in elke kamer van ons nieuwe huis de liefde bedreven voordat we een verhuisdoos uitpakte (eigenlijk was het een krot, maar het was wel van ons). We worstelde met de hypotheek, hadden onze downs en hier werd ons eerste kind geboren, die het leven opvrolijkte.

De jaren gingen voorbij. Mijn vrouw klom in haar carrière. Ik slaagde erin om mijn bedrijf te verkopen aan een aardig persoon die vervolgens mijn baas werd. En toen kwam mijn dochter op deze wereld. Een klein meisje met grote nieuwsgierige ogen. Gelukkig lijkt ze op haar moeder.

Ik kan nog wel een tijd doorgaan met dit verhaal.
Maar…

Plotseling begon er iets te veranderen in Zweden. En het was niet eenvoudig om erover te praten. De enigen waar ik hierover mee kan praten zijn de mensen die in dezelfde situatie als ik zitten. Alle buitenlandse vrienden waar ik mee naar school ging uiten zich allemaal op dezelfde manier nu ze volwassen zijn. Waarom doet de Zweedse overheid niets aan de massale immigratie? Zoiets als: “Verdomde zweden, waarom bijten ze niet van zich af?!”

Waarom stelt Zweden geen eisen aan degenen die hier komen? Waarom is een burgerschap niets meer waard? Wij hebben allemaal herinneringen aan onze ouders die hard moesten werken voor een minimuminkomen, worstelde met de Zweedse taal, motiveerde ons naar school te gaan, ga leren… Word iets. Mijn Zweedse vrienden zijn voorzichtiger om zich uit te drukken. Ik heb het makkelijker Zweden te verdedigen dan mijn Zweedse vrienden.

Begrijpen jullie hoe ziek dit voor mij is? Mijn ouders zijn waanzinnig over wat er nu in Zweden gebeurt. Ze hebben als gekken gevochten om een deel van Zweden te zijn, en gelijktijdig – in huis – de tradities omhoog gehouden die ons geliefd zijn. Wij houden van Zweden. Zweden heeft het mogelijk gemaakt dat ik en mijn broers en zussen een goede opleiding hebben gekregen met aansluitend een goede baan en de mogelijkheid een toekomst op te bouwen, in deze wereld een zeldzame luxe.

Mijn werk heeft ertoe geleid dat ik me overal in Malmö moest begeven. Zowel in de rijke als de arme gebieden. En zachtjes aan begon ik me zorgen te maken over wat ik zag. Installeerde IT-systemen in delen van Malmö waar we de politie moesten bellen omdat onze bedrijfsauto zonder reden gesloopt werd, maar de misdaad kon niet bewezen worden ondanks getuigen. En denk je dat de politie kwam opdagen om ons te helpen? Ja, niet dus.

Ik ontmoette een oude schoolvriend, die het niet zo goed was gegaan… en was verbaasd dat zijn vrouw een sluier droeg. “Het is makkelijker zo… je begrijpt het niet”, zei hij tegen mij met een zorgelijke blik in zijn ogen. Het effect van het onvermogen om naar een andere buurt te verhuizen. Toch begreep ik hem niet, ik heb teveel in mijn leven meegemaakt om te buigen voor een stel idioten met een baard.

Voortdurend al deze kleine tekenen dat er iets niet klopt.

Zweden schijnt vol te zijn met deze islamitische getto’s. Maar je leest er niet over omdat de mensen niet op de sites komen op het internet waar wij komen. Ze laten zich niet horen omdat ze de media niet lezen op een manier als jij en ik. Ze hebben het te druk met hun dagelijkse leven. En doen hun best van problemen weg te kijken en vooral te vermijden.

Ze hebben heel ander prioriteiten zoals jij en ik. En dat is niet verkeerd… het is gewoon hun manier van overleven. De overheid heeft schijt aan ze en zal op langer termijn de gevolgen daarvan ondervinden.

En vergis je niet, het gaat nu in alle ernst alleen maar slechter worden.

In Malmö kwamen vervolgens EU-migranten, bedelzigeuners uit Roemenië, die illegaal land bezetten en zich als varkens gedragen. Ze zijn overal aan het bedelen… zorgvuldig met kleine ruimtes verdeeld in de openbare ruimte. Iedereen zag het gebeuren, iedereen wist wat er ging gebeuren, maar niemand reageerde. Langzaam maar zeker gaat het systeem in Malmö ten onder.

En linksen eisen dat deze EU-migranten een eigen gebied moeten krijgen, met financiële verzorging van de Zweedse belastingbetaler. Omdat Zweden dat verschuldigd is. Degenen die werken moeten betalen…  voor de burgers van andere landen? Fuck no. Linkse idioten teisteren het land.

Ik zag een bedelaar bij het winkelcentrum die elke avond door een vetzak werd opgepikt. Voordat ze de auto in mocht ging hij eerst haar muntjes tellen. Het is zo duidelijk. En toch blijven die naïevelingen elke dag geld geven. En het is taboe om er iets over te zeggen.

Zweedse overheidsfunctionarissen adviseren om geen geld te geven. Als je wil helpen moet je geld geven aan een van de hulporganisaties in Roemenië. Maar de linkse journalisten in de Zweedse media schreeuwen moord en brand. Stoppen met geld geven?! Nee, onmenselijk. Racistisch en waanzinnig. En tot vandaag de dag blijven de Zweden geld gooien in de bedelbekers van de parasieten. WTF?

En toen kwam de migratie tsunami.
Ik ben in accommodaties geweest waar meerdere gevluchte gezinnen uit Syrië onder één dak woonde. Daar was geen ruzie of misdaad. Het zijn deze vluchtelingen waar de Zweedse bevolking in eerste instantie aan dacht waar het om ging.

Ik ben ook in contact met landgenoten die werken op asielaccommodaties voor alleenstaande minderjarige asielzoekers. Daar gaat het echt ziek aan toe – deze mannen weten precies hoe ze iedereen in de maling kunnen nemen – en niemand van het gemeentelijke bestuur heeft het door. Ze lachen ze uit. Ze willen geld en een eigen woning. Deze arabieren zullen nooit integreren.

Deze islamitische idioten zullen nooit van hun leven een nuttige bijdrage leveren aan de westerse samenleving. Heel Europa is verontwaardigd over deze economische migranten, de verkrachting geneigde civilisatie vernietigers. Schop ze het land uit. En meteen. Wil het land van herkomst ze niet terugnemen, bevries hun bijstand of zet ze op een boot richting thuisland. Kom in actie!

Persberichten vermelden dat de Zweedse overheid van plan is 80 000 van deze gevaarlijke parasieten over de grens te zetten. Oh mijn god, wat een protesten kwamen er van de linkse goedkerk, terwijl de politie nauwelijks in staat is om verleden jaar 3000 van die islamitische uitvreters terug naar herkomst te schoppen. En nu – in 2016 – komt dan eindelijk de big-bang van islamitische immigranten. De islamitische verrijking heeft internetverbinding en smartphones… ze zijn zich volledig bewust dat Europa binnenkort zijn grenzen gaat afsluiten.

Dat betekent dat dit hun laatste kans is om in Europa te belanden, voordat de deur dicht gaat. In 2016 gaan we nog veel meer islamitische goudzoekers in Europa zien dan in 2015. Langzaamaan dringt het besef door dat het westen niet de islamitische ellende op zijn schouders kan dragen – behalve dan in Zweden.

En wat lees je in de Zweedse media? Tja, dat weten jullie net zo goed als ik. Idiootverslaggevers  die kolommen vol schrijven met feministisch gezwam en genderperspectief (de idioten zouden beter hun pijlen kunnen richten op de islam waar een vrouw een wandelende vagina is, en niets meer dan een productmiddel om islamitische kindjes te baren). Veel geluk voor jullie verdomde idioten.

Jullie wereld zal binnenkort ineenstorten. Voor het jaar 2016 voorbij is zal Zweden gedwongen worden militairen in te zetten om de orde te handhaven. En de bevolking in totale shock verkeren. In verbazing hoe het mogelijk is geweest dat ze al die tijd door de Zweedse media misleid zijn.

Nog erger dan de Zweedse struisvogels die hun kop onder de grond steken en alles geloven wat de media hun voorkauwt, zijn de linkse piassen die in hun alternatieve kleding rondspringen en met een halo van goedmens boven hun hoofd krijsen dat er meer islam bij kan. Elke keer als ik zo’n linkse zie, met zijn zuurdesem stinkende baard en palestijnensjaaltje om zijn magere nek, krijg ik zin om op zijn verlopen harses te stampen. Ik kots op jullie.

Ik ken een hoop immigranten die hun werk verrichten rond Möllevångstorget in Malmö. Sommigen van hen zijn Arabieren die  verdomd hard werken. Ze haten de Zweedse islamdwepers, die meedoen omdat het trendy is.

Een goeie vriend van mij (uit Irak) zei tegen mij dat hij doodziek wordt hoe hij constant door de goedmens over zijn bol geaaid wordt en zo fantastisch is, omdat hij werkt en meedoet in de Zweedse maatschappij. Wie denken ze wel niet dat ze zijn?

Tijdens mijn werk zag ik veel goeds in Malmö… maar ook veel slecht. Geleidelijk aan hoorde ik steeds meer en meer geluiden van medewerkers in de gemeente. Van personeel bij de sociale diensten (waar wij ons computersystemen installeerde). Mensen huilde. We hoorden het allemaal aan terwijl we werkte. Ze hadden geen controle meer over de situatie. En durfde het niet naar boven te rapporteren, in angst dat ze als racist bestempeld zouden worden. Ze weten het. Iedereen weet het.

En allemaal zijn ze in de chickenrace om zich op zijn best als barmhartig mens te profileren. Je weet wel… “kijk mij is een en al goedgunstigheid zijn”, om weer een trapje bovenop de ladder van goedertierenheid te klimmen. Vooral dat kruipende goedzijnslijm van gemeentelijke aangestelden die elke dag de bittere waarheid zien en verloochen het naar boven te rapporteren. In angst om als onbekwaam, racist, fascist,  of andere bullshit gestigmatiseerd worden.

Schoolresultaten in Malmö duiken naar beneden. De statistieken spreken voor zich. De effecten van de migratiegolf zal brutaal zijn. De staat heeft de verantwoordelijkheid van de immigratietsunami aan de gemeentes overgelaten. Nu moeten ook kleuterscholen plaats maken ‘vluchtelingen’.

Dagelijks geweld.  Ik kan voor mezelf zorgen. Dankzij mijn vader heb ik al vroeg geleerd om voor mezelf op te komen. Ik ben nu volwassen en heb geleerd mijn eigen weg te vechten. Al menigmaal heb ik ingegrepen. En soms met grof geweld.

Maar als ik thuiskom bij mijn kinderen… bij mijn vrouw… wil ik niet dat ze leren om voor zichzelf te vechten tijdens een conflict. Ik ben diegene die het geweld aangaat. Ik kan de gedachte niet uitstaan dat hun iets vreselijks gebeurt wat ik had kunnen voorkomen. Ik dood het zwijn wat mijn gezin iets aandoet, en neem de straf. En Gods genade die in mijn weg komt.

Mijn kinderen moeten genieten van het leven. Het ontdekken van de mysterie van het leven. Veilig en onschuldig spannend op een donkere avond naar huis kunnen fietsen. Ik wil niet… en kan niet… overal zijn.

Dus op een dag zei ik tegen mijn vrouw dat het is tijd wordt om over mijn onrust te praten. Ze begreep me meteen. Het werd tijd om te verhuizen, Zweden te verlaten. Dus we doken in de atlas. Na enig beraad kozen we voor Gdansk in Polen. Sindsdien ging alles snel. Een verkenningsreisje, stukje grond vinden, papieren in orde brengen en etc. En een huis laten bouwen. Dit alles binnen twee jaar.

Nu ben ik dus met mijn gezin verhuisd naar een ander land. Ik ben weer is op de vlucht geslagen. Zoals mijn ouders voorheen deden. Wat een nieuw respect heeft gebracht voor mijn ouders – het is een moeilijk besluit om naar een wildvreemd land te vertrekken. We hebben het voor de welzijn van onze kinderen gedaan.

Dat ik – als ouder -kan rustig in bed kan slapen zonder zich zorgen te maken of mijn kinderen heelhuids thuiskomen. Dat mijn vrouw in staat is een avondje uit te gaan zonder dat ik ongerust wacht totdat de sleutel in het slot hoor gaan. Voordat ik gerust kan slapen.

Twee nachten hebben we nu doorgebracht in onze nieuwe huis. Mijn kinderen zijn gelukkig met hun nieuwe eigen kamer. Mijn dochtertje rent met haar teddybeer onder de arm rond en springt over verhuisdozen, de omgeving is schitterend, de buren zijn vriendelijk.

En ik? Ik ben relaxed. Blij dat we hier zijn. Het gevoel dat ik eindelijk kan ademhalen. Niet meer in de Zweedse hel. Ik behoor daar niet meer en betaal er ook niet meer aan mee. Geen gezeik meer dat iemand me voor racist, nazi, of iets anders uitscheldt. Mijn vrouw en ik hoeven zich geen zorgen te maken over onze werkgevers, die zijn net zo anti-islam en EU kritisch als wij.

Hier kan ik mijn vrijheid van mening geven zonder dat de Zweedse media of Zweedse overheid me iets kan doen. Het is hier veilig, en het voelt goed. We volgen Engels-Poolse taallessen. Vriendelijk mensen. Het voelt veilig en aangenaam. Maar toch ben ik nog steeds verdrietig. Ik hou van Zweden. Het Zweden waar ik ben opgegroeid… ik heb dat land lief.

Ik voel – en dit is geen understatement -een geweldige haat tegen de verantwoordelijken die het land weggeven. De welvaart en welzijn van het land opofferen aan ondankbare economische vluchtelingen. Het weggeven van de Zweedse verzorgingsstaat aan wat?  Aan criminelen en verkrachters. Mensen die zogenaamd aan een oorlog ‘ontsnapt’ zijn, en door menig veilig land gereisd zijn om in Zweden te belanden, om daar op het sociale stelsel te parasiteren. En hun bloeddorstige grotreligie uit te oefenen. Onze westerse waarden en normen in naam van de islam willen vernietigen.

Zich vooral als eerste storten op de zwakkere in onze samenleving, onze kinderen, ouwe mensen, en vrouwen. Terwijl echte vluchtelingen de dupe zijn van deze gevaarlijke parasieten. Steeds meer geld wordt ontrokken van de UNHCR en andere vluchtelingenhulp om deze valse uitvreters te financieren.

Ik sta in schuld bij Zweden, voor een groot deel. Maar ik zie geen mogelijkheid Zweden terug te betalen. Niemand luistert naar ons. Geen zogenaamd respectabel media wil aandacht aan onze bezorgdheid besteden. Met het gevaar de onaangename eigenschappen van de oppositie te delen.

Xenofoob, bruinhemd, tokkie, dom, racist, fascist, onontwikkeld, enzovoort. Wat blijft er voor me over? Ik ben maar 1 stem. En de volgende verkiezing is nog ver weg. Ik denk dat het al te laat is om de schade te repareren.

Ik kijk naar alle verhuisdozen hier. En ik, twee meter lang en zelfbenoemde taaie klootzak, zit met tranen in mijn ogen te denken aan mijn vrienden en hun kinderen in Zweden. De Zweedse oudjes, tienermeisjes… ja – aan iedereen die niet de mogelijkheid heeft gekregen wat wij konden doen. Ik heb het gevoel dat ik jullie in de steek heb gelaten. Tegelijkertijd ben ik opgelucht. Dat mijn gezin nu veilig is. Niet alleen fysiek, maar ook op het gebied van onderwijs, gezondheidszorg, pensioen, enz.

Vervloekt zijn degenen die verantwoordelijk zijn voor de emotie die ik nu voel.

Vervloekt is de journalistieke macht die nalaat de politieke orde te inspecteren. Die op de knie zitten van de politieke machthebbers. Nooit meer zal je het vertrouwen terugwinnen van het volk.

En vervloekt zijn alle politici die hun ideologie er door douwen zonder zich iets aan te trekken van de mening van het volk, en geen bekommernis hebben over het wel en wee van het klootjesvolk.

Vervloekt zijn al diegenen die het zien… die het weten… die het begrijpen… maar liever blijven zwijgen. Op jacht naar eigen gewin.

Begrijp wat er momenteel aan de hand is. Slik de bittere waarheid en kom in verzet. Herrijs je. Vecht.

De geplande Afrikanisering van de EU – Er wordt een nieuwe samenleving opgebouwd