Vanuit het raam van haar flat met uitzicht op het kanaalpad in een buitenwijk van Dewsbury in Yorkshire kijkt een blonde vrouw toe hoe twee vrouwenfiguren voorbij lopen terwijl ze in een vreemde taal kletsen.
Beide voorbijgangers zijn bedekt met volledig zwarte kledij, slechts een glimp van hun ogen is te zien, schrijft Sue Reid op de Mail Online.
Zij, zoals veel moslimvrouwen die hier wonen, spreken weinig of geen Engels. Veel van hen zullen geen contact hebben met iemand van een andere religie of cultuur. Velen van hen zijn naar het Verenigd Koninkrijk gebracht om te trouwen met de ‘Britse’ mannen van Zuid-Aziatische afkomst die van dit gebied hun thuisbasis hebben gemaakt.
De vrouwen hebben een beperkt leven: kinderen opvoeden, koken voor gezinnen, of naar evenementen gaan die alleen voor vrouwen zijn van de grote plaatselijke moskee van de Deobandis, een machtige sekte van de islam, waarvan de meest uitgesproken predikers volgelingen hebben aangespoord om zich niet te mengen met christenen, joden of hindoes.
We zijn in Savile Town, een van de meest raciaal homogene delen van Groot-Brittannië: niet omdat iedereen een inheemse Yorkshire man of vrouw is, maar precies het tegenovergestelde.
In feite zijn er bijna geen blanke bewoners te vinden in Savile Town. Verbazingwekkend genoeg blijkt uit een gedetailleerde uitsplitsing van de laatste volkstelling van 2011 dat slechts 48 van de 4.033 mensen die hier wonen blanke Britten zijn.
Dit zou de blonde Lorraine Matthews niet verbazen, die vanuit haar raam naar de dames in burka’s kijkt. Ze is de receptioniste van een 53-jarige tandarts, een van de weinige blanke Britten die in het raster van terrasstraten van Savile Town zijn achtergebleven. Bijna alle andere bewoners hebben volgens die volkstelling een Pakistaanse of Indiase achtergrond. Hun voorouders kwamen naar Savile Town als goedkope arbeidskrachten voor de textielindustrie in de stad.
Al snel hadden de nieuwkomers de moskee gebouwd, die is ontworpen om 4.000 gelovigen te huisvesten. Vandaag de dag regelt een nabijgelegen sharia-rechtbank – bekritiseerd in een rapport van het House of Lords wegens discriminatie van vrouwen bij echtscheidingen en huwelijksgeschillen – dat de islamitische rechtsregels nageleefd worden.
Zelfs de dame die in de zomer ijs verkoopt uit een busje draagt een burka, en de mobiele slager die door de straten gaat, biedt alleen halal geiten, lam en struisvogel.
Sta in Savile Town, zoals ik heb gedaan, en je zult tientallen jongens in islamitische gewaden zien lopen van en naar de madrasa school van de moskee, waar ze urenlang de koran uit het hoofd leren.
En, schrijnend, elk meisje dat ik zag – zelfs die van zes en zeven die in het park speelden – was verpakt in een hijab en top-tot-teen-jurk, zodat geen man een glimp van haar vlees kon opvangen.
Acht van de negen pubs in de omgeving zijn gesloten omdat er nauwelijks lokale klanten zijn die alcohol drinken. De kapsalon, de kruidenier, de kledingwinkel en alle andere winkels voor autochtonen zijn verdwenen.
Eerst vertrokken een paar blanke mensen, en al snel geraakte het in een stroomversnelling en nu is het hele gebied etnisch gezuiverd van blanken, precies volgens het plan van de vijanden van de blanken.
Savile Town werd verlaten om een etnische enclave te worden. En het lijkt erop dat deze onthechting van de reguliere samenleving verontrustende repercussies had. Want dit kleine gebied heeft verschillende jonge jihadisten voortgebracht die zijn verdwenen om te vechten – en te sterven als zelfmoordterroristen – voor de Islamitische Staat in het Midden-Oosten.
(Mohammed Sidique Khan, de leider van de bommenleggers die Londen aanvielen op 7 juli 2005, werd in deze buurt grootgebracht. Hij nam afscheid van zijn zwangere vrouw in hun terrashuis voordat hij zijn medeaanvallers naar de hoofdstad leidde om 52 onschuldige levens in metro’s en bussen op te blazen.)
Het leven in Savile Town werd eerder dit jaar onderzocht door Owen Bennett-Jones, de voormalige Pakistaanse correspondent van de BBC, die licht wierp op de invloed van de Deobandi-beweging op de moslimbevolking hier.
Voor het Radio 4-programma werd Mufti Mohammed Pandor geïnterviewd, een ambtenaar en woordvoerder van de Deobandi. Hij kwam in 1964 als klein kind met zijn gezin uit Gujarat in India.
Hij woont in de buurt van Savile Town en zou zichzelf een Britse moslim noemen. Toch weigerde hij interviewer Bennett-Jones zijn vrouw te laten zien wanneer de verslaggever het huis van het stel bezocht, hoewel ze thee in de keuken mocht zetten.
Pandor dringt erop aan dat ze bijna altijd volledig bedekt is, ze mag alleen haar sluier oplichten voor paspoortcontroles op luchthavens. Zijn familie kijkt zelden naar Britse TV en zegt dat alle muziek onislamitisch is.
Ondanks dat hij religieus adviseur is van twee universiteiten – Bradford en Huddersfield – vertelde hij aan de BBC dat moslimmannen alleen naar het hoger onderwijs mogen gaan om te studeren en te bidden, en “niet naar vrouwen te kijken”.
“Als Mohammed het niet deed, doen we het niet”, zegt Pandor tegen de BBC, die zegt dat de Deobandi een “back to basics” beweging zijn waarvan de volgelingen leven in de stijl van het leven van de profeet, 14 eeuwen geleden.
Je zou zo’n wanhopig achterlijk denken kunnen afwijzen als het domein van een kleine bizarre sekte, maar de Deobandi’s runnen bijna de helft van de 1.600 geregistreerde Britse moskeeën en leiden 80 procent van alle binnenlandse islamitische geestelijken op, die op hun beurt een grote rol spelen in het beïnvloeden van de groeiende bevolking van Britse moslims.
Lorraine Matthews, in het huis aan het kanaal, is uitgesproken in haar commentaar over de gemeenschap waarin ze nu leeft:
Ik zou ’s nachts niet alleen naar buiten gaan, want het is gevaarlijk als je niet uit de moslimgemeenschap komt. Het is niet verstandig voor een vrouw om daar in het donker te lopen. De Aziatische jongens verzamelen zich op de hoeken, ze intimideren je omdat ze geen respect hebben voor blanke vrouwen.
Toen ik zelf door South Street naar de moskee liep, tuurden bedekte figuren verbaasd uit hun boerkavensters toen ze het gezicht van een onbedekte vrouw zagen.
Ik vroeg een lange tiener, met een islamitische muts en witte gewaden over zijn jeans, om een routebeschrijving naar de ingang van de moskee. Zijn antwoord was naar mij te spugen en te roepen: “Ga weg, je moet hier niet zijn. Kom niet terug”.
Het is deprimerend om met zulke agressie geconfronteerd te worden. En ik twijfel er niet aan dat ook veel moslims zich door dergelijk gedrag benauwd zullen voelen. Niet alle Britse volgelingen van de islam willen leven in gebieden waar mensen met een andere geloofsovertuiging of cultuur bang zijn om te stappen.
Toch zijn de voortekenen in plaatsen als Savile Town niet goed.
Want hoe onverteerbaar ook voor de Britse liberalen, het is een feit dat veel moslims hier alleen willen leven met mensen uit hun eigen cultuur.
Sommige van de weinige overgebleven niet-islamitische inwoners zeggen dat ze regelmatig het doelwit zijn van leden van de lokale islamitische gemeenschap die hun huizen willen kopen.
Sommigen hebben zelfs een klop op de deur gekregen van complete vreemden in religieuze gewaden die plastic zakken met contant geld aanboden om hun huizen te kopen.
De in Yorkshire geboren Jean Wood, 76, een kerkganger, is een oude inwoner die het gevoel heeft dat ze wordt afgeschermd. Haar kinderen smeken haar om te verhuizen naar een gebied waar ze haar pensioen tijd kan delen met het soort mensen waarmee ze is opgegroeid.
In haar nette huis aan de rand van Savile Town vertelde ze me het verhaal van wat er een dag na de plotselinge dood van haar man aan de keukentafel gebeurde.
Hij was nog geen 24 uur weg toen een moslimbuurman een briefje door de deur duwde met de mededeling dat hij dit huis wilde kopen. We hadden hier al ons hele huwelijksleven gewoond. Ik rouwde, hoewel het briefje mijn verlies niet vermeldde.
Maar ik verzamelde mijn kracht. Ik belde het nummer op het papier en zei dat mijn huis niet te koop was en nooit in mijn leven zou zijn, herinnert ze zich.
Het waren moedige woorden, maar – onvermijdelijk – ziet de Deobandiaanse woordvoerder Mufti Pandor het anders.
Op Radio 4 beschreef hij hoe ‘witte vlucht’ volgde toen zijn familie naar Savile Town kwam.
Wie zou het huis naast ons kopen. Het zal voor zeker geen witte man worden … dus kocht mijn oom het. Toen waren we met z’n tweeën. Dus wat is er dan gebeurd? Die vent aan de overkant zei: ‘Fuck dit, ik ga’ – dus vertrok hij, zegt Pandor.
Het is niet moeilijk om te zien waarom, met achterdocht aan beide kanten van de culturele scheidslijn, Savile Town voor goed of slecht voor altijd verandert.
Ghetto Groot-Brittannië: hele districten worden etnisch gescheiden, waarschuwt een rapport
Hele wijken van Britse steden worden raciaal gescheiden, terwijl de blanke bevolking vertrekt en het aandeel etnische minderheden toeneemt, zo meldde een groot rapport gisteren.
De studie, door professor Ted Cantle, zegt dat steden leden aan een zich verdiepende polarisatie tussen blanke en minderheidsgroepen, die grotendeels onopgemerkt was gebleven door academici en politici.
Professor Cantle noemde Slough, Birmingham, Leicester, Luton, Bradford en een reeks Londense gemeenten als “gebieden met een steeds kleiner wordende blanke Britse bevolking en groeiende minderheden”.
Hij zegt dat uit de volkstelling van kleine delen van steden bleek dat sommige steden zelfs “meer neigen naar gettovorming”.
Professor Cantle, de onderzoeker die door Tony Blair in 2001 werd ingeschakeld om een onderzoek te leiden naar rassenrellen in noordelijke steden, beschreef het effect als “gebieden met een steeds kleiner wordende blanke Britse bevolking en groeiende minderheden”.
Zijn rapport :
- Roept op voor gezamenlijke staatsactie om de segregatie om te keren. Dit omvatte de suggestie dat blanke leerlingen naar scholen in districten met een grotere etnische minderheidsbevolking zouden moeten worden gestuurd.
- Zei dat de overheid meer moest doen om blanke Britse ingezetenen aan te moedigen om in diversiteitsgebieden te blijven.
- Stelde vast dat het percentage blanken in bepaalde delen van het land – zoals Birmingham, Luton, Bradford en Blackburn – de afgelopen 20 jaar aanzienlijk is gedaald. Het aandeel van de ‘minderheden’ in sommige delen van Bradford was meer dan 97 procent.
Het rapport van professor Cantle – dat de steun kreeg van prominente Labour-figuren – gebruikte niet de Amerikaanse term ‘witte vlucht’ om het vertrek van blanke bewoners uit steden en buitenwijken te beschrijven.
Het was echter duidelijk dat er sprake was van “een daling van de blanke Britse bevolking in die steden in absolute aantallen en in verhouding tot de toename van het aantal minderheden in dezelfde gebieden”.
Dit resulteert in een toenemende isolatie van de blanke meerderheid van de minderheden in stedelijke gebieden.
De Cantle-analyse gebruikte het woord ‘getto’ om de manier te beschrijven waarop sommige delen van Britse steden zich hebben ontwikkeld. Hoewel er geen algemeen aanvaarde definitie van een getto bestaat, waren velen het erover eens dat het gaat om gebieden waar minderheidsgroepen 90 procent van de bevolking uitmaken, of 80 procent van één dominante bevolkingsgroep.
De vraag van het rapport naar staatsgerichte desegregatie weerspiegelt de controversiële pogingen om de rassenscheiding van Amerikaanse steden aan het eind van de 20e eeuw om te keren, bekend als “busing“.
Professor Cantle, die na de rellen van 2001 waarschuwde dat de bevolking in de noordelijke steden ‘parallelle levens’ leidde, heeft het rapport ‘Is Segregation Increasing In The UK‘, met professor Eric Kaufmann van het Birkbeck College, opgesteld.
Het was tijd voor de regering om in te grijpen om de verspreiding van etnische verdeeldheid een halt toe te roepen, aldus professor Cantle, die de iCoCo gemeenschapsstichting voor cohesie leidt. “Dit is onder de radar gegaan, maar het wordt tijd dat dit een nationale prioriteit wordt omdat de cohesie op het spel staat”, zegt hij.
De focus van het beleid moet verschuiven, het gaat niet alleen om minderheden – politici en beleidsmakers moeten blanke Britse ingezetenen aanmoedigen om in ‘diversiteitsgebieden’ te blijven; om ‘diversiteitsgebieden’ te kiezen, in plaats van ze te vermijden, wanneer ze zich verplaatsen, en om vergelijkbare keuzes te maken met betrekking tot het plaatsen van leerlingen in ‘diversiteitsscholen’; met andere woorden om een positieve keuze te maken voor gemengde gebieden en een gedeelde samenleving.
De oproep tot overheidsingrijpen werd gesteund door senior Labour-figuur Chuka Umunna. Het parlementslid voor Streatham zei:
Integratie is een tweerichtingsverkeer en alle delen van de samenleving hebben een rol te spelen om te voorkomen dat het Verenigd Koninkrijk meer versnipperd raakt. Het rapport geeft geen indicatie van het beleid dat zou kunnen worden gevoerd om blanken ervan te overtuigen om in minderheidsgebieden te blijven of naar minderheidsgebieden te verhuizen, om minderheidsgezinnen te helpen naar overwegend witte gebieden te verhuizen, of om ouders ervan te overtuigen hun kinderen naar ‘diversiteit’ scholen te sturen.
Volgens de analyse van professor Cantle is er in een aantal steden sprake van “uittocht van de blanke Britse bevolking en een toename van de minderheidsbevolking als gevolg van natuurlijke factoren of migratie”.
Aangezien de polarisatie van de wijken sinds ten minste 1991 duidelijk zichtbaar is geweest en is toegenomen, is het waarschijnlijk dat dit zal voortduren, aangezien de minderheidsbevolking blijft groeien en de meerderheid blijft verhuizen, wordt in het verslag toegevoegd.
Die naam zei me wat, sluit mooi aan bij het vorig topic.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jimmy_Savile
Het lot van ons allen, alleen zien, en willen velen het, nog niet zien.
Niet te bevatten.
Niet te bevatten.
De pest is terug maar in een andere vorm.