Langzaam doodkoken

Ik merk dat ik, ongewoon genoeg, wens dat er slechte dingen gebeuren met betrekking tot deze shit over de overname van de wereld. Ik wens niet dat mensen van wie ik hou sterven, maar als ik lees dat anderen sterven, is er een plotselinge opwelling in mij die zegt: “Goed zo! Nu worden die idioten misschien wakker!” Dan komt mijn verstand terug en denk ik aan moeders die hun kinderen begraven, of kinderen die hun moeders begraven, en ik vervloek mezelf om mijn slechte gedachten. Heeft iemand anders ook zulke momenten? schrijft Todd Hayen.

Ik ben er gewoon niet van overtuigd dat deze nachtmerrie zal eindigen zonder dat het erger wordt, en als het niet erger wordt, dan denk ik niet dat het zal eindigen.

Ik denk aan mijn vriend de kokende kikker. Een van mijn eerste artikelen voor Off-Guardian was getiteld “Slow Boil” en ging over die oude kikker in de pan met water. Apocrief gesproken zat hij daar maar terwijl de hitte o zo langzaam werd opgevoerd. Zijn hersenen waren zo klein dat hij zich niet kon realiseren dat hij binnenkort op een bord in een chique Frans restaurant zou liggen.

Het is niet verrassend dat veel mensen mij vertelden dat dit gewoon niet gebeurt (vrienden in ontkenning vermoed ik). Kikkers springen eruit voordat ze hun ondergang tegemoet gaan. Als dat zo is, dan betekent dat dat het verhaal een fictieve metafoor is die voortkomt uit echte menselijke ervaringen, in plaats van andersom (of zo lijkt het toch). Dat maakt het nog aangrijpender.

Ik denk dat ik eerder bang ben die kikker te zijn, onwetend tot die dodelijk langzaam kookt, dan dat ik een kreeft ben die in een pot met reeds kokend water wordt gegooid – verbrandend, gruwelijk, gekruid en beboterd. Nou, ik moet dit toevoegen: ik ben bang de kikker te zijn die zich realiseert dat hij gaat sterven in een pan met langzaam kokend water, zonder dat-ie er iets aan kan doen. DAT is wat ik het meest vrees. Onwetendheid is een zegen, zo lijkt het, en langzaam sterven zonder kennis van sterven lijkt een voorkeur te zijn voor de meesten. Op de een of andere manier lijkt dat niet zo’n slecht lot als weten dat de dood nabij is. Maar een naderende dood MET een gevecht, met een WIL om te vechten, met een sterk en onveranderlijk VERLANGEN om dingen recht te zetten, lijkt mij veel beter dan onwetendheid. Sterven in de strijd is een nobel einde, een vredige dood sterven in bed terwijl de wereld wordt geteisterd door ongeziene branden, is het ergste.

Of toch niet?

Soms wens ik die onwetendheid, en wie kan het schelen dat ik uiteindelijk dood ben nadat ik jarenlang niets heb geweten over kokend water. Maar ergens denk ik niet dat het zo gemakkelijk zal zijn, of zo vredig. De gebeurtenissen van de afgelopen tweeënhalf jaar zijn daar een indicatie van. We werden getroffen door een grote raket, een die zelfs de meest tevreden kikker voelde terwijl hij zich koesterde in zijn of haar zwembad op het vuur. Degenen onder ons die het inkomende wapentuig herkennen, werden het hardst getroffen, maar zelfs de schapen kregen een proefje met het ongemak van lockdowns, maskering, sociale afstand, en dergelijke. Hoewel we ons nu in een wachtpositie bevinden met het water nog even op gemiddeld vuur, twijfel ik er geen seconde aan dat er meer raketten zullen binnenkomen, en zodra dit plan volledig is uitgevoerd, zal er geen twijfel meer over bestaan dat we niet meer in Kansas zijn.

Iedereen die veel heeft gelezen van wat ik heb geschreven, kent mij als Dr. Doom, en als zodanig ben ik niet iemand die vroegtijdig feest viert. Hoewel ik soms met mijn hoofd knik en erken dat het beter gaat dan ik dacht, ben ik nog niet vervallen in de zelfgenoegzaamheid van de overwinning. We voeren een lelijke strijd. En het is heel goed mogelijk dat die al duizenden jaren aan de gang is. Als u dat moeilijk vindt, dan maakt u zich niet druk om die mogelijkheid, we hebben allemaal genoeg aan ons hoofd. Ik denk echter dat velen van u die dit lezen het daarmee eens zijn.

Zelfs als u dit alles slechts herkent als een gevolg van recente politieke en filosofische manoeuvres, neem dan even de tijd om wat meer te lezen om uw begrip te vergroten. Op zijn minst is dit allemaal al in beweging sinds het begin van de 19e eeuw, en zoals ik hierboven al suggereerde, mogelijk al veel eerder. Begin met Patrick Woods verbazingwekkende en beangstigende boek The Evil Twins of Technocracy and Transhumanism. Als dat u niet wakker schudt, zal niets dat doen. Er zijn ook veel andere inzichten, en nu u geen schaap meer bent (was u dat ooit?) zult u openstaan voor heel wat dat door schapen als volslagen paranoïde onzin wordt beschouwd.

Deze plaag van technocratie/transhumanisme is een ziekte zoals kanker. Het heeft genoeg tijd gehad om tot immense proporties uit te groeien zonder dat de meesten het merken, en de kwaadaardigheid ervan is verweven in het weefsel van alles en iedereen. Soms denk ik dat de enige manier om de wereld ervan te verlossen is de gastheer te doden en opnieuw te beginnen. Inderdaad, die afschuwelijke gedachte kan waar blijken te zijn.

Ik denk dat er nog een sprankje hoop is om het van bovenaf te doden. Maar om dat te doen, zullen de dingen meer dan waarschijnlijk slechter moeten worden voordat ze beter worden. Ik heb hier onlangs nog over geschreven in verschillende andere essays: Critically Compromised, Hand Picked, en Perpetual Cognitive Dissonance. Als deze nog niet zijn gepubliceerd, kijk er dan naar uit.

Als het niet erger wordt, dan worden we de luie kikker. Nou ja, we zijn waarschijnlijk niet per se lui, maar alleen lui met betrekking tot een gevecht dat we niet kunnen zien omdat de vijand zich heeft teruggetrokken of zich lijkt te hebben teruggetrokken. Ik vertrouw erop dat dit de bedoeling is van de agenda. Ze verschuilen zich achter de heuvel en wachten af. Ze lijken nogal geduldig te zijn (nou ja, Justin Trudeau heeft het geduld van een nukkige vijfjarige, maar hij is een uitzondering). Ze kunnen wachten. En dat doen ze. Ze zullen ons binnenkort met een nieuwe raket raken, en dan zullen we allemaal voor een paar minuten opkrabbelen, om vervolgens weer in onze pan te gaan zitten.

Het is zeker verleidelijk, zelfs voor mij. Ik wil mijn oude leven weer oppakken, althans ik ben daartoe gedwongen. Ik wil reizen, tijd besteden aan het schrijven over iets anders dan kommer en kwel. Ik wil weer plezier hebben, me goed voelen, gelukkig, tevreden. Maar mijn verstand zegt me dat dit nog lang niet voorbij is, en dat ik paraat moet blijven. Ik voel me als de spreekwoordelijke nachtwaker die langzaam in slaap valt als de krekels beginnen te sluimeren. Ik weet dat er over de heuvel een oorlog woedt. Maar die is niet hier. Ik kan een pauze nemen.

Wat een verschrikking… in slaap vallen en dan wakker worden als Repelsteeltje, met een compleet veranderde wereld. De ene dag is er contant geld, de andere dag niet, en de volgende dag kun je geen bioscoop binnengaan zonder je Vax-pas te laten zien op je smartphone, of op een chip in je hand. De ene dag kun je een vriend die aan de andere kant van de stad woont niet bezoeken zonder een enorme boete te betalen (dag vriend, ik kan je nu niet betalen), een andere dag kun je geen eieren kopen omdat je een onbetaalde parkeerbon hebt, een dag kun je niet … vul maar in. Het komt eraan mensen, dat staat buiten kijf. De vraag is of we het in onze comfortabele pan laten binnensluipen. En wat erin slaagt binnen te sluipen, zal heel wat lelijker zijn dan wat u een maand geleden nog oké vond.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

GREAT RESET DOSSIER

Mike Yeadon – Tijdschema naar Tirannie

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: