Onderzoek naar SARS-CoV-2 RNA door wetenschappers van Harvard en MIT heeft implicaties voor de manier waarop mRNA-vaccins het genomische DNA permanent zouden kunnen veranderen, volgens Doug Corrigan, Ph.D., een biochemicus en moleculair bioloog die zegt dat meer onderzoek nodig is.
In het afgelopen jaar is het Amerikanen vrijwel onmogelijk ontgaan dat de media vaccins tot het dominante Covid-narratief hebben gemaakt, zelfs voordat er doden vielen als gevolg van het Coronavirus, bericht The Defender.
De media-aandacht heeft vooral de publiciteit voor messenger RNA-vaccins (mRNA) gestimuleerd, die al tientallen jaren worden ontwikkeld maar nooit zijn goedgekeurd voor menselijk gebruik, en heeft de experimentele technologie dichter bij de eindstreep van de regelgeving gebracht.
Onder normale omstandigheden maakt het lichaam mRNA aan (“transcriberen”) uit het DNA in de kern van een cel. Het mRNA verlaat vervolgens de celkern en gaat naar het cytoplasma, waar het instructies geeft over welke eiwitten moeten worden gemaakt.
Ter vergelijking: mRNA-vaccins sturen hun chemisch gesynthetiseerde mRNA-lading (gebundeld met instructies voor het maken van spike-eiwitten) rechtstreeks het cytoplasma in.
Volgens de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) en de meeste mRNA-vaccinwetenschappers houdt het daar dan op – mRNA-vaccins “hebben geen enkele invloed op of wisselwerking met ons DNA”, aldus de CDC. Het CDC beweert ten eerste dat het mRNA de celkern (waar het DNA zich bevindt) niet kan binnendringen, en ten tweede dat de cel – in de stijl van Mission Impossible – “zich van het mRNA ontdoet kort nadat het klaar is met de instructies”.
Een voorpublicatie van december over SARS-CoV-2, door wetenschappers van Harvard en het Massachusetts Institute of Technology (MIT), leverde bevindingen op over het wilde Coronavirus die vragen oproepen over hoe viraal RNA werkt.
De wetenschappers voerden de analyse uit omdat zij “verbaasd waren over het feit dat er een respectabel aantal mensen zijn die positief testen op Covid-19 door PCR lang nadat de infectie voorbij is”.
Hun belangrijkste bevindingen waren als volgt: SARS-CoV-2 RNA’s “kunnen omgekeerd getranscribeerd worden in menselijke cellen”, “deze DNA-sequenties kunnen geïntegreerd worden in het celgenoom en vervolgens getranscribeerd worden” (een fenomeen dat “retro-integratie” wordt genoemd”) – en er zijn levensvatbare cellulaire paden om te verklaren hoe dit gebeurt.
Volgens Dr. Doug Corrigan, PhD, een biochemicus en moleculair bioloog, vallen deze belangrijke bevindingen (die indruisen tegen “het gangbare biologische dogma”) in de categorie van “dingen waarvan we absoluut en ondubbelzinnig zeker waren dat ze niet konden gebeuren, maar die toch echt gebeurden”.
De bevindingen van de onderzoekers van Harvard en MIT zetten ook de veronderstellingen van de CDC over mRNA-vaccins op wankele grond, aldus Corrigan. Een maand voordat de voordruk van Harvard-MIT verscheen, had Corrigan al een blog geschreven waarin hij mogelijke mechanismen en trajecten beschreef waardoor mRNA-vaccins hetzelfde verschijnsel zouden kunnen veroorzaken.
In een tweede blogbijdrage, geschreven na het verschijnen van de voorpublicatie, benadrukt Corrigan dat de bevindingen van Harvard-MIT over coronavirus RNA grote gevolgen hebben voor mRNA-vaccins – een feit dat hij omschrijft als “de grote olifant in de kamer”. Hoewel hij niet beweert dat vaccin-RNA zich noodzakelijkerwijs op dezelfde manier zal gedragen als Coronavirus-RNA – d.w.z. dat het genomisch DNA permanent wordt gewijzigd – gelooft Corrigan dat de mogelijkheid bestaat en dat dit nauwkeurig moet worden onderzocht.
De bijdrage van de voorpublicatie is volgens Corrigan dat zij “bevestigt dat dit op zijn minst aannemelijk en zeer waarschijnlijk is”.
Omgekeerde transcriptie
Zoals de term “omgekeerde transcriptie” impliceert, is het DNA-naar-mRNA pad niet altijd eenrichtingsverkeer. Enzymen die omgekeerde transcriptases worden genoemd, kunnen ook RNA in DNA omzetten, waardoor dit laatste in het DNA in de celkern kan worden geïntegreerd.
Omgekeerde transcriptie is ook niet ongewoon. Genetici melden dat “meer dan 40% van de genomen van zoogdieren bestaat uit de producten van omgekeerde transcriptie”.
Uit voorlopig bewijsmateriaal dat door de Harvard-MIT-onderzoekers wordt aangehaald, blijkt dat endogene reverse transcriptase-enzymen de reverse transcriptie van Coronavirus-RNA’s kunnen vergemakkelijken en de integratie daarvan in het menselijk genoom op gang kunnen brengen.
De auteurs merken op dat de klinische gevolgen weliswaar verder moeten worden onderzocht, maar dat schadelijke effecten zeker mogelijk zijn en – afhankelijk van de “insertieplaatsen van de geïntegreerde virusfragmenten in het menselijk genoom” en de onderliggende gezondheidsstatus van een individu – “een ernstiger immuunrespons kunnen inhouden … zoals een ‘cytokinestorm’ of auto-immuunreacties”.
In 2012 werd in een studie gesuggereerd dat virale genoomintegratie “kan leiden tot drastische gevolgen voor de gastheercel, waaronder genverstoring, insertiemutagenese en celdood”.
Corrigan maakt er een punt van te zeggen dat de veronderstelde paden om retro-integratie van viraal – of vaccin – RNA in DNA te vergemakkelijken “niet onbekend zijn voor mensen die moleculaire biologie op een dieper niveau begrijpen”.
Niettemin heeft de bespreking van omgekeerde transcriptie en genoomintegratie in de voordruk een maalstroom van negatieve commentaren uitgelokt van lezers die niet bereid zijn de biologische dogma’s te heroverwegen. Sommigen van hen pleitten zelfs voor een intrekking van de publicatie (hoewel voorpublicaties per definitie ongepubliceerd zijn), met als argument dat “samenzweringstheoretici … dit werk zullen opvatten als ‘bewijs’ dat mRNA-vaccins de genetische code daadwerkelijk kunnen veranderen”.
Meer bedachtzame lezers waren het met Corrigan eens dat het artikel belangrijke vragen oproept. Zo merkte een lezer op dat bevestigend bewijs ontbreekt “om aan te tonen dat het spike-eiwit slechts gedurende korte tijd (zeg 1-3 dagen) na de vaccinatie tot expressie komt”, en voegde daaraan toe: “Wij denken dat dit het geval is, maar er is geen bewijs voor”.
Het is inderdaad een open vraag hoe lang het synthetische mRNA van de vaccins – en dus de instructies voor de cellen om het spike-eiwit te blijven maken – in de cellen aanwezig blijft.
Normaal gesproken is RNA een “berucht fragiel en onstabiel molecuul. Deze kwetsbaarheid”, zeggen de wetenschappers, “geldt voor het mRNA van elk levend wezen, of het nu van een plant, een bacterie, een virus of een mens is”.
Maar het synthetische mRNA in de Covid-19 vaccins is een ander verhaal. De stap die wetenschappers en vaccinproducenten uiteindelijk in staat stelde om hun decennialange impasse met betrekking tot mRNA-vaccins op te lossen, was toen zij uitvonden hoe zij mRNA chemisch konden modificeren om de stabiliteit en de levensduur ervan te vergroten – met andere woorden, RNA produceren “dat veel langer in de cel blijft rondhangen dan viraal RNA, of zelfs RNA dat onze cel normaal gesproken produceert voor de normale eiwitproductie”.
Het is voor iedereen een raadsel wat het synthetische mRNA doet terwijl het “rondhangt”, maar Corrigan speculeert dat de langere levensduur de waarschijnlijkheid verhoogt dat het “in DNA wordt omgezet”.
Omdat het mRNA van het vaccin zo is gemanipuleerd dat het efficiënter in eiwitten kan worden omgezet, zouden “bijwerkingen bij het vaccin frequenter en meer uitgesproken kunnen zijn dan bij het natuurlijke virus”.
Dollartekens
Corrigan erkent dat sommige mensen zijn waarschuwingen van de hand zullen wijzen met de woorden: “Als het virus in staat is dit te bereiken, waarom zou ik me dan druk maken over het feit of het vaccin hetzelfde doet?”
Hij heeft een klaar en overtuigend antwoord:
“Er is een groot verschil tussen het scenario waarin mensen willekeurig en zonder het te weten genetisch gemanipuleerd worden omdat ze aan het Coronavirus zijn blootgesteld, en het scenario waarin we moedwillig miljarden mensen vaccineren terwijl we hen vertellen dat dit niet gebeurt”.
Helaas lijkt de heersende opvatting te zijn dat de “race om het publiek gevaccineerd te krijgen” het nemen van deze extra risico’s rechtvaardigt.
Medio november, nadat de Jerusalem Post haar lezers had verteld dat “terwijl de wereld zich begint in te enten met deze volkomen nieuwe en revolutionaire vaccins, zij vrijwel niets zal weten over de effecten daarvan op lange termijn”, stelde een Israëlische ziekenhuisdirecteur dat het niet de moeite waard was nog twee jaar te wachten om meer te weten te komen over de “unieke en onbekende risico’s” van mRNA-vaccins of de mogelijke effecten op lange termijn.
Ook in de VS is het enthousiasme voor de mRNA-technologie onverminderd groot. Slechts enkele dagen nadat de CDC bijgewerkte gegevens had vrijgegeven waaruit bleek dat vanaf 26 maart meer dan 2200 sterfgevallen waren gemeld bij mensen die de mRNA-vaccins van Pfizer of Moderna hadden gekregen, prees The Atlantic de technologie en beweerde dat de “ingenieuze” synthetische mRNA-technologie achter de Covid-vaccins van Pfizer en Moderna een “doorbraak” betekende die “de wereld zou kunnen veranderen”.
In plaats van het vooruitzicht van retro-integratie van vreemd DNA af te doen als een “samenzweringstheorie”, zouden wetenschappers studies moeten uitvoeren met de met mRNA ingeënte personen om de werkelijke risico’s te beoordelen.
Corrigan is bijvoorbeeld van mening dat, hoewel in vitro-data in menselijke cellijnen (een van de gegevensbronnen die door de Harvard-MIT-onderzoekers zijn bestudeerd) “luchtdichte” resultaten opleveren, er nog steeds behoefte is om onomstotelijk echte genomische veranderingen aan te tonen door “PCR, DNA-sequencing, of Southern blot … op gezuiverd genomisch DNA van Covid-19 patiënten” – en gevaccineerde personen.
Maar in plaats van deze leemten in het onderzoek op te vullen, watertanden de bedrijven over het potentieel om door mensen bewerkt mRNA te gebruiken om “onze cellulaire machinerie over te nemen” en “zowat elk eiwit onder de zon te maken”.
In een persbericht van 10 maart waarin mRNA-vaccins worden uitgeroepen tot de duidelijke winnaars van de Covid-19-vaccinwedloop, wordt opgemerkt dat alle grote farmaceutische bedrijven nu “de [mRNA-]technologie aan het testen zijn door licentieovereenkomsten te sluiten en/of samen te werken met gerenommeerde RNA-bedrijven”.
In oude Disney tekenfilms zagen kijkers vaak hoe de rijke oom van Donald Duck, Dagobert Duck, “uitpuilende ogen veranderde in uitvergrote dollartekens“ van de gokautomaten in Vegas wanneer hij overwoog om zijn toch al immense rijkdom te vergroten.
Te oordelen naar de bereidheid van directeuren van farmaceutische bedrijven om de risico’s van mRNA-vaccins op de lange termijn – en mogelijk voor meerdere generaties – over het hoofd te zien, moeten zij evenzeer in de ban zijn van de dollartekens in hun visioenen van een eindeloze pijplijn van “plug and play“ mRNA-producten.
Corrigan zegt het goed. Bovendien is het onzeker in welke mate het onnatuurlijke eiwit zich zal uiten, omdat het geen deel uitmaakt van het menselijk systeem. Hetzelfde gebeurde met de gene splicing van bacillus genen in de mais plant, bij Sandoz, om de plant zelf de insectwerende bacillusgenen te laten uiten. De “foreign insert” veroorzaakte overproduktie van het enzym en de plant werd giftig voor mensen. Dit liep niet goed af.
En nu gebeurt hetzelfde bij mensen. En de kans is groot dat het menselijke systeem het kunstmatige stuk RNA niet kan herkennen en er dus geen stop mechanisme op uit kan oefenen. Maar dit zal ongestraft aflopen, kennelijk.