The "Siege of Sevastopol." Franz Roubaud (1902-1904).

In dit indringende interview duikt Jacques Baud in de geopolitiek om ons te helpen beter te begrijpen wat er nu eigenlijk aan de hand is in Oekraïne, in die zin dat het uiteindelijk gaat om de grotere strijd om de wereldheerschappij, geleid door de Verenigde Staten, de NAVO en de politieke leiders van het Westen en tegen Rusland, schrijft Thepostil.com.

Zoals altijd brengt kolonel Baud zijn goed geïnformeerde analyse, die uniek is door zijn diepgang en ernst. Wij zijn er zeker van dat u deze conservatie informatief, inzichtelijk en van cruciaal belang zult vinden om de puntjes op de i te zetten.

Thepostil (TP): Wij zijn zo ontzettend blij dat u bij ons bent voor dit gesprek. Zou u ons iets over uzelf willen vertellen, over uw achtergrond?

Jacques Baud (JB): Dank u dat u mij hebt uitgenodigd! Wat mijn opleiding betreft, heb ik een mastersdiploma in Econometrie en postdoctorale diploma’s in Internationale Betrekkingen en Internationale Veiligheid van het Graduate Institute for International Relations in Genève (Zwitserland). Ik heb gewerkt als strategisch inlichtingenofficier bij het Zwitserse ministerie van Defensie, en had de supervisie over de strijdkrachten van het Warschaupact, met inbegrip van de strijdkrachten die in het buitenland werden ingezet (zoals in Afghanistan, Cuba, Angola, enz.) Ik heb inlichtingenopleidingen gevolgd in het Verenigd Koninkrijk en in de VS. Vlak na het einde van de Koude Oorlog stond ik een paar jaar aan het hoofd van een eenheid van het Zwitserse Agentschap voor Onderzoek en Aankoop van Defensie. Tijdens de Rwanda-oorlog werd ik, vanwege mijn militaire en inlichtingen-achtergrond, naar de Democratische Republiek Congo gestuurd als veiligheidsadviseur om etnische zuiveringen in de Rwandese vluchtelingenkampen te voorkomen.

Tijdens mijn tijd bij de inlichtingendienst kwam ik in contact met de Afghaanse verzetsbeweging van Ahmed Shah Masood, en ik schreef een klein handboek om de Afghanen te helpen bij het opruimen en neutraliseren van Sovjetbommen. Midden 1990 werd de strijd tegen antipersoneelmijnen een prioriteit van het buitenlands beleid van Zwitserland. Ik stelde voor om een centrum op te richten dat voor de VN informatie zou verzamelen over landmijnen en mijnopruimingstechnieken. Dit leidde tot de oprichting van het Geneva International Center for Humanitarian Demining in Genève. Later werd mij aangeboden om aan het hoofd te komen staan van de eenheid Beleid en Doctrine van het Departement Vredesoperaties van de VN. Na twee jaar in New York ging ik naar Nairobi om een soortgelijke functie te vervullen voor de Afrikaanse Unie.

Daarna werd ik aan de NAVO toegewezen om de proliferatie van kleine wapens tegen te gaan. Zwitserland is geen lid van het Bondgenootschap, maar deze specifieke functie was onderhandeld als Zwitserse bijdrage aan het Partnerschap voor de Vrede met de NAVO. In 2014, toen de crisis in Oekraïne zich ontvouwde, heb ik de stroom van handvuurwapens in de Donbass in de gaten gehouden. Later, in datzelfde jaar, was ik betrokken bij een NAVO-programma om de Oekraïense strijdkrachten te helpen bij het herstel van hun capaciteiten en de verbetering van het personeelsbeheer, met als doel het vertrouwen in hen te herstellen.

TP: U hebt twee inzichtelijke artikelen geschreven over het huidige conflict in de Oekraïne, die wij het grote voorrecht hadden te vertalen en te publiceren (hier en hier). Was er een bepaalde gebeurtenis of een voorval dat u ertoe bracht dit broodnodige perspectief te formuleren?

JB: Als officier van de strategische inlichtingendienst heb ik er altijd voor gepleit om de politieke of militaire besluitvormers de meest nauwkeurige en de meest objectieve inlichtingen te verschaffen. Dit is het soort werk waarbij je je vooroordelen en je gevoelens voor jezelf moet houden, om met inlichtingen te komen die zoveel mogelijk de werkelijkheid ter plaatse weerspiegelen en niet je eigen emoties of overtuigingen. Ik ga er ook van uit dat in een moderne democratische staat de beslissing op feiten gebaseerd moet zijn. Dat is het verschil met autocratische politieke systemen waar de besluitvorming op ideologie gebaseerd is (zoals in de marxistische staten) of op godsdienst (zoals in de Franse pre-revolutionaire monarchie).

Dankzij mijn verschillende opdrachten heb ik een insider-blik kunnen krijgen in de meeste recente conflicten (zoals Afghanistan, Irak, Libië, Soedan, Syrië en, natuurlijk, Oekraïne). Het belangrijkste gemeenschappelijke aspect tussen al deze conflicten is dat wij er een totaal vertekend beeld van hebben. Wij begrijpen onze vijanden niet, hun beweegredenen, hun manier van denken en hun werkelijke doelstellingen. Vandaar dat wij niet eens in staat zijn om deugdelijke strategieën uit te stippelen om hen te bestrijden. Dit geldt vooral voor Rusland. De meeste mensen, ook de hoge officieren, hebben de neiging om “Rusland” en “USSR” door elkaar te halen. Toen ik bij de NAVO was, kon ik nauwelijks iemand vinden die kon uitleggen wat de visie van Rusland op de wereld is of zelfs maar zijn politieke doctrine. Veel mensen denken dat Vladimir Poetin een communist is. Wij noemen hem graag een “dictator,” maar wij hebben het moeilijk om uit te leggen wat wij daarmee bedoelen. Als voorbeeld komt men steevast met de moord op die en die journalist of op voormalige agenten van de FSB of de GRU, hoewel de bewijzen uiterst discutabel zijn. Met andere woorden, zelfs als het waar is, zijn wij niet in staat om de aard van het probleem precies onder woorden te brengen. Daardoor hebben wij de neiging de vijand af te schilderen zoals wij hem wensten te zijn, in plaats van zoals hij werkelijk is. Dit is het ultieme recept voor mislukking. Dit verklaart waarom ik, na vijf jaar bij de NAVO te hebben doorgebracht, me meer zorgen maak over de strategische en militaire capaciteiten van het Westen dan vroeger.

In 2014, tijdens de Maidan-revolutie in Kiev, was ik bij de NAVO in Brussel. Ik merkte dat men de situatie niet beoordeelde zoals ze was, maar zoals men wenste dat ze zou zijn. Dat is precies wat Sun Tzu beschrijft als de eerste stap naar mislukking. Het leek mij in feite duidelijk dat niemand in de NAVO ook maar het geringste belang had bij Oekraïne. Het hoofddoel was Rusland te destabiliseren.

TP: Hoe kijkt u aan tegen Volodymyr Zelensky? Wie is hij eigenlijk? Wat is zijn rol in dit conflict? Het lijkt erop dat hij een “eeuwige oorlog” wil, omdat hij moet weten dat hij niet kan winnen? Waarom wil hij dit conflict verlengen?

JB: Volodymyr Zelensky is gekozen met de belofte dat hij vrede met Rusland zou sluiten, wat volgens mij een nobel streven is. Het probleem is dat geen enkel Westers land, noch de Europese Unie erin geslaagd is hem te helpen deze doelstelling te verwezenlijken. Na de Maidan-revolutie was de opkomende kracht in het politieke landschap de extreem-rechtse beweging. Ik noem het niet graag “neo-nazi”, omdat “nazisme” een duidelijk omschreven politieke doctrine was, terwijl het in Oekraïne gaat om een verscheidenheid van bewegingen die alle kenmerken van het nazisme combineren (zoals antisemitisme, extreem nationalisme, geweld, enz.), zonder in één enkele doctrine verenigd te zijn. Zij lijken meer op een samenraapsel van fanatici.

Na 2014 was de bevelvoering & controle van de Oekraïense strijdkrachten uiterst slecht, en dat was de oorzaak van hun onvermogen om de opstand in Donbass het hoofd te bieden. Zelfmoord, alcoholincidenten en moord namen hand over hand toe, en dreven jonge soldaten ertoe over te lopen. Zelfs de Britse regering merkte op dat jonge mannen liever emigreerden dan zich bij de strijdkrachten aan te sluiten. Als gevolg daarvan begon Oekraïne vrijwilligers te werven om het gezag van Kiev in het Russisch sprekende deel van het land af te dwingen. Deze vrijwilligers werden (en worden nog steeds) gerekruteerd onder Europese extreem-rechtse extremisten. Volgens Reuters bedraagt hun aantal 102.000. Zij zijn een aanzienlijke en invloedrijke politieke kracht in het land geworden.
Het probleem hier is dat deze extreem-rechtse fanatici gedreigd hebben Zelensky te doden als hij zou proberen vrede met Rusland te sluiten. Daardoor kwam Zelensky te zitten tussen zijn beloften en de gewelddadige oppositie van een steeds machtiger wordende extreem-rechtse beweging. In mei 2019 heeft Dmytro Jarosj, hoofd van de “Pravy Sektor” militie en adviseur van de opperbevelhebber van het leger, op de Oekraïense media Obozrevatel, Zelensky openlijk met de dood bedreigd, als hij tot een overeenkomst met Rusland zou komen. Met andere woorden, Zelensky schijnt gechanteerd te worden door krachten die hij waarschijnlijk niet volledig in de hand heeft.

  Interview van minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov met de Italiaanse tv-zender Mediaset (het is een pittig interview!)

In oktober 2021 publiceerde de Jerusalem Post een verontrustend bericht over de training van Oekraïense extreem-rechtse milities door Amerikaanse, Britse, Franse en Canadese strijdkrachten. Het probleem is dat het “collectieve Westen” de neiging heeft een oogje dicht te knijpen voor deze incestueuze en perverse relaties om zijn eigen geopolitieke doelen te bereiken. Het wordt gesteund door gewetenloze extreem-rechtse vooringenomen media tegen Israël, die geneigd zijn het misdadige gedrag van deze milities goed te keuren. Deze situatie heeft herhaaldelijk de bezorgdheid van Israël gewekt. Dit verklaart waarom de eisen van Zelensky aan het Israëlische parlement in maart 2022 niet goed ontvangen werden en geen succes hebben gehad.

Ondanks zijn waarschijnlijke bereidheid om tot een politieke regeling voor de crisis met Rusland te komen, mag Zelensky dat dus niet doen. Juist nadat hij op 25 februari te kennen had gegeven dat hij bereid was met Rusland te praten, besloot de Europese Unie twee dagen later om 450 miljoen euro aan wapens aan Oekraïne te geven. Hetzelfde gebeurde in maart. Zodra Zelenski op 21 maart te kennen had gegeven dat hij met Vladimir Poetin wilde praten, besloot de Europese Unie op 23 maart haar militaire hulp te verdubbelen tot 1 miljard euro. Eind maart deed Zelensky een interessant aanbod, dat kort daarna weer werd ingetrokken.

Blijkbaar probeert Zelensky te laveren tussen de westerse druk en zijn uiterst rechts enerzijds en zijn bezorgdheid om een oplossing te vinden anderzijds, en wordt hij gedwongen tot een ” heen-en-weer”, wat de Russische onderhandelaars ontmoedigt.
In feite denk ik dat Zelensky zich in een extreem ongemakkelijke positie bevindt, die mij doet denken aan die van Sovjetmaarschalk Konstantin Rokossovski tijdens WO II. Rokossovsky was in 1937 gevangen gezet wegens verraad en door Stalin ter dood veroordeeld. In 1941 kwam hij op bevel van Stalin uit de gevangenis en kreeg hij een commando. Uiteindelijk werd hij in 1944 bevorderd tot maarschalk van de Sovjet-Unie, maar zijn doodvonnis werd pas in 1956 opgeheven.

Vandaag moet Zelensky zijn land leiden onder het zwaard van Damocles, met de zegen van Westerse politici en onethische media. Zijn gebrek aan politieke ervaring maakte hem tot een gemakkelijke prooi voor degenen die Oekraïne tegen Rusland wilden uitbuiten, en in de handen van extreem-rechtse bewegingen. Zoals hij in een interview met CNN erkent, werd hij er kennelijk toe verleid te geloven dat Oekraïne gemakkelijker tot de NAVO zou kunnen toetreden na een openlijk conflict met Rusland, zoals Oleksej Arestovitsj, zijn adviseur, in 2019 bevestigde.

TP: Wat denkt u dat het lot van Oekraïne zal zijn? Zal het net zo gaan als alle andere experimenten met het “verspreiden van democratie” (Afghanistan, Irak, Libië, enz.)? Of is Oekraïne een speciaal geval?

JB: Ik heb beslist geen kristallen bol… In dit stadium kunnen wij alleen maar gissen naar wat Vladimir Poetin wil. Hij wil waarschijnlijk twee hoofddoelen bereiken. Het eerste is de situatie van de Russischtalige minderheid in Oekraïne veilig te stellen. Hoe, blijft een open vraag. Wil hij de “Novorossija”, die uit de onlusten van 2014 tevoorschijn probeerde te komen, opnieuw tot stand brengen? Deze “entiteit” die nooit echt bestaan heeft, en die bestond uit de kortstondige republieken Odessa, Donetsk, Dnepropetrovsk, Charkov en Lugansk, waarvan alleen de republieken Donetsk en Lugansk “overleefd” hebben. Het voor begin mei geplande autonomiereferendum in de stad Cherson zou een aanwijzing kunnen zijn voor deze optie. Een andere optie zou zijn te onderhandelen over een autonome status voor deze gebieden, en ze terug te geven aan Oekraïne in ruil voor zijn neutraliteit.

Het tweede doel is een neutraal Oekraïne (sommigen zullen zeggen een “gefinaliseerd Oekraïne”). Dat wil zeggen: zonder NAVO. Het zou een soort Zwitserse “gewapende neutraliteit” kunnen zijn. Zoals u weet heeft Zwitserland in het begin van de 19e eeuw van de Europese mogendheden een neutrale status opgelegd gekregen, en de verplichting om elk misbruik van zijn grondgebied tegen een van deze mogendheden te voorkomen. Dit verklaart de sterke militaire traditie die wij in Zwitserland hebben, en de voornaamste beweegreden voor zijn strijdkrachten vandaag. Iets dergelijks zou waarschijnlijk ook voor Oekraïne overwogen kunnen worden.

Een internationaal erkende neutrale status zou Oekraïne een grote mate van veiligheid geven. Deze status heeft voorkomen dat Zwitserland tijdens de twee wereldoorlogen werd aangevallen. Het vaak genoemde voorbeeld van België is misleidend, want tijdens beide wereldoorlogen werd de neutraliteit van dat land eenzijdig afgekondigd en niet door de oorlogvoerende partijen erkend. In het geval van Oekraïne zou het zijn eigen strijdkrachten hebben, maar vrij zijn van elke buitenlandse militaire aanwezigheid: noch van de NAVO, noch van Rusland. Dit is slechts mijn gok, en ik heb geen flauw idee hoe dit haalbaar en aanvaardbaar zou kunnen zijn in het huidige gepolariseerde internationale klimaat.

Ik ben niet zeker van het doel van de zogenaamde “kleurenrevoluties” om democratie te verspreiden. Volgens mij is het gewoon een manier om de mensenrechten, de rechtsstaat of de democratie te bewapenen om geo-strategische doelstellingen te bereiken. Dit is zelfs duidelijk uiteengezet in een memo aan Rex Tillerson, de minister van Buitenlandse Zaken van Donald Trump, in 2017. Oekraïne is een geval apart. Na 2014 is het, ondanks de westerse invloed, nooit een democratie geweest: de corruptie is er tussen 2014 en 2020 sterk toegenomen; in 2021 heeft het de media van de oppositie verboden en de leider van de belangrijkste parlementaire oppositiepartij gevangen gezet. Zoals sommige internationale organisaties hebben gemeld, is marteling een gangbare praktijk, en worden oppositieleiders en ook journalisten achtervolgd door de Oekraïense veiligheidsdienst.

TP: Waarom is het Westen alleen maar geïnteresseerd in het schetsen van een simplistisch beeld van het Oekraïne-conflict? Dat van de “good guys” en de “bad guys?” Is het Westerse publiek nu werkelijk zo afgestompt?

JB: Ik denk dat dit inherent is aan elk conflict. Elke partij heeft de neiging zichzelf als de “good guy” af te schilderen. Dat is natuurlijk de belangrijkste reden.

Daarnaast spelen nog andere factoren een rol. Ten eerste verwarren de meeste mensen, ook politici en journalisten, nog steeds Rusland en de USSR. Zij begrijpen bijvoorbeeld niet waarom de communistische partij de belangrijkste oppositiepartij in Rusland is.

Ten tweede is Poetin sinds 2007 systematisch gedemoniseerd in het Westen. Of hij al dan niet een “dictator” is, is een punt van discussie; maar het is vermeldenswaard dat zijn goedkeuringspercentage in Rusland de afgelopen 20 jaar nooit onder de 59 % is gekomen. Ik haal mijn cijfers van het Levada Centrum, dat in Rusland als “buitenlandse agent” bestempeld wordt, en dus niet de standpunten van het Kremlin weergeeft. Het is ook interessant om te zien dat in Frankrijk enkele van de invloedrijkste zogenaamde “deskundigen” over Rusland in feite werken voor het “Integrity Initiative” van de Britse MI-6.

Ten derde heerst in het Westen het gevoel dat men kan doen wat men wil, als het maar in naam van de westerse waarden is. Daarom wordt het Russische offensief in Oekraïne hartstochtelijk gesanctioneerd, terwijl FUKUS-oorlogen (Frankrijk, VK, VS) sterke politieke steun krijgen, ook al zijn ze notoir op leugens gebaseerd. “Doe wat ik zeg, niet wat ik doe!” Men kan zich afvragen wat het conflict in Oekraïne erger maakt dan andere oorlogen. In feite benadrukt elke nieuwe sanctie die wij aan Rusland opleggen de sancties die wij niet eerder aan de VS, het VK of Frankrijk hebben opgelegd.

Het doel van deze ongelooflijke polarisatie is om elke dialoog of onderhandeling met Rusland te verhinderen. Wij zijn weer terug bij wat er in 1914 gebeurde, vlak voor het begin van WO I…

TP: Wat zal Rusland winnen of verliezen met deze betrokkenheid in de Oekraïne (die waarschijnlijk van lange duur zal zijn)? Rusland staat voor een conflict op “twee fronten”, lijkt het wel: een militair en een economisch conflict (met de eindeloze sancties en het “afzeggen” van Rusland).

JB: Met het einde van de Koude Oorlog verwachtte Rusland nauwere betrekkingen te kunnen ontwikkelen met zijn westerse buren. Het overwoog zelfs lid te worden van de NAVO. Maar de VS verzetten zich tegen elke toenaderingspoging. De structuur van de NAVO laat het naast elkaar bestaan van twee nucleaire grootmachten niet toe. De VS wilden hun suprematie behouden.

  Rusland overweegt "energie-oorlog" als antwoord op EU/VS sancties - Een blokkade van de energietoevoer zou de Europese Unie vernietigen

Sinds 2002 is de kwaliteit van de betrekkingen met Rusland langzaam, maar gestaag achteruitgegaan. Zij bereikte een eerste negatieve “piek” in 2014 na de Maidan-coup. De sancties zijn het voornaamste instrument van het buitenlands beleid van de VS en de EU geworden. Het westerse verhaal van een Russische interventie in Oekraïne kreeg tractie, hoewel het nooit onderbouwd werd. Sinds 2014 heb ik geen enkele inlichtingenprofessional meer ontmoet die een Russische militaire aanwezigheid in de Donbass kon bevestigen. In feite werd de Krim het belangrijkste “bewijs” van de Russische “interventie”. Natuurlijk negeren de Westerse historici voortreffelijk dat de Krim in januari 1990, zes maanden vóór de Oekraïense onafhankelijkheid en onder Sovjet-bewind, per referendum van Oekraïne werd afgescheiden. In feite is het Oekraïne dat de Krim in 1995 illegaal annexeerde. Toch hebben de westerse landen Rusland daarvoor sancties opgelegd…

Sinds 2014 hebben de sancties de betrekkingen tussen oost en west ernstig aangetast. Na de ondertekening van de Minsk-akkoorden in september 2014 en februari 2015 hebben het Westen – met name Frankrijk, Duitsland als borg voor Oekraïne, en de VS – geen enkele moeite gedaan om Kiev tot naleving te bewegen, ondanks herhaalde verzoeken van Moskou.

De perceptie van Rusland is dat, wat het ook zal doen, het te maken zal krijgen met een irrationele reactie van het Westen. Daarom besefte Vladimir Poetin in februari 2022 dat hij er niets bij zou winnen als hij niets deed. Als u rekening houdt met zijn stijgende goedkeuringspercentage in het land, de veerkracht van de Russische economie na de sancties, het verlies van vertrouwen in de Amerikaanse dollar, de dreigende inflatie in het Westen, de consolidatie van de as Moskou-Beijing met de steun van India (dat de VS er niet in geslaagd is in het “Quad” te houden), dan was de berekening van Poetin helaas niet verkeerd.

Wat Rusland ook doet, de strategie van de VS en het Westen is erop gericht het te verzwakken. Vanaf dat punt heeft Rusland geen echt belang meer bij zijn betrekkingen met ons. Nogmaals, het doel van de VS is niet om een “beter” Oekraïne of een “beter” Rusland te krijgen, maar een zwakker Rusland. Maar het toont ook aan dat de Verenigde Staten niet in staat zijn om hoger op te komen dan Rusland, en dat de enige manier om het te overwinnen is om het te verzwakken. Dit zou in onze landen een alarmbel moeten doen rinkelen…

TP: U hebt een zeer interessant boek over Poetin geschreven. Kunt u ons daar iets over vertellen.

JB: In feite ben ik aan mijn boek begonnen in oktober 2021, na een uitzending op de Franse staatstelevisie over Vladimir Poetin. Ik ben beslist geen bewonderaar van Vladimir Poetin, en ook niet van welke westerse leider dan ook, trouwens. Maar de zogenaamde deskundigen hadden zo weinig verstand van Rusland, van internationale veiligheid en zelfs van eenvoudige, duidelijke feiten, dat ik besloot een boek te schrijven. Later, toen de situatie rond Oekraïne zich ontwikkelde, paste ik mijn aanpak aan om dit oplopende conflict te behandelen.

Het idee was beslist niet om Russische propaganda door te geven. In feite is mijn boek uitsluitend gebaseerd op westerse bronnen, officiële rapporten, gedeclassificeerde inlichtingenverslagen, officiële Oekraïense media, en verslagen van de Russische oppositie. De insteek was om aan te tonen dat wij een degelijk en feitelijk alternatief begrip van de situatie kunnen hebben, gewoon met toegankelijke informatie en zonder te vertrouwen op wat wij “Russische propaganda” noemen.

De achterliggende gedachte is dat wij alleen vrede kunnen bereiken als wij een evenwichtiger beeld van de situatie hebben. Om dat te bereiken, moeten wij teruggaan naar de feiten. Nu, die feiten bestaan en zijn overvloedig beschikbaar en toegankelijk. Het probleem is dat sommige personen alles in het werk stellen om dit te verhinderen en de neiging hebben om de feiten die hen storen te verbergen. Dit wordt geïllustreerd door een of andere zogenaamde journalist die mij de bijnaam gaf van “De spion die van Poetin hield!” Dit is het soort “journalisten” dat leeft van het aanwakkeren van spanningen en extremisme. Alle cijfers en gegevens die onze media over het conflict verstrekken komen uit Oekraïne, en die uit Rusland worden automatisch afgedaan als propaganda. Mijn mening is dat beide propaganda zijn. Maar zodra je met westerse gegevens komt die niet in het mainstream-verhaal passen, heb je extremisten die beweren dat je “van Poetin houdt”.
Onze media zijn zo bezorgd om rationaliteit te vinden in de daden van Poetin, dat zij een oogje dichtknijpen voor de misdaden die Oekraïne begaat, en zo een gevoel van straffeloosheid opwekken, waarvoor de Oekraïners de prijs betalen. Dit is het geval met de aanval op burgers door een raket in Kramatorsk – we praten er niet meer over omdat de verantwoordelijkheid van Oekraïne zeer waarschijnlijk is, maar dit betekent dat de Oekraïners het straffeloos opnieuw zouden kunnen doen.

Integendeel, mijn boek wil de huidige hysterie verminderen die elke politieke oplossing in de weg staat. Ik wil de Oekraïners niet het recht ontzeggen om zich met wapens tegen de invasie te verzetten. Als ik Oekraïner was, zou ik waarschijnlijk de wapens opnemen om mijn land te verdedigen. Waar het hier om gaat is dat het hun beslissing moet zijn. De rol van de internationale gemeenschap moet niet zijn om olie op het vuur te gooien door wapens te leveren, maar om een onderhandelde oplossing te bevorderen.

Om in die richting te gaan, moeten wij het conflict onpartijdig maken en het terugbrengen in het rijk van de rationaliteit. In elk conflict komen de problemen van beide kanten; maar hier laten onze media ons, vreemd genoeg, zien dat ze allemaal maar van één kant komen. Dat is natuurlijk niet waar; en uiteindelijk is het het Oekraïense volk dat de prijs betaalt voor ons beleid tegen Vladimir Poetin.

TP: Waarom wordt Poetin zo gehaat door de Westerse elite?

JB: Poetin werd de “bête noire” van de Westerse elite in 2007 met zijn beroemde toespraak in München. Tot dan toe had Rusland slechts matig gereageerd op de uitbreiding van de NAVO. Maar toen de VS zich in 2002 terugtrok uit het ABM-Verdrag en onderhandelingen begon met enkele Oost-Europese landen over de plaatsing van anti-ballistische raketten, voelde Rusland de hitte en Poetin uitte virulente kritiek op de VS en de NAVO.

Dit was het begin van een niet aflatende poging om Vladimir Poetin te demoniseren en Rusland te verzwakken. Het probleem was zeker niet de mensenrechten of de democratie, maar het feit dat Poetin de westerse aanpak durfde uit te dagen. De Russen hebben met de Zwitsers gemeen dat zij zeer legalistisch zijn. Zij proberen zich strikt aan de regels van het internationale recht te houden. Zij zijn geneigd de “op het recht gebaseerde Internationale orde” te volgen. Dat is natuurlijk niet het beeld dat wij hebben, want wij zijn gewend om bepaalde feiten te verbergen. De Krim is daar een voorbeeld van.

In het Westen zijn de VS, sinds het begin van de jaren 2000, begonnen met het opleggen van een “op regels gebaseerde internationale orde.” Een voorbeeld: hoewel de VS officieel erkent dat er maar één China is en dat Taiwan daar slechts een deel van uitmaakt, houden zij een militaire aanwezigheid op het eiland en leveren zij wapens. Stelt u zich eens voor dat China wapens zou leveren aan Hawaii (dat in de 19e eeuw illegaal werd geannexeerd)!
Wat het Westen propageert is een internationale orde die gebaseerd is op het “recht van de sterkste.” Zolang de VS de enige supermacht was, was alles in orde. Maar zodra China en Rusland als wereldmachten begonnen op te komen, probeerden de VS hen in te dammen. Dit is precies wat Joe Biden zei in maart 2021, kort na zijn ambtsaanvaarding: “De rest van de wereld komt dichterbij en komt snel dichterbij. Wij kunnen niet toestaan dat dit zo doorgaat.”

Zoals Henry Kissinger in de Washington Post zei: “Voor het Westen is de demonisering van Vladimir Poetin geen beleid; het is een alibi voor de afwezigheid van een beleid.” Daarom vond ik dat wij een meer feitelijke benadering van dit conflict moesten hebben.

  Duidelijk: Turkije stopt Zweedse en Finse toetreding tot de NAVO

TP: Weet u wie erbij betrokken waren en wanneer door de VS en de NAVO besloten werd dat regimeverandering in Rusland een primair geopolitiek doel was?

JB: Ik denk dat alles in het begin van de jaren 2000 begonnen is. Ik ben er niet zeker van dat het doel een regimeverandering in Moskou was, maar het was zeker om Rusland in te dammen. Dat is wat we sindsdien hebben gezien. De gebeurtenissen in Kiev in 2014 hebben de inspanningen van de VS een impuls gegeven.

Die werden in 2019 duidelijk omschreven, in twee publicaties van de RAND Corporation [James Dobbins, Raphael S. Cohen, Nathan Chandler, Bryan Frederick, Edward Geist, Paul DeLuca, Forrest E. Morgan, Howard J. Shatz, Brent Williams, “Extending Russia : Competing from Advantageous Ground,” RAND Corporation, 2019; James Dobbins & al., “Overextending and Unbalancing Russia,” RAND Corporation, (Doc Nr. RB-10014-A), 2019]. .Dit heeft niets te maken met de rechtsstaat, de democratie of de mensenrechten, maar alleen met het behoud van de suprematie van de VS in de wereld. Met andere woorden, niemand bekommert zich om Oekraïne. Daarom doet de internationale gemeenschap (dat wil zeggen, de westerse landen) er alles aan om het conflict te laten voortduren.

Sinds 2014 is dat precies wat er gebeurd is. Alles wat het Westen deed, was om de strategische doelstellingen van de VS te verwezenlijken.

TP: In dit verband hebt u ook een ander interessant boek geschreven, over Alexei Navalny. Kunt u ons vertellen wat u over Navalny te weten bent gekomen.

JB: Wat mij verontrustte in de zaak Navalny was de haast waarmee de westerse regeringen Rusland veroordeelden en sancties toepasten, zelfs voordat zij de resultaten van een onpartijdig onderzoek kenden. Mijn punt in het boek is dus niet “de waarheid vertellen,” want wij weten niet precies wat de waarheid is, ook al hebben wij consistente aanwijzingen dat het officiële verhaal niet klopt.

Het interessante is dat de Duitse artsen in het Charité Ziekenhuis in Berlijn, geen zenuwgas in het lichaam van Navalny hebben kunnen vaststellen. Verrassend genoeg publiceerden zij hun bevindingen in het gerespecteerde medische tijdschrift The Lancet, waaruit blijkt dat Navalny waarschijnlijk een slechte combinatie van medicijnen en andere stoffen heeft ondergaan.

Het Zweedse militaire laboratorium dat Navalny’s bloed heeft geanalyseerd, heeft de naam van de stof die zij ontdekt hebben, geheim gehouden, wat vreemd is omdat iedereen verwachtte dat “Novichok” vermeld zou worden.

Waar het op neerkomt is dat wij niet precies weten wat er gebeurd is, maar de aard van de symptomen, de verslagen van de Duitse artsen, de antwoorden van de Duitse regering aan het Parlement, en het raadselachtige Zweedse document neigen ertoe een misdadige vergiftiging uit te sluiten, en dus a fortiori een vergiftiging door de Russische regering.

Het belangrijkste punt van mijn boek is dat internationale betrekkingen niet “Twitter-gestuurd” kunnen zijn. Wij moeten onze inlichtingenmiddelen op gepaste wijze gebruiken, niet als propaganda-instrument, zoals wij tegenwoordig geneigd zijn te doen, maar als instrument voor slimme en op feiten gebaseerde besluitvorming.

TP: U hebt veel ervaring binnen de NAVO. Wat is volgens u nu de voornaamste rol van de NAVO?

JB: Dit is een essentiële vraag. In feite is de NAVO niet echt geëvolueerd sinds het einde van de Koude Oorlog. Dat is interessant, want in 1969 was er het “Harmel-rapport”, dat zijn tijd ver vooruit was en het fundament kon zijn van een nieuwe definitie van de rol van de NAVO. In plaats daarvan probeerde de NAVO nieuwe missies te vinden, zoals in Afghanistan, waarop het bondgenootschap niet voorbereid was, noch intellectueel, noch doctrinair, noch uit strategisch oogpunt.

Het hebben van een collectief verdedigingssysteem in Europa is noodzakelijk, maar de nucleaire dimensie van de NAVO heeft de neiging haar vermogen te beperken om een conventioneel conflict met een nucleaire mogendheid aan te gaan. Dit is het probleem waarvan wij getuige zijn in Oekraïne. Daarom streeft Rusland naar een “glacis” tussen de NAVO en zijn grondgebied. Dat zou conflicten waarschijnlijk niet voorkomen, maar wel helpen ze zo lang mogelijk in een conventionele fase te houden. Daarom denk ik dat een niet-nucleaire Europese defensie-organisatie een goede oplossing zou zijn.

TP: Denkt u dat de proxy-oorlog van de NAVO met Rusland dient om de interne spanningen in de EU, tussen het conservatieve Midden-/Oost-Europa en het meer progressieve Westen, te sussen?

JB: Sommigen zullen dat zeker zo zien, maar ik denk dat dit slechts een bijproduct is van de Amerikaanse strategie om Rusland te isoleren.

TP: Kunt u iets zeggen over hoe Turkije zich gepositioneerd heeft, tussen de NAVO en Rusland?

JB: Ik heb vrij veel met Turkije gewerkt toen ik bij de NAVO was. Ik denk dat Turkije een zeer toegewijd lid van het bondgenootschap is. Wat wij geneigd zijn te vergeten is dat Turkije op het kruispunt ligt tussen de “christelijke wereld” en de “islamitische wereld”; het zit tussen twee beschavingen in en in een sleutelregio van het Middellandse-Zeegebied. Het heeft zijn eigen regionale belangen.

De conflicten die het Westen in het Midden-Oosten heeft uitgevochten, hebben aanzienlijke gevolgen gehad voor Turkije, doordat zij het islamisme hebben bevorderd en de spanningen, vooral met de Koerden, hebben aangewakkerd. Turkije heeft altijd getracht een evenwicht te bewaren tussen zijn verlangen naar modernisering naar westers model en de zeer sterke traditionalistische tendensen van zijn bevolking. Het verzet van Turkije tegen de oorlog in Irak wegens binnenlandse veiligheidsoverwegingen werd door de VS en zijn NAVO-bondgenoten totaal genegeerd en afgewezen.

Het is interessant dat toen Zelensky een land zocht om in het conflict te bemiddelen, hij zich tot China, Israël en Turkije wendde, maar zich tot geen enkel EU-land richtte.

TP: Als u zou moeten voorspellen, hoe denkt u dan dat de geopolitieke situatie van Europa en de wereld er over 25 jaar uit zal zien?

JB: Wie zou de val van de Berlijnse Muur hebben voorspeld? De dag dat het gebeurde, was ik in het kantoor van een Nationale Veiligheidsadviseur in Washington DC, maar hij had geen flauw idee van het belang van de gebeurtenis!

Ik denk dat het verval van de hegemonie van de VS het voornaamste kenmerk van de komende decennia zal zijn. Tezelfdertijd zullen wij een snel toenemend belang van Azië zien, aangevoerd door China en India. Maar ik ben er niet zeker van dat Azië strikt genomen de VS zal “vervangen”. Terwijl de wereldwijde hegemonie van de VS werd aangedreven door zijn militair-industrieel complex, zal de dominantie van Azië op het gebied van onderzoek en technologie liggen.

Het verlies van vertrouwen in de Amerikaanse dollar kan aanzienlijke gevolgen hebben voor de Amerikaanse economie in het algemeen. Ik wil niet speculeren over de toekomstige ontwikkelingen in het Westen, maar een aanzienlijke verslechtering zou de Verenigde Staten ertoe kunnen brengen zich in meer conflicten in de wereld te mengen. Dat is iets wat wij nu al zien, maar het zou wel eens belangrijker kunnen worden.

TP: Welk advies zou u geven aan mensen die proberen een duidelijker beeld te krijgen van wat werkelijk de drijvende kracht is achter concurrerende regionale/nationale en mondiale belangen?

JB: Ik denk dat de situatie in Europa iets anders is dan in Noord-Amerika.

In Europa is het door het gebrek aan kwalitatief goede alternatieve media en echte onderzoeksjournalistiek moeilijk om evenwichtige informatie te vinden. De situatie is anders in Noord-Amerika, waar de alternatieve journalistiek meer ontwikkeld is en een onmisbaar analyse-instrument vormt. In de Verenigde Staten is de inlichtingengemeenschap meer aanwezig in de media dan in Europa.

Ik had mijn boek waarschijnlijk niet alleen op basis van de Europese media kunnen schrijven. Uiteindelijk is het advies dat ik zou geven een fundamenteel advies van het inlichtingenwerk:

Wees nieuwsgierig!

TP: Heel hartelijk dank voor uw tijd – en voor al uw geweldige werk.


Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

De crisis in Oekraïne gaat niet over Oekraïne. Het gaat over Duitsland



Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over:

Vorig artikelDr. Bhakdi waarschuwt: “mRNA vaccins zullen dagelijks meer mensen doden, maar het ergste is dat die miljarden die geïnjecteerd zijn hun verstand verliezen”
Volgend artikelInterview van minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov met het Xinhua News Agency (China)
Frontnieuws
Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen een niet-gelicentieerd, experimenteel vaccin of enige andere medische behandeling of procedure te ondergaan zonder mijn specifieke en geïnformeerde toestemming. De beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan chantage door de overheid of emotionele manipulatie door de media, zogenaamde celebrity influencers of politici.

7 REACTIES

  1. Zonde van de tijd om deze Zwitserse zwetser te lezen ; hij lijkt een dubbelrol te spelen, werken bij de Navo, in Brussel, wil zeggen “in dienst” van de VS.

    • “Jacques Baud , geboren op 1 st april 1955 , is een voormalige Zwitserse strategische analist die gespecialiseerd is in inlichtingen en terrorisme . Hij verspreidt complottheorieën.” Soms zit Wikipedia er niet veel naast. Inderdaad, een zwetser. Zoals er zovelen zijn gekocht met het geld van verstokte KGB bobo’s die maar al te graag een rol voor zichzelf willen maar hem – hoe hard je ook steden platlegt – nooit zult krijgen.

    • De moderators van deze website zijn m.i. zelf verstokte, oude communisten die nog vasthouden aan iets waarvan allang gebleken is dat het nooit zal werken en alleen maar onnoemelijk veel leed voortbrengt. Walgelijke lui. Ga werken man.

      • Jij ben een staatshoer die hier staatspropaganda komt uitkotsen. Helpt echt niet🤣🤣🤣🤣zijn we immuun voor💪

  2. hahaha VERTAALFOUTje ! :p
    >>”Het leek mij in feite duidelijk dat niemand in de NAVO ook maar het geringste BELANG had bij Oekraïne” moet zijn “INTERESSE had IN”

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in