De Duitse Panzerhaubitze (PzH) 2000 zelfrijdende houwitsers, geprezen als de moderne vervanging van oude Sovjet artillerie in het Oekraïense leger, hebben moeite om te presteren in het moeilijke terrein van Oekraïne.
Volgens een recent rapport van The New York Times presteert de PzH 2000 in Oekraïne niet optimaal in vergelijking met het Peony-systeem van Sovjetmakelij, schrijft Ashish Dangwal.
Volgens het rapport hebben de klauwachtige rupsbanden van de Peony, gemaakt van metaal, een voordeel opgeleverd ten opzichte van de Duitse houwitsers in modderige omstandigheden.
De rupsbanden bieden een betere tractie, waardoor de Peony gemakkelijker kan manoeuvreren in het moeilijke terrein.
In het rapport wordt ook opgemerkt dat Oekraïne onlangs heeft besloten al zijn Duitse zelfrijdende artilleriesystemen (ACS) van het slagveld te verwijderen, omdat ze niet kunnen ontsnappen als ze onder Russische beschietingen komen.
Luitenant Serhii, die dient bij de 43e Afzonderlijke Artillerie Brigade van Oekraïne, uitte zijn bezorgdheid over het Duitse zelfrijdende geschut.
Hij verklaarde dat de voertuigen vastlopen in ongebruikelijk natte terreinomstandigheden, waardoor de vraag rijst wat de militairen zouden doen als ze onder vuur komen te liggen. Hij onthulde dat de kanonnen uit modderige omstandigheden moesten worden gesleept als ze vast kwamen te zitten.
“Diep en zwart, met een consistentie die lijkt op een mengsel van koekjesdeeg en nat cement, is voorjaarsmodder een van de obstakels die het Oekraïense leger, ondanks al zijn vindingrijkheid, moeilijk te overwinnen vindt,”, luidt het rapport.
Niettemin heeft de Duitse houwitser betere kenmerken dan het in de Sovjet-Unie geproduceerde Peony artilleriesysteem. Het beschikt over geavanceerde technologie, zoals een elektronisch richtsysteem en automatisch laden, waardoor soldaten veel sneller een volley granaten kunnen afvuren dan met het oude systeem.
Bovendien biedt de Duitse houwitser ook een betere bescherming voor de soldaten. Het voertuig omvat een gepantserde capsule waarin soldaten veilig kunnen rijden, zelfs bij directe treffers van mortieren of indirect vuur van verschillende artilleriegranaten.
Dit is een aanzienlijke verbetering ten opzichte van het door de Sovjet-Unie vervaardigde Peony artilleriesysteem, dat geen bepantsering biedt en de soldaten blootstelt aan vijandelijk vuur.
De Duitse Panzers zijn uitgerust met rubberen loopvlakken die goed presteren op een vlakke, harde ondergrond. In gunstige omstandigheden is de Panzer wendbaar en snel, zodat de soldaten snel een paar granaten kunnen afvuren en zich kunnen terugtrekken voordat de Russen terug kunnen vuren.
De houwitser is echter kwetsbaar voor omgevingsfactoren. De gevoelige elektronica van het materieel kan storingen vertonen wanneer het wordt blootgesteld aan vocht of vuil, waardoor soldaten binnen speciale slofjes moeten dragen.
Elk voertuig wordt ook geleverd met een stofzuiger. In het rapport wordt opgemerkt dat de 155mm houwitsers van Duitse makelij in klimaatgecontroleerde garages in Duitsland worden bewaard wanneer ze niet worden gebruikt, een luxe die niet beschikbaar is op het ruige Oekraïense slagveld.
Mykola, een artilleriecommandant, noemde de Duitse Panzerhaubitze bij zijn bijnaam “De Panzer” en merkte op dat het voertuig zeer schoon moet zijn. “Als je twee volle ladingen munitie afvuurt, moet je het een dag lang onderhouden,” voegde de commandant eraan toe.
“Imagoverlies” van de Duitse kanonnen
Een Russische militaire deskundige heeft verklaard dat de Duitse zelfrijdende kanonnen die onlangs aan Kiev zijn overgedragen, zijn mislukt. De expert merkte op dat het imago van de kanonnen was aangetast door hun slechte prestaties in het veld.
Militair expert Vladislav Shurygin verklaarde dat de kanonnen er niet in geslaagd zijn hun capaciteit te tonen tijdens de speciale militaire operatie van Rusland (SVO) ter bescherming van de Donbas-regio.
Shurygin vertelde Ria Novosti dat de PzH 2000 vóór het begin van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne algemeen werd beschouwd als een van de beste zelfrijdende kanonnen ter wereld.
Shurygin legde uit dat het belangrijkste probleem met de PzH 2000 is dat de Duitse militaire industrie het heeft ontworpen op basis van gevechtssituaties van 80 jaar geleden.
Het kanon heeft indrukwekkende ballistiek en geavanceerde elektronica die goed presteert in de gecontroleerde omgeving van de Europese topografie en wegen.
Bestandsafbeelding: PHZ-2000Toen het zelfrijdende kanon echter werd ingezet in het huidige conflict in Rusland, waar zijn “voorouders” in groten getale waren vernietigd, werd duidelijk dat het systeem andere kenmerken nodig had om in deze omstandigheden effectief te zijn.
De belangrijkste kenmerken die nodig zijn voor zelfrijdende kanonnen in het huidige conflict zijn overlevingsvermogen, wendbaarheid en onderhoudbaarheid onder alle omstandigheden.
Ze moeten ook gemakkelijk te gebruiken zijn door minder technisch onderlegde bemanningen. Maar de PzH 2000 voldoet niet aan deze eisen, aldus de deskundige.
Met andere woorden, hoewel het in sommige opzichten een indrukwekkend apparaat is, is het gewoon niet geschikt voor de unieke uitdagingen van het Russische conflict.
Het gevechtssysteem dat ooit ideaal was en als een van de beste werd beschouwd, heeft te kampen met een “imagoverlies”. Shurygin concludeerde dat het systeem een heel gewone machine was en geen omslagpunt kon maken in de speciale militaire operatie van Rusland.
Al weer een voorbeeld van westerse zelfoverschatting en gebrek aan inzicht en boerenverstand.
De modderbrij in de Oekraïne is legendarisch. In tegenstelling tot de drassige leemmodder van bij ons is het is een deegachtige substantie met een hoge consistentie die tussen de schakels van de rupsen blijft kleven zodat er geen grip meer is en de rupsbanden doordraaien onder de panzer die geen meter meer vooruit komt. Er zijn ongelofelijke beelden van. Meestal tot half mei zijn geen veldoperaties mogelijk. Begin oktober herbegint de miserie. Dit is uniek in Europa, militaire operaties kunnen niet veel langer dan vier maand.
De westerse oorlogsmachine brengt alleen maar desinfo uit, waarom zouden de Russen oude troep hebben. Ze kunnen de raketten of drones uit het westen neerhalen of een andere koers geven,
De belangrijkste troef van de Pzh 2000 is dat het ding een nauwkeurig salvo van een half dozijn granaten kan afvuren die vervolgens allemaal exact tegelijk op het doelwit aankomen.
Als je vervolgens weet dat de eerste granaat die aankomt normaal veruit de meeste schade doet, omdat tegen de tijd dat de tweede arriveert iedereen al dekking gezocht heeft, dan begrijp je waarom dit een zeer doeltreffend wapen is.
Het probleem zal wel wezen dat de Oekie’s een scalpel als een hakbijl pogen te gebruiken.
En de tracks van de Pzh 2000 zijn gewoon niet ontworpen voor Oekraïense omstandigheden, die zijn ontworpen om Europees asfalt heel te houden.