Gewone mensen in het Westen die de mainstream media lezen en beluisteren, hebben een reeks narratieven voorgeschoteld gekregen over de oorlog in Oekraïne. Blijkbaar is Rusland zijn oorlog in Oekraïne al sinds de eerste dagen van het conflict aan het verliezen. Het bewijs daarvoor is het feit dat Rusland er blijkbaar niet in geslaagd is om Kiev en andere noordelijke steden in de eerste weken van het conflict te veroveren. Tijdens zijn mislukte poging om Kiev en andere noordelijke steden te veroveren, hebben de Russische troepen talrijke oorlogsmisdaden begaan door de artillerie- en raketaanvallen die zij op de civiele infrastructuur en woonwijken hebben uitgevoerd. Tot overmaat van ramp hebben de Russische strijdkrachten ontstellende verliezen geleden, is het aantal deserteurs hoog en zijn de generaals een stel klungelende dwazen die nog geen zuippartij in een brouwerij kunnen organiseren. Blijkbaar is het slechts een kwestie van tijd voordat de gemene Russische horden door een combinatie van Oekraïense moed en Westerse bewapening met de staart tussen de benen over de grens worden teruggedreven, schrijft Dr. Leon Tressell.
Het beeld dat van de oorlog in Oekraïne wordt geschetst, staat volkomen haaks op de realiteit van de situatie ter plaatse. Verrassend genoeg wordt deze bewering, die de narratieven van de Westerse media over de oorlog volledig ondermijnt, ondersteund door een artikel in het augustusnummer van de United States Marine Corps Gazette. Schrijvend onder de schuilnaam Marinus, geeft een hoge officier van het korps mariniers een objectieve analyse van de Russische militaire strategie sinds eind februari. Het ondermijnt volledig de narratieven die door de Westerse media en pro Washington politici worden verstrekt.
Marinus constateert hoe Rusland sinds het begin van de oorlog eind februari 2022 drie verschillende militaire campagnes heeft gevoerd. In het noorden hebben snel bewegende Russische troepen nooit geprobeerd steden als Kiev of Charkov in te nemen, zij hebben nooit een poging gedaan om een tijdelijke bezetting om te zetten in permanent bezit. Hun hele doel was te fungeren als een “grote misleiding”, die de regering in Kiev ertoe bracht grote troepen van haar hoofdveldleger in de Donbass af te leiden. Dit gaf het Russische leger de tijd om zijn artillerie-eenheden in groten getale in de Donbass in te zetten, de transportnetwerken veilig te stellen en grote hoeveelheden munitie op te slaan voor de lange campagne die voor de boeg lag.
In de zuidelijke campagne “namen de Russische strijdkrachten onmiddellijk bezit van vergelijkbare steden”. Dit ging gepaard met een grondige politieke transformatie waarbij Russische ambtenaren de plaatselijke regering in handen kregen en Oekraïense banken en aanbieders van mobiele telefonie vervangen werden door Russische. Daarnaast voerden Russische troepen raids uit in de omgeving van de stad Mikolaiv. Deze raids dwongen het Oekraïense leger, net als die rond de noordelijke steden, troepen te sturen om Mikolaiv en Odessa te verdedigen, die anders naar het hoofdtoneel van de operaties in de Donbass gestuurd hadden kunnen worden.
Marinus benadrukt hoe bij deze Russische invallen in zowel het noorden als het zuiden van Oekraïne zware bombardementen op burgergebieden vermeden werden, wat lijnrecht ingaat tegen de propaganda van de Westerse media over Russische aanvallen op burgergebieden. Hij merkt op dat deze poging om bombardementen op burgergebieden in het noorden te vermijden “voortkwam uit de wens om de plaatselijke bevolking niet tegen zich in het harnas te jagen”, die de regering in Kiev steunde. Marinus stelt dat in het zuiden de Russische strijdkrachten probeerden de levens en eigendommen van gemeenschappen die zich als ”Russisch” identificeerden te behouden.
Hij merkt op hoe het Russische gebruik van geleide-raketinslagen “een aantal morele effecten creëerde die gunstig waren voor de Russische oorlogsinspanning”. Marinus beklemtoont dat de Russische raketaanvallen met geleide projectielen erop gericht waren collaterale schade, d.w.z. burgerslachtoffers, te vermijden door een oordeelkundig gebruik van militaire doelen en de precisie van de projectielen. Hij merkt wel op dat Russische aanvallen op “dual use facilities”, zoals de belangrijkste televisietoren in Kiev, af en toe de “voordelen ondermijnden die bereikt werden door het algemene Russische beleid om raketaanvallen te beperken tot duidelijke militaire doelen”.
In het oosten van Oekraïne, in de regio Donbass, voerden de Russische strijdkrachten beschietingen uit “die, zowel wat duur als intensiteit betreft, die van de grote artilleriewedstrijden van de wereldoorlogen van de twintigste eeuw evenaarden”. Deze zware artilleriebeschietingen in de Donbass werden mogelijk gemaakt door de korte aanvoerlijnen en dienden drie doelen. Ten eerste pinden zij de Oekraïense infanterie in hun versterkingen vast. Ten tweede hebben zij een groot aantal slachtoffers gemaakt, zowel lichamelijk als psychologisch. Het psychologische effect heeft vele Oekraïense eenheden ertoe gebracht zich terug te trekken en hun posities te verlaten of bevelen om aan te vallen te weigeren. Ten derde hebben deze bombardementen, wanneer zij lang genoeg werden uitgevoerd, de verdedigers gedwongen zich uit hun loopgraven te trekken of zich over te geven.
Marinus vergelijkt de omvang van het Russische bombardement in de Donbass door de strijd om de stad Popasna (18 maart tot 7 mei 2022) te vergelijken met de slag om Iwo Jima (19 februari tot 26 maart 1945). Op Iwo Jima vochten Amerikaanse mariniers een woeste strijd om acht vierkante mijl versterkte grond in te nemen. In Popasna bombardeerden Russische kanonniers acht weken lang de Oekraïense infanterie in hun loopgraven, voordat zij zich terugtrokken na zware verliezen te hebben geleden.
De offensieve operaties van Rusland in het oosten van Oekraïne zijn door velen, zowel pro-Oekraïens als pro-Russisch, bekritiseerd als traag en moeizaam. Marinus stelt de Russische operaties in de Donbass tegenover de oorlog aan het Oostfront tijdens de Tweede Wereldoorlog, waar zowel de Duitse als de Russische strijdkrachten uitgebreid gebruik maakten van ketels, waar vijandelijke troepen werden omsingeld en dan vernietigd of tot overgave gedwongen. Hij merkt op dat:
“De bevrijding van de wens om zo snel mogelijk ketels te maken, ontlastte de Russen die in Oost-Oekraïne vochten van de noodzaak om een bepaald stuk grond in handen te houden. Zo trokken de Russen, wanneer zij geconfronteerd werden met een vastberaden Oekraïense aanval, vaak hun tank- en infanterie-eenheden terug uit het betwiste terrein. Op die manier verminderden zij zowel het gevaar voor hun eigen troepen als creëerden zij situaties, hoe kort ook, waarin de Oekraïense aanvallers te maken kregen met Russische artilleriegranaten en raketten zonder het voordeel van een schuilplaats.”
Dit punt gaat ook in tegen alle triomfantelijke Westerse propaganda, die grote nederlagen voor Rusland afkondigt wanneer Oekraïense troepen kleine tactische overwinningen behalen en Rusland troepen uit een stelling terugtrekt. De Russische terugtrekking van Slangeneiland is daar een goed voorbeeld van.
In het laatste gedeelte van zijn artikel legt Marinus de nadruk op het schrille contrast tussen de verschillende soorten oorlogsvoering die de Russische strijdkrachten in verschillende delen van Oekraïne hebben gevoerd. Zij maakten alle deel uit van een algemene grote strategie waarvan het hoofddoel was de Oekraïense strijdkrachten in de Donbass te vernietigen en de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk te bevrijden van de controle van Kiev.
De drie hoofddoelstellingen van Rusland van de “speciale militaire operatie”, de bescherming van de DPR/LPR, de “denazificatie” en de “demilitarisering” van Oekraïne, vereisten “het toebrengen van zware verliezen aan de Oekraïense formaties die in de Donbass vochten”. Marinus neemt de moeite erop te wijzen dat geen van deze hoofddoelstellingen vereiste dat de Russische strijdkrachten delen van Oekraïne bezetten waar de meerderheid van de bevolking zich als Oekraïner identificeert en de regering in Kiev steunt. Ook dit is een punt dat de zogenaamde militaire analisten van de Westerse media niet opmerken. In het zuiden van Oekraïne daarentegen diende de Russische campagne rechtstreekse politieke doeleinden, namelijk het inlijven van gebieden die door grote aantallen etnische Russen bewoond werden in de ”Russische wereld”.
Tot besluit verklaart deze hoge officier van het Korps Mariniers dat de militaire campagne van Rusland veel te danken heeft aan de traditionele Sovjetmodellen van oorlogvoering. Hij spreekt echter verder zijn bewondering uit voor het unieke karakter van de huidige militaire campagne die door de Russische strijdkrachten in Oekraïne gevoerd wordt:
“Tegelijkertijd maakt het programma van raketaanvallen gebruik van een mogelijkheid die niets minder dan revolutionair is. Maar of ze nu nieuw of oud waren, deze inspanningen werden uitgevoerd op een manier die blijk gaf van een diepgaande waardering van alle drie de gebieden waarin oorlogen gevoerd worden. Dat wil zeggen, de Russen vergaten zelden dat oorlog niet alleen een fysieke strijd is, maar ook een mentale wedstrijd en een moreel betoog.”
Ik hoop dat die Klitchko broers Rap aan een boom bengelen in Kiev 🙏
“die de narratieven van de Westerse media over de oorlog volledig ondermijnt, ondersteund door een artikel in het augustusnummer van de United States Marine Corps Gazette. Schrijvend onder de schuilnaam Marinus, geeft een hoge officier van het korps mariniers een objectieve analyse van de Russische militaire strategie sinds eind februari’
Waar heeft de hoge Amerikaanse officier ‘Marinus’ zijn feiten bijeen gesprokkeld, bij de Washington Post? Mijns inziens is dit weer een staaltje van desinformatie, de Amerikanen zijn beter op de hoogt van de speciale operation Z dan de Russen, feitelijk komt maar weinig info naar buiten. Naar mijn mening zouden de Russen hun fluwelen handschoenen moeten uittrekken, of willen ze de de NAVO en directe Amerikaanse bemoeienissen uitlokken in Oekraïne, alleen Poetin weet het.
Mooi verhaal, maar ik geloof er niet veel van jammer genoeg.
https://ezaz.nl/westerse-bedrijven-kopen-massaal-landbouwgrond-in-oekraine/
Cargill – Dupont – Monsanto
Vanguard – Blackrock – Blackstone
Wat mij opvalt is steeds zulke negatieve berichtgeving over Rusland en over de capaciteiten van het Russische leger, dat je soms afvraagt of ze wel zelf alleen kunnen schijten….zo ongeveer word door onze pers ons hoofd gevuld met een totaal absurd beeld. Niet enkel dit, het is meer dan enkel Rusland tot voorbeeld van falen bestempelen, het is een hersenspoeling.
Ik heb een eigen analyse van wat ik zie, ontdek en meemaak, hier gewoon ter plekke…en voor mij staat vast dat de NATO een absurditeit is en geen werkbaar leger, meer een fantasieloze carnavals optocht. Op een of andere manier zit het leger vol met special forces en is de politie een geweldige instelling, wie een blauw uniform aantrekt is ene held…zo word het ons verkocht….
De praktijk is dat hufters overal zitten maar dat in overheidsdienst de concentratie nuttelozen per vierkante meter het grootst is….de meeste ex beroeps militairen worden chauffeur, de meeste ex agenten gaan de horeca in….waarbij een groot deel zijn kans waagt het in buitenland.
Het aantrekken van een uniform is een teken van onderwerping aan de heersende partij en het afscheid nemen van eigen vermogen tot het beoordelen van goed of kwaad…men neemt de visie over van de hand die voedt….als die mensjes de kranten lezen wanen ze zich onverslaanbaar, als ridders op het witte paard der nobelheid. En ons burgers word een veiligheid voorgeschoteld die uit gekleurde lucht bestaat….
Dit is geen afbreken van militairen of agenten, integendeel, dit is een boodschap aan iedereen die een uniform draagt en denkt dat men een oprechte meester dient…je bent verantwoordelijk voor je eigen daden, ongeacht welke kleur je werkpak is en wat je baas zegt dat je mag doen. En als de kranten schrijven dat je geweldig bent, ga dan nadenken wiens stront je moet opruimen, want dat is wat je in overheids dienst doet, stront maken en stront opruimen.
De reger9ing van dit land is niet legitiem, oppositie is vermoord, weggejaagd of word gegijzeld, schend de grondwet en de rechten van de eigen burgers, financiert terrorisme en moordenaars en pleegt genocide op de eigen bevolking.
Wie zulke leiders steunt door hun macht met geweld te beschermen is ene stuik stront en geen nobele soldaat of dappere agent, zo iemand is een vrijwillige slaaf die moordenaars en pedofielen beschermd en het eigen geweten heeft verkocht.
Alles wat we lezen over de Russen is om die reden gevaarlijk, onderschatting en oorlogszucht zijn twee hele domme emoties die levens kosten, en mogelijk onze vrijheid.
een man een man, een woord een woord.
een vrouw een vrouw,. een woord een woord.
Je bent wat je zelf kunt waarmaken, en daar helpt geen dienstbaarheid of gekleurde lap stof aan.
Het is een heel andere oorlog dan de Amerikaanse manier.
Amerikanen komen met een oppermachtig modern leger en richten met een groot bombardement met clusterbommen en meer, een massaslachting aan bij het weerloze leger van de tegenstander. 40.000 troepen snel afgeslacht. Daarna een enorm bombardement in de rest van het land. Direct en indirect mogelijk wel een miljoen doden. We komen vrede en democratie brengen zeiden ze. Ook nog enorm veel terrorisme erbij als gevolg ervan.
Ja zò gaat dat in de VS: eerst iedereen ophitsen vóór Oekraïne en tegen Rusland:
Nu “de boel genoeg kapot is en opgehitst” keert de VS zich om..
Was al eerder te zien: Amnestie International ‘mocht” zijn mond open doen, nu zelfs
“Hoge officier van het VS Marine Corps spreekt zijn bewondering uit voor de “revolutionaire” manier waarop Rusland zijn oorlog in Oekraïne heeft gevoerd”.
Ondertussen is Europa de pineut/Black-Out.
De VS karavaan is alweer verder getrokken ..boeren..Taiwan enzovoort..